Ο Rock έχει τώρα το δικό του ‘Entourage’

Έγραφε τις προάλλες κάποιος στο twitter πως το ποσοστό των φορών που απολαμβάνει τον Rock σε κάτι είναι 100% ενώ το ποσοστό των φορών που απολαμβάνει την ίδια εκείνη ταινία είναι 20%. Είναι αλήθεια, ο Rock είναι πολύ καλύτερος από τα πράγματα στα οποία παίζει, με τις κάποιες εξαιρέσεις φυσικά. (“Pain & Gain”: το αριστούργημα του Μάικλ Μπέι, “Southland Tales”: παραγνωρισμένο μετα-αφηγηματικό πείραμα, “Fast Five”: μια τέλεια ταινία δράσης.)

Όμως κατά κύριο λόγο, το υλικό πάντα τον αδικεί. Δεν είναι τυχαίο που σταθερά αποτελεί λόγο για να δεις κάτι. Ήδη φέτος, Την Χρονιά Του The Rock που διανύουμε, έχει παίξει στο “Furious 7” (μέτριο, αλλά οι μισές αντιδράσεις ήταν WOW Η ΣΚΗΝΗ ΜΑΧΗΣ ROCK – ΣΤΕΪΘΑΜ) και στο “San Andreas”, του οποίου ο βασικός λόγος ύπαρξης ήταν το να δούμε τον Rock εναντίον του σεισμού. Είναι πάντα λόγος να δεις κάτι.

(Για περισσότερες σκέψεις πάνω στο μεγαλείο του The Rock, κατέβα στην σημείωση #4 αυτού του κειμένου, ενώ για ένα εκτενέστερο προφίλ του φρόντισε ο Πάνος Κοκκίνης.)

Το “Ballers” είναι από το ΗΒΟ, έχει για πρωταγωνιστή τον Rock, ασχολείται περιφερειακά με τον κόσμο του NFL και έρχεται από τη δημιουργική ομάδα του “Entourage” (κοινοί σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, παραγωγοί, ευρύτερη αίσθηση). Σχεδόν δεν απαιτεί κόπο για να μου αρέσει, είναι αυτόματο.

Αλλά δεν είναι.

Στη σειρά, που έχει ξεκινήσει εδώ και 2 βδομάδες στο ΗΒΟ, ακολουθούμε τις lifestyle περιπέτειες του Σπένσερ Στράσμορ, δηλαδή του Rock, ενός πρώην αθλητή NFL ο οποίος προσπαθεί να παραμείνει στο κύκλωμα ως ατζέντης νεαρότερων αθλητών. Στο πρώτο επεισόδιο παρακολουθούμε καθώς προσπερνά τις φοβίες του σχετικά με αυτό που του ζητείται να κάνει, δηλαδή να εκμεταλλευτεί τις φιλίες του για να βγάλει λεφτά μια εταιρεία: Καλωσήρθες στον δυτικό κόσμο, Σπένσερ.

Ένας φίλος του, επίσης πρώην αθλητής, προσπαθεί επίσης να βρει τι θα κάνει με τη ζωή του μετά το NFL, και βρίσκει δουλειά σε μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων.  Ένας εκρηκτικός νέος αθλητής βρίσκεται εν μέσω PR κρίσης όταν πλακώνεται σε ένα μπαρ και τώρα η ομάδα του τον κόβει. Ένας οικονομικός αναλυτής προσπαθεί να χωθεί κι αυτός στη φασούλα.

Στο πρώτο επεισόδιο ο Ρίκι Τζάρετ, wide receiver των Packers, κόβεται από την ομάδα του και ο Rock προσπαθεί να του βρει ομάδα απαλύνοντας ταυτόχρονα της δημόσια εικόνα του. Στο 2ο επεισόδιο, ο Ρίκι διαπιστώνει πως στη νέα του ομάδα ένας συμπαίκτης του τον αντιπαθεί και φοράει το νούμερό του. Μπλέξιμο! Συναρπαστική τηλεόραση!

…όχι ακριβώς.

Σε αυτή τη λογική κινείται η σύνθεση των χαρακτήρων στη σειρά, και μπορείς να διακρίνεις την “Entourage” λογική από πίσω. Υπάρχει ο σταρ, και υπάρχουν οι ατζέντηδες και οι παρατρεχάμενοι. Μόνο που, σε αυτή την αναλογία, υποθέτω πως ο Rock ουσιαστικά παίζει τον “Ε” της υπόθεσης. Το οποίο είναι κρίμα γιατί ο “Ε” είναι ό,τι χειρότερο έχει συμβεί ποτέ στην τηλεόραση.

Ο Rock βέβαια παραείναι χαρισματικός. Σε πείθει ως πρώην παίχτης-βουνό, είναι επιβλητικός, είναι εντυπωσιακός, και διαθέτει και χιούμορ, το οποίο πολλοί άνθρωποι τέτοιας κράσης δεν μπορούν απαραιτήτων να μεταδώσουν στην οθόνη. Το πρόβλημα είναι πως ο κόσμος του NFL, έξω από το γήπεδο, δεν έχει τίποτα το γοητευτικό, και το λέω ως φανατικός του σπορ.

Υπάρχουν υπόνοιες για τις εγκεφαλικές ζημιές που αφήνει στους παίχτες το άθλημα, και υπάρχουν πολλές σκηνές των πλαστών PR κρίσεων που αποτελούν καθημερινότητα των ζωών των αθλητών-celebrities. Αλλά είναι τίποτα από αυτά δεν είναι εντυπωσιακό, δεν μοιάζει αρκετά παραμυθένιο, τίποτα από αυτά δεν αγγίζει την φαντασιακή χλιδή του να είσαι σταρ του σινεμά και να πίνεις μοχίτο με τους κολλητούς σου στο Λος Άντζελες, να περνάει η Τζέσικα Άλμπα και να της λες να αράξει για να πιείτε ένα ποτάκι.

Αν έπρεπε να κατατάξω τα σταριλίκια θα πήγαινε

1) rock star

2) movie star

3) ΛεΜπρον Τζέιμς

4) μπασίστας

5) Τομ Μπρέιντι

6) υπόλοιποι αθλητές

7) αθλητές NFL

Οι αθλητές είναι σταρ, θέλω να καταλήξω, αλλά ο κινηματογράφος έχει άλλη αίγλη. Οι αθλητικές ιστορίες είναι φανταστικές και εμψυχωτικές, αλλά όχι για το σταριλίκι, παρά για τον στόχο. Για το σινεμά και για το Χόλιγουντ γυρίζονται άπειρες ταινίες και σειρές που ασχολούνται με το σταριλίκι, με τον κόσμο του θεάματος, με την τέχνη, με όλα τα τριγύρω. Στα σπορ η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τον στόχο. Από το τρόπαιο. Από τον Μεγάλο Τελικό. Στο “Entourage” μπορούσες να πας για επεισόδια ή και για σεζόν χωρίς να δεις καρέ από φιλμ, γιατί η ουσία ήταν στο ηδονικό lifestyle. Το “Ballers” μπορεί να κάνει το ίδιο;

Με το “Entourage” έχω περίεργη σχέση. Είδα τις 2 πρώτες σεζόν κυριολεκτικά σε ένα βράδυ, δε μπορούσα να σταματήσω. Στην προεία με κούρασε, το βαρέθηκα, γιατί δεν ξέρω, υποθέτω το κακό της φαντασίωσης είναι ότι δεν εξελίσσεται, δεν αλλάζει, είναι ένα διαρκές όνειρο. Αυτό ήταν το “Entourage”, ένα πορνό του star lifestyle. Αν διάλεγες η ζωή σου να είναι κάτι, παραδέξου το, μάλλον αυτό θα διάλεγες. Να βολτάρεις στο Λος Άντζελες, να πίνεις μοχίτο με τη Τζέσικα Άλμπα, να κάνεις ταινιούλες με τον Τζέιμς Κάμερον, και όλα αυτά έχοντας διαρκώς δίπλα σου τους κολλητούς σου, για μια ζωή.

(Υπό αυτή την έννοια ήταν απολύτως συνεπές όταν σε μια από τις προχωρημένες σεζόν της σειράς, εισήχθη η Σάσα Γκρέι ως κοπέλα του Βινς. Η φαντασίωση σε επόμενο επίπεδο. Αυτή η σεζόν μου άρεσε πολύ, επίσης, σε αντίθεση με την κάκιστη τελευταία.)

Το “Ballers” ξεκάθαρα επιχειρεί να κάνει κάτι παρόμοιο, αλλά στη φάση του NFL stardom δεν υπάρχει κάτι τρομερά ελκυστικό. Δεν υπάρχει ξενοιασιά, όλα είναι σκοτεινά και αγχωτικά και πλαστά, δεν υπάρχει χαλαρότητα, δεν υπάρχει καν η άμεση αναγνωρισιμότητα: Σε μια σκηνή στον πιλότο, σε ένα club, μια κοπέλα ρωτάει τους αθλητές που πετυχαίνει ποιος είναι και πού παίζει ο καθένας. Ενώ ο Βινς, είναι ο Βινς.

Για τον Rock και μόνο, και για το όλο κουτσομπολίστικο παρασκήνιο του πώς λειτουργεί ο επαγγελματικός αθλητισμός στις ΗΠΑ, αξίζει να το δεις. Όμως αν το “Ballers” αποδεικνύει κάτι, είναι ότι ακόμα και την απόλυτη φαντασίωση δεν είναι τόσο εύκολο να την αποτυπώσεις στην οθόνη. Ίσως το να φτιάξεις ένα “Entourage” να μην είναι και τόσο απλό τελικά.