Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με την ‘Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974’, ο Γιώργος Μυλωνάς

Τους τελευταίος μήνες έχω κολλήσει με την ιστορία και ειδικά με τον Εμφύλιο και τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ο Βασίλης Ραφηλίδης στην κωμικοτραγική ιστορία του Νεοελληνικού κράτους, που θα έπρεπε να έχει διαβαστεί από περισσότερους από όσους έχουν διαβαστεί τα σχολικά εγχειρίδια της ιστορίας, μιλάει για τα αγαπημένα μου θέματα αλλά και για ολόκληρη τη νεοελληνική ιστορία, χωρίς να μασάει τα λόγια του και χωρίς την ‘και καλά’ αντικειμενικότητα των σχολικών βιβλίων. Δηλώνει από την αρχή ότι είναι κομμουνιστής χωρίς αυτό να τον κωλύει να χαρακτηρίσει ‘καθάρματα’ ηγέτες τόσο της Αριστεράς όσο της Δεξιάς και του Κέντρου και φωτίζει πλευρές γεγονότων, οι οποίες δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό. Ανεξάρτητα από την υποκειμενικότητα της αφήγησης σε βάζει στο τρυπάκι να αμφισβητήσεις πρόσωπα και γεγονότα που μέχρι σήμερα θεωρούσες δεδομένα. Αξίζει να την διαβάσεις, ακόμα και αν είσαι ιδεολογικά εντελώς αντίθετος στις πολιτικές θέσεις του συγγραφέα.

Με τα σπίτια του ‘Big Little Lies’, ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν χρειάζεται να είσαι συνδρομητής στο Wallpaper για να μείνεις με το στόμα ανοιχτό με την design τελειότητα (έξω και μέσα) των παραθαλάσσιων σπιτιών στα οποία κατοικούν οι Nicole Kidman, Reese Witherspoon, Laura Dern και οι λοιπές πρωταγωνίστριες μιας σειράς που φιλοδοξεί/ έχει γίνει το νέο Desperate Housewives. Με μοναδική εξαίρεση το σπίτι της Shailene Woodley (που είναι ελαφρώς ντέκα), τα πάντα στην συγκεκριμένη κοινότητα της βόρειας Καλιφόρνιας, από τα παιδιά μέχρι κάτι φοβερά τραπέζια στο beach bar που έχουν στο κέντρο της τζάκι, είναι σαν να έχουν περάσει από 1.000+1 φίλτρα του Instagram.

Με το Ultimate Beastmaster, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Το ‘American Gladiators’ όλοι το θυμόμαστε φυσικά, και το θυμάται και το Netflix ότι το θυμόμαστε, οπότε κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: προσφέρει κι άλλα ‘σαν κι εκείνο που μας αρέσει’. Εν προκειμένω, σε συνεργασία με τον Stallone (που περιορίζεται σε ένα on-screen credit και σε μια εμφάνιση μισού λεπτού στο πρώτο επεισόδιο) φτιάχνει ένα διαγωνιστικό παιχνίδι που θυμίζει μια φουλ ωριαία εκδοχή του Eliminator από τους ‘American Gladiators’. Διαγωνιζόμενοι από 6 διαφορετικές χώρες διαγωνίζονται σε μια σειρά από εμπόδια (“πίστες”) μέχρι να μείνουν δύο στον τελικό. Όλοι οι νικητές παίζουν μεταξύ τους στον μεγάλο τελικό της σεζόν, α λα ‘Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα’. Στους διαγωνιζόμενους συναντάμε μεταξύ άλλων έναν χρυσό ολυμπιονίκη κολύμβησης, ηθοποιούς τελενοβέλας, κωμικούς, παρκουράδες, έναν πρώην πρωταθλητή Super Bowl που αποκλείεται κυριολεκτικά στο ΠΡΩΤΟ εμπόδιο, κι άλλα διαμάντια. Η κάθε χώρα έχει τους δικούς της παρουσιαστές, που γίνεται απολαυστικό όταν αρχίζεις να μαθαίνεις τα τικ και τα αστεία του καθενός. Πχ οι Κορεάτες σβωλόνουν όποτε αθλητής τους πέφτει στο νερό (“στο αίμα του κτήνους”), οι Βραζιλιάνοι φωνάζουν συνέχεια εναντίον των Γερμανών, οι Αμερικάνοι μπαίνουν συνέχεια στο booth των Βραζιλιάνων για χαβαλέ, κλπ. Κάπου στο 4ο-5ο επεισόδιο μια γυναίκα φτάνει στον ημιτελικό για πρώτη φορά και ο Terry Crews (ο απολαυστικός Αμερικάνος παρουσιαστής, σχεδόν in character από το ‘Brooklyn Nine-Nine’) λέει με απόλυτη σοβαρότητα την ατάκα “μια γυναίκα φτάνει στο 3ο επίπεδο για πρώτη φορά στην ΙΣΤΟΡΙΑ της ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗΣ”. Είναι απλά τέλειο.

Και με το Enchanted Tales, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ναι έχω δύο κολλήματα αυτή τη βδομάδα, τι. Βασικά είχα ήδη πάρει σκρίνσοτς για αυτό και δεν ήθελα να πάνε χαμένα. Έχω κατεβάσει ένα game app όπου το κόνσεπτ είναι πως ράβεις σε ένα πάπλωμα κρεβατιού διάφορα σκηνικά και χαρακτήρες από κλασικά animation της Disney (ξεκίνησα με ‘Beauty & the Beast’, συνέχισα με ‘Frozen’, έχω ακόμα κλειδωμένο το ‘Tangled’, απαιτώ να προστεθεί στο μέλλον η ‘Pocahontas’ και ο ‘Hercules’) και τους βάζεις να κάνουν διάφορες ενέργειες τύπου “η Belle διαβάζει ένα βιβλίο”, “ο Gaston κοιτάζει τον καθρέφτη”, “το άλογο του Maurice μπαίνει στο μαγεμένο δάσος”, “ο Gaston παίζει σκάκι” (όπως φαίνεται παραπάνω). Από αυτά παίρνεις XP, τους μεγαλώνεις level, ξεκλειδώνεις νέα κτίρια και νέους χαρακτήρες και προχωράς την πλοκή των παραμυθιών. Ωραία; Ωραία. Το κλου ωστόσο είναι ότι όταν τους βάζεις όλους να κάνουν ό,τι είναι να κάνουν, εσύ μπορεί να ψαχουλεύεις το χάρτη/πάπλωμα για να δεις τι θα κάνεις μετά και τι challenges θα ολοκληρώσεις, αλλά όπου τους παράτησες όλους συνεχίζουν να κάνουν αυτό που τους διέταξες. Αν κάνεις ζουμ όμως στον καθένα, θα τους δεις να χορεύουν, να κόβουν ξύλα, να οργώνουν, να διαβάζουν ποίηση κλπ. Είναι φανταστικά χαριτωμένο, να:

Εδώ ο Maurice δεν καταφέρνει να φτιάξει σωστά τον τσεκουροδοστρωτήρα του και η Belle τον παρηγορεί. Τον παρηγορεί! Σε μια γωνίτσα του app, την ώρα που εσύ μαζεύεις κέρματα και ξεκλειδώνεις κάστρα, η Belle παρηγορεί τον μπαμπά της!

Εδώ ο Cogsworth κάνει ένα μικρό χορό. Και όντως χορεύει! Κοίτα τσαχπινιά ο Cogwsorth!

Εδώ η Anna και ο Hans, εχμ, αράζουνε στη βάρκα. Και δίπλα τους ο παπάς της ενορίας κοιτάζει εσένα, τον παίχτη, τον Θεό δηλαδή, και σου λέει βασικά, “βάλε με σε παρακαλώ να κάνω κάτι μακριά από αυτούς τους δύο, λυπήσου με”.

Εδώ ειλικρινά δεν ξέρω τι έχει συμβεί. Εικάζω πως ο ιερέας έχει πεθάνει κι ο Hans του σέρνει το πτώμα στη βάρκα για να τον κρύψει και να μην ταραχτούν οι παίχτες.

Αρχίζω να πιστεύω πως οι χαρακτήρες αυτού του app έχουν ολόκληρες κρυφές ζωές όσο εγώ είμαι απασχολημένος με το να ξεκλειδώνω νέα τετραγωνικά του παπλώματος. Νομίζω πως φοβάμαι να το ξαναπαίξω.

Με το πόσο ωραίες συναυλίες γίνονται φέτος στην Αθήνα, η Ναστάζια Καπέλλα

Κάτι γίνεται φέτος (όταν λέω φέτος εννοώ όπως πραγματικά μετράμε τις χρονιές, δηλαδή από Σεπτέμβρη) και μας έρχεται το ένα ωραίο όνομα πίσω από το άλλο. Μας ήρθαν οι La Femme, μας ήρθαν (και θα μας ξανάρθουν το καλοκαίρι με τους Röyksopp) οι Moderat, μας ήρθε ο Trentemøller, μας ήρθαν οι Einstürzende Neubauten, μας έρχονται μεθαύριο οι Blonde Redhead, μας έρχεται η Tommy Genesis <33333, μας έρχεται η Princess Nokia και μας έρχεται και ο Nick Cave. Και σίγουρα θα ξεχνάω κάποιους.

Με το ‘OK Computer’, o Κωνσταντίνος Αμπατζής

Είχα πολύ καιρό να το ακούσω σερί από την αρχή μέχρι το τέλος και μια πτήση σου δίνει πάντα την ευκαιρία να εκτιμήσεις από το μηδέν άλμπουμ τα οποία θεωρείς ήδη πολύ κλασικά για να τα ξαναγγίξεις ολόκληρα.  Τι δισκάρα έβγαλαν οι Radiohead 20 χρόνια πίσω; ‘Paranoid Android’, ‘Exit Music’, ‘Let Down’, ‘Karma Police’, ‘No Surprises’ και ‘Lucky’ στο ίδιο άλμπουμ, είναι σχεδόν άδικο για τόσες κομματάρες. Κι όσο κι αν δεν θέλω να γίνομαι σαν τους γραφικούς παρελθοντολάγνους, δεν έχουν βγάλει ξανά τέτοιο δίσκο.

It’s gonna be a glorious day

I feel my luck could change

Με τα τα ‘Star Wars’ jokes, ο Γιάννης Σαχανίδης

Γελάω πολύ παιδιά, υπάρχουν πολλά, ακούστε ένα:

– Is BB hungry?

– NO! BB-8!

Φανταστικά πράγματα, ακούστε ακούστε:

– Ηow does Darth Vader know what you’re getting for Christmas?

– Ηe felt your presents.

Τρέλα. Έλα, κι ένα ακόμα:

– How do Ewoks communicate over long distances?

– With Ewokie Talkies.

Εεε; Άντε και το αγαπημένο μου:

– What’s for dinner dad?

– Wookie steak.

– Is it any good?

– It’s a little chewy.

Με ένα προπέρσινο κομμάτι, ο Γιάννης Σαμούρκας

Έχει τύχει πολλές φορές καθώς κάνω τη χαρωπή νοικοκυρούλα και ξεσκονίζω και σκουπίζω, να διαλέγω τυχαία ένα cd ή δίσκο που έχω καιρό να ακούσω. Αυτή τη φορά ήταν το δεύτερο άλμπουμ των Lower Dens. Για την ιστορία, είναι μια μπάντα από τη Βαλτιμόρη. Στη φωνή βρίσκεται η Jana Hunter που την έμαθα από μία συνεργασία της με τον Devendra Banhart το 2005. Το Escape From Evil είναι ένα πανέμορφο new-wave άλμπουμ, αλλά ειδικά το “Ondine”, το δεύτερο κομμάτι του δίσκου, δεν με έχει αφήσει ήσυχο όλη τη βδομάδα και ο στίχος «I would treat you better» δεν λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό μου.