Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα
Βιβλία, power ballads και μαφία. Για περάστε.
- 6 ΟΚΤ 2018
Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με ‘Το πρωί που ήρθαν να μας πάρουν’ της Τζανίν Ντι Τζιοβάνι, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Στο αεροπλάνο του γυρισμού από τη Ζυρίχη, αρκετοί συνεπιβάτες πρέπει να με είδαν να κρατάω το βιβλίο μου ανοιχτό και να κοιτάω με παγωμένο βλέμμα στο απόλυτο κενό. Όχι, δεν είχα αφαιρεθεί. Απλά το βιβλίο της πολεμικής ανταποκρίτριας Τζανίν Ντι Τζιοβάνι με ιστορίες βασανισμού και ολέθρου από τον πόλεμο στην Συρία, είναι σοκαριστικά ωμό και σκληρό και χρειάζεται διαλείμματα για να συνέλθεις όσο το διαβάζεις. Πρέπει όμως να το διαβάσεις. Γιατί θα σε βοηθήσει να καταλάβεις πώς ακριβώς σκέφτονται οι Σύριοι, απ’ όποια πλευρά του πολέμου κι αν βρίσκονται, τι συμβαίνει στη χώρα και με πόση φρίκη έρχονται αντιμέτωποι οι άνθρωποι εκεί, πριν αναγκαστούν να φύγουν από τα σπίτια τους για να γλιτώσουν. Χρειάζεται γερό στομάχι, γιατί στις σελίδες του καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει τίποτα ανθρώπινο σε έναν πόλεμο, τίποτα αξιοπρεπές σε έναν βασανισμό. Κι όμως, όλα αυτά τα τραγικά πράγματα συμβαίνουν, συνέβαιναν πιο παλιά στη Βοσνία και στο Κονγκό και σίγουρα θα συμβούν ξανά στο μέλλον, όσο υπάρχουν άνθρωποι. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να μην αδιαφορούμε και κυρίως, να μην αντιμετωπίζουμε τους πρόσφυγες που έρχονται στα μέρη μας σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού. Γιατί αυτά που εμείς δυσκολευόμαστε ακόμα και να διαβάσουμε, εκείνοι τα ζουν καθημερινά.
Με το πρώτο ντουέτο της οικογένειας Bocelli, ο Ευθύμιος Σαββάκης
Ο τιτανοτεράστιος Andrea Bocelli συναντά για πρώτη φορά (μουσικά) τον γιο του Matteo και το ντουέτο τους είναι ένα γνήσιο διαμαντάκι. Η περιγραφή που έδωσε ο σπουδαίος μουσικός νομίζω τα περικλείει όλα: “Anyone who is a parent, anyone who knows the precious responsibility of being a mother or a father, will fully grasp the meaning of this piece. ‘Fall On Me’ is the first time I have duetted with my son Matteo Bocelli”. Στο Repeat λοιπόν (κι ας μην μπορούμε να πιάσουμε ούτε μία νότα κουνώντας τα χείλη μας).
Με το ‘Live by Night’, o Πάνος Κοκκίνης
Εδώ και μια εβδομάδα προσπαθώ, επιμελώς και συνειδητά, να ξεσκαρτάρω ότι παλιά ταινία υπάρχει εντός του οπτικού μου πεδίου, προκειμένου να συγκεντρωθώ στις καινούργιες που έρχονται. Κάτι που σημαίνει ότι το δάχτυλό μου είναι μονίμως κολημμένο στο fast forward και σπάνια σταματά. Το συγκεκριμένο, όμως, γκανγκστερικό έπος εποχής του 2016 δια χειρός Ben Affleck (ο οποίος επίσης το έγραψε και το σκηνοθέτησε) με έκανε να ξενυχτήσω μέχρι τα βάρεια μεσάνυχτα. Δεν είναι αριστούργημα. Και ο Ben είναι με διαφορά ο χειρότερος από τους ηθοποιούς που κάνουν πασαρέλα εντός του (Brendan Gleeson, Chris Cooper, Zoe Saldana, Sienna Miller, Elle Fanning, Chris Messina). Αλλά φαίνεται ότι υπάρχει μεράκι (και budget) πίσω από κάθε καρέ. Και αυτό μου είναι αρκετό.
Με το ‘Suburra’, o Δημήτρης Μπούτσικος
Αν με έπιανε ένας τυχαίος περαστικός στο δρόμο και με ρωτούσε ποιο είναι το φόρτε μου, θα τα έβρισκα σκούρα. Πιθανότατα να έχανα και το μέτρημα (γελάει ο κόσμος), αλλά σε κάθε περίπτωση θα ψήφιζα και με τα δύο χέρια τις ιταλικές σειρές. Δεν ξέρω τι ακριβώς τις κάνει τόσο ξεχωριστές ή αν όντως υπάρχει κάτι που τις κάνει τόσο ξεχωριστές. Όσο αυτό το κάτι παρεμένει καλυμμένο με ένα βαθύ πέπλο μυστηρίου, τόσο και εγώ θα επιμένω στους απότομους μετασχηματισμούς του ιταλικού νεορεαλισμού. Τη σπίθα για αυτόν τον κάπως παράταιρο εθισμό άναψε το ‘Gomorrah’ και τρία χρόνια μετά το ‘Suburra’ έρχεται για να μου θυμίσει πόσο γαμάτο είναι τελικά να διεισδύεις στον διεφθαρμένο κόσμο της μαφίας.
Ένας άμυαλος και απρόσεκτος φοιτητής (δεν είμαι εγώ) που ενισχύει το χαρτζιλίκι του διοργανώνοντας event για επιφανή πρόσωπα της ιταλικής κοινωνίας (να γιατί δεν είμαι εγώ), πάνω σε μία στιγμή παραφροσύνης θα φέρει κοντά δύο μισητούς εχθρούς, τον Spadino και τον Aureliano. Ενώ στην αρχή περίμενα να μη βγει κανείς ζωντανός από αυτή την τραγελαφική συνάντηση, ο έρωτάς τους για το χρήμα και το κοινό συμφέρον τούς έσυραν με τη βία προς τη συμφιλίωση. Σταδιακά μάλιστα, θα ανακαλύψουν πως τα θέλω και τα χνώτα τους μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό παρότι και οι τρεις προέρχονται από τελείως διαφορετικούς κόσμους. Αυτή όμως είναι και η δύναμή τους, οι ριζικά αντίθετες καταβολές τους.
Ο Spadino, o Aureliano και ο Gabriele θα γυρίσουν την πλάτη στη ζωή που κληρονόμησαν. Είμαι μαζί τους.
Με το ‘Uprooted’ της Naomi Novik, ο Γιάννης Σαχανίδης
Ένας μάγος που το λένε Δράκο (“μάγος είσαι, δράκε μου;”) επιλέγει κάθε 10 χρόνια μια νεαρή κοπέλα για να τον υπηρετεί στο κάστρο του. Ο Δράκος είναι και γαμώ τους μάγους και βρίσκεται στην κοιλάδα οπού ζει η Ανιέσκα για να προστατεύσει τους κατοίκους της από το κακόβουλο Δάσος. Το οποίο Δάσος είναι βασικά η προσωποποίηση των σκοτεινών μαγικών και του κακού. Η Ανιέσκα, λοιπόν, φοβάται πως η φιλενάδα της η Κάσια θα είναι αυτή που θα επιλέξει αυτή τη φορά ο Δράκος, αλλά οκ, έχουμε διαβάσει αρκετά βιβλία και δει αρκετές ταινίες για να ξέρουμε πως θα καταλήξει αυτό ε; Η Novik λοιπόν γράφει ένα παραμυθάκι που όλο και κάτι μας θυμίζει αλλά όλο και γίνεται πιο σκοτεινό και άγριο όσο περνάνε οι σελίδες. Page-turner φανταστικού, ας πούμε, με setting μια χώρα που θα μπορούσε να είναι η Πολωνία και με τη συγγραφέα να αφήνει θρύλους και παραδόσεις των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης να διαπεράσουν την πλοκή της. Ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν τον τελευταίο καιρό που οι σελίδες των βιβλίων δε φεύγουν τόσο εύκολα. Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις Εκδόσεις SEΛΙΝΙ με τον τίτλο ‘Η σκοτεινή καρδιά του δάσους’.
Με το ‘Shallow’, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το “χαααα α α α αααα γουωωω ω ωωωωωωω” της Lady Gaga, η κραυγή που μετακίνησε το βαρυτικό άξονα της Γης, δημιούργησε τρεις γαλαξίες και επιτάχυνε τη βιολογική εξέλιξη 127 ειδών διαμέσου του χαρτογραφημένου και μη σύμπαντος, βρίσκεται στο κέντρο του κομματιού που βρίσκεται στο κέντρο της ταινίας που βρίσκεται στο κέντρο του χολιγουντιανού 2018. Ήταν μες στις 2-3 αγαπημένες μου ταινίες στη Βενετία και η σεζόν τώρα ξεκινάει για το φοβερό ντεμπούτο του Bradley Cooper αλλά πραγματικά, τίποτα δε θα λειτουργούσε τόσο καλά αν αυτό το κομμάτι, που βάζει σε μουσική και σε βλέμματα όλη την κορύφωση του arc της ταινίας (και της ηρωίδας της Gaga) δεν ήταν τόσο τεράστιο.