Ο Will Sharpe είνας ένας απρόβλεπτος romcom ήρωας της εποχής μας

Μεγαλωμένος ανάμεσα στο Τόκιο και την Αγγλία, ο Will Sharpe κουβαλά από παιδί την αίσθηση ότι ανήκει και δεν ανήκει πουθενά. Ίσως, αυτός ο υβριδισμός, αυτή η εσωτερική αντίφαση, να είναι και το μυστικό του. Στα 38 του, έχει καταφέρει να θεωρείται μία από τις πιο ιδιαίτερες και απρόβλεπτες παρουσίες της βρετανικής τηλεόρασης και κινηματογράφου, όχι μόνο ως ηθοποιός, αλλά και ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης.

Ο τελευταίος του ρόλος στη σειρά Too Much, που υπογράφει η Lena Dunham, τον φέρνει ξανά στο προσκήνιο, αυτή τη φορά ως romcom πρωταγωνιστή που δε θυμίζει σε τίποτα τους προκατόχους του. Ίσως, λίγο τον Heath Ledger του 10 Things I hate about you.

Ο χαρακτήρας του, ο Felix, είναι ένας μουσικός στο Λονδίνο, κάπως χαμένος, κάπως ειλικρινής, κάπως θλιμμένος. Δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε γοητευτικός με την κλασική έννοια. Δεν έχει το θράσος του Tom Hanks, ούτε την εύκολη συμπάθεια που σου προκαλεί ο Paul Rudd. Είναι πιο άβολος, πιο περίπλοκος. Όμως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο μοιάζει αληθινός.

Ο Sharpe τον προσεγγίζει με ευαισθησία και τρυφερότητα, φωτίζοντας τις ρωγμές και τις αντιφάσεις του. Δεν τον υποδύεται για να τον αγαπήσεις. Τον υποδύεται όπως είναι -ένας άντρας με ιστορικό εξαρτήσεων, ψυχικά τραύματα και αδυναμία να κρατήσει τις αποστάσεις που χρειάζονται για να νιώσει ασφαλής.

Ο ίδιος ο Sharpe έχει μιλήσει ανοιχτά για το γεγονός ότι πάσχει από διπολική διαταραχή τύπου II, κάτι με το οποίο διαγνώστηκε στην εφηβεία. Δεν είναι μάλλον τυχαίο που σχεδόν όλοι οι ρόλοι και τα έργα του περιστρέφονται γύρω από την ψυχική υγεία, το τραύμα και τις οικογενειακές δυσλειτουργίες.

Από την εξαιρετική μαύρη κωμωδία Flowers, μέχρι το υποτιμημένο διαμαντάκι Landscapers και τη συγκινητική βιογραφία The Electrical Life of Louis Wain, ο Sharpe έχει χτίσει ένα σώμα δουλειάς που βασίζεται περισσότερο σε συναισθηματικές εντάσεις παρά σε εντυπωσιασμούς.

Η συνεργασία του με την Dunham στο Too Much μοιάζει σχεδόν καρμική. Εκείνη ήθελε κάποιον να ενσαρκώσει έναν τύπο που δεν προσπαθεί να είναι συμπαθής, κάποιον που να αποδέχεται τη δική του παραξενιά χωρίς απολογίες. Κι εκείνος -με το χαρακτηριστικό του χαμηλό προφίλ, τη διαρκή αμφιβολία και την ανάγκη για ειλικρίνεια- μπήκε σε αυτό τον ρόλο σαν να είναι ήδη κομμάτι του εαυτού του.

Σε μια από τις πιο αμήχανες, αλλά και πιο ειλικρινείς σκηνές της σειράς, ο Felix ζητάει σε γάμο τη Jess μπροστά σε μια εκκλησία, μετά από μια διαδήλωση για το περιβάλλον. Είναι σαν ο έρωτας να προκύπτει εκεί που δεν τον περιμένεις, ανάμεσα στο χάος και την αμφιβολία. Όχι γιατί όλα λύθηκαν, αλλά γιατί κάτι επιλέχθηκε.

Η σχέση του με τον Felix ήταν, όπως λέει και ο ίδιος, σχεδόν τρομακτική –γιατί του έβγαλε πράγματα που είχε αφήσει θαμμένα. Όμως αυτή η εμπλοκή είναι και ο λόγος που η ερμηνεία του σε αφήνει με την αίσθηση ότι είδες κάτι βαθύτερο απ’ ό,τι περιμένεις από μια ρομαντική σειρά. Ότι αντί για ένα «αγόρι συναντά κορίτσι», είδες ένα «άτομο προσπαθεί να καταλάβει τον εαυτό του μέσα από τον άλλον».

Η πρώτη σεζόν τελειώνει με τον Felix και τη Jess να είναι παντρεμένοι. Όμως, όπως προειδοποιεί η ίδια η Dunham, δεν πρόκειται για το κλασικό happy end. Αν όλα πάνε καλά, στη δεύτερη σεζόν θα δούμε πώς μοιάζει ο έγγαμος βίος όταν κουβαλάς μέσα σου εκκρεμότητες, φόβους και ανάγκη για σύνδεση.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ