Μία πρώτη ανάγνωση στον Πανικό, το νέο αστυνομικό μυθιστόρημα του James Ellroy
Ντίβες, αλκοολικοί και διεφθαρμένοι αστυνομικοί συγκρούονται σφοδρά στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’50, σε μια σκληρή και συναρπαστική ιστορία από τον απόλυτο μετρ του νουάρ. Ακολουθούν 745 λέξεις για να το διαπιστώσεις από μόνος σου.
- 15 ΝΟΕ 2022
«H Κόλαση είναι σπάνια τόσο διασκεδαστική» διαβάζουμε στην κριτική των Financial Times σχετικά με το τελευταίο μυθιστόρημα του James Ellroy. Ο Πανικός (εκδ. Κλειδάριθμος) θα βρίσκεται -μεταφρασμένος στα Ελληνικά- σε περίπου 24 ώρες στα ράφια των βιβλιοπωλείων και τις ηλεκτρονικές προθήκες των e-shops. Πώς όμως μπορεί το μέρος όπου οι αμαρτωλοί καταδικάζονται να περάσουν μία αιωνιότητα οδύνης να είναι έστω και κατά συνθήκη διασκεδαστικό;
Όχι, η Κόλαση δε βρίσκεται στο υπερπέραν αλλά εδώ, στη Γη, ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους. Τουλάχιστον αυτό αποδεικνύει ξανά και ξανά μέσα από τα γραπτά του ο Ellroy. Πώς το κάνει; Βουτώντας στα σάπιο υπογάστριο της Χώρας της Επαγγελίας, στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια της αμερικανικής show-biz, εκεί όπου πίσω από τα ιλουστρασιόν όνειρα κρύβονται τα πιο ανομολόγητα πάθη, οι πιο ακραίες συνωμοσίες, τα πιο φρικιαστική εγκλήματα.
Και το πιο τρομακτικό από όλα; Το γεγονός ότι όσα περιγράφει δεν απέχουν καθόλου από την πραγματικότητα – απλά χρειάζονται έναν μετρ του νουάρ για να τα αφηγηθεί με κλινική λεπτομέρεια σε ρυθμούς τζαζ, τον κορυφαίο Αμερικανό crime writer των τελευταίων 50 ετών, τον γραφιά που κατάφερε όσο κανείς άλλος να σκιαγραφήσει το απόλυτο «κακό» που φωλιάζει στο ανθρώπινο ψυχισμό.
Widespread Panik, όπως ο πρωτότυπος τίτλος του νέου μυθιστορήματος, για όσους λατρεύουν τον James Ellroy, αφού σε λίγες ώρες θα έχουμε το νέο βιβλίο στα Ελληνικά. Τι σχέση έχουν όσα ειπώθηκαν λίγο πιο πριν με τη θρυλική Τετραλόγια του Λος Άντζελες; Τεράστια.
Ο Πανικός διαδραματίζεται στη Δυτική Ακτή της δεκαετίας του ’50 και ρίχνει άπλετο φως στα επικίνδυνα σκοτάδια του τότε Χόλιγουντ. Ξεναγός μας σε αυτήν την κατάδυση στον βούρκο θα είναι ο Φρέντι Ότας· ένας βρόμικος μπάτσος, ένας ποταπός ιδιωτικός ντετέκτιβ, εκβιαστής, νταβατζής και, κυρίως, ο αρχιτραμπούκος του περιοδικού Confidential.
Ντίβες, αλκοολικοί και διεφθαρμένοι αστυνομικοί συγκρούονται σφοδρά στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’50, σε μια σκληρή και συναρπαστική ιστορία από τον απόλυτο μετρ του νουάρ. Ακολουθούν 745 λέξεις για να το διαπιστώσεις από μόνος σου.
Ένα απόσπασμα από τον Πανικό
«ΒΑΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΜΠΕΡΝΙ ΣΠΙΝΤΕΛ: Έξω από το συγκρότημα διαμερισμάτων του Στιβ Κόχραν Δυτικό Λόλαγουντ – 16/2/54
Ο Μπέρνι είπε:
«Έχω επιφυλάξεις για τούτη τη δουλειά. Με τρομάζει αυτός ο γαμιόλης ο ψυχάκιας».
Ο Παιδαράς Στιβ έμενε στο Χέιβενχερστ, μεταξύ Φάουντεν και Στριπ. Τρία αστραφτερά ισπανικά κτίρια, μια σένια αυλή. Έξι διαμερίσματα σε κάθε κτίριο. Οι ένοικοι, κολ γκερλ και κινηματογραφικοί μικροπαράγοντες.
Είναι 9:14 π.μ. τώρα. Το σπίτι του Στιβ. Η Mercury του, μαρόν σαν ρακούν, είναι παρκαρισμένη πίσω.
Άναψα τσιγάρο κι ήπια Old Crow. Ήμουν στην τσίτα, με κεφάλι κουδούνι απ’ την ημικρανία. Δεν έπαυα να βλέπω πράματα. Νταήδες μπάτσους σ’ ολοένα πιο στενή παρακολούθηση. Γυναίκες που τις ήθελα πολύυυυυυ και δεν ήταν εκεί. Η αναμονή με τσάκιζε. Ήθελα ΔΟΥΛΕΙΑ. Κατέβασα δυο δεξεδρίνες για να βοηθήσω την κατάσταση.
«Έχει τέσσερα δωμάτια συν το μπάνιο», είπε ο Μπέρνι. «Το τσεκάρισα στην πολεοδομία. Οι τοίχοι είναι σοβατισμένοι με τραχύ φινίρισμα. Θα ’ναι εύκολο να τους τρυπήσουμε και να τους στοκάρουμε ξανά. Μπήκα χτες τη νύχτα και πήρα φλοίδες απ’ την μπογιά. Είναι φρεσκοβαμμένο, έτσι το ταίριασμα θα ’ναι εύκολο».
Φορούσαμε φόρμες τεχνίτη τηλεόρασης. Θα μπαίναμε με πασπαρτού. Ο Παιδαράς Στιβ είχε γυρίσματα για ένα αστυνομικό, το Private Hell 36. Ο Μπέρνι τον είχε παρακολουθήσει την προηγουμένη. Είπε ότι σήμερα ο Στιβ θα πήγαινε στο γύρισμα στις 9:30 π.μ. και θα έμενε εκεί όλη τη μέρα.
«Θα εκμεταλλευτούμε το πόστο παρακολούθησης στη Σουίτζερ», είπα. «Ο Μπαρτ Λάνκαστερ έχει το άντρο των βασανιστηρίων του στο ίδιο κτίριο. Οι πεζοναύτες μου θα παρακολουθούν και τις δύο τοποθεσίες. Θα ’χουμε συνεχώς κάποιον εκεί».
Ο Μπέρνι ένευσε έγινε, και είπε:
«Ο Μπαρτ το ψήνει κι απ’ τις δυο πλευρές. Μου το ’πε ο Γουόρντ Γουόρντελ. Ψωνίζει τ’ αγοράκια του από μια αδερφή ονόματι Ντουάιτ Ζιλέτ».
«Έκαστος στο είδος του», είπα. «Κι εσύ είσαι σημαίνον πρόσωπο στη συναγωγή κι έχεις οχτώ αραπίνες γκόμενες».
Έδειξα απέναντι στο δρόμο. Ο Παιδαράς Στιβ ρολάρει. Η κερασένια του Mercury κατευθύνεται νότια.
Φορτωθήκαμε. Τρυπάνια, στόκος, μπογιά, πινέλα – εντάξει. Καρούλια καλώδιο, πυκνωτικά μικρόφωνα, ηλεκτρολογική ταινία – εντάξει. Δεματικά και κολάρα δέσμης καλωδίων, σπάτου-λες, ηλεκτρική σκούπα – εντάξει. Εργαλειοθήκη γεμάτη εργαλεία για την ψιλοδουλειά – εντάξει.
Γεμίσαμε δυο μεγάλα μεταλλικά κιβώτια. Επάνω έλεγαν «Acme TV Repair». Βγήκαμε από το βαν και διασχίσαμε την αυλή. Πήγαμε φουριόζοι στην πόρτα του Στιβ. Ο Μπέρνι δοκίμασε κλειδιά στην κλειδωνιά. Το κλειδί#3 μας έβαλε μέσα.
Έκανα γρήγορα το γύρο του διαμερίσματος. Ήταν σένιο, άνετο, συγυρισμένο. Καθιστικό/κρεβατοκάμαρα/κουζίνα/μπά-νιο/τουαλέτα. Ένας διάδρομος που τα συνέδεε. Ένα παλαβό διακοσμητικό μοτίβο:
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Αυθεντικά διακριτικά. Πλιάτσικο από το Μπερχτεσγκάντεν και γιαπωνέζικες σημαίες παρμένες από τη Σαϊπάν. Πανό τοίχου με σβάστικες. Γερμανικά κράνη ως μπολ σερβιρίσματος δημητριακών μες στο νεροχύτη. Σταχτοδοχεία με το σήμα των Ες-Ες. Χαλιά με τον Ανατέλλοντα Ήλιο. Λούγκερ μοστραρισμένα σε προθήκες. Πορνοφωτογραφίες της Εύας Μπράουν – της μυστήριας Frau der Führer’s. Λογής λογής διαλεχτά μικροπράγματα και μπιχλιμπίδια πάνω σε καρέκλες, σε τραπέζια, σε ράφια στους τοίχους. Δες κι αυτό το παρανοϊ- κό: γιαπωνέζικα συρρικνωμένα κεφάλια, θηρία με γυάλινα μάτια, που φορούσαν όλα καπέλα των Brooklyn Dodgers στο σωστό μέγεθος.
Ο Μπέρνι σάλιαζε χάσκοντας. Έβγαλα την κατασκοπευτική φωτογραφική μου μηχανή Minox και τα τράβηξα όλα. Μυρίστηκα λασποδουλειά. Ας φωτογαμήσουμε αυτόν τον ανωμαλιάρη.
Στιβ Κόχραν, ο πουτσαράς Bürgermeister του Ράιχ του Λος Άντζελες. Ναζιστικές φωλιές στη Warner’s, στη Metro και στη Fox. Θα το συνδέσουμε χαλαρά με το περσινό άρθρο για ναζήδες και ιπτάμενους δίσκους. Ο Σαδομαζόχας Μπομπ Χάρισον το γλεντούσε με το Παραγουανό παράσιτο τον Αλφρέδο Στρέσνερ και τον φαύλο Χουάν Περόν. Έκρυβαν ορδές χιτλερικών γύρω στο ’46. Οι κομμουνιστές αρθρογράφοι αποκαλούσαν το Confidential «φασιστικό», «νατιβιστικό», «προπαγανδιστικό», «φωνή των ελεεινών ενστίκτων της κοινής γνώμης». Το εντυπωσιακό ξεμπρόστιασμα του Κόχραν θα ξεφτίλιζε αυτά τα αριστερίστικα ψέματα!!!
Ο Μπέρνι με τράβηξε από τη φόρμα ‒ λίγο έλειψε να πέσω κάτω.
«Φρέντι, ας ξεκινήσουμε. Σταμάτα να χαζεύεις. Έχουμε δουλειά να κάνουμε».
Και ναι – δουλέψαμε. Περάσαμε καλώδια στην ξυλεπένδυση και κάτω από χαλιά. Τρυπήσαμε άσπρους τοίχους και χώσαμε μέσα βάσεις κοριών. Στοκάραμε και τρίψαμε και ξαναβάψαμε σχολαστικά. Πήραμε με τη σκούπα τη σκόνη. Βάλαμε μικρόφωνα σε ρωγμές, σχισμές, εσοχές. Βγάλαμε τ’ ακουστικά από τα δύο τηλέφωνα και φυτέψαμε πυκνωτικά μικρόφωνα. Κολλήσαμε βάσεις κοριών κάτω από καπέλα φωτιστικών δαπέδου, και βάλαμε κοριούς στην κρεβατοκάμαρα και στο καθιστικό. Μονώσαμε από εξωτερικούς θορύβους.
Τικ τακ τικ τακ. Τέσσερις ώρες και βάλε δουλειά. Ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα, παραζαλισμένος απ’ τις δεξεδρίνες, στ’ αστέρια απ’ την αγαλλίαση. Μαζέψαμε ξανά τα σύνεργά μας. Ο Μπέρνι αναστέναξε κι ένευσε «εντάξει». Οι ευκαιρίες είναι αγάπη. Τούτο το αδέξιο απόφθεγμα μ’ είχε κυριέψει.
