Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το 2K17, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Το περσινό 2K δεν το έπαιξα σχεδόν καθόλου, με αποτέλεσμα απ’ το 2Κ15 να περάσω απευθείας στο 17. Τον τελευταίο μήνα με τους κολλητούς μου αποκτήσαμε επιτέλους το φρέσκο παιχνίδι και νιώθω αγνή ευτυχία επειδή:

-Επιτέλους παίζουμε με τα σωστά ρόστερ

-Ο Αντεντοκούνμπο είναι όσο καλός πρέπει

-Οι ευρωπαϊκές ομάδες δεν έχουν περσινούς παίκτες.

-Το σουτ είναι πολύ πιο δύσκολο, αλλά αν το μάθεις είναι τρομερά ρεαλιστικό.

-Υπάρχουν πάρα πολλές επιλογές καλών ομάδων για να πάρεις.

-Το gameplay, ο ρεαλισμός και τα γραφικά έχουν ανέβει επίπεδο.

Αυτά μέχρι στιγμής, πάω να προπονηθώ μπας και κερδίσω τον Ραπτόπουλο στο επόμενο ενδοεταιρικό τουρνουά.

Με το απόλυτο forever alone gadget, ο Γιάννης Σαμούρκας

Κολλάω από τώρα και για τους επόμενους 2 μήνες (ελπίζω όχι παραπάνω) με το καμάρι της ανθρώπινης εφευρετικότητας (και ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης) που λέγεται ηλεκτρική κουβέρτα. Διότι πως αλλιώς θα επιβιώσεις όταν σκοπεύεις να μένεις ακίνητος για ένα 3ωρο, βλέποντας σειρές μέσα στο βρωμόκρυο; Όταν δε αποφασίσεις να κάνεις την κίνηση ματ και βάλεις την κουβέρτα κάτω από το πάπλωμα, πραγματικά, δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν θα ξανασκεφτείς ποτέ «ας είχα ένα σύντροφο τώρα να ζεσταίναμε τα παγωμένα μας κορμιά παρέα». Χώνεσαι μέσα στα πυρωμένα σκεπάσματα και το μόνο που λείπει για να επιβεβαιωθούν όλες οι Φροϋδικές μπούρδες είναι ένας ομφάλιος λώρος να σε δέσει με το στρώμα σου. Το μόνο κακό είναι πως κινδυνεύεις να πέσεις σε κώμα και να ξυπνήσεις κατά τον Απρίλη.

Mε το ‘Search Party’, ο Πάνος Κοκκίνης

Με την λαμπρή εξαίρεση του ‘You’re the Worst’, σιχαίνομαι οτιδήποτε μυρίζει 20sth χιπστεριά. Μου πάνε περισσότερο, σαν βολικά χουχουλιάρικα πουλόβερ, παλιομοδίτικα οικογενειακά sitcom τύπου ‘Kevin Can Wait’ και ‘Man With a Plan’. Το ‘Search Party’, όμως, με την έξοχη Alia Shawkat του ‘Arrested Development’, είναι ακαταμάχητο. Ναι, σε περίπτωση που αναρωτιέσαι, ξενύχτησα για να το δω ολόκληρο. Συγκεκριμένα για να δω εκείνη να ψάχνει να βρει νόημα στην ύπαρξή της αναζητώντας τα ίχνη μιας χαμένης συμφοιτήτριάς της (με την οποία ουδέποτε υπήρξαν φίλες) και το αγόρι της και τους φίλους της να έρχονται να συμπληρώνουν -απρόθυμα- την Scooby Doo συμμορία της. Low budget, πανέξυπνο και φουλ αυτοσαρκαστικό.

Με τις end-of-the-year λίστες, ο Γιάννης Σαχανίδης

Δεν είμαι σίγουρος πότε ξεκίνησε ακριβώς αυτή η μοντέρνα παράδοση και αν είναι αποκλειστικό δημιούργημα των ίντερνετ χρόνων μας, αλλά βρίσκω ιδιαίτερα όμορφη τη σούμα όλων των αξιόλογων πραγμάτων που συμβαίνει κάθε χρόνο αυτόν τον καιρό. Ταινίες, σειρές, μουσικές, βιβλία, άνθρωποι, προϊόντα, βίντεο με χαριτωμένα ζωάκια, στιγμές σε 5άδες, 10άδες, 20άδες, 100άδες, πάντα διαφορετικές από διαφορετικούς ανθρώπους και διαφορετικά μέσα σε διαφορετικές χώρες, σημάδι του πόσο διαφορετικά αλλά και πόσο μαζί ζούμε το σήμερα σε όλον τον κόσμο. Είναι καθαρά ρομαντικές αυτές οι λίστες για μένα, βοηθούν την κάθε χρονιά να βρει σχήμα και μορφή. Ανασκόπηση σε περιορισμένο αριθμό κι ευκαιρία για επανεκτίμηση όλων όσων ζήσαμε, πριν πατηθεί το κουμπάκι του εικονικού restart: Ζήτω οι λίστες.

Με το ‘Listen to me Marlon’, η Έρρικα Ρούσσου

Ο Marlon Brando δεν ήταν ο τύπος που θέλεις να έχεις στην παρέα σου. Ο Marlon Brando δεν είναι ούτε ο άντρας που αντέχει μία γυναίκα να ερωτευτεί ή να αποκτήσει τα παιδιά του. Ο Marlon Brando είναι δυστυχώς ή ευτυχώς, εκείνος ο καλλιτέχνης τη ζωή του οποίου θέλεις να παρακολουθείς στη μικρή ή την μεγάλη οθόνη σου, βουτηγμένος στις κουβέρτες και κάτι ζεστό να σου καψαλίζει τα δάχτυλα του δεξιού χεριού. Η χαρακτηριστική ομορφιά του, με την οποία παρεμπιπτόντως δεν υπήρξε καθόλου τσιγκούνης στα γονίδια και έτσι την διοχέτευσε και στα δύο του παιδιά (μαζί με την κατάρα του να έχουν μία όχι και τόσο ευχάριστη ζωή) δεν μπορεί με τίποτα να συναγωνιστεί τα παιδικά του βιώματα που με ζέση παραδέχεται ο ίδιος στον εαυτό του σε μερικές από τις δεκάδες φορές που του μιλούσε.

Το ‘Listen to me Marlon’, παίρνει όλες αυτές τις αυτοεξομολογήσεις του Brando σε κασέτες που άκουγε πριν πάει για ύπνο ή κατά τη διάρκεια της ημέρας όταν ήθελε να χαλαρώσει. Επαναλαμβάνω: Πριν πάει για ύπνο, άκουγε τον εαυτό του να τον ηρεμεί.

Ουσιαστικά πρόκειται για ένα είδος υπέροχης οπτικοακουστικής αυτοβιογραφίας ενός ανθρώπου που δεν φοβόταν τον εαυτό του αλλά τον κόσμο που τον περιέβαλε. Μέσα σε δύο ώρες παρά κάτι, ο ίδιος ξεγυμνώνεται μπροστά στο κοινό που τον θεοποίησε, που τον έριξε στα Τάρταρα και που τον πίστεψε ξανά. Και ναι, αν με ρωτάτε είναι μία από τις πιο δυνατές ταινίες που είδα όχι μόνο αυτήν την εβδομάδα αλλά και αυτόν το χρόνο. Για να μην το γενικοποιήσω ακόμη περισσότερο.

Με το ‘Americans’, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Το γράφω αυτό περιμένοντας στο αεροδρόμιο για να πετάξω στο Βερολίνο, το οποίο είναι ένα τσικ πιο άβολο όταν έχεις μόλις δει 3 σεζόν ψυχροπολεμικής κατασκοπείας του ‘Americans’, νιώθω πως θα βγω από το αεροπλάνο και θα με περιμένουν άνθρωποι με καπαρντίνες για να πάμε στο τσέκποιντ τσάρλι στα κρυφά. Τελοσπάντων, η σειρά είναι φανταστική γιατί κάνει ένα πράγμα που καμία άλλου τέτοιου τύπου σειρά (πολύ πρόχειρα, το είδος της serialized ιστορίας όπου οι πρωταγωνιστές έχουν κάνει Κάτι Πολύ Κακό και κανείς δε ξέρει την ταυτότητά τους αλλά πλησιάζει διαρκώς την αλήθεια βρίσκοντας στοιχεία) δεν έχει ξανακάνει: Παίρνει ανάσες. Δεν είναι ένα ασφυκτικό ‘πώς θα τη γλιτώσουν αυτή τη φορά!’ κατασκοπικό adventure, παρά είναι ένα νηφάλιο οικογενειακό δράμα και ένα πυκνού πολιτικού subtext στόρι εποχής που μιλάει για τα ριγκανικά ’80s με έναν τρόπο που μέσα από τα γεμάτα Γλυκιά Γλυκιά Νοσταλγία γυαλιά μας δε βλέπουμε ποτέ όταν μιλάμε για αυτή τη δεκαετία με όρους σπιλμπεργκικούς. Κατά τα άλλα, μόνο Paige.

Με το ‘μ.Χ.’ του Βασίλη Αλεξάκη, ο Γιώργος Μυλωνάς

Εδώ και χρόνια σκέφτομαι να πάω στο Άγιο Όρος. Δεν είμαι χριστιανός, απλώς πόσα ανάλογα μέρη υπάρχουν στον κόσμο; Που να είναι αφιερωμένα σε ένα άγιο πρόσωπο, όπως η Παναγία, η ανθρώπινη παρέμβαση στο φυσικό τοπίο είναι περιορισμένη και δεν επιτρέπεται η είσοδος σε γυναίκες. Ο Αλεξάκης με το ‘μ.Χ’ με έφερε ένα βήμα πιο κοντά στο να πάρω το διαμονητήριό μου, το μαγικό/άγιο χαρτάκι που χρειάζεται για να πατήσεις το άβατο. Ακόμα κι αν το βιβλίο στο εξώφυλλο του φέρει το χαρακτηρισμό ‘μυθιστόρημα’, καθώς γυρνάς τις σελίδες νιώθεις πως όσα περιγράφει ο συγγραφές τα έχει ζήσει και δεν αποτελούν δημιουργήματα της φαντασίας του. Ο Αλεξάκης κάνει μια εισαγωγή με το τι συνέβαινε στη συγκεκριμένη περιοχή στο Βυζάντιο και μετά βάζει τον ήρωα του, εναν μεταπτυχιακό φοιτητή, να επισκεφθεί τη χερσόνησο του Άθω για χάρη μιας εργασίας για το Πανεπιστήμιο. Εκεί θα δει και θα ζήσει πράγματα με την επαφή του με τους μοναχούς που αν κυκλοφορούσαν προς τα έξω, θα αποτελούσαν μεγάλο σκάνδαλο για την εκκλησία. Αλλά είπαμε, πρόκειται για μυθιστόρημα.

Με το ‘Better Things’ και το ‘One Mississippi’, η Ναστάζια Καπέλλα

Οι δύο σειρές που έκαναν πρεμιέρα φέτος το Φθινόπωρο σε παραγωγή του Louis CK, ήρθαν για να μας αντικαταστήσουν το κενό που μας άφησε το ‘Louie’. Το κόσνεπτ είναι το ίδιο. Βασισμένα και τα δύο στην πραγματική ζωή των πρωταγωνιστριών τους, της Pamela Adlon το ‘Better Things’ και της Tig Notaro το ‘One Mississippi’, είναι ακριβώς αυτό: η πραγματική ζωή. Το ‘Better Things’ έχει και την υπογραφή του Louis CK και στο σενάριο αλλά και στη σκηνοθεσία κάποιων επεισοδίων και είναι πιο κοντά σε ό,τι έχουμε συνηθίσει από το “Louie”. Το ‘One Mississippi’ είναι λίγο πιο διαφορετικό αλλά και πιο βαρύ λόγω των θεμάτων που πραγματεύεται. Δεν είναι η σειρά που μπορείς να δεις το πρωί τρώγωντας τα κορν φλέικς σου. Τα είδα και τα δύο αυτή την εβδομάδα και έχω να πω ότι είναι επάξιοι συνεχιστές της κληρονομιάς του ‘Louie’.

Με τη Lil’ Kim, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Τόσες έρευνες υπάρχουν, σίγουρα θα έχει γίνει μία και για εκείνα τα τραγούδια που καταλάβαινες ακριβώς τι έλεγαν όταν ήσουν μικρός, αλλά και πάλι δεν έκαναν register στον εγκέφαλο. Σ’ αυτά μπαίνει το ‘How Many Licks?’ και ολόκληρη γενικώς η δισκογραφία του ιερού τοτέμ που λέγεται Lil’ Kim. Πόσο τραγικό είναι που όσο μεγάλωνα είχα Lil’ Kim, Missy Elliott, Trina, Left-Eye, Foxy Brown, Lauryn Hill, Eve, Salt-N-Pepa και τώρα άμα δε βγάλει τραγούδι η Minaj, δεν υπάρχει γυναίκα ράπερ στα mainstream charts; Προσπαθώ να μη γίνομαι από τους “εμείς εκείνα τα χρόνια”, αλλά εδώ σε πάει μόνο του. H ορίτζιναλ Queen Bee θα παίζει όλο το ΣΚ και μάλλον και όλη την υπόλοιπη εβδομάδα.