Νέες ταινίες: Ο Springsteen στα Όσκαρ, Jennifer Lopez, και ένας νέος σκηνοθέτης για το ραντάρ σου

Ακολουθούν κριτικές για τις ταινίες παρακάτω:

Springsteen: Deliver Me From Nowhere

Βαθμολογία: 72/100

Το Springsteen: Deliver Me From Nowhere είναι μια ματιά πίσω σε λιγοστούς μήνες μεταξύ 1981 και 1982, όταν το Αφεντικό είχε μετακομίσει πίσω στο New Jersey μετά τον θρίαμβο της τελευταίας περιοδείας του και είχε αρχίσει να ηχογραφεί τραγούδια μόνος του στο υπνοδωμάτιό του. Εκείνα τα ντέμο θα γίνονταν τελικά το Nebraska – ένα σκοτεινό, λιτό, ακουστικό άλμπουμ με τον ίδιο ως μοναδικό συντελεστή, που για πολλούς θεωρείται η κορυφή της καλλιτεχνικής του δημιουργίας.

Ο Scott Cooper διαλέγει σωστά, μετά την παραίνεση του ίδιου του Springsteen, τον Jeremy Allen White για να τον υποδυθεί. Ο ηθοποιός έχει χτίσει την καριέρα του παίζοντας ταλαντούχους άνδρες σε κρίση, άρα παρά την παντελή έλλειψη ομοιότητας με τον Springsteen ταιριάζει γάντι σε έναν Bruce που νιώθει ξένος στο μοναδικό σπίτι που έχει γνωρίσει ποτέ, στοιχειωμένος από τα ανεπίλυτα τραύματα της παιδικής του ηλικίας πλάι σε έναν αλκοολικό πατέρα.

Αυτό είναι το hook που ο σκηνοθέτης του Crazy Heart αναγνώρισε διαισθητικά, την πνευματική κρίση που αντιμετώπισε ο καλλιτέχνης κατά τη δημιουργία του Nebraska, όπως την κατέγραψε σε βιβλίο του ο διάσημος μουσικός βιογράφος Warren Zanes.

Και ο White, ένας ηθοποιός γεμάτος ψυχή που μπορεί να μεταδώσει τεράστιο συναισθηματικό πόνο χωρίς λέξεις, δίνει μία ερμηνεία βυθισμένη σε μια αλήθεια τόσο φυσική και αυθόρμητη, που μέχρι το τέλος της ταινίας σχεδόν ξεχνάς ότι υποδύεται κάποιον άλλον. Θα είναι σίγουρα μέσα στις υποψηφιότητες για Όσκαρ Α΄Ανδρικού.

Έτσι το Deliver Me from Nowhere γίνεται μία μικρή, εύθραυστη ταινία για το πόσο δύσκολο είναι να προχωρήσεις μπροστά όταν κάτι σε κρατάει πίσω, καθώς το σενάριο του Cooper περιμένει υπομονετικά τον ήρωά του να βρει διέξοδο.

Απεικονίζει μεν την υποστήριξη ενός δύσκολου, αντιεμπορικού υλικού και την άρνηση της εμπορικής πίεσης ως πράξεις καλλιτεχνικού ηρωισμού, και το καλύτερο που μπορείς να πεις για αυτήν είναι πως η δομή της αντικατοπτρίζει τέλεια αυτό το μήνυμα, την ίδια στιγμή όμως ένας αρκετά μεγάλος αριθμός μεμονομένων επιλογών της δεν κάνει το ίδιο.

Δίνει στον μάνατζέρ του (Jeremy Strong) μπόλικο screentime σε θέση pov χαρακτήρα για παράδειγμα, αλλά δεν δικαιολογεί γιατί είναι ο μοναδικός που έχει αυτό το προνόμιο πλην του Bruce. Αντίθετα μοιάζει να προέρχεται από μία άλλη ταινία, αυτήν που θα αφορούσε το πόσο ζόρικο ήταν να πουλάς τον Springsteen στην ίδια του τη δισκογραφική.

Και τα ασπρόμαυρα flashbacks όπου βλέπουμε ως επί το πλείστον την κακοποιητική συμπεριφορά του πατέρα του, γίνονται επαναλαμβανόμενα και υπερεπεξηγηματικά, σα να μην εμπιστεύεται η ταινία πως αρκούν τα συναισθήματα του Bruce για τη ζωή του.

Είναι λιτές οι συχνότητες στις οποίες θέλει να είναι συντονισμένη η ταινία, να γίνει δηλαδή το Nebraska των ροκ biopics, του λείπει όμως η λεπτότητα για να τις μεταφέρει στο σώμα μίας πιο εμπορικής, εν τέλει, βιογραφικής ταινίας.

Η ταινία κυκλοφορεί από τη Feelgood.

---

Το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης (The Kiss of the Spider-Woman)

Βαθμολογία: 65/100

Στο σκοτεινό και υγρό κελί τους στη φυλακή, ο Molina που υποδύεται η λαμπερή ανακάλυψη της ταινίας ονόματι Tonatiuh, και ο Valentin που υποδύεται ο Diego Luna, έχουν μονάχα ο ένας τον άλλον για συντροφιά. Ο Valentin έχει φυλακιστεί για τις επαναστατικές του απόψεις, ενώ ο Molina για την queer ταυτότητά του. Καθώς θα αρχίσουν διστακτικά να συμπαθούν ο ένας τον άλλον, ο Molina θα κάνει μία πρόταση: Να περιγράψει στον Valentin την αγαπημένη του ταινία για να αποσπαστεί η προσοχή τους από την άθλια συνθήκη τους.

Αυτή η ταινία είναι το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης, ένα κλασικό Technicolor μιούζικαλ με πρωταγωνίστρια τη διάσημη Λατίνα ηθοποιό Ingrid Luna, δηλαδή την Jennifer Lopez που υποδύεται τόσο την Ingrid, όσο και την ηρωίδα της ταινίας-μέσα-στην-ταινία μας, την Aurora, αλλά και τη φονική Γυναίκα Αράχνη που στοιχειώνει την ιστορία της.

Η Lopez, πάντοτε υποτιμημένη ως ηθοποιός, είναι σε κορυφαία φόρμα στους τρεις ρόλους της και υποτάσσει την κάμερα στη θέλησή της. Ο Bill Condon του Dreamgirls και του Chicago την εξαπολύει και αυτή κοσμεί την οθόνη σαν σταρ του Παλιού Χόλιγουντ.

Το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης ήταν πειραματικό μυθιστόρημα το 1976, δράμα στο σινεμά που έδωσε το Όσκαρ Α΄Ανδρικού στον William Hurt το 1985, και υπερθέαμα στο Broadway το 1993.

Ο Condon διαφοροποιείται εδώ εν μέρει γιατί εστιάζει περισσότερο στην ανθρωπιά των δύο φυλακισμένων, υποστηρίζοντας πως η αλληλοφροντίδα τους είναι που κάνει αυτόν τον ζοφερό κόσμο να αξίζει τον κόπο. Χωρίς χαρά, μας λέει η ταινία, είμαστε ήδη αλυσοδεμένοι. Και αυτή τη χαρά, εκτός από τη Lopez, τη φέρνει ο συναρπαστικός Tonatiuh που μας μεταδίδει την πολυπλοκότητα και τη λαχτάρα του χαρακτήρα του.

Η ταινία, ωστόσο, χρειάζεται κάτι περισσότερο από ισχυρές ερμηνείες για να ανυψώσει το υλικό της στο επίπεδο των μιούζικαλ από τα ‘50s που τόσο θέλει να τιμήσει. Ειδικά όταν τα μουσικά νούμερα είναι σε μεγάλο βαθμό άψυχα, ενώ προορίζονται να μοιάζουν με ονειρικές οάσεις.

Ακόμη κι έτσι όμως, η Γυναίκα Αράχνη διατηρεί έναν δυναμικό συναισθηματικό παλμό.

Η ταινία κυκλοφορεί από την Tanweer.

---

Αχινός (Urchin)

Βαθμολογία: 80/100

Ο πρωταγωνιστής του Babygirl, του Τριγώνου της Θλίψης και του Beach Rats – το τελευταίο, ως χαμηλού προφίλ ιστορία μίας χαμένης ψυχής συγγενεύει κατά κάποιον τρόπο με τον Αχινό – ο Harry Dickinson είναι πολύ νέος, πολύ όμορφος και πολύ δημοφιλής αυτή τη στιγμή.

Ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος όμως που έκανε το ντεμπούτο του στο Φεστιβάλ Καννών, καταφθάνει με ψίθυρο και όχι με κραυγή. Αφηγείται την ιστορία του Mike, ενός τοξικοεξαρτώμενου νεαρού άνδρα που μετά βίας επιβιώνει στους δρόμους του Λονδίνου προσπαθώντας να συνδεθεί ξανά με τον κοινωνικό ιστό. Τον υποδύεται ο Frank Dillane, γνωστότερος ως Tom Riddle στο Harry Potter and the Half-Blood Prince, με τον πόνο και την ανάγκη ενός ανοιχτού τραύματος.

Το φιλμ είναι αποτελεσματικό επειδή δεν κάνει τα αναμενόμενα. Ούτε φρικτές στιγμές κατάρρευσης υπάρχουν, ούτε υπερβολικών δόσεων. Μας καλεί απλώς να μείνουμε μόνοι με τα συναισθήματα και το παρόν του χαρακτήρα – και τα δύο τους απελπιστικές, αποπροσανατολιστικές περιοχές.

Δεν γίνεται ποτέ αμείλικτα ζοφερή όμως η ταινία, ακόμα και στις πιο θλιβερές της στιγμές που δικαιολογούν όλες τις συγκρίσεις με τον Γυμνό του Mike Leigh, ή σύσσωμη τη φιλμογραφία του Ken Loach. Ούτε και κοιτάζει τους άστεγους του Λονδίνου με διάθεση να τους κάνει πατ-πατ στην πλάτη. Κατανοεί απλώς τις αιτίες που οδηγούν τους ανθρώπους σε αυτό το σημείο και κάνει σαφές πως, χωρίς την κατάλληλη υποδομή και στήριξη, η δύναμη της θέλησης από μόνη της δεν φέρνει την ανάκαμψη.

Ο Αχινός είναι το έργο ενός δημιουργού με αυτοπεποίθηση, που προσφέρει περισσότερο τη στιγμιαία εικόνα μίας ζωής παρά μια ιστορία λύτρωσης. Και τόσο ο Dickinson όσο και ο Dillane, φροντίζουν ώστε στον Mike να βλέπουμε πάντοτε έναν άνθρωπο και όχι ένα πρόβλημα.

Η ταινία κυκλοφορεί από το Cinobo.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.