Ο σημαντικότερος φίλος του Kurt Cobain

Ως τότε είχε προλάβει να παντρευτεί, να γίνει πατέρας, να κυκλοφορήσει τρεις δίσκους με τους Nirvana (το MTV Unplugged θα έβγαινε λίγους μήνες μετά την αυτοκτονία), να αλλάξει, ως γνωστόν, τον κόσμο αλλά και να γνωρίσει από κοντά και να συνεργαστεί με τον William Burroughs, ένα από τα μεγαλύτερα ινδάλματά του, έχοντας υπάρξει φανατικός του αναγνώστης από τα ζόρικα γυμνασιακά του χρόνια. Χρειάστηκε να περιμένει μέχρι τα 25 του για να μαζέψει το θάρρος να επικοινωνήσει μαζί του.

Ο «Μπιλ» απάντησε στέλνοντας του την ερασιτεχνική ηχογράφηση της απαγγελίας ενός παλιού διηγήματος του. Ο Cobain πρόσθεσε τους πιο αφαιρετικούς, δύστροπους, κακόφωνους και, εδώ που τα λέμε, απάλευτους ήχους κιθάρας που ηχογράφησε ποτέ και εγένετο The “Priest” The Called Him, ένα EP με αναφορές -απίστευτο κι όμως αληθινό- στη χρήση ηρωίνης.

Οι δημοσιογράφοι εννοείται του ζήτησαν να τοποθετηθεί πάνω στο ζήτημα: «Δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύει ο καθένας σχετικά με τη χρήση ναρκωτικών που έκανα στο παρελθόν, με τίποτα δεν πρόκειται τη δοξάσω. Όταν ήμουν παιδί και διάβαζα τα βιβλία του, ίσως να σχημάτισα λάθος εντύπωση. Ίσως να νόμιζα τότε ότι θα ήταν κουλ να κάνεις ναρκωτικά. Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω, αλλά είναι μια μίξη διάφορων rock ’n’ roll αναφορών, ξέρεις, η φάση του Keith Richards και του Iggy Pop και όλων εκείνων των τύπων που έκαναν ναρκωτικά. Απλά νόμιζα ότι ήταν ένα από τα πράγματα που κάνεις για να ανακουφιστείς από τον πόνο.

Πριν καν αρχίσω την ηρωίνη, ήξερα ότι θα γινόταν το ίδιο βαρετή με τη μαριχουάνα. Όλα τα ναρκωτικά μετά από μερικούς μήνες είνα τόσο βαρετά όσο το να αναπνέεις. Έλεγα πάντα ψέματα για αυτό το θέμα γιατί δεν ήθελα να επηρεάσω κανέναν, δεν ήθελα κανένας να σκεφτεί να κάνει ναρκωτικά γιατί είναι πραγματικά ηλίθιο».

Τον Οκτώβριο του 1993, λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του EP που ηχογράφησαν εξ αποστάσεως, ο Cobain είχε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τον Burroughs, πηγαίνοντας στην πόλη Λόρενς του Κάνσας. Σύμφωνα με τον Charles R. Cross, συγγραφέα της εξαιρετικής βιογραφίας Heavier than Heaven: A Biography of Kurt Cobain, αφού οι δύο άντρες μίλησαν για αρκετές ώρες χωρίς να αναφερθούν στο ζήτημα των ναρκωτικών, όταν ο νεαρός ροκ σταρ έφυγε, ο ηλικιωμένος συγγραφέας είπε τα εξής στη βοηθό του: «Κάτι δεν πάει καλά με αυτό το αγόρι. Συνοφρυώνεται χωρίς ιδιαίτερο λόγο».

Με αφορμή τη φετινή επέτειο γέννησης αυτού του ευαίσθητου ξανθού αγοριού, το OneMan ανατρέχει σε συνεντεύξεις του ινδάλματός του και σταχυολογεί μερικά μαθήματα για τη ζωή από κάποιον που -μέχρι να «φύγει» από ανακοπή καρδιάς στις 2 Αυγούστου 1997, σε ηλικία 83 ετών- την έζησε όπως λίγοι θα ήθελαν και ακόμη λιγότεροι θα άντεχαν να τη ζήσουν.

Άρχισα να γράφω το 1950. Ήμουν 35. Δεν φαινόταν να υπάρχει κάποιο ισχυρό κίνητρο. Απλά προσπαθούσα να καταγράφω με ένα λίγο πολύ ειλικρινές δημοσιογραφικό στυλ κάτι σχετικό με τις εμπειρίες μου από τον εθισμό και τους εθισμένους. Το γράψιμο μου έδωσε κάτι να κάνω κάθε μέρα. Δεν νιώθω ότι τα αποτελέσματα ήταν σπουδαία, κάθε άλλο. Το Junky δεν είναι στην πραγματικότητα κανένα σπουδαίο βιβλίο. Ήξερα πολύ λίγα πράγματα σχετικά με το γράψιμο εκείνη την εποχή.

Ας πούμε ότι έχω έτοιμο ένα βιβλίο 200 σελίδων. Μπορείς να υποθέσεις ότι υπήρχαν 600. Οπότε, υπάρχει πάντα ένα ξεχείλισμα στο επόμενο βιβλίο. Με άλλα λόγια η συλλογή υλικών από μένα είναι μάλλον αυθαίρετη. Μερικές φορές πράγματα που έπρεπε να μπουν, δεν μπήκαν, και μερικές φορές το υλικό που επιλέχθηκε προς έκδοση δεν είναι τόσο καλό όσο αυτό που έμεινε έξω. Υπό μία έννοια, όλα μαζί τα βιβλία μου αποτελούν ένα βιβλίο.

Η λευκή φυλή, η οποία έχει αποδειχθεί ότι είναι μία τέλεια κατάρα για τον πλανήτη, σε μεγάλο βαθμό καθορίστηκε από τη ζωή στις σπηλιές. Και μπορεί πράγματι να κόλλησαν κάποια μορφή ιού εκεί, που τους έχει κάνει έτσι όπως τους έχει κάνει, μία αληθινή απειλή για τη ζωή στον πλανήτη.

Όχι, δεν μισώ του πολιτικούς, απλά δεν με ενδιαφέρουν. Βρίσκω αυτόν τον τύπο μυαλού, αυτόν τον ολοκληρωτικά υπερβολικό, προσανατολισμένο στην εικόνα και την εξουσία τρόπο σκέψης των πολιτικών, βαρετό. Με άλλα λόγια βαριέμαι τους πολιτικούς. Δεν τους μισώ. Απλά είναι ένας τύπος ανθρώπου που δεν με αφορά.

Οι περισσότερες πολιτικές συγκρούσεις είναι απλώς επιφανειακές. Αν προκύψει μια σύγκρουση μπορείς να είσαι σίγουρος ότι συγκεκριμένες δυνάμεις σκοπεύουν να κρατήσουν ενεργή τη συγκεκριμένη σύγκρουση αφού ελπίζουν να κερδίσουν από αυτή την κατάσταση. Όταν απασχολείς τον εαυτό σου με επιφανειακές πολιτικές συγκρούσεις σημαίνει ότι κάνεις το λάθος που κάνει ο ταύρος στην αρένα, τρέχεις προς το κόκκινο πανί. Αυτό τον σκοπό εξυπηρετεί η πολιτική, σου μαθαίνει να τρέχεις προς το κόκκινο πανί. Όπως ακριβώς ο ταυρομάχος μαθαίνει στον ταύρο να τον ακολουθεί, να τον υπακούει.

Κάθε φορά που κοιτάζεις έξω από το παράθυρο ή περπατάς στο δρόμο, η συνείδηση σου διακόπτεται από φαινομενικά τυχαίες εικόνες. Το να υποκρίνεσαι ότι γράφεις ή ζωγραφίζεις μέσα σε ένα διαχρονικό κενό, είναι απλά μη αληθινό, δεν είναι σε συμφωνία με τα γεγονότα της ανθρώπινης αντίληψης.

Με ρωτάνε αν βρισκόμουν σε ένα ερημονήσι και ήξερα ότι κανείς δεν με έβλεπε, αν θα έγραφα, αν θα συνέχιζα να γράφω. Η απάντηση μου είναι εμφατικά ναι. Θα συνέχιζα να γράφω για παρέα. Γιατί δημιουργό έναν φανταστικό -πάντα είναι φανταστικός- κόσμο μέσα στον οποίο θα ήθελα να ζήσω.

Νομίζω ότι τα ναρκωτικά έχουν ενδιαφέρον κυρίως ως μέσα αλλαγής του μεταβολισμού και άρα αλλαγής αυτού που αποκαλούμε πραγματικότητα, το οποίο εγώ θα όριζα ως ένα περισσότερο ή λιγότερο συνεχές μοτίβο σάρωσης.

Τα παραισθησιογόνα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα, πολύ πιο επικίνδυνα από την ηρωίνη. Μπορούν να προκαλέσουν συντριπτικές καταστάσεις άγχους. Έχω δει ανθρώπους να προσπαθούν να πηδήξουν από το παράθυρο. Ενώ τον ηρωινομανή τον ενδιαφέρει κυρίως να κοιτάζει τα δάχτυλα των ίδιων του των ποδιών. Πέρα από τη στέρηση του ναρκωτικού, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για εκείνον είναι μία υπερβολική δόση. Έχω δοκιμάσει τα περισσότερα παραισθησιογόνα χωρίς κρίση άγχους, ευτυχώς. Όπως όλα τα παραισθησιογόνα, το LSD μου έδωσε μια αυξημένη επίγνωση, περισσότερο σαν μια πειραγμένη άποψη παρά σαν κυριολεκτική παραίσθηση. Μπορεί να κοιτάζεις το πόμολο της πόρτας και να φαίνεται ότι γυρίζει, αν και αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό είναι αποτέλεσμα του ναρκωτικού. Επίσης βλέπεις πολλά χρώματα τύπου Βαν Γκογκ, με όλους αυτούς τους στροβιλισμούς και τη ρωγμή του σύμπαντος.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν αυτό που συμβαίνει γύρω τους. Αυτή είναι η κύρια συμβουλή μου στους συγγραφείς: Για όνομα του Θεού, να κρατάτε τα μάτια σας ανοιχτό. Να παρατηρείτε ό,τι συμβαίνει γύρω σας. Εννοώ ότι περπατάω στο δρόμο με φίλους. Ρωτάω: «Τον είδες αυτόν τον άνθρωπο που μόλις πέρασε δίπλα μας;» Όχι, δεν τον πρόσεξαν.

Οι περισσότεροι σοβαροί συγγραφείς αρνούνται να κάνουν τους εαυτούς τους διαθέσιμους στα πράγματα που κάνει η τεχνολογία. Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω αυτό το είδος φόβου. Πολλοί από αυτούς φοβούνται ότι τα μαγνητόφωνα και η ιδέα του να χρησιμοποιείς οποιοδήποτε μηχανικό μέσο για λογοτεχνικούς σκοπούς είναι κάποιου είδους ιεροσυλία.

Όσο λιγότερα σκυλιά έχω γύρω μου, τόσο καλύτερα. Δεν μου αρέσουν τα σκυλιά. Δεν μου αρέσει η φασαρία που κάνουν.

Θα έλεγα γενικά ότι για οποιονδήποτε θέλει να ξεφύγει από το χρόνο, οποιοδήποτε είδος τέχνης είναι χρήσιμο. Αυτό ακριβώς κάνει η τέχνη. Σε απελευθερώνει από το χρόνο.