ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Μπυρόνια και μάχιμη δημοσιογραφία

Το HBO έδωσε στους 'αλητήριους' του Vice την δική τους τηλεοπτική εκπομπή. Το ρεπορτάζ από τις εμπόλεμες ζώνες δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο.

Τι δουλειά έχει ένας μουσάτος χίπστερ να παίρνει συνέντευξη από έφηβους βομβιστές αυτοκτονίας στην Καμπούλ ή να ξερνάει τα έντερα του στην έρημο έχοντας ακολουθήσει το  πρόγραμμα διατροφής στις φάρμες πάχυνσης γυναικών στην Μοζαμβίκη; Δυο μόνο στιγμιότυπα από την πρώτη σεζόν μιας σειράς που αψηφά εντελώς την λογική.

‘Είναι σαν ο κολλητός σου από το μπαρ να έτυχε να τριγυρίζει στο Ανατολικό Αφγανιστάν έχοντας μαζί του ένα τηλεοπτικό συνεργείο’. Η συγκεκριμένη κριτική του Rolling Stone είναι και η πιο εύστοχη που έχω διαβάσει επί του θέματος.

Γιατί παρακολουθώντας την πρώτη σεζόν του Vice νιώθεις πραγματικά ότι θα μπορούσες να ήσουν εσύ στην θέση τους. Και μάλιστα χωρίς να έχεις μπει καν τον κόπο να διαβάσεις -έστω στην Wikipedia- τι ακριβώς είναι το θέμα του ρεπορτάζ που κάνεις.

Είτε μιλάμε για τα χαμένα παιδιά των Μορμόνων στην Γιούτα (σ.σ. αυτά που πετάνε έξω οι πάτερ-φαμίλιες με φθηνές δικαιολογίες προκειμένου να τους μένουν καβάντζα όλες οι έφηβες νύφες).

Είτε για τις πολιτικές εκστρατείες στις Φιλιππίνες με τους υποψήφιους να κυκλοφορούν συνοδεία ενός μικρού στρατού γιατί επτά στους δέκα κατοίκους έχουν όπλα (σ.σ. τα φτιάχνουν στις αυλές των σπιτιών τους).

Και, φυσικά, να μην ξεχνάμε την ιστορία του Ντένις Ρόντμαν και των Harlem Globetrotters που βρέθηκαν -στο φινάλε της σεζόν- στην Βόρεια Κορέα να τα τακιμιάζουν με την προεδράρα (Kim Jong-Un) εξαιτίας της συγκεκριμένης σειράς.

Η πιο συνηθισμένη κριτική που ασκείται στο Vice είναι ότι τα ρεπορτάζ του είναι πολύ επιφανειακά. Φτιαγμένα από μια εκκεντρική ομάδα ρεπόρτερ που τους νοιάζει περισσότερο να είναι hip παρά να είναι ακριβείς. Και ότι τελειώνουν πολύ γρήγορα.

Όλα τα παραπάνω είναι αλήθεια. Όμως όλα αυτά αποτελούν, ταυτόχρονα, και συγκριτικά πλεονεκτήματα. Το γεγονός ότι τα ρεπορτάζ είναι κοφτά σε κάνει να μην τα βαριέσαι.

Ενώ το ότι οι ρεπόρτερ είναι ψιλο-κουλοί σε κάνει να ταυτίζεσαι μαζί τους. Άσε που δεν τους παίρνουν στα πολύ σοβαρά και αυτοί στους οποίους παίρνουν συνέντευξη. Με αποτέλεσμα να είναι πιο χαλαροί και λιγότερο επιθετικοί μαζί τους.

 

Εκεί όμως που το Vice παίρνει άριστα είναι στην επιλογή των θεμάτων (τι γίνεται στα σύνορα Ινδίας-Πακιστάν, πως τα πυρηνικά απόβλητα δημιουργούν μια γενιά μεταλλαγμένων στο Ιράκ) που όντως, όπως λέει και στην ‘ιδρυτική διακήρυξη’ του, είναι εκείνα για τα οποία τα παραδοσιακά ΜΜΕ δεν δίνουν δεκάρα ή δεν ξέρουν καν ότι υπάρχουν.

Κεντρικός παρουσιαστής είναι ο Shane Smith, ιδρυτής του VICE media company που οι περισσότεροι ξέρετε ως εκείνο το κουλ underground περιοδικό που ξεκίνησε στο Μόντρεαλ το 1994 και τώρα εκδίδεται σε 34 χώρες.

Στο πλευρό του υπάρχει μια ομάδα αποκλειστικά αντρών ρεπόρτερ (σ.σ. δοκίμασαν να βάλουν και γυναίκες, αλλά προέκυψαν θέματα ασφαλείας) που μοιάζουν πάντα έτοιμοι να βουτήξουν στο κίνδυνο. Ή να βουτήξουν την επόμενη μπύρα.

Όχι γιατί αισθάνονται ιδιαίτερα μάχιμοι. Αλλά γιατί θα έκαναν τα πάντα για να βγάλουν μια κουλ φωτό αγκαλιά με τους Ταλιμπάν προκειμένου να την ανεβάσουν στο instagram τους.  

 

Στο τέλος της ημέρας, κάθε επεισόδιο του Vice είναι μια αποκάλυψη για τον μέσο Αμερικάνο hipster τηλεθεατή που έχει μεγαλώσει από βρέφος αγκαλιά με το MTV. Αλλά έχει επίσης ενδιαφέρον και για τον μέσο -πιο ψαγμένο- Ευρωπαίο.

Αρκεί να μην αρχίσει να το ψειρίζει πολύ και απλά κάτσει να το απολαύσει σαν ένα ακόμη ριάλιτι με concept τον πόλεμο, τα ταξίδια σε κουλά μέρη και την δημοσιογραφία. Γιατί αν περιμένεις από το Vice να σου αραδιάσει στοιχεία ή να κάνει δύσκολες ερωτήσεις, είσαι βαθιά νυχτωμένος.

Επίσης καλό είναι να έχει κάποιος στο μυαλό του ότι η αυτοκρατορία του Vice (περιοδικό, σάιτ, τηλεοπτική εκπομπή, δισκογραφική, διαφημιστική εταιρία και εταιρία παραγωγής-έφτιαξε το Reincarnated του Snoop Doggy Dogg ) μόνο μικρή, πάνκ ή underground δεν είναι πλέον.

 

Σύμφωνα με το Forbes η αξία της εταιρίας αγγίζει το 1 δις δολάρια ενώ έχει 1250 μόνιμους υπάλληλους και 4000 εξωτερικούς συνεργάτες. Είναι πλέον κανονικό μπράντ, όπως π.χ. το Rolling Stone. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, όπως το MTV στα γεννοφάσκια του.

Αλήθεια θυμάστε πόσο κουλ ήταν κάποτε αυτό;