Ο Percival Everett, ο πιο πολυσυζητημένος συγγραφέας της χρονιάς, με δικά του λόγια

Mία πλημμυρισμένη από διεγερτικό χιούμορ και οξυδερκείς παρατηρήσεις εξιστόρηση των Περιπετειών του Χάκλμπερι Φιν, του περίφημου μυθιστορήματος του Μαρκ Τουέιν, από τη σκοπιά όμως του σκλάβου ονόματι Τζιμ που είναι στο πλευρό του Χακ.

Περί αυτού πρόκειται το James, το πιο πρόσφατο μυθιστόρημα του καταξιωμένου Percival Everett – με το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας στις ΗΠΑ και το Πούλιτζερ Λογοτεχνίας να αποτελούν μόλις λίγες από τις διακρίσεις του με αφορμή το συγκεκριμένο του πόνημα.

Το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά σε μετάφραση Μυρσίνης Γκανά από τις εκδόσεις Ψυχογιός -ένα από τα βαρυσήμαντα εκδοτικά γεγονότα της χρονιάς- και με αυτή την αφορμή το OneMan σταχυολογεί δηλώσεις του πολυσυζητημένου πεζογράφου, ο οποίος αν και κατά δική του ομολογία είναι πολύ δύσκολος στις συνεντεύξεις, τον τελευταίο χρόνο έχει χρειαστεί να δώσει περισσότερες από ποτέ.

Και, όπως θα περίμενε κανείς από ένα συγγραφέα του δικού του βεληνεκούς, είναι όλες τους απολαυστικές.

Είμαι αρκετά σίγουρος ότι όλα όσα γράφω είναι σκατά. Απλά προσπαθώ να φτιάξω τα καλύτερα σκατά που μπορώ. (The New Yorker)

Το ενδιαφέρον μου είναι πώς αυτά τα σημάδια που χαράζω σε αυτή τη σελίδα μπορούν να σημαίνουν οτιδήποτε. Αν μπορούν να έχουν νόημα, τότε η ζωή μπορεί να έχει νόημα, τότε εγώ μπορώ να έχω νόημα. (The New Yorker)

Οι περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν του Μαρκ Τουέιν είναι η πηγή του μυθιστορήματός μου (σ.σ. James, μτφρ: Μυρσίνη Γκανά, Ψυχογιός). Ελπίζω ότι έγραψα το μυθιστόρημα που ο Τουέιν δεν έγραψε και επίσης δεν θα μπορούσε να έχει γράψει. Δεν βλέπω το έργο ως διορθωτικό, αλλά μάλλον βλέπω τον εαυτό μου σε συνομιλία με τον Τουέιν. (The New Yorker)

Το να αποφασίσεις να γράψεις ένα βιβλίο δεν μοιάζει ποτέ με σπουδαία ιδέα. Είναι πάντα σαν να μπαίνεις συνειδητά σε έναν κακό γάμο. Αν είχες λίγη λογική, δεν θα το έκανες, αλλά ξέρεις ότι θα το κάνεις. Αλλά η γυναίκα μου, που είναι πιο έξυπνη από μένα, είπε: «Αυτή είναι μια υπέροχη ιδέα». Υποστήριξε το βιβλίο από την αρχή, αλλά εγώ δεν είμαι ακόμα τόσο σίγουρος γι’ αυτό. (The Guardian)

Το γεγονός ότι ένα μυθιστόρημα λαμβάνει τόση προσοχή – δεν με ενδιαφέρει καν ότι είναι το βιβλίο μου – με κάνει πραγματικά ευτυχισμένο για τον πολιτισμό. Αλλά δεν αυταπατώμαι- ως προς την αυτοεκτίμησή μου δεν επενδύω σε αυτό και έχει πολύ λίγη σχέση με μένα εδώ που έχουμε φτάσει. Είμαι περήφανος; Δεν νομίζω. Αλλά είναι ενδιαφέρον να το παρακολουθείς. (The Guardian)

Η σύζυγός μου και εγώ πήγαμε στα Όσκαρ (σ.σ. με αφορμή την, βασισμένη στο ομώνυμο του μυθιστόρημα, ταινία American Fiction) και νομίζαμε ότι ήταν κάπως γελοίο το όλο σκηνικό. «Τέλεια, δεν χρειάζεται να το ξανακάνουμε αυτό!» σκεφτόμασταν. Το πιο περίεργο πράγμα για τα Όσκαρ ήταν ότι πήγαμε εκεί ντυμένοι με αυτόν τον ανόητο τρόπο, κοιτάζοντας στην απέναντι πλευρά του δρόμου όπου υπήρχε μια διαμαρτυρία σε εξέλιξη. Και νιώθαμε ότι ήμασταν στη λάθος πλευρά του δρόμου. (The Guardian)

Ο Spielberg είναι ο παραγωγός (της κινηματογραφικής μεταφοράς) του James. Και αυτή τη στιγμή συνεργάζομαι με τον Taika Waititi [Jojo Rabbit], είναι ένας πιθανός σκηνοθέτης. Και οι δύο είναι υπέροχοι. Είπα στον Spielberg ότι ήλπιζα να δουλέψω με κάποιον λίγο πιο καταξιωμένο, αλλά θα το έκανα και με έναν αρχάριο. (The Guardian)

Πάντα συναντώ ανθρώπους που δεν έχω ιδέα ποιοι είναι. Μια μέρα στο δρόμο μιλούσα με μια νεαρή γυναίκα που είχε ένα μπουλντόγκ. Δεν ήξερα ποια ήταν, και ακόμα δεν είμαι σίγουρος ποιος ήταν, αλλά η γυναίκα μου είπε: «Αυτή ήταν…». Θα κάνω λάθος στο όνομα: Lindsay Luhan; Και πάλι, δεν ξέρω ποια ήταν, αλλά ξέρω ότι θα έπρεπε να ξέρω. (The Guardian)

Έχω πολλά χόμπι. Πρέπει να κάνω κάτι όταν προσπαθώ να χρονοτριβώ. Συνήθως όμως αναβάλλω την αναβλητικότητά μου για αύριο. Με αυτόν τον τρόπο ολοκληρώνω κάποια πράγματα. Αλλά αν απλά ερχόσουν στο σπίτι μου οποιαδήποτε στιγμή και μου έλεγες: «Πάμε σινεμά», θα πηγαίναμε σε μια ταινία. (The Guardian)

Οι άνθρωποι με ρωτούν συνέχεια: «Πόσο καιρό σου πήρε να γράψεις αυτό το μυθιστόρημα;» και τους λέω 66 χρόνια. Έτσι λειτουργεί η τέχνη. (Elle)

Προσπαθώ να μιλήσω για μια πιο σύγχρονη άποψη γύρω από τους Αφροαμερικανούς. Υπάρχει αυτή η πολιτισμική αντίληψη, η πεποίθηση ότι μπορείς να μιλάς για την εμπειρία των Αφροαμερικανών σαν να είναι «ένα» πράγμα. Σαν να μην επηρεάζεται από τη γεωγραφία, τη θρησκεία, την κοινωνικοοικονομική ανησυχία. (Elle)

Η τέχνη είναι εγωιστική υπόθεση. Όποιος ζει με έναν καλλιτέχνη θα το επιβεβαιώσει αυτό. Είναι γεμάτη αντιφάσεις. Από τη μία πλευρά, είμαστε τόσο ματαιόδοξοι που περιμένουμε από τους ανθρώπους να διαβάσουν όλα αυτά τα πράγματα που έχουμε γράψει. Και από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να σε κάνει πιο ταπεινό από την υποδοχή αυτού του έργου. (Elle)

Σε αυτή την αμερικανική συζήτηση για την «ελευθερία», πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ ελευθερίας και δικαιωμάτων. Είναι αρκετά ασφαλές να πούμε ότι αυτό που ήθελαν οι σκλάβοι ήταν να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τους ανθρώπους που δεν ήταν σκλάβοι. Και νομίζω ότι αυτό θέλουν ακόμα οι άνθρωποι: να μπορούν να οδηγούν στο δρόμο και να μην φοβούνται λόγω της εμφάνισής τους. Να απολαμβάνουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα. Μόλις αυτό ξεκαθαριστεί, μπορούμε να κάνουμε όλων των ειδών τις φιλοσοφικές συζητήσεις για το τι είναι ελευθερία. Έχω έφηβους γιους. Δεν είμαι ελεύθερος. Όταν ζούσα στο ράντσο μου, δεν ήμουν ελεύθερος. Είχα ζώα που έπρεπε να ταΐζω. Αυτό είναι ένα φιλοσοφικό ζήτημα που δεν μπορεί να αναλυθεί απολύτως ικανοποιητικά για κανέναν, οπότε νομίζω ότι η συζήτηση στην Αμερική θα πρέπει να αφορά τα δικαιώματα. (Elle)

Δεν ακολουθώ κάποια συγκεκριμένη διαδικασία. Κάθε βιβλίο έρχεται διαφορετικά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η έρευνα μου διαρκεί πολύ περισσότερο από όσο χρειάζεται, είναι ένας τρόπος όχι μόνο να ολοκληρώνω τη δουλειά αλλά και να την αποφεύγω. Και αν κάποιος μου πει: «Πάμε σινεμά», πάω σινεμά. Συμβαίνει. Οι μαθητές μου έρχονται και μου λένε: «Έχω writer’s block» και τους λέω: «Όχι, δεν έχεις». Λένε, «Τι εννοείς;» Λέω, «Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Γράψτε μου 50 σελίδες μέχρι την Παρασκευή, αλλιώς δεν θα περάσετε το μάθημα». Και θα λάβω σελίδες. Μπορεί να μην είναι καλές σελίδες, αλλά μπορείς να δουλέψεις πάνω σε κακές σελίδες. Δεν μπορείς να δουλέψεις σε σελίδες που δεν υπάρχουν. Αντιμετωπίζω τον εαυτό μου με τον ίδιο τρόπο. (Elle)

Ελπίζω να μην νομίζει κανείς ότι το μυθιστόρημά μου έχει να κάνει με τη δουλεία. Υπάρχει διαφορά μεταξύ του να γράφεις μια ιστορία για ανθρώπους που τυχαίνει να είναι σκλάβοι και του να γράφεις μια ιστορία για τη δουλεία. (Elle)

Αρχίζω να δουλεύω ένα μυθιστόρημα πιστεύοντας ότι γνωρίζω κάτι για ένα θέμα ή τον κόσμο, και μέχρι να φτάσω στο τέλος του, έχω σχεδόν διαψευστεί. Αν μη τι άλλο αλλάζω γνώμη, και μου αρέσει αυτό το συναίσθημα. Όχι μόνο το έχω συνηθίσει, αλλά με παρηγορεί κιόλας. Κατ’ επέκταση, αισθάνομαι ότι αυτή πρέπει να είναι γενικά η θεώρησή μου για τη ζωή: Όσο περισσότερο νομίζω ότι μαθαίνω, τόσο λιγότερα ξέρω. (Los Angeles Review of Books)

Αντιστέκομαι στις ταμπέλες. Αφηγούμαι την ιστορία με τον τρόπο που θα εξυπηρετήσει την ιστορία. (Los Angeles Review of Books)

Πάσχω από αυτό που στο σπίτι μου αποκαλούμε «εργασιακή αμνησία». Μόλις τελειώσω με ένα βιβλίο, το ξεχνάω. Ίσως είναι αυτοάμυνα για να μπορέσω να ασχοληθώ με κάτι άλλο. (Los Angeles Review of Books)

Από την αρχή της καριέρας μου πίστευα ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να μπορέσω να κάνω κάτι που δεν έχω καταφέρει ακόμη, δηλαδή ένα αφηρημένο μυθιστόρημα. Προσπαθώ συνεχώς να καταλάβω τι εννοώ όταν το λέω αυτό, και δεν έχω απάντηση. Δεν ξέρω πώς θα έμοιαζε ένα αφηρημένο μυθιστόρημα – δεν έχω δει κανένα. Το πιο κοντινό που νομίζω ότι έχω φτάσει σε αυτή την ιδέα είναι στην πραγματικότητα με ένα μυθιστόρημα που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι είναι ένα από τα πιο ρεαλιστικά μου, και το λέω αυτό επειδή νομίζω ότι η ιδέα του ρεαλισμού στη μυθοπλασία είναι τόσο παράξενη. (Los Angeles Review of Books)

Πιστεύω ότι ίσως οι περισσότεροι καλλιτέχνες και γενικά οι περισσότεροι άνθρωποι που σκέφτονται πολύ, είναι στο φάσμα. Μπορεί να είναι το επόμενο εξελικτικό μας βήμα, είναι ένας άλλος τρόπος να βλέπουμε τον κόσμο. Ο γιος μου είναι υψηλά λειτουργικός και στο φάσμα, παρακολουθώ τη συμπεριφορά του και συνειδητοποιώ ότι αναγνωρίζω διάφορα στοιχεία που έχει πάρει από μένα.. Και του λέω, ενώ δεν κοιτάει, «Λυπάμαι». (Los Angeles Review of Books)

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ