Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα
Πολλές σειρές, κόμικς, Τζιμ Τζάρμους και talent shows. Όλα αυτά με τα οποία κολλήσαμε τις τελευταίες μέρες.
- 20 ΙΑΝ 2017
Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με το Paterson ο Γιώργος Μυλωνάς
Η ποίηση είναι απλή > Ο κινηματογράφος είναι απλός > Ο κινηματογράφος είναι ποίηση. Αυτός είναι ένας από τους δεκάδες λογικούς και φαινομενικά παράλογους συλλογισμούς που μπορεί να οδηγήσει το Paterson. Το σίγουρο είναι πως κάπου οδηγεί. Η τελευταία ταινία του Τζάρμους κι η πρώτη του συγκεκριμένου σκηνοθέτη που βλέπω, έχει αρχή, μέση και τέλος. Πιο ξεκάθαρα από όσο μας έλεγαν οι φιλόλογοι στο σχολείο πως κάθε κείμενό μας πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος. Ξεκινάει μία Δευτέρα και μοιράζεται ισόχρονα σ’ όλες τις μέρες της εβδομάδας. Κάθε μέρα δεν συμβαίνει τίποτα και τα πάντα. Ό,τι δηλαδή (δεν) συμβαίνει και στην καθημερινότητά μας. Μεσα σ’ όλα αυτά, ο Άνταμ Ντράιβερ βλέπει ποίηση και σε κάνει να την δεις και εσύ. Βγαίνοντας από το σινεμά εκτός από όρεξη για φιλοσοφία έφυγα και κάμποσα κιλά ελαφρύτερος, αφού πίστεψα πως και τίποτα συναρπαστικό να μην συμβεί μέσα στο προσωπικό μου 2017, αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να είναι ποιητικό.
Με το φινάλε του The OA (προσοχή έχει spoilers), ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Το είδα όλο μέσα σε μια εβδομάδα και σε αντίθεση με τους περισσότερους, είμαι πάρα πολύ ΟΚ με το φινάλε. Προτιμώ χίλιες φορές μια αλληγορία που προσπαθεί να συμβολίσει κάτι ελπιδοφόρο και όμορφο, από ακόμη μια σειρά με εξωγήινους, παράλληλες διαστάσεις και μεταφυσικές ανησυχίες. Απόλαυσα τα 7 επεισόδια της σειράς στα οποία η OA ήταν μια γυναίκα που ξαναβρήκε το φως της, νίκησε το θάνατο και πίστεψε ότι είναι άγγελος, αγάπησα όμως μόνο το 8ο, στο οποίο είδαμε ότι πιθανότατα όλα αυτά τα έβγαλε απ’ το κεφάλι της, όμως κατάφερε να πείσει 5 ανθρώπους ότι είναι κι εκείνοι άγγελοι και μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Μπορεί λοιπόν να μη γίνεται να κερδίσεις το θάνατο, γίνεται όμως να κερδίσεις τη ζωή κι η OA με τους παράξενους φίλους της το κατάφεραν.
Με το La Tortue Rouge η Έρρικα Ρούσσου
Η κόκκινη χελώνα του Michael Dudok de Wit είναι από εκείνα τα animations που δεν σου τραβάνε το μάτι. Τουλάχιστον εμένα, δεν μου το τράβηξαν εκ πρώτης όψεως. Για να είμαι ειλικρινής στην αρχή, φοβήθηκα πολύ εκείνο το ‘χωρίς λόγια’. ‘Animation χωρίς λόγια δεν μπορεί να είναι καλό animation’, σκέφτηκα και πήγα να το προσπεράσω. Έλα όμως που δεν μου πήγαινε η καρδιά. Αλήθεια, δεν ξέρω πώς βρέθηκα να το παρακολουθώ με αμέριστη προσοχή την επόμενη μιάμιση παρά κάτι ώρα. Το μόνο που σίγουρα ξέρω είναι ότι θα μπορούσα άνετα να το ξαναδώ άλλες 100 φορές. Ο τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης ουσιαστικά δίνει το φόβο της μοναξιάς και την ανάγκη αποφυγής της είναι μαγικός. Θα μου πείτε ένας ναυαγός σε ένα ακατοίκητο νησί προφανώς και μπορεί μέχρι και μία μπάλα να κάνει φίλο του. Το έχουμε άλλωστε ξαναδεί με τον Tom Hanks. Αλλά εν προκειμένω, μιλάμε για κάτι διαφορετικό. Μιλάμε για την εξέλιξη της αγάπης όταν έχεις την απόλυτη ανάγκη της ύπαρξής της.
Μίας αγάπης που ο σκηνοθέτης δεν παρουσιάζει φαντασμαγορικά με τρελές μουσικές επενδύσεις και υπέροχες ατάκες όρκων πίστεως. Μίας αγάπης που απλά συμβαίνει. Ακόμα και αν δημιουργείται μεταξύ δύο φαινομενικά αταίριαστων όντων όπως είναι ένας άνθρωπος και μία κόκκινη χελώνα.
Με τον πέμπτο και τελευταίο κύκλο του Ripper Street, o Μάκης Ραπτόπουλος
Αυτή η ομολογουμένως ποιοτική τηλεοπτική σειρά, όσο αθόρυβα μπήκε στη ζωή των όποιων θεατών πείστηκαν, τόσο αθόρυβα έκλεισε τον κύκλο της οριστικά. Όμορφα, συγκροτημένα, χωρίς τεντώματα, δυνατά, και επαναλαμβάνω ήσυχα. Από τις πιο υποτιμημένες το τελευταίο χρονικό διάστημα, με την καλώς εννοούμενη βρετανίλα να καλύπτει κάθε σπιθαμή της ατμόσφαιρας. Στα δικά μου μάτια, άνοιξε το δρόμο για το ελάχιστα προμοταρισμένο, κι αυτό, Peaky Blinders (αγάπη μεγάλη) και για το Taboo που στο θέμα μάρκετινγκ παίζει φουλ επίθεση.
Όπως έγραψα σε προηγούμενα Κολλήματα, ο τέταρτος κύκλος παραήταν low profile και αργός, όμως το τελευταίο επεισόδιό του έστρωσε για να κοιμηθούμε, ήταν επικό. Κι όπως στρώνεις, κοιμάσαι. Ο πέμπτος κύκλος συνέχισε από εκεί που αφήσαμε τα πράγματα και χωρίς περιστροφές και τραβηγμένα side stories έριξε το φινάλε που ήθελε να δώσει, ολοκλήρωσε τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων (εξαιρετική η τριάδα, καλύτερα τετράδα, των πρωταγωνιστών), είπε την ιστορία του. Εν ολιγοίς, ο ορισμός ενός “σωστού” τελευταίου κύκλου. Πάντα τέτοια να ‘χουμε και, ενδεχομένως, να τα προσέχουμε λίγο περισσότερο.
Με αυτή τη ΣΚΗΝΑΡΑ ο Γιάννης Σαμούρκας
Το κόλλημα μου συνεχίζει από ‘κει που έμεινε την περασμένη βδομάδα. Εξακολουθεί να είναι το Silicon Valley. Όμως αυτή η σκηνή… αυτή η σκηνή! Πως γίνεται μετά από 20 φορές που την έχω δει, να είναι ακόμα ΤΟΣΟ μα ΤΟΟΟΣΟ αστεία. Τα ουρλιαχτά μου πρέπει να ακούστηκαν σε όλο το οικοδομικό τετράγωνο.
Ο Richard πάει στο γραφείο του CEO του, ο οποίος θέλει να τον απολύσει και τσαμπουκαλεμένος του λέει ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό γιατί τον χρειάζεται για να ολοκληρωθεί το τάδε project, καταλήγοντας, γεμάτος σιγουριά κι αυτοπεποίθηση «and that is my final offer!». And ΒΟΟΜ που θα έλεγε και ο Tandy από το Last Man On Earth.
Με το Avengers Academy ο Γιάννης Σαχανίδης
Εγώ τα παιχνιδάκια στο κινητό τα βαριέμαι πολύ γρήγορα, χάνω το focus μου και τον ενθουσιασμό μου εύκολα σε ό,τι αφορά το gaming πια. Το πιο πρόσφατο παιχνίδι που κατέβασα όμως, αν και λογικά μετράει μέρες για να το βαρεθώ, είναι το Avengers Academy. Αν δεν το ξέρετε ήδη, γιατί δεν το λες και καινούριο, φανταστείτε κάτι σαν το Xavier’s School for Gifted Youngsters αλλά με τους μη-Xmen ήρωες της Marvel σε νεαρή ηλικία. Ο douchebag Iron Man, η καχύποπτη Black Widow, ο υφάκι-για-μπάτσες Loki. Όσο προχωράς το παιχνίδι τόσο περισσότερους χαρακτήρες ξεκλειδώνεις και προσπαθείς να μπεις εμπόδιο στα διαβολικά σχέδια της Hydra. Μιλάμε για ένα παιχνίδι που η πρώτη του αποστολή είναι να βγάλει μια selfie η Wasp, σας μιλάω για ποιοτική διασκέδαση τώρα, όχι χαζά. Τώρα είμαι στο σημείο που πρέπει να κάνω διάφορα για να ξεκλειδώσω τον Captain America, γιατί θα πρέπει να σώσουμε τον Fury που πάλι πήγε κι έμπλεξε ο χαζούλης, αχ. Δύσκολη η ζωή του νεαρού υπερήρωα.
Με το ‘A Series of Unfortunate Events’ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Υπέροχη διασκευή από το Netflix, με τον Barry Sonnenfeld του ‘Pushing Daisies’ να μεταφέρει στη μικρή οθόνη αυτό που θα έπρεπε κανονικά να έχει μεταφέρει πριν χρόνια στη μεγάλη. Η σειρά μυθιστορημάτων του ‘Lemony Snicket’ διασκευάζεται ως μια σειρά από δυάδες επεισοδίων (ένα βιβλίο = δύο επεισόδια, ιδανικό) αυξανόμενης αίσθησης απόγνωσης για τα ορφανά Μποντλέρ. Τρία παιδιά που έχασαν τους γονείς τους σε φωτιά και μεταπηδούν από κηδεμόνα σε κηδεμόνα καθώς ο σατανικός Κόμης Όλαφ (Neil Patrick Hartris το διασκεδάζει ειδικά όταν υποδύεται άλλους χαρακτήρες) προσπαθεί να τους αρπάξει την περιουσία-κληρονομιά. Οι κηδεμόνες συναντούν όλο και πιο φρικτή μοίρα επειδή έχουν την ατυχία να είναι τίμιοι άνθρωποι σε έναν κόσμο κατήφη, που δε βγάζει νόημα, στον οποίο κάθε εκπρόσωπος της άρχουσας τάξης είναι ανόητος βλαξ που απορρίπτει κάθε λογική παρατήρηση των παιδιών (“μη λέτε ανοησίες βρε παιδιά” για κάθε τι προφανές) και οι ανήλικοι ήρωες καλούνται να επιβιώσουν βασιζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις κι όχι στην καλοσύνη των ξένων, που είτε αγνοείται, είτε δεν οδηγεί πουθενά. Άλλοι το λένε νιχιλισμό, άλλοι το λένε ζωή. Εγώ το λέω άψογη τηλεόραση.
Με τα ελληνικά talent shows η Ναστάζια Καπέλλα 1
Και όταν λέω talent shows εννοώ από “Popstars” μέχρι “Kάνε μου Like”. Παρακολουθώ ανελλιπώς και το “Voice” και το “Rising Star” (το οποίο βλέποντάς το στην αρχή ένιωθα σαν παππούς που του έδωσες iphone αλλά ντάξει τώρα το χω συνηθίσει) αλλά σε κάποιες φάσεις μου στερεύουν και έτσι πρέπει να καταφύγω στο Κάνε μου Like (δεν είμαι περήφανη για αυτό) και στο Junior Music Stars. Αυτή την εβδομάδα μου στέρεψαν όλα και πήγα πίσω στο παρελθόν και είδα ό,τι είναι ανεβασμένο από Popstars. Ευτυχώς για το δικό μου καλό δεν είναι ανεβασμένα πολλά πράγματα.
Με το ‘The K2’ η Ιωσηφίνα Γριβέα
Σε αντίθεση με το κορεάτικο σινεμά, τις κορεάτικες σειρές τις πλησιάζω με φοβερή επιφύλαξη γιατί σε πολύ γενικές γραμμές αυτοπεριορίζονται σε αρκετά τυποποιημένα βήματα, ακόμα κι όταν στο ξεκίνημά τους υπόσχονται περισσότερα. Η τηλεοπτική παραγωγή της χώρας, εκτός απ’ το ότι είναι πραγματικά τεράστια, είναι και ο βασικός λόγος που το κορεάτικο κύμα συνεπήρε αρχικά τις γύρω ασιατικές χώρες και αργότερα την υπόλοιπη υδρόγειο. Ακριβώς όμως επειδή το output τους είναι τόσο μεγάλο, το ρίσκο να πέσεις σε φόλα είναι μεγάλο. Ευτυχώς κάπου στην πορεία το καλωδιακό TvN ανέλαβε να καθαρίσει και, πριν το καλοκαταλάβουμε, έγινε το πιο αξιόπιστο δίκτυο. Τελευταία τους σειρά που ξεκίνησα είναι το ‘The K2’, μία δραματική περιπέτεια για έναν πρώην μισθοφόρο με PTSD που, για λόγους που δε θα σποϊλεριάσω, βρίσκεται να δουλεύει ως bodyguard για μία γυναίκα που του ήθελε να του αφαιρέσει τη ζωή. Κι αυτό την ώρα που η κόρη της οικογένειας προσπαθούσε να δραπετεύσει από μοναστήρι της Βαρκελώνης που την είχαν κλεισμένη και τώρα βγαίνει από το δωμάτιό της μόνο για να φάει. Δράμα σας λέω, μην τα συζητάτε, 1 επεισόδιο είπα να τσεκάρω στο ρεπό μου και είδα 4.
