Ο Salad Fingers σου ανοίγει την όρεξη για animation

Κάτι από Lynch. Κάτι από Burton. Κάτι από Beckett. Ο Salad Fingers, μέσα στο πράσινο αλλόκοτο παρουσιαστικό του, τα έξι «σεξομανή» του δάχτυλα (τρία σε κάθε χέρι) και την αδυναμία του να ξεχωρίσει τη ζωή από το θάνατο και την ύπαρξη από την ύλη έχει κάτι από τους προαναφερθέντες δημιουργούς.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζω τι ακριβώς είναι. Ωστόσο, σφίγγω τα δόντια εδώ και πολλή ώρα να μην στο παρουσιάσω ως ένα πραγματικό αριστούργημα. Ο κυριότερος λόγος είναι η γνώση -εξειδίκευση -λιώσιμο μπροστά από την οθόνη που δυστυχώς, δεν διαθέτω. Και δεν αναφέρομαι στα επίπεδα του Δημητρόπουλου που εντάξει δεν τα αγγίζω ούτε για πλάκα και σε κανένα παρακλάδι του δέντρου με κεντρική κατηγορία αυτή του «Σινεμά». Αναφέρομαι σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Η επαφή μου με τα animation είναι μηδαμινή. Για να καταλάβεις -αν δεν κάνω πολύ μεγάλο λάθος- το Salad Fingers είναι το πρώτο animation που έχω δει.

Ως εκ τούτου, καταλαβαίνω ότι μπορεί ο ενθουσιασμός aka εθισμός που μου δημιούργησε από το πρώτο κιόλας επεισόδιο να είναι αποτέλεσμα της απειρίας μου. Όπως και να έχει, η ευχαρίστηση που ένιωσα όταν τελείωσα τον πρώτο και μοναδικό κύκλο επεισοδίων του ήταν τόση ώστε να σε παραπέμψω σε αυτό το ψήγμα τελειότητας των δύο -παρά κάτι- λεπτών.

Και τώρα που πήρες μία γεύση μπορώ να σου μιλήσω για τον μίστερ Salad Fingers με μεγαλύτερη άνεση.

Ας το επισημοποιήσουμε λίγο: Onemanpedia, help.

Ο Salad Fingers (το όνομα του οποίου πήρε κατά τη διάρκεια μίας μουσικής πρόβας του δημιουργού του όταν ο τελευταίος έλαβε τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό για τα δάχτυλά του) είναι η anime εκδοχή του τελευταίου ανθρώπου πάνω στη Γη (;). Μας συστήνεται ως φετιχιστής με τα δάχτυλά του με έναν έκδηλο μαζοχισμό να εφαρμόζει επάνω τους αντικείμενα που τα πληγώνουν, τα γδέρνουν και τα ματώνουν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της εν λόγω διέγερσης αποτελεί μία σκηνή στην οποία όντως σε κάτι που θα το έλεγες και φυλακή (!) αυνανίζεται με τα κάγκελα αυτής.

Ομολογώ ότι ανατρίχιασα και σε προλαβαίνω: Το παραπάνω δεν ήταν σπόιλερ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΠΟΙΛΕΡ με αυτό το animation. Είναι τόσο σάικο και τόσο άκυρο που πραγματικά, όσο και αν προσπαθήσεις δεν πρόκειται να το πετύχεις.

Ας επιστρέψουμε όμως στο πρόγραμμά μας και ας μιλήσουμε λίγο για την καθημερινότητα του Salad Fingers με την εκνευριστικά υπέροχη λονδρέζικη προφορά του – ο τρόπος με τον οποίο προσφωνεί το όνομα Μάρτζορι είναι όλα τα λεφτά. Ο μίστερ λοιπόν, αν εξαιρέσουμε ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ το σεξουαλικό κομμάτι, αντιμετωπίζει το θάνατο και τη ζωή με έναν ας τον πούμε περίεργο τρόπο.

Ένας πεθαμένος, είτε αυτός άφησε την τελευταία του πνοή στο κατώφλι της πόρτας του Fingers είτε είναι ήδη θαμμένος σε κάποιο σημείο στη μέση του πουθενά -κοντά στο σπίτι του- δεν είναι παρά ένας ακόμη επίτιμος καλεσμένος στο «φτωχικό» του.

Αν το βλέπαμε κάπως πιο κοινωνικά, ίσως να λέγαμε ότι πρόκειται για τον τρόπο που επιλέγει ο δημιουργός να καταδείξει τα τεράστια επίπεδα αδιαφορία του σύγχρονου ανθρώπου προς οποιονδήποτε άλλον πέραν του εαυτού του.

Από την άλλη, μπορεί απλώς, να «πετάει» σκηνές για να μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό να ψελλίζουμε: «Τι κάνει τώρα ο τύπος».

Αν παρόλα αυτά κάνουμε ότι παραβλέπουμε την παράνοια, τότε ίσως στα σεξουαλικώς  ταλαιπωρημένα δάχτυλα του Salad Fingers, δούμε τις τοποθετημένες από τον ίδιο μαριονέτες με τις οποίες σαν άλλος Τομ Χανκς στο πιο ακατάλληλο-για-ανηλίκους ναυαγός συνδιαλέγεται -τρώει -ζει.

Ειλικρινά όσο και αν θέλω να εντρυφήσω στο «τι θέλει να πει ο ποιητής» David Firth, δεν δύναμαι. Αν πιστεύω κάτι για αυτό το animation είναι ότι είναι φτιαγμένο για να βγάλει στον καθένα που θα το παρακολουθήσει ένα διαφορετικό συναίσθημα. Ή μάλλον, να τον κάνει να αγαπήσει το όποιο βίτσιο του. Από την άλλη, μπορεί απλώς να μπουρδολογώ και ο τύπος που το έφτιαξε να είναι ένας υπέρτατος σάικο -κίλλερ κες κε σε (δεν μπόρεσα να κρατηθώ).

ΥΓ: Αν το δεις, θέλω τα σχόλιά σου.