Never Rarely Sometimes Always: Μία από τις καλύτερες ταινίες που δεν ξέρεις είναι στο Νetflix

Αυτή την εβδομάδα προτείνουμε μία ταινία που είχε Oscar buzz πριν η πανδημία τη στείλει στα μετόπισθεν. Τώρα στριμάρει στο Netflix.

NETFLIX PICK OF THE WEEK:

Η Eliza Hittman έχει γίνει σταθερή πια παρουσία στο Φεστιβάλ Sundance, το μεγαλύτερο φεστιβάλ ανεξάρτητου σινεμά στον κόσμο. Έκανε το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της εκεί με το It Felt Like Love το 2013, συνέχισε με Beach Rats που είχαμε ξεχωρίσει παλαιότερα στις Νύχτες Πρεμιέρας και αργότερα είχαμε ξαναδεί στο Netflix (δυστυχώς δεν είναι πια διαθέσιμη στην πλατφόρμα), και επέστρεψε πρόσφατα με το Never Rarely Sometimes Always.

Η ταινία βραβεύτηκε και εκεί με βραβείο Νεορεαλισμού, βραβεύτηκε και στο Φεστιβάλ Βερολίνου με το Grand Prix, συγκέντρωσε συνολικά πάνω από 120 βραβεύσεις παγκοσμίως αλλά και 7 υποψηφιότητες στα σημαντικά Independent Spirit Awards, όμως δεν είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι τα Όσκαρ παρότι υπήρξε ένα διάστημα που οι πιθανότητές του φαίνονταν πολύ ρεαλιστικές. Το hype επηρεάστηκε σίγουρα από την επέλαση της πανδημίας και την κυκλοφορία της ταινίας on demand, όπως δηλαδή είχε φτάσει κάποτε επί πληρωμή στην Ελλάδα πριν ανέβει πρόσφατα στο Netflix.

Παρότι η ταινία ήταν ευπρόσδεκτη έστω κατ’ αυτόν τον τρόπο σε μία εποχή που η ροή νέων ταινιών είχε επιβραδυνθεί, ήταν σαφές πως το όραμα της Hittman περιοριζόταν από τη μικρότερη οθόνη (μη σε αποτρέψει αυτό όμως από το να τσεκάρεις την ταινία στο Netflix).

Όποιος έχει δει τα προηγούμενα έργα της σκηνοθέτριας γνωρίζει πως είναι μία κινηματογραφίστρια με κοφτερή αλλά ευγενή ματιά για τους χαρακτήρες της και τα περιβάλλοντά τους – ειδικά σε ό,τι αφορά τους ρυθμούς και τα τελετουργικά της εφηβείας που την αφορούν ως φαίνεται περισσότερο. Και στις δύο προηγούμενες ταινίες της ακολουθούσε νέους σε σεξουαλική και όχι μόνο εξερεύνηση, στο πέρασμα από την αθωότητα στην εφηβεία, στην αιχμή μεταξύ σκληρού νατουραλισμού και υπνωτικών περιπλανήσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι τα πλάνα της έχουν εμπνεύσει συγκρίσεις με το σινεμά της Claire Denis, έναν υπέροχο έπαινο που δεν θα έπρεπε να υπονομεύει την προσωπική σφραγίδα που σίγουρα έχει.

Στο Never Rarely Sometimes Always, μια έγκυος έφηβη, η Autumn (Sidney Flanigan) ταξιδεύει από τη γενέτειρά της στην αγροτική Πενσυλβάνια στη Νέα Υόρκη με σκοπό να κάνει νόμιμη έκτρωση. Τη συντροφεύει η ξαδέρφη της Skylar (Talia Ryder), και μαζί θα αντιμετωπίσουν με στωικότητα το άγνωστο τοπίο που πρέπει να περιηγηθούν.

Η άμβλωση, ειδικά τα τελευταία χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου πρόσφατα μάλιστα το συνταγματικό δικαίωμα στη διαδικασία αντιστράφηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο, καθορίζεται σε τεράστιο βαθμό από την πολιτική. Οι τέχνες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης οριοθετούν συχνά τις εκτρώσεις ως ένα θέμα πολιτικής και θρησκευτικής αντιπαράθεσης, πολιτιστικών πολέμων και νομοθεσίας των συντηρητικών πολιτειών, όμως σπάνια αντιμετωπίζεται ως αυτό ακριβώς που είναι: μια άκρως προσωπική απόφαση υγειονομικής περίθαλψης. Το Never Rarely Sometimes Always κάνει αυτό και μονάχα αυτό.

Το κέντρο της ταινίας – και η σκηνή που της δίνει τον τίτλο της – παρουσιάζει μία συνάντηση μεταξύ της Autumn και μίας υπαλλήλου μίας κλινικής στη Νέα Υόρκη, όπου πρέπει να απαντηθεί ένα στάνταρ ερωτηματολόγιο πριν γίνει η εγγραφή της έφηβης για τη διαδικασία. Η Autumn έχει τέσσερις πιθανές απαντήσεις σε καθεμία ερώτηση: Never, Rarely, Sometimes, και Always. Είναι ένας έξυπνος και την ίδια στιγμή σπαρακτικός τρόπος για να τη γνωρίσουμε καλύτερα, παρά τις μονολεκτικές πληροφορίες που μας δίνονται.

Όσο η ηρωίδα στριμώχνεται μεταξύ ειλικρίνειας και άρνησης, η Hittman κρατά την κάμερα καρφωμένη στο πρόσωπό της με τρόπο που κάνει τον θεατή να αισθάνεται συνένοχος στη δυσφορία της. Και όμως, ενώ η ταινία προορίζεται σίγουρα ως κριτική στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης όσο και στη κοινωνικοπολιτισμική νοοτροπία που βάζει διαρκώς εμπόδια στον δρόμο της Autumn, ποτέ δεν γίνεται πολεμική.

Η καρδιά του Never Rarely Sometimes Always δεν είναι ο αγώνας της Autumn για τον τερματισμό της εγκυμοσύνης της, αλλά ο τρόπος με τον οποίο εκείνη και η ξαδέλφη της θα ανακαλύψουν τη συντροφικότητα και τη δύναμη που θα τους προσφέρει το ταξίδι τους. Η Hittman απεικονίζει το δράμα της Autumn με ειλικρίνεια, χωρίς ίχνος χειραγώγησης, εμπιστευόμενη πως το κοινό θα ερμηνεύσει τη δύσκολη θέση της ηρωίδας χωρίς εξηγήσεις.

Μαζί με το βραβευμένο Γεγονός της Audrey Diwan και το Ninjababy που είδαμε στις περσινές Νύχτες Πρεμιέρας, έχουμε μία τριπλέτα τελείως διαφορετικής προσέγγισης για την ίδια θεματική. Μία όμως από αυτές είναι εύκολα προσβάσιμη αυτή τη στιγμή στο Netflix. Aξίζει να την ανακαλύψεις.