O Charlie Watts προτιμούσε την τζαζ. Έμπλεξε, όμως, με την εποποιία του ροκ.

Ο Charlie Watts μεγάλωσε τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια στο βαριά χτυπημένο από τους Ναζί Λονδίνο, μέσα σε ένα προκάτ σπίτι, με δισκάκια των 78 στροφών να κρατούν την ασχήμια της καθημερινότητας μακριά. Τζαζ άλμπουμ που τον έκαναν να ονειρεύεται ότι μια μέρα θα γίνει και εκείνος ένας βιρτουόζος στα ντραμς. Όχι, δεν άκουγε ροκ. Οριακά αντιλαμβανόταν τι ήταν τα blues. Εκείνος έπινε νερό στο όνομα του Miles Davis.

Κι όμως, ήταν ο άνθρωπος που κράτησε το τέμπο με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού στο rock n’ roll τσίρκο των Rolling Stones. Για όλα αυτά τα χρόνια, για όλες αυτές τις δεκαετίες. Ήταν ο μοναδικός Stone, μαζί με τους Mick Jagger και Keith Richards, που ήταν παρών σε όλες τις δισκογραφικές δουλειές της μπάντας. Και σε όλες τις ατέλειωτες περιοδείες. Σε στιγμές που έγραψαν ροκ -και όχι μόνο- ιστορία. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη συναυλία-θρύλο των Βρετανών η οποία σταμάτησε όταν οι Hells Angels μαχαίρωσαν έναν Αφροαμερικανό θεατή;

Ο Charlie Watts ήταν γιατί δεν είναι πια. Έφυγε χθες σε ηλικία 80 ετών.

H ήσυχη μεγαλοφυΐα του Charlie Watts

Δεν είναι μικρό πράγμα να επιβιώνεις από τις θηριωδίες καταχρήσεων του Keith Richards, τον (επικίνδυνο) πανηδονισμό του Mick Jagger, και τις αυτοκαταστροφικές -μέχρι αυτοκτονίας- τάσεις του Brian Jones. Παρ’ όλα αυτά, ο Watts τα κατάφερε περίφημα και χωρίς να βάζει νερό στο κρασί του.

Μουσικά ήταν η κόλλα που κρατούσε δεμένη τους Stones για πάνω από πέντε δεκαετίες. Ένας ντράμερ με τζαζ καταβολές και ήσυχη προσέγγιση σε έναν ψυχεδελικό κόσμο γεμάτο larger than life προσωπικότητες και εκκωφαντικές υπερβολές. Ένας πάντα άψογα ντυμένος και πολύ συχνά κοστουμαρισμένος τύπος δίπλα σε ταλαντούχους αλήτες με μακριά μαλλιά.

Στις λίστες με τους κορυφαίους ροκ ντράμερ όλων των εποχών, ο Charlie Watts δε λείπει ποτέ. Δεν ήταν όμως τα solos-δυναμίτες ή η ωμή ενέργεια που τον έχουν τοποθετήσει εκεί. Δεν ήταν το ποζάρισμα, ούτε η υπερβολή. Ήταν ακριβώς το αντίθετο: γνώριζε καλά πότε και πώς ακριβώς έπρεπε να χτυπήσει τις μπαγκέτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα; To Gimme Shelter όπου καταφέρνει ως δια μαγείας να κατευνάσει τα πνεύματα που οξύνονται επικίνδυνα.

Φυσικά, όταν έπρεπε να γίνει ορμητικός το έκανε και με το παραπάνω – όπως στο καταιγιστικό και «κατάμαυρο» Paint it Black. Το γράψαμε και πιο: ήταν ο άνθρωπος που κρατούσε το τέμπο στο όργιο των Rolling Stones.

Μάλιστα, έχει μεγάλο ενδιαφέρον το γεγονός πως ο γραφίστας στο επάγγελμα Watts (το θρυλικό Between the buttons είναι δική του δουλειά) χρειάστηκε αρκετό ψου-ψου για να δεχθεί να παίξει στην μπάντα των Stones. Άλλωστε, στις αρχές των 60s εκείνος ήταν ένας ήδη καταξιωμένος session μουσικός (με συγκεκριμένη αμοιβή για κάθε εμφάνιση) και εκείνοι ένα τσούρμο από υπέροχα ρεμάλια – τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Τελικά, το απαράμιλλο στυλ και η sui generis διάθεση του Charlie Watts φαίνεται ξεκάθαρα, εκτός από το παίξιμο, και στην παρακάτω ιστορία: Ο θρύλος λέει ότι ο πάντα πιστός στη γυναίκα του Shirley, Charlie, δεν την απάτησε ούτε καν όταν τα θέλγητρα του Playboy Mansion απλώθηκαν στα πόδια του στα 70s.

Εκείνος προτίμησε να αράξει στο playroom αντί για τις κρεβατοκάμαρες. Ποτέ δεν του άρεσε η φιγούρα, το ροκ-σταριλίκι και οι groupies. Εκείνος προτιμούσε την τζαζ, αλλά έμπλεξε με το rock n’ roll.

Έτσι, δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα βάψουμε μαύρα για τον αποχαιρετισμό σε έναν πραγματικό θρύλο – σε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες ήρωες στην εποποιία της ροκ.

Ο Charlie Watss μπορεί να φύγει γελαστός φορώντας το πάντα άψογο κοστούμι του. Τα κατάφερε άλλωστε παραπάνω από περίφημα. Και κυρίως με τον τρόπο που εκείνος ήθελε.