Alamy/Visualhellas.gr
ΣΙΝΕΜΑ

Μέσα από τα μάτια του σκύλου είδα τον δολοφόνο: 11 καθηλωτικά POV θρίλερ

Με αφορμή την ταινία Good Boy θυμόμαστε τις φορές που το σινεμά τρόμου είπε την ιστορία του μέσα από τις πιο ακραίες οπτικές γωνίες.

Τα πάντα στο σινεμά –και στη ζωή δηλαδή εδώ που τα λέμε– είναι ζήτημα οπτικής. Όχι μόνο η κάθε ιστορία αποκαλύπτει διαφορετικές πτυχές της, αλλά μια πειραγμένη οπτική μπορεί να σε βάλει μέσα σε παπούτσια στα οποία ποτέ δεν περίμενες να περπατήσεις.

Τις ιστορίες που ξεδιπλώνονται μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες τις έχουμε εξετάσει ξανά και ξανά στο σινεμά, από το Rashomon του Kurosawa μέχρι το The Last Duel του Ridley Scott, υπάρχει κάτι τρομερά απολαυστικό στο να εντοπίζεις τα κενά ή τις διαφορετικές ερμηνείες (ή ακόμα και ολότελα διαφορετικές αφηγήσεις) των ίδιων γεγονότων.

Όμως το να βρίσκεσαι σε έναν γνώριμο χώρο και να τον βλέπεις μέσα από καινούριο βλέμμα, έχει κάτι το ανατριχιαστικό – αλλάζει την εμπειρία τελείως.

Αυτό έχουν σκεφτεί κατά καιρούς και σκηνοθέτες και σεναριογράφοι του σινεμά τρόμου, μεταφέροντας μια κατά τα άλλα γνώριμη ιστορία, σε μια υποκειμενική οπτική που τα κάνει όλα καινούρια και διαφορετικά.

Θυμόμαστε τις κορυφαίες ταινίες του είδους, που έκαναν μοναδική χρήση του POV, δίνοντας δηλαδή την αφηγηματική οπτική γωνία σε έναν χαρακτήρα (ή μια μηχανή!) με αποτέλεσμα η ιστορία να ξεδιπλώνεται ως κάτι το σχεδόν πρωτόγνωρο.


Good Boy

Στις αίθουσες τώρα, μια ταινία στην οποία ο πιστός σκύλος διαισθάνεται μια μεταφυσική απειλή να περιτριγυρίζει τον ιδιοκτήτη του και κάνει ό,τι μπορεί για να τον προστατέψει. Το καλύτερο παιδί!

Δεν έχετε γνωρίσει καλύτερο. Ευρηματικό, καλογυρισμένο, με ένταση, οριακά συγκινητικό κιόλας. Και το καλύτερο; Ξέρει πως δεν χρειάζεται να το τραβήξει στις 2 ώρες για να βγάλει ταινία – είναι μια ιδέα που συντηρεί ένα τίμιο 70λεπτο, και για τόσο πάει η ταινία. Good boy κι ο σκηνοθέτης.

Presence

Η ταινία του μάστορα Steven Soderbergh που βγήκε νωρίτερα τη φετινή χρονιά στις αίθουσες, λέει την ιστορία ενός στοιχειωμένου σπιτιού μέσα από τα μάτια του φαντάσματος!

Καλό gimmick που εξελίσσεται σε κάτι παραπάνω: Η αφήγηση είναι αποσπασματική, όπως ένα φάντασμα θα αντιλαμβανόταν το περιβάλλον του, και κρατά την πιο μεγάλη ανατροπή για το τέλος. Πολύ δυνατό.

In a Violent Nature

Σαν όλες τις αμέτρητες, πανομοιότυπες ταινίες slasher που έχουμε δει ανά τα χρόνια, με κάτι λιγομίλητους, τρομακτικούς, απέθαντους σίριαλ κίλερ που τρομοκρατούν μια παρέα ισχνά γραμμένων νεαρών χαρακτήρων… αλλά από την οπτική του σίριαλ κίλερ.

Είχατε ποτέ απορία πώς το τραβάει ο Jason το κανάλι; Τώρα η απάντησή σας. Η ταινία είναι κάπως αργόσυρτη κι επαναλαμβανόμενη αλλά hey, και ποια από αυτές τις ταινίες του είδους δεν είναι;

Hardcore Henry

Εντυπωσιακά γυρισμένη περιπέτεια, αποκλειστικά από το πρώτου προσώπου POV του πρωταγωνιστή. Βλέπουμε ό,τι βλέπει, τόσο ξεκάθαρα. Τεχνικά δύσκολο το επίτευγμα, κι αυτό φαίνεται από το γεγονός πως τον Henry του τίτλου παίζουν 4 διαφορετικοί άνθρωποι: Το βάρος του στηρίγματος της κάμερας που κουβάλαγε στην πλάτη του ο οπερατέρ που «έπαιζε τον Henry είχε αποτέλεσμα τόσο έντονους πόνους, που σταδιακά έγινε αναγκαίο το (κυριολεκτικό) βάρος να μοιραστεί και σε άλλα άτομα.

 


Maniac

Ριμέικ ενός διαβόητου καλτ slasher του 1980, το φιλμ με τον Elijah Wood (σε σενάριο του Alexandre Aja, πατέρα του είδους των french extremities) φέρνει ένα επιπλέον κολπάκι στην exploitation φήμη του πρωτότυπου: Λέει την ιστορία μέσα από την οπτική του σίριαλ κίλερ, με το πρόσωπο του δολοφόνου να φαίνεται μόνο σε αντικατοπτρισμούς και επιφάνειες.

Enter the Void

Και για να μείνουμε λίγο στο πρώτου προσώπου POV, έχουμε ετούτο εδώ το σπουδαίο φιλμ του Gaspar Noe – δεν είναι θρίλερ, ή τελοσπάντων είναι εν μέρει θρίλερ, αλλά γενικότερα είναι ακατάτακτο ως φιλμ.

Να το πούμε μια πνευματική οδύσσεια πρώτου προσώπου ποτισμένη στο LSD; Τελοσπάντων, σε κάθε περίπτωση ακολουθούμε την περιπέτεια και τους αναστοχασμούς μιας ψυχή που φεύγει από τον ιδιοκτήτη της, μέσα από τα «μάτια» της. Τι να κάνει κι αυτή, ψάχνεται.

The Blair Witch Project

Μια από τις πιο επιδραστικές ταινίες στην ιστορία του σινεμά, είπε την ιστορία μέσα από το υλικό που κατέγραψαν στην κάμερά τους μια παρέα που χάθηκε στο δάσος της μάγισσας. Η αφήγηση είναι αποσπασματική, επαναλαμβανόμενη, ελλειπτική – όλα αυτά μαζί.

Αλλά η μεταφυσική δύναμη του φιλμ εντοπίζεται ακριβώς στο πώς αγκαλιάζει όλα αυτά που φέρνει ως συνέπειες το αφηγηματικό gimmick. Δεν προσπαθούν να στριμώξουν ένα τακτοποιημένο φινάλε ή να χωρέσουν exposition εκεί που δεν ταιριάζει: Ό,τι δεν προκύπτει, απλώς μένει απ’έξω. Όλα τα άλλα, είναι στη φαντασία μας – ή, για την ακρίβεια, στους εφιάλτες μας.

Paranormal Activity

Ας παραμείνουμε λίγο στο κεφάλαιο found footage αφού το πιάσαμε. Το Blair Witch Project άνοιξε μια πόρτα από την οποία αμέτρητες ταινίες έκτοτε έχουν θελήσει να περάσουν, κάποιες πετυχημένα. Το Paranormal Activity ακολουθεί τα γεγονότα ενός στοιχειώματος μέσα από τέτοιο found footage, χρησιμοποιώντας κάμερες μέχρι και από τα συστήματα ασφαλείας του σπιτιού. Πετυχημένο, ξεκίνησε το δικό του ατελείωτο franchise.


Rec

Η ευρωπαϊκή απάντηση ήρθε με αυτό το ισπανικό θρίλερ όπου μια τηλεοπτική ρεπόρτερ κι ο καμεραμάν της παγιδεύονται σε ένα κτίριο που μπαίνει σε καραντίνα καθώς μια μόλυνση εξαπλώνεται – έτσι, η όλη προσπάθεια επιβίωσης καταγράφεται μέσα από την οπτική τους, και του υλικού τους.

Cloverfield

Και φυσικά δεν ξεχνάμε το Cloverfield, το οποίο καταφέρνει πετυχημένα να αφηγηθεί μια μπλοκμπάστερ μεγέθους ιστορίας καταστροφής, μέσα από τον φακό μιας κάμερας χειρός. Ένας έξυπνος τρόπος να αφηγηθείς μια παραδοσιακά μεγάλων διαστάσεων περιπέτεια, με πολύ μικρότερο μπάτζετ και μια φρέσκια, πιο γειωμένη στο έδαφος, οπτική.

Σε παραγωγή JJ Abrams, ήταν η ταινία που έβαλε τον Matt Reeves στον χάρτη, πριν εκείνος δώσει το Dawn of the Planet of the Apes και το πιο πρόσφατο (The) Batman.

The Vast of Night

Και πάμε με κάτι πιο αφαιρετικό για το σβήσιμο, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του είδους τα τελευταία χρόνια, ένα sci-fi θρίλερ μυστηρίου για δυο άντρες που ανακαλύπτουν μια μυστηριώδη συχνότητα που μπορεί και να είναι εξωγήινης προέλευσης.

Είναι σαν εξωγήινος τρόμος όπου δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το POV ανήκει στο ίδιο το ραδιοκύμα, κι ο τρόμος προέρχεται από την ίδια τη μετάδοση, κι όχι κάποιον απτό εισβολέα.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.