Ο Γιώργος Κωνσταντίνου δεν θυμόταν ότι έγραψε την πρώτη σειρά της ιδιωτικής τηλεόρασης
Ταξιδέψαμε τον αγαπημένο ηθοποιό, αλλά και σεναριογράφο, σκηνοθέτη και συγγραφέα, πίσω στον χρόνο για να θυμηθεί τις εποχές του Πατήρ, υιός και πνεύμα.
- 21 ΝΟΕ 2025
Ο Δημήτρης είναι ένας μεσήλικας πατέρας, εργασιομανής, άλλα και συντηρητικός, ιδιοκτήτης μίας μεγάλης εταιρείας. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να πηγαίνει καλά η δουλειά και να ζει ήρεμα. Ωστόσο, η άστατη ζωή που κάνει ο γιος του, Νίκος δεν του αφήνει πολλά περιθώρια για ησυχία, μόνο για μπελάδες. Είναι νέος, άνεργος, τεμπέλης και σύμφωνα με τον πατέρα του, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι οι έρωτες της μίας βραδιάς. Μέχρι που εμφανίζεται η Τζούλια, την οποία ο Νίκος ερωτεύεται και αλλάζει όλη του η ζωή – μπορεί και όχι.
Ο πατέρας ήταν ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο γιος ο Σπύρος Παπαδόπουλος και η γυναίκα η Τζοβάνα Φραγκούλη. Ήταν οι τρεις, κεντρικοί ήρωες της κωμικής σειράς Πατήρ, υιός και πνεύμα, που έκανε πρεμιέρα στις 21 Νοεμβρίου του 1989 και ολοκληρώθηκε στις 3 Οκτωβρίου του 1990 στο Mega. Πέρασε στην ιστορία ως η πρώτη σειρά της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης.
«Καλέ, τι μου θύμησες τώρα; Είχα ξεχάσει αυτή τη λεπτομέρεια», λέει ο Γιώργος Κωνσταντίνου και γελάει από την άλλη άκρη του ακουστικού. «Ούτε που το θυμόμουν. Είχες δει τη σειρά τότε;», με ρωτά. «Όχι, ήμουν πολύ μικρή, αλλά νομίζω μερικά χρόνια αργότερα την είχα πετύχει να παίζει σε επανάληψη», του απαντώ.
Μετά από μία παύση πολλών δευτερολέπτων -«λες να έπεσε η γραμμή;», αναρωτήθηκα-, η φωνή του επιστρέφει. «Με συγχωρείς προσπαθώ να θυμηθώ τι θα μπορούσα να σου πω. Με πήγες πολύ πίσω. Ήταν λοιπόν μία σκηνή που δεν την έχω ξεχάσει. Ήταν έντονη, όλο συναίσθημα. Ο ήχος του βιολοντσέλου που έπαιζε η γυναίκα που ερωτεύτηκε ο γιος μου και έμενε στο από πάνω διαμέρισμα παίζει ακόμα σαν μελωδία στ’ αυτιά μου.
Σε αυτή τη σκηνή, πατέρας και γιος μαλώναμε -είχαμε γενικά πολλούς καυγάδες στη σειρά-, μου ζητούσε χρήματα, εγώ του έλεγα όχι, να βρει δουλειά, μου έλεγε ότι τα χρειάζεται για έναν πολύ σημαντικό λόγο και έβαλε τα κλάματα. Τον αγκάλιασα σφιχτά και το συναίσθημα που βγήκε ήταν πηγαίο, αληθινό σαν μην παίζαμε με τον Σπύρο εκείνη την ώρα. Θυμάμαι είχε συγκινήσει και τον κόσμο η συγκεκριμένη σκηνή».
Για τον Σπύρο Παπαδόπουλο ήταν η πρώτη τηλεοπτική του εμφάνιση σειρά σε πρωταγωνιστικό ρόλο. «Ήταν πρωτοεμφανιζόμενος ο Σπύρος, αλλά κατάφερε αμέσως να ξεχωρίσει και να δείξει το ταλέντο του».
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου έγραψε τη σειρά, ο Αντώνης Τέμπος τη σκηνοθέτησε, ενώ την παραγωγή είχε αναλάβει η Λιάνα Πατέρα. Όπως διευκρινίζει, το Πατήρ, υιός και πνεύμα δεν προοριζόταν να προβληθεί στο Mega, αλλά στη δημόσια τηλεόραση. Τα πρώτα 13 επεισόδια της σειράς προετοιμάζονταν με σκοπό να προβληθεί η σειρά από την ΕΡΤ1. Τελικά, η αλλαγή στη διοίκηση του κρατικού καναλιού οδήγησε στην αγορά της από τους υπεύθυνους του Mega Channel, που θα ξεκινούσε τη λειτουργία του μέσα στο φθινόπωρο του 1989.
Το Πατήρ, υιός και πνεύμα δεν ήταν το πρώτο σενάριο του αγαπημένου ηθοποιού για τη μικρή οθόνη. Υπήρξε πρωτοπόρος στην τηλεοπτική μυθοπλασία. «Πριν ξεκινήσουν οι σειρές μυθοπλασίες, όπως τις γνωρίζουμε πλέον, είχα προτείνει στην ΥΕΝΕΔ την εξής ιδέα: ανάμεσα στις διαφημίσεις να προβάλλεται ένα σκετσάκι, ένα κωμικό στιγμιότυπο. Τους άρεσε κι έτσι, άρχιζαν να παίζονται δεκάλεπτα σκετσάκια, όπου υποδυόμουν τον ψυχίατρο και σε κάθε επεισόδιο είχα κι έναν διαφορετικό ασθενή.
Μετά ήρθαν, οι Ανθρώπινες Ιστορίες στην ΥΕΝΕΔ, που ήταν ουσιαστικά η πρώτη τηλεοπτική σειρά που έγραψα, έπαιξα και σκηνοθέτησα το 1974. Ήταν κοινωνική σειρά αυτοτελών επεισοδίων, που απεικόνιζαν ιστορίες ζωής, άλλες πικρές, άλλες συγκινητικές κι άλλες χαρούμενες». Για την ιστορία, ίσως αξίζει να αναφέρουμε ότι ξεκίνησε με τον τίτλο Έτσι είν’ η ζωή… στις 5 Οκτωβρίου του 1973, πήρε τον τίτλο Ανθρώπινες Ιστορίες όταν άλλαξε ημέρα προβολής, την Κυριακή 20 Ιανουαρίου 1974 και συνεχίστηκε ως Άσε τον Κόσμο να Γελάσει μόνο με κωμικές ιστορίες.
«Στη συνέχεια, έγραψα και πρωταγωνίστησα στο Τρεις και ο Κούκος στην ΕΡΤ1, το 1986, που έγινε μεγάλη επιτυχία και ακολούθησαν οι σειρές Μη μου γυρνάς την πλάτη, επίσης το 1986 στην ΕΡΤ2 και το H αλεπού και ο μπούφος το 1987 στην ΕΡΤ2. Αμέσως μετά, ήρθε το Πατήρ, υιός και πνεύμα».
Κάνει ξανά μία παύση αρκετών δευτερολέπτων – αυτή τη φορά, δεν σκέφτηκα ότι έπεσε η γραμμή. «Ξέρεις τι συμβαίνει τώρα; Με έχεις βάλει να θυμηθώ πράγματα που έγιναν στο μακρινό παρελθόν και έχω ένα ιδίωμα: δεν κοιτάζω πίσω. Δεν ασχολούμαι με το πίσω, μόνο με το μπροστά. Σκέφτομαι τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Θέλω να πω ότι δεν είμαι νοσταλγός του παρελθόντος».
«Ε, εντάξει, δεν μπορεί να μη νοσταλγείτε κάτι από εκείνες τις εποχές», επιμένω και σκέφτομαι ότι ίσως «πέσει» η γραμμή – αστειεύομαι ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι ένας ευγενής, γλυκύτατος άνθρωπος, όσοι έχουν μιλήσει μαζί του, το γνωρίζουν.
«Αγαπώ την κωμωδία και μου λείπει πολύ από την τηλεόραση τα τελευταία πολλά, πολλά χρόνια. Δεν ξέρω γιατί πλέον έχουμε γεμίσει με ιστορίες που είναι βουτηγμένες στο δράμα, στις δολοπλοκίες, στις οικογενειακές τραγωδίες, στους καταραμένους έρωτες, στο αίμα. Ίσως, γιατί ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς. Πάντα όμως σκοτεινοί δεν ήταν οι καιροί;».
Η τελευταία σειρά που πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε -το σενάριο έγραψε όχι ο ίδιος, αλλά ο Λευτέρης Καπώνης- ήταν Τα Φιλαράκια το 2002. Έκτοτε, έχει κάνει αρκετές guest εμφανίσεις σε σειρές, με πιο πρόσφατες τους Πανθέους στον ΣΚΑΪ και το Έχω Παιδιά στο Mega, ενώ φέτος, έχει έναν guest ρόλο στον Δικαστή στον ANT1.
«Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η αντίδραση του κόσμου όταν προβλήθηκαν οι σκηνές μου στους Πανθέους. Μου έλεγαν ότι έγραφαν για μένα στο ίντερνετ “δώστε ένα Όσκαρ στον Γιώργο Κωνσταντίνου” και διάφορα τέτοια ενθουσιώδη σχόλια. Προσπαθώ πάντα να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό σε ό,τι κι αν κάνω, είτε ο ρόλος είναι μικρός, είτε μεγάλος. Μάλλον, δεν τους απογοητεύει η απόδοσή. Ίσως, πάλι, απλά να λείπω στον κόσμο γιατί πια με βλέπουν σπάνια στην τηλεόραση».
Στο θέατρο από την άλλη τον βλέπουμε συστηματικά. Πέρυσι και πρόπερσι, συμπρωταγωνίστησε με τον Αποστόλη Τότσικα στην επιτυχημένη παράσταση Κάθε Πέμπτη Κύριε Γκριν σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη και φέτος, παίζει στο Εκείνος & Εκείνος του Κώστα Μουρσελά στο Θέατρο Αργώ, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα.
«Έρχονται μετά το τέλος των παραστάσεων και με ρωτάνε “πώς μπορείτε σε αυτή την ηλικία να παίζετε ακόμα;”. Κι εγώ σκέφτομαι από μέσα μου πώς να τους εξηγήσω ότι η ψυχή μου είναι 50 χρονών, μη σου πω και νεότερη. Γι’ αυτό και συνεχίζω να κάνω παραστάσεις που είναι απαιτητικές και με βλέπετε να παίζω δύο ώρες πάνω στη σκηνή. Δεν μπορώ να πω “πάει μεγάλωσα, μέχρι εδώ ήταν”. Συνεχίζω και θα συνεχίζω για όσο μου επιτρέπεται».
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.