Μίλα Μου: Οι αδελφοί Φιλίππου μάς εξηγούν πώς γύρισαν την πιο πολυσυζητημένη φετινή ταινία τρόμου

Τα αδέρφια Michael και Danny Philippou (ελληνικής καταγωγής από την Αδελαϊδα) το κατάφεραν σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ή μήπως πρέπει να πούμε, σα να ήταν ένα ακόμα ιντερνετικό challenge;

Μέσα από το κανάλι τους, RackaRacka, τελοιποίησαν στη διάρκεια των χρόνων ένα σωρό τεχνικές που έχουν να κάνουν με εφέ, μοντάρισμα και παραγωγή γρήγορου και φτηνού περιεχομένου – τεχνικές που τους το έκανε να μοιάζει εύκολο, όταν ήρθε η ώρα να εκπληρώσουν το παιδικό τους όνειρο, να γυρίσουν δηλαδή μια ταινία τρόμου.

Από μικροί, όπως μας λέει ο Danny, τότε που διάβαζαν τις Ανατριχίλες του RL Stine κι ήθελαν να δημιουργήσουν κόσμους και τέρατα όπως έκανε εκείνος. Κι αναπτύσσοντας στην πορεία ένα σινεφιλικό γούστο που εκτείνεται από τον Εξορκιστή του Friedkin μέχρι την Επιστροφή του Zvyagintsev.

Όλα αυτά μεταφράζονται τελικά στο Talk to Me (Μίλα Μου), την πιο πετυχημένη ανεξάρτητη ταινία τρόμου της χρονιάς. Με ένα μπάτζετ 4.5 εκατομμυρίων δολαρίων έφτασε σε εισπράξεις κοντά στα 100 εκατομμύρια παγκοσμίως, κι έγινε η δεύτερη εμπορικότερη ταινία της Α24, μετά φυσικά από το Everything Everywhere All at Once. Στην ταινία, μια παρέα παιδιών διαπιστώνουν πως χρησιμοποιώντας ένα ταριχευμένο χέρι και λέγοντας τις λέξεις «μίλα μου» σε αυτό, μπορούν να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο των πνευμάτων.

Αλλά προφανέστατα, κάτι θα πάει στραβά ανοίγοντας την πόρτα στον τρόμο.

Είναι από τις πιο διασκεδαστικές και μεστές ταινίες τρόμου που έχουμε δει τελευταία και γι’αυτό θελήσαμε να έρθουμε σε επαφή με τους δημιουργούς για να μας πούν περισσότερα. Ο Danny Philippou μας μίλησε μέσω zoom για το πώς γράφτηκε η ταινία, για τη σχέση τρόμου και ιντερνετικής κουλτούρας, και για το τι μπορούμε να περιμένουμε από το σίκουελ που έχει ήδη λάβει το πράσινο φως.

Τι σας έκανε να πάτε από το YouTube στο σινεμά; Πάντα θέλατε να κάνετε αυτό το άλμα; Και στο σινεμά τρόμου συγκεκριμένα;

Πάντα θέλαμε να το κάνουμε αυτό, να γίνουμε σκηνοθέτες. Το YouTube ήταν χώρος δοκιμών για να φτάσουμε εκεί, να ακονίσουμε τις δεξιότητές μας με όλα τα στοιχεία της παραγωγής, τα stunts, το μοντάζ, τα εφέ. Κάθε βίντεο που κάναμε ήταν εξάσκηση για τις διάφορες πτυχές του να δημιουργείς σινεμά. Πάντα ο στόχος μας αυτός ήταν και νιώσαμε έτοιμοι κατά το 2018, όταν αρχίσαμε να ετοιμάζουμε το Talk to Me.

Οπότε από εκείνη την περίοδο αυτό που κρατάς είναι το ότι μάθατε πώς να δουλεύετε φτηνά και γρήγορα;

Ναι, δουλέψαμε πάρα πολύ πάνω στην τεχνική μας. Κάνοντας τα πάντα μόνοι μας αποκτήσαμε πολλή πείρα και τώρα στο σετ δεν ένιωσα ποτέ άγχος, ένιωθα άνετος γιατί είναι όλα πράγματα που έκανα εδώ και 10 χρόνια στο YouTube κάτω από πολύ πιο ασφυκτικές προθεσμίες και οικονομικά άγχη. Εδώ είχαμε απίστευτους καλλιτέχνες στην καλλιτεχνική διεύθυνση, στη φωτογραφία κλπ. Δεν έπρεπε να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας, ένιωσα βάρος να φεύγει από τους ώμους μου.

Γιατί τρόμος συγκεκριμένα; Σας άρεσε το είδος από όταν ήσασταν μικροί;

Ήταν το πρώτο είδος που ερωτευτήκαμε. Διαβάζαμε τις Ανατριχίλες όταν ήμασταν 8 χρονών. Πάντα ήθελα να γίνω σαν τον RL Stine. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι ποιο είναι αυτό το άτομο που μπορεί να δημιουργήσει όλους αυτούς τους κόσμου, τα τέρατα, τους χαρακτήρες. Ως παιδί με ενθουσίαζε η προοπτική να γίνω σαν τον RL Stine!

Η πρώτη ταινία που κάναμε ήταν με μια φονική κούκλα, είχαμε πάρει απλά μια κούκλα της αδερφής μας και την χρησιμοποιούσαμε για να δολοφονούμε τους φίλους μας και να δοκιμάζουμε διάφορα εφέ με ψεύτικο αίμα. Οπότε από πάντα αυτό το είδος αγαπούσαμε και θέλαμε να γυρίσουμε τη δική μας ταινία τρόμου. Και το επόμενό μας φιλμ horror θα είναι. Είμαι ενθουσιασμένος ήδη!

ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΙΝΤΕΡΝΕΤ

Ο τρόμος ταιριάζει πολύ με την ιντερνετική κουλτούρα με ένα τρόπο, στο ίντερνετ η αντίδραση είναι άμεση με likes και σχόλια, και ο τρόμος είναι επίσης το είδος που κάνει τον θεατή να αντιδρά πιο άμεσα, όταν τρομάζεις απλά αντιδράς αμέσως, οπότε υπάρχει άμεσο feedback από το κοινό υπό μία έννοια.

Ναι, είναι πάρα πολύ φαν να καθόμαστε σε οθόνες ανά τον κόσμο και να ακούμε ή να βλέπουμε διαφορετικούς ανθρώπους να αντιδρούν στα ίδια πράγματα. Κι υπάρχουν και κάποια που έχουν πάντα την ίδια αντίδραση, είναι σα να ελέγχεις το κοινό σα να ήταν ορχήστρα! Είναι τόσο διασκεδαστικό να κάθεσαι σε μια προβολή ξέροντας ότι έρχεται μια από τις μεγάλες αυτές στιγμές.

Μπορείς εύκολα να δεις κάποιες από αυτές τις κεντρικές σκηνές σα να ήταν ένα TikTok challenge, με νέους που πάντα πάνε τα πράγματα λίγο πιο μακριά από όσο πρέπει και άλλους να τους φιλμάρουν. Ήταν μέρος της έμπνευσής σας αυτή η σύνδεση με το ιντερνετικό aesthetic του challenge και της καταγραφής του;

Ναι, θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα δικό μας σύγχρονο urban legend. Όπως είναι το bloody mary ή το ouija. Ήθελα να δημιουργήσουμε ένα αυστραλέζικο ouija κι κάπως να το βασίσουμε στη σημερινή γενιά. Και με τη σημερινή γενιά, 100% όλα θα ήταν καταγεγραμμένα και θα είχαν γίνει upload. Έτσι νιώθω. Είναι απλά αυθεντικό κι αληθινό. Σε μια τέτοια κατάσταση τα παιδιά θα τράβαγαν και θα ανέβαζαν!

Πριν την ταινία στο στάδιο της προ παραγωγής, θέλαμε να έχουμε τα δικαιώματα να δείξουμε το Snapchat στην ταινία, ήθελα τα σόσιαλ να μοιάζουν ρεαλιστικά και να μην έχω αυτά τα ψεύτικα σόσιαλ που βλέπεις πάντα στις ταινίες. Γιατί αυτά σε βάζουν κατευθείαν σε μια «ταινιοχώρα». Κάτι FaceSnap ή άλλα τέτοια φτιαχτά. Θέλαμε το φιλμ να έχει την αίσθηση του αληθινού κι αυτό ήταν μέρος του.

Και το να υπάρχουν οι συσκευές καταγραφής δίνουν αυτή τη νέα διάσταση στο πώς λειτουργεί μια ταινία τρόμου, είναι μια πιο ρεαλιστική βάση. Μονολογούμε πάντα «όχι, γιατί συνεχίζεις να το κάνεις!» Αλλά τώρα απλά ξέρουμε ότι ναι, θα το συνέχιζαν, θα το πήγαιναν μέχρι τέλος.

Ναι! Οι άνθρωποι πάντα νιώθουν άνετα όταν τα πράγματα πάνε σωστά αφού τα δοκιμάσουν 1-2 φορές και σταδιακά χτίζουν το κουράγιο να το πάνε πιο μακριά. ΟΚ σου λέει, όλα καλά ως τώρα, θα ξαναπάνε όλα καλά, ας σπρώξουμε τα όρια.

Είναι εντελώς μέρος της ιντερνετικής κουλτούρας κιόλας. Αν δεις πχ το Neknominate challenge, όπου λές I nominate this friend, και για να πάρεις περισσότερα χιτ λες θα πιω δυο μπύρες, μετά πέντε μπύρες, μετά λες θα κάνω ναρκωτικά. Και βλέπεις το challenge να κλιμακώνεται σε πραγματικό χρόνο σε επικίνδυνο βαθμό! Αυτό ήταν ένα όντως επικίνδυνο challenge και θέλαμε οπωσδήποτε να πιάσουμε την ιδέα αυτής της κλιμάκωσης στην ταινία μας.

Νιώθω πως μέσα από αυτή την καταγραφή βλέπουμε συχνά την πραγματικότητα αλλά δεν καταγράφεται ως πραγματικότητα. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα δυναμική να βλέπεις στην οθόνη. Εσείς ως μέρος της ιντερνετικής κουλτούρας, νιώθετε μεγαλύτερη σύνδεση με αυτούς που συνεχίζουν το challenge ή με αυτούς που το καταγράφουν;

Νιώθω σύνδεση και με τα δύο. Είμαστε στο ίντερνετ τόσο καιρό, που πιάνω πολύ αυτή τη δίψα για προσοχή, αυτό ήταν μέρος της δουλειάς μας. Να είμαστε ονλάιν θεάματα. Και να κάνουμε πράγματα για views. Την πιάνω πολύ αυτή την πλευρά.

Αλλά πιάνω και την θλίψη αυτής της αποσύνδεσης. Δηλαδή αν αυτή τη στιγμή συμβεί κάτι φρικτό στο δρόμο, το πρώτο ένστικτο των ανθρώπων δεν είναι να βοηθήσουν, αλλά να βγάλουν το τηλέφωνο. Υπάρχει μια αποσύνδεση από την πραγματικότητα και οι άνθρωποι έχουν απευαισθητοποιηθεί με έναν τρόπο. Υπάρχει τόσο πολύ οπτικό υλικό που τριγυρνάει ονλάιν!

Οπότε οπωσδήποτε πιάνω και τις δύο πλευρές αυτού που περιγράφεις. Κι αρχικά δεν θέλαμε να κάνουμε απαραίτητα κάποιο σχόλιο ή οτιδήποτε, αλλά να κοιτάξουμε να καταγράψουμε ρεαλιστικά όσο είναι δυνατόν μια τέτοια δυναμική. Και οδηγηθήκαμε εκεί. Κοιτάζω νέους σήμερα κι απλά το ξέρω – στο πρώτο σκηνικό που θα συνέβαινε, οι άνθρωποι θα έκαναν κάτι για να τραβήξουν την προσοχή, και οι άνθρωποι θα το κατέγραφαν.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΤΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

ΟΚ, αφήνοντας στην άκρη τις διάφορες μοντέρνες ευαισθησίες, το φιλμ είναι πολύ κλασικά δομημένο. Τι άλλο ήταν έμπνευση για εσάς; Είχατε άλλα φιλμ που που κοιτάγατε; Τι είδος τρόμου σας εμπνέει;

Προφανώς ο παππούς όλων των φιλμ δαιμονισμού είναι ο Εξορκιστής, είναι τόσο δυνατό φιλμ, όλα είναι βασισμένα σε μια πραγματικότητα μέσα σε αυτό, πιστεύεις το πώς αντιδρούν οι χαρακτήρες και πιστεύεις τις καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται. Αυτό είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο για εμάς. Όπως μεγάλο είναι και το Let the Right One In, γιατί είναι επίσης τρόμος πολύ προσγειωμένος, με βάρος και ρεαλισμό.

Μετά έχουμε ταινίες όπως η Επιστροφή, που δεν είναι τρόμου, αλλά ατμοσφαιρικά πιάνει τη νεότητα με έναν πολύ κουλ και αυθεντικό τρόπο και ως ένα πολύ δυνατό ενδιάμεσο στάδιο. Κι ένα άλλο ήταν το Vanishing, που είναι μια τραγική ιστορία, κοιτάς τον χαρακτήρα να παίρνει όλες τις λάθος αποφάσεις και λες… τι σκατά κάνεις ρε φίλε; Προσπαθήσαμε να το πιάσουμε αυτό το στοιχείο με το Talk to Me. Να είναι μια προειδοποίηση, μια τραγωδία.

Μου απαρίθμησες φιλμ από πολλές διαφορετικές εποχές. Νιώθεις ότι οι ευαισθησίες στον τρόμο αλλάζουν τα τελευταία χρόνια ή δεκαετίες; Γιατί το Talk to Me πιστεύω ότι έχει κάτι κλασικό στη δομή που δεν κάνουν τόσο πολλά horror πια.

Νομίζω αυτά πάνε κι έρχονται. Φτάνουμε σε ένα σημείο που κάποια πράγματα γίνονται τόσο πολύ που μετά πάμε προς την άλλη κατεύθυνση. Είναι το ίδιο με την κούραση για τις υπερηρωικές ταινίες που σημειώνουν πολλοί. Όταν πάψουν να γυρίζονται και το τοπίο αλλάξει τελείως σε 5 χρόνια, πιστεύω η όρεξη για αυτές θα επανέλθει. Πάντα τα πράγματα κάνουν αυτούς τους μεγάλους κύκλους.

Στα ‘70s με τον Εξορκιστή και το Μωρό της Ρόζμαρι υπήρχε ζήτηση για ταινίες τρόμου βασισμένες σε χαρακτήρες. Αυτό χάθηκε στα ‘80s που ήρθε το slasher. Πάντα τα πράγματα περνούν από διάφορες τάσεις και αργά ή γρήγορα τα πάντα επιστρέφουν, νιώθω.

Τώρα είμαστε σε μια περίοδο που κυριαρχεί περισσότερο το concept. Θα έχουμε ένα concept, μια αλληγορία που σημαίνει κάτι. Και κάποιες φορές, όσο καλά κι αν μπορούν να είναι αυτά τα φιλμ, κάποιες φορές λες ΟΚ… δώσ’μου όμως ένα τέλος, δώσ’μου μια δομή. Θέλω να δω ένα τέλος!

Ναι, ήξερα ότι δεν θέλαμε το horror μας να είναι υπερβολικά… ΟΚ, υπάρχει μια μεταφορά, υπάρχει subtext, υπάρχουν επίπεδα, αλλά ήθελα να είναι και κάτι απτό, ήθελα οι άνθρωποι να μπουν και να καταλάβουν εξαρχής πως δεν θα δουν κάτι που είναι υπερβολικά ανάμεσα στις γραμμές. Θέλω να δουλεύει η ταινία και σε αυτό το επίπεδο, αλλά να δουλεύει κια σε ένα πιο γενικό κοινό. Ότι αυτό που σου δείχνω, είναι αυτό που γίνεται.

Επίσης ήθελα να το φιλμ να δουλεύει όχι μόνο ως ταινία τρόμου αλλά και ως κλασικό δράμα. Πάντα μου αρέσει όταν οι άνθρωποι που δεν τους αρέσει ο τρόμος βρίσκουν ότι τους αρέσει μια ταινία τρόμου, είναι πολύ κουλ για μένα.

Υπάρχει κάτι που ήταν μεγαλύτερη πρόκληση σε αυτή τη διαδικασία;

Ναι, η διαδικασία των draft ξανά και ξανά. Σε κάθε πέρασμα το ραφινάρεις και πιο πολύ και μπορείς να κρύψεις κάποια στοιχεία αν θες. Αλλά ακόμα και το να βρούμε το τέλος ήταν συναρπαστικό και ήρθε μετά από 3-4 drafts. Ήτο να βρούμε ακριβώς πώς θα είναι το ταριχευμένο χέρι, που είναι κάτι που οριστικοποιήσαμε στο δεύτερο draft. Γενικά το να βρίσκουμε τα στοιχεία και να σφίγγουμε το σενάριο. Είναι πολύ διασκεδαστικό όταν έχεις έτοιμο το πρώτο draft αλλά και το να γυρνάς πίσω και να δυναμώνεις όλα τα στοιχεία που είναι αδύναμα.

Επίσης η διαδικασία του να βρίσκεις τι αφορά το φιλμ σου! Γιατί όταν γράφω, απλά γράφω. Τα ρίχνω όλα εκεί έξω χωρίς κάποια θεματική ενότητα. Απλά εκφράζω τον εαυτό μου, βάζω σκηνές μαζί χωρίς να έχω ιδέα πού πάει αυτό. Αλλά όταν κάνεις ξανά περάσματα, βρίσκεις τι είναι το φιλμ σου, τι αφορά.

Processed By Rewind Photo Lab

Ενδιαφέρον αυτό, άρα το φιλμ γεννήθηκε από κάποιο concept που αναρωτηθήκατε τι σημαίνει ή ήταν κάποια συγκεκριμένη σκηνή ή εικόνα που το γέννησε;

Ήταν γείτονες που βλέπαμε να μεγαλώνουν. Ένα από τα τρία αγόρια μεγαλώνονας πειραματιζόταν με ναρκωτικά για πρώτη φορά κι είχε πολύ αρνητική αντίδραση σε ναρκωτικό που έπαιρνε, και τα παιδιά που ήταν μαζί του δεν τον βοηθούσαν όταν ήταν στο πάτωμα με σπασμούς. Τον φιλμάρανε και γέλαγαν!

Θυμάμαι να βλέπω αυτό το υλικό και με ενοχλούσε και προσπαθούσα να το επικοινωνήσω αυτό στη σελίδα μέσα από μια συρραφή σκηνών. Κι ένας φίλος μου έστειλε μια μικρού μήκους ταιβία του για παιδιά που χρησιμοποιούν τον δαιμονισμό αντί για ναρκωτικά. Αυτά τα δύο ήρθαν την ίδια στιγμή και μπόρεσα να γράψω πάνω σε αυτά και να βάλω την οπτική μου και χαρακτήρες με τους οποίους συνδεόμουν.

Μόλις άρχισα να γράφω δε μπορούσα να σταματήσω! Σε δύο βδομάδες είχα 80 σελίδες και όλα τα set pieces, το παιδί να φιλάει τον σκύλο, το ρούφηγμα του ποδιού, η επίθεση στο μπάνιο, όλα απλά μου βγήκαν με τη μία. Χωρίς να ξέρω τι σημαίνουν. Απλά ένιωσα ότι ήταν αληθινά κι αυθεντικά.

Το σίκουελ και το πρίκουελ είναι κάτι που είχατε αρχικά κατά νου; Ή προέκυψαν επίσης μέσα από αυτή τη διαδικασία των σκηνών που τις ακολουθείτε και διαπιστώσατε πως υπάρχουν περισσότερα να εξερευνήσετε;

Το πρίκουελ ήταν ονλάιν κάποια πράγματα που ποστάραμε ανώνυμα ως μέρος του μάρκετινγκ. Αλλά τα ποστάραμε και τα κατέβαζαν συνέχεια ως βίαιο περιεχόμενο! Οπότε σταματήσαμε κι ίσως επιστρέψουμε σε αυτά με το σίκουελ αλλά να το κάνουμε σωστά ώστε να μην αφαιρούνται.

Με το σίκουελ, καθώς γράφαμε μας ήρθαν δύο εκδοχές. Μία σε άλλη χώρα με νέους χαρακτήρες και μια άλλη που συνεχίζουν χαρακτήρες από το πρώτο φιλμ. Το είπαμε στην Α24 ότι αν θέλουν σίκουελ, με χαρά θα το κάνουμε. Και πήρε τελικά το πράσινο φως. Εξερευνούμε τώρα και τις δύο εκδοχές του τι μπορεί να είναι το σίκουελ. Φτάσαμε οργανικά ως εκεί.

[ΠΡΟΣΟΧΗ: Η τελευταία ερώτηση που ακολουθεί περιλαμβάνει spoiler για το τέλος της ταινίας]

Και το τέλος λοιπόν πώς σας ήρθε; Είναι φανταστικό τέλος και κλείνει τα πάντα με πολύ δυνατό τρόπο.

Από την αρχή ξέραμε ότι θέλουμε να αφηγηθούμε μια τραγωδία και να έχει νοσηρό τέλος. Σαν μια ιστορία-προειδοποίηση. Οπότε πάντα το είχαμε στο μυαλό μας αυτό, αλλά το ίδιο αυτό το τέλος, τα τελευταία πλάνα, μας ήρθαν πιο μετά στη διαδικασία, όταν σκεφτήκαμε αυτή τη λούπα. Πάντα ξέραμε ότι θέλουμε να πεθάνει ο χαρακτήρας στο τέλος και να παγιδευτεί εκεί, αλλά το ίδιο το τέλος το βρήκαμε αργότερα. Αλλά ναι. Πάντα ξέραμε ότι θέλουμε η ιστορία να τελειώνει με θάνατο.

*Το Μίλα Μου (Talk to Me) κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη ΝΕΟ Films.