Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα
Βιβλία, Οσκαρικές ταινίες, talent shows και Makoto Shinkai.
- 3 ΦΕΒ 2017
Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με το ‘Lion’, o Πάνος Κοκκίνης
Συγκεκριμένα με τον πιτσιρικά που παίζει τον Dev Patel σε μικρή ηλικία. Εκείνον δηλαδή τον δύσμοιρο που, χωρίς να θέλω να σου κάνω spoiler, μπαίνει σε ένα τρένο που δεν έπρεπε και καταλήγει να έρχεται αντιμέτωπος υπερβολικά νωρίς με ότι πιο σκατένιο έχει να του σερβίρει αυτή η ζωή. Tα πιο εκφραστικά μάτια που έχω δει ποτέ σε ένα 8χρονο που δικαίως οι πάντες χαιρετίζουν ως τον breakout star της χρονιάς. Το ότι το κανονικό του όνομα είναι Sunny, ενώ ενσαρκώνει τόσο πειστικά την απόλυτη μιζέρια, είναι απλώς η ειρωνεία-κερασάκι στην τούρτα.
Με το ‘Συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη’, ο Γιώργος Μυλωνάς
Το ‘Συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη’ αποτελείται από δύο βιβλία που έχουν γραφτεί με χρονική απόσταση 28 χρόνων από τον Θανάση Βαλτινό. Στο πρώτο βιβλίο ο αφηγητής εγκαταλείπει ένα χωριό της Πελοποννήσου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα με στόχο να φτιάξει τη ζωή του στις Η.Π.Α., ενώ στο δεύτερο βιβλίο υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί αφηγητές που περιγράφουν τις εμπειρίες τους από την ελληνική εκστρατεία μέχρι το Σαγγάρειο ποταμό λίγο πριν την Μικρασιατική Καταστροφή. Μπορεί τα συγκεκριμένα θέματα να έχουν χιλιοπαίξει στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, αλλά η ρεαλιστική αφήγηση των βιβλίων γίνεται με τέτοιο αυθεντικό και άμεσο τρόπο που ο αναγνώστης βλέπει να ξετυλίγεται η ιστορία ξανά από την αρχή στα μάτια του. Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να διαβάσει ξανά για τα προαναφερθέντα ιστορικά γεγονότα ένα κείμενο που δεν εκβιάζει συναισθήματα και αποτελείται από μαρτυρίες που είναι/μοιάζουν αληθινές.
Με το ‘Let it Shine’, ο Γιάννης Σαχανίδης
Το ‘Let it Shine’ είναι ένα τραγουδιστικό ριάλιτι του BBC που ξεκίνησε μέσα στον Ιανουάριο. Στόχος του είναι να βρει τους 5 νικητές που θα πρωταγωνιστήσουν σε ένα μιούζικαλ που ονομάζεται ‘The Band’ και βασίζεται στα τραγούδια των Take That. Προφανώς και όλο αυτό θα ήταν αρκετό για να το δω, αλλά συμβαίνουν κι άλλα ωραία πράγματα: α) παρουσιάζουν οι Graham Norton και Mel Giedroyc (του αγαπημένου Great British Bake Off), β) κριτές είναι οι Gary Barlow, Dannii Minogue, Martin Kemp και Amber Riley, στο πιο καλοκάγαθο κουαρτέτο κριτών ριάλιτι έβερ, γ) η διαδικασία του σόου είναι αχρείαστα περίπλοκη, πρώτα οι διαγωνιζόμενοι τραγουδάνε, οι 4 κριτές ψηφίζουν με μέγιστο τα 20 αστέρια, θα μείνουν 40 αγόρια, αυτά θα σχηματίσουν ομάδες των 8 που η καθεμιά θα τραγουδήσει μαζί με καλλιτέχντες όμως οι Melanie C, Olly Murs και Kaiser Chiefs, αλλά τώρα όχι με την Amber Riley στους κριτές αλλά τη Lulu, για να μείνουν 5 από κάθε ομάδα που θα προχωρήσουν στους live τελικούς ή κάτι τέτοιο. Φανταστικό.
Με τα τρία τελευταία επεισόδια του ‘Orange is the New Black’, ο Ηλίας Αναστασιάδης
Είδα την πρώτη σεζόν της σειράς τη στιγμή που συνέβαινε και τις επόμενες τρεις τον τελευταίο μήνα. Το ‘Orange is the New Black’ της ευφυέστατης Jenji Kohan μπήκε μέσα μου εξαρχής, από την πρώτη σεζόν που δεν άντεχα την αδιάφορη φάτσα του Jason Biggs και που ξύπναγα με το ‘You’ve Got Time’ της Regina Spektor. Η Kohan κατάφερε να χτίσει κλίκες, ομάδες, ήρωες και αντιήρωες που αλλάζουν στρατόπεδο ανά πάσα στιγμή, προβληματικούς σωφρονιστικούς υπαλλήλους, γέλιο, κλάμα, κλειστοφοβία και φλασμπάκ σαν σε σέπια στην παλιά ζωή κάθε κρατούμενης. Τα φινάλε των τριών πρώτων σεζόν ήταν σημαίνοντα, το καθένα με τον δικό του τρόπο και αισθητική. Και τις τρεις φορές εκλύθηκε ενέργεια. Στην πρώτη με ξύλο, στη δεύτερη με μια θεϊκή και θεόσταλτη απόδραση-εκτέλεση, στην τρίτη με τη σκηνή στη λίμνη που έβγαλε ό,τι κλάμα μάζευα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Αλλά στην τέταρτη… Πραγματικά, τι έγινε στην τέταρτη;
Η τέταρτη σεζόν είχε σκαμπανεβάσματα. Είχε storylines που δε δούλεψαν. Που ευτυχώς δε δούλεψαν. Όπως αυτό με τις ναζί κρατούμενες και το μπλέξιμο της Piper ως άσπονδης ηγέτιδάς τους. Όχι, για κανέναν λόγο, πολύ ποπ προσπάθεια για ένα καθόλου ποπ θέμα. Τέλος πάντων, η σεζόν τσούλησε. Με βασικούς άξονες έναν βουβό φόνο, το νέο τραμπούκικο team αρχιφυλάκων της κόρπορετ, MCC εποχής και την αγωνία για την κατάσταση της Burset στην απομόνωση (αλλά και όλων των διαστάσεων του συγκεκριμένου storyline), φτάσαμε χωρίς πυροτεχνήματα στα τρία τελευταία επεισόδια. Ε, και στα τρία τελευταία επεισόδια, η Kohan σημάδεψε την τηλεόραση ως μέσο και τα κεφάλια μας ως αντικείμενα.
Το ‘People Persons’, το S04E011 δηλαδή, είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια τηλεόρασης που θα δω ποτέ. Καθότι τις περισσότερες φορές βλέπω σειρές στο κρεβάτι για κάνα δυο ώρες πριν κοιμηθώ, το ‘People Persons’ που θα θυμάμαι για πάντα ως το επεισόδιο με τα ανοιχτά φώτα, έχτισε τέτοια ένταση μέσα μου που βγήκα στο σαλόνι κι άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε. Στα δύο επόμενα το μομέντουμ διατηρήθηκε στον θεό. Αυτή τη φορά η σεζόν δεν έκλεισε με έκλυση ενέργειας, ούτε με ανακούφιση. Στο προτελευταίο επεισόδιο υπάρχει ένας θάνατος που τσακίζει τα πόδια σε βαθμό που παρακαλάς να κατάλαβες λάθος. Στο φινάλε, σιγουρεύεις ότι δεν κατάλαβες λάθος, ενώ έρχεται και η τελευταία σκηνή και τεντώνει τα νεύρα μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.
Γαμώ την τρέλα γαμώ.
Με την ανακαλυψάρα του, ο Γιάννης Σαμούρκας
Και ξέρω ότι είναι ανακαλυψάρα άπαξ και το ένα άτομο εκεί έξω (δεν μπορώ να αποκαλύψω ταυτότητα) που θα μπορούσε να το ξέρει, δεν το γνώριζε. Ουσιαστικά το κόλλημα μου αυτή τη βδομάδα και θα τραβήξει πολύ, είναι το ‘Curb Your Enthusiasm’. Δεν γίνεται να έχεις λατρέψει ‘Seinfeld’ και να μην έχεις δει την επόμενη σειρά του Larry David. Είναι σα να πηγαίνεις στο Village και να μην παίρνεις popcorn, κι ας είσαι χορτασμένος. Η σειρά ξεκίνησε το 2000 και ακόμα δεν έχει τελειώσει, γιατί ο Larry David κάνει ότι του καπνίσει και όποτε του καπνίσει.
Και είμαι λοιπόν στο 5ο επεισόδιο της 1ης σεζόν (σερί φυσικά) και ο Larry (τον εαυτό του κάνει στη σειρά) είναι στο σαλόνι αναμονής ενός ιατρείου, με άλλους τρεις ασθενείς να περιμένουν. Η μία από αυτούς, φοράει ένα καπέλο, γυαλιά οράσεως και διαβάζει ένα περιοδικό. Και είναι η Nancy Marchand. H LIVIA SOPRANO!! Η μεσαία στη φωτογραφία. Η μάνα του Tony Soprano από το Sopranos. Ούτε με δικό μου συγγενή δεν έχω χαρεί τόσο που τον έχω δει τυχαία κάπου!
Υ.Γ.: Αν δεν είναι όντως ανακάλυψη, μην μου το πείτε. Αφήστε μου αυτή την ικανοποίηση.
Με το ‘Riverdale’, η Ιωσηφίνα Γριβέα
Περισσότερα για την αγάπη του PopCode για την καινούρια σειρά του CW, ‘Riverdale’, μπορείς να διαβάσεις στο review μας, οπότε δε θα σε κουράσω εδώ. Αν θες ένα λαχταριστό teen show και έναν σύγχρονο Archie που δε μοιάζει ακριβώς με αυτόν που διάβαζες μικρός, αλλά ταυτόχρονα κρατάει την καρδιά των κόμικ, μην το σκέφτεσαι καν. Το Netflix είναι φίλος σου.
Με τη φιλμογραφία του Makoto Shinkai, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Νομίζω ότι η τελευταία σημαντική ταινία του 2016 που μου μένει να δω ώστε να κλείσω οριστικά την λίστα μου με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς είναι το γιαπωνέζικο μπλοκμπάστερ animation ‘Your Name’. Η λίστα είναι εδώ by the way. (Κι επίσης προφανώς έχω ξεκινήσει την αντίστοιχη του ’17 με 4 ταινίες so far.) Αλλά επειδή έχω αυτό το OCD πράγμα που για να απολαύσω κάτι θέλω να έχω όσο πιο απόλυτο κόντεξτ γίνεται, αποφάσισα πριν από αυτό να δω όλη την υπόλοιπη φιλμογραφία του Shinkai, χρονολογικά φυσικά. Δε θα σας κουράσω με τίτλους, έτσι κι αλλιώς δεν έχω φτάσει ακόμα στο φετινό του, αλλά γενικότερα για τους φίλους μας εδώ που τους αρέσουν οι συγκλονιστικά φωτισμένες, μελαγχολικές ιστορίες ανθρώπων που πασχίζουν να διατηρήσουν δεσμούς που χάνονται ή απειλούνται, είναι ό,τι πρέπει.
Ας πούμε το μαγικά ονομασμένο ‘Beyond the Clouds, the Promised Place’ διαδραματίζεται σε ένα παράλληλο παρελθόν όπου η Σοβιετικοί έχουν τον έλεγχο της μισής Ιαπωνίας και χτίζουν έναν τεράστιο πύργο που σταδιακά αντικαθιστά μέρος της ύλης με ύλη από παράλληλα σύμπαντα (μη ρωτάς, απλά δέξου το) και μια παιδική φίλη του κεντρικού ήρωα που έχει χαθεί από τη ζωή του δεν πρέπει να ξυπνήσει από τον ατελείωτο ύπνο της γιατί η ύλη θα κάνει καμπούμ, κι αυτός τώρα πρέπει κάπως να την ψάξει για να σώσει τον κόσμο. Ναι; Βεβαίως. Το μεγάλο του χιτάκι πριν το ‘Your Name’ ήταν το ‘5 Centimeters Per Second’ που κρατάει μια ώρα και αποτελείται από 3 επεισόδια σε διαφορετικές στιγμές της ζωής των κεντρικών ηρώων, δύο παιδιών που χάνονται καθώς μεγαλώνουν αλλά μένουν κι οι δύο με κάποιο τρόπο κολλημένοι στο παρελθόν. Οι μισοί μου φίλοι έχουν πλαντάξει στο κλάμα με αυτή την ταινία. Επίσης κάθε πλάνο των anime του Shinkai έχει layers φωτός και χρωμάτων που θα ζήλευε και σκηνοθέτης που γυ7ρίζει ταινία στην διάρκεια της magic hour. Ενιγουέι, θα επανέλθω ίσως όταν φτάσω στο ‘Your Name’, αλλά αξίζει.
Με τη σούπα Tom Kha Gai, η Ναστάζια Καπέλλα
Δεν ξέρω, επιτρέπεται να πω μια σούπα; Αυτή η celestial ταϊλανδέζικη γευστική συμφωνία είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω φάει ποτέ. Είναι φτιαγμένη με γάλα καρύδας (εμένα κανονικά δεν μου αρέσει η καρύδα, από δω και πέρα αν μπορούσα θα έτρωγα μόνο αυτό), κοτόπουλο ή γαρίδες, μανιτάρια, κάρυ και κάτι πρασινάκια. Ευτυχώς βρίσκεται εύκολα στα ταϊλανδέζικα της πόλης. Αγαπώ και στηρίζω την Αθήνα που γίνεται όλο και πιο έθνικ. Επίσης ελπίζω κάποιος κάποτε (σύντομα δηλαδή) να πραγματοποιήσει το χίπστερ όνειρό μου και να ανοίξει ένα μαγαζί που να έχει μόνο σούπες όλων των ειδών και εγώ θα είμαι κάθε μέρα εκεί.
Με το ‘Πέτρες στις Τσέπες του’, η Έρρικα Ρούσσου
Παιδιά, το ξέρω ότι σκάτε που σας το κάνω τώρα αυτό, ότι δεν θα μπορείτε να χαρείτε το Σαββατοκύριακό σας αλλά την ιστορία μου για αυτήν την παράσταση θα την μοιραστώ εντός εβδομάδας στο Θέατρο του Popcode. Δεν μπορώ να επαναλαμβάνομαι (γελάνε και οι πέτρες έξω από τις τσέπες του). Γι αυτό το μόνο που θα γράψω για την ώρα είναι να κλείσετε να πάτε να δείτε την παράσταση που είναι ήδη sold out για τον πρώτο της μήνα. Και να προετοιμαστείτε να περάσετε υπέροχα με έναν υπερκαταπληκτικό Γιώργο Χρυσοστόμου επί σκηνής και έναν πάντοτε εκνευριστικά καλό Μάκη Παπαδημητρίου. Αυτά και θα επανέλθω.
Με τα κολλήματα αυτής της εβδομάδας, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Ο Μυλωνάς το χαβά του, θα ανεβάζει μέχρι τα τέλη του 2017 πράγματα που έχουν στον τίτλο ή στην ουσία τους κάποια σχέση με την Εκκλησία ή το Θεό. Στις αρχές του 2018 θα πάει μόνιμα στο Άγιο Όρος και θα μας αφήσει στην ησυχία μας. Ο Ηλίας μιλάει πλέον πιο συχνά για το ‘Orange Is The New Black’ απ’ ότι για την κόκα κόλα κι αυτό είναι σοβαρό. Πιστεύω ότι στο δεκάλεπτο που κάθεται καθιστός στο κρεβάτι μόλις ξυπνάει, σκέφτεται πλέον τη σειρά. Ο Tyler επινόησε το ευφάνταστο όνομα ‘Makoto Shinkai’ το οποίο θα μπορούσε πολύ πιο εύκολα να είναι η celestial ταϊλανδέζικη γευστική συμφωνία για την οποία έγραψε η Ναστάζια. Ο Μάκης πάλι που συνήθως απαντάει σε 3,5 δευτερόλεπτα, δεν έχει απαντήσει ακόμα. Ε χέστε με, ό,τι και να πω θα είναι χειρότερο απ’ τα δικά σας, δεν βάζω δικό μου κόλλημα, το κόλλημα μου είστε όλοι σας <3
