ΣΙΝΕΜΑ

Οι 10 καλύτερες ταινίες που είδαμε τον Μάρτιο (και πώς μπορείς να τις βρεις)

Παρεϊστικες φαρσοκωμωδίες, περιπέτειες εκδίκησης, καλό Ελληνικό σινεμά, υπερηρωικά δράματα, και τα καλύτερα ντοκιμαντέρ της χρονιάς. Διαλέγουμε τα καλύτερα φιλμ που παίχτηκαν πρώτη φορά τον περασμένο μήνα.

Καθώς οι αίθουσες παραμένουν κλειστές συνεχίζουμε να αναζητούμε τις καλύτερες νέες κινηματογραφικές προτάσεις από όπου κι αν προέρχονται, είτε είναι γιγάντια πολυεθνικά streamers, είτε μπουτίκ υπηρεσίες, είτε εναλλακτικές μέθοδοι διανομής (εταιρείες διανομής που είτε δημιουργούν δικές τους πλατφόρμες, είτε προσφέρουν μεμονωμένους τίτλους προς ενοικίαση και αγορά).

Το θέμα είναι πως ακόμα και τώρα, οι νέες κινηματογραφικές πρεμιέρες συνεχίζουν να έρχονται- ακόμα κι αν το κάνουν αποκλειστικά ονλάιν.

Γι’αυτό και συγκεντρώνουμε στο τέλος του μήνα μερικές από τις πραγματικά ενδιαφέρουσες ταινίες που είδαμε στη διάρκειά του. Οι περισσότερες μάλιστα εκ των οποίων είναι εύκολα διαθέσιμες αυτή τη στιγμή- δυστυχώς όχι όλες, μιας και κάποιες σημαντικές προβλήθηκαν στο ονλάιν Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και δεν διατίθεται τώρα.

Έχουμε παρεϊστικες φαρσοκωμωδίες και περιπέτειες εκδίκησης, έχουμε καλό Ελληνικό σινεμά και υπερηρωικά δράματα, ενώ θυμόμαστε κάποια από τα φιλμ που ξεχώρισαν από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ από την αρχή του μήνα. Αυτά είναι τα φιλμ πρώτης προβολές στην Ελλάδα, που ξεχωρίσαμε τον Μάρτιο.

Bad Trip

O Eric Andre, από τους αστειότερους περιφερειακά του mainstream κωμικούς εδώ και κάποια χρόνια, δοκιμάζει αυτό που μάλλον είναι η σταρ στροφή του. Στο Bad Trip μαζί με τον Lil Rel Howery (του Get Out) παίζουν δύο αδελφικούς φίλους, όχι ακριβώς τα πιο αιχμηρά μαχαίρια στο συρτάρι, που ξεκινούν ένα road trip από το Φλόριντα στη Νέα Υόρκη, ώστε ο χαρακτήρας του Andre να επανενωθεί με την κοπέλα των ονείρων του. Στο δρόμο μπλέκονται σε ένα σωρό ευτράπελα, πολλά εκ των οποίων έχουν να κάνουν με την γκαζωμένα θυμωμένη αδερφή του άλλου (που παίζει η πάντα φοβερή Tiffany Hadish) που έχει μόλις αποδράσει από τη φυλακή.

Ποια είναι η ανατροπή σε όλο αυτό; Με την εξαίρεση των κεντρικών αυτών ρόλων, όλο το υπόλοιπο φιλμ έχει συντεθεί από μια σειρά φαρσών κρυμμένης κάμερας. Αυτό που το Borat Subsequent Moviefilm έκανε πραγματικότητα εν μέρει και κάπως εξ ανάγκης, προσαρμόζοντας δηλαδή την αναρχική ενέργεια του ορίτζιναλ στις ανάγκες μιας πλοκής που σχηματιζόταν σταδιακά κι επί τόπου, στο Bad Trip αποτελεί εξαρχής στόχο. Ο σκελετός της αφήγησης του φιλμ είναι εκεί, με τις επιμέρους καταστάσεις και αντιδράσεις να αποτελούν μπαλαντέρ και αληθινό κόσμο που ποτέ δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει σε καταστάσεις που μοιάζουν με εντελώς στανταρισμένα αφηγηματικά σημεία από κάθε είδους παρόμοια bro comedy.

Σε ένα θρίαμβο του κινηματογραφικού κλισέ, η αληθινή αποθέωση του όλου πειράματος έρχεται όταν βλέπεις κόσμο να αντιδρά ακριβώς όπως θα περίμενες να εξελιχθεί βάσει σεναρίου μια αντίστοιχη cheesy σκηνή (όπως αυτή στο λεωφορείο!). Αλλά και στον ενθουσιασμό που προκύπτει από επιμέρους αναπάντεχες εξάρσεις, πολιτών/χαρακτήρων που παίρνουν πάνω τους περιστατικά/σκηνές με τρόπο που ακόμα και το σινεμά δε θα περίμενε. Το όλο φιλμ είναι μια διαρκής αποκάλυψη μπροστά στα μάτια σου και, το βασικότερο όλων, ένα διαρκές κρεσέντο γέλιου. Από τις αστειότερες και πιο μερακλίδικες ταινίες που έχουμε δει εδώ και αρκετό καιρό.

Πού θα τη βρεις: Netflix

Απόστρατος

Ο Άρης, 30-κάτι εργένης, συνηθισμένος στην γλυφαδιώτικη ζωή, έχοντας φτάσει στα όρια της χρεοκοπίας, αναγκάζεται να μετακομίσει στο άδειο πια σπίτι του παππού του Αριστείδη, στην περιοχή του Παπάγου. «Γύρισα προσωρινά», είναι το ρεφρέν που επαναλαμβάνει σε όσους τον ρωτάνε πώς και βρέθηκε πίσω στα παλιά του λημέρια, προσπαθώντας πρώτα απ’όλα να πείσει τον εαυτό του και μετά τους άλλους, τις παλιές γνώριμες ή νέες φάτσες που συναντά καθώς μαραζώνει σε μια περιοχή στην οποία δε θέλει να βρίσκεται, προσπαθώντας να στήσει μια επιχείρηση εισαγωγής μηχανών εσπρέσο («Εεε-λόοο-βο!») που δε λέει να πάρει μπροστά.

Ο Μιχάλης Σαράντης πρωταγωνιστεί και δίνει στον ήρωά του το κατάλληλο κοινωνικό μούδιασμα ενός ανθρώπου που μοιάζει διαρκώς να ανακαλύπτει αδιανόητες αλήθειες- για την κατάστασή του, αλλά και για το περίπλοκο οικογενειακό του ιστορικό. Ο Ζαχαρίας Μαυροειδής μέσα από, στην ουσία, μια αναγνωρίσιμων διαδρομών ιστορία ενηλικίωσης επιχειρεί να φέρει σε διάλογο τις δύο πιο σκληρές περιόδους της σύγχρονης Ελλάδα, που οριοθετούν τη μεταπολίτευση: το εμφυλιακό παρελθόν συνομιλεί, συνυπάρχει με τη βουβαμάρα της Κρίσης.

H ταινία λειτουργεί πολύ περισσότερο ως προφίλ παρά ως αίνιγμα, όμως σε κάθε περίπτωση είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ψυχογράφημα μιας -ή παραπάνω από μίας, τελικά- γενιάς. Όμορφα φωτογραφημένο και παιγμένο μεστά και δίχως την παραμικρή κορώνα από ένα πολύ δυνατό καστ τριών γενεών, το φιλμ του Μαυροειδή δεν χάνει το ενδιαφέρον του σε κανένα απολύτως σημείο, σκιαγραφώντας με αυτοπεποίθηση την αβέβαιη ακινησία της χαμένης γενιάς της Κρίσης.

Πού θα τη βρεις: Αυτή τη στιγμή πουθενά. Η ταινία είχε κυκλοφορήσει στις αίθουσες λίγο πριν το λοκντάουν πέρσι την άνοιξη και έκανε online πρεμιέρα φέτος τον Μάρτιο, με προβολές μέχρι και το τέλος του μήνα. Προς το παρόν είναι ξανά μη διαθέσιμη.

Zack Snyder’s Justice League

Ο Snyder χρησιμοποιεί το ακαδημαϊκό 4:3 κάδρο και μια οπτική ταυτότητα που πίσω από τα μουντά CGI ταιριάζει απρόσμενα με το vibe μιας βουβής κινηματογραφικής ελεγείας. Δεν τον οδηγεί η ποπ κουλτούρα και η corporate DC, αλλά η θλιμμένη ροκ και ο Fritz Lang. Είναι μια ταινία που, οπτικά πλούσια και αφηγηματικά αραιή, όχι απλά δεν χρειάζεται τα λόγια και την τυπική ιδέα του arc «εξέλιξης» χαρακτήρων, πράγματα στα οποία ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης είναι παραδοσιακά εξάλλου τρομερά αδύναμος, αλλά λειτουργεί απόλυτα ως φιλμ σε πλήρη ακινησία. Ο Snyder κεντάει μυθικές φιγούρες μέσα σε σκοτεινούς πίνακες ζωγραφίζοντας βασικά τον πόνο τους.

Όχι απλά η καλύτερη ταινία της καριέρας του σκηνοθέτη, αλλά κι ένα βαθιά προσωπικό έργο που είχε ξεσκιστεί δίχως έλεος στην εκδοχή του ‘17. Ένα έργο εντυπωσιακό, ευθύ, ειλικρινές, που ταυτόχρονα αποτελεί και κατάθεση στην αξία των φιλμικών εργαλείων και της φιλμικής γλώσσας. Πάνω στο πώς δύο ταινίες που λένε το ίδιο πράγμα, μπορεί να το λένε τόσο διαφορετικά που μία μετατρέπεται σε μύθο κι η άλλη σε κακό ανέκδοτο. Είναι η διαφορά ανάμεσα στο να μεταφέρεις στα γρήγορα μια ιστορία που κάπου άκουσες αλλά δεν πολυθυμάσαι όλες τις λεπτομέρειές της, και στο να αφηγείσαι λυρικά, με αργή, τρεμάμενη φωνή, κοιτώντας στα μάτια τον ακροατή, κάτι που σημαίνει τα πάντα για σένα. (Διαβάστε την αναλυτική κριτική για το Zack Snyder’s Justice League.)

Πού θα τη βρεις: On demand μέσω Vodafone TV και στο Movies Club της COSMOTE TV.

Κινήσεις στο Σκοτάδι (Night Moves)

Ένα τρίο οικολογικών ακτιβιστών είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε μια ριζοσπαστική πράξη: Την ανατίναξη ενός υδροηλεκτρικού φράγματος η ύπαρξη του οποίου είχε ως αποτέλεσμα μια σαρωτική αλλαγή στην φυσική γεωγραφία της περιοχής. Στο μυαλό τους, στέκεται ως σύμβολο της ανθρώπινης ύβρις, της δίχως φρένο επικράτησης της τεχνολογίας έναντι της γεωργίας. Όμως μια απρόσμενη εξέλιξη θα τους οδηγήσει όλους στην παράνοια.

Jesse Eisenberg (σε μια εσωτερικευμένης έντασης ερμηνεία χιλιόμετρα μακριά από την εμφάνισή του ως Lex Luthor στο ακριβώς παραπάνω φιλμικό σύμπαν), Dakota Johnson και Peter Sarsgaard πρωταγωνιστούν σε ένα σκοτεινό, μεθοδικό θρίλερ χαρακτήρων όπου η αγωνία και το ενδιαφέρον δεν εντοπίζονται ούτε στο πώς, ούτε στο γιατί, αλλά στο «και μετά;». Η έτσι κι αλλιώς εκπληκτική Kelly Reichardt (First Cow) δείχνει και δε λέει, ζωγραφίζοντας στο κάδρο της τοπία ριζικά παραλλαγμένα ή και παρατημένα πίσω από μια δίχως ηθική πυξίδα τεχνολογική εξέλιξη.

Η ταινία ακολουθεί τους αντι-ήρωες μέχρι την ριζοσπαστική τους πράξη αλλά και μετά, όταν η αποσυμπίεση του να στοχεύεις σε κάτι, σε μια σκληρή πεποίθηση, δίνει τη θέση της θέση της σε μια σχεδόν υπαρξιακής υφής αβεβαιότητα. Οι τρεις ξαφνικά περιφέρονται στη νύχτα, παγιδευμένοι στα ίδια αδιέξοδα. Η Reichardt με τον τρόπο της πηγαίνει πέρα από το να αναρωτηθεί αν η πράξη αντίδρασής τους είναι σωστή- αναρωτιέται αν σήμερα υπάρχει τελικά ο οποιοσδήποτε χώρος για την οποιαδήποτε αντίδραση.

Πού θα τη βρεις: Cinobo

Μικρά Όμορφα Άλογα

Μετά από μια απότομη αλλαγή στη ζωή τους, η Αλίκη και ο Πέτρος βρίσκουν πρόσκαιρο καταφύγιο σε μια μικρή παραθαλάσσια επαρχιακή πόλη μαζί με τον μικρό τους γιο. Έχουν προσωρινές δουλειές, αλλά και προσωρινές ζωές: Σκοπεύουν να επιστρέψουν μόνιμα στην Αθήνα το συντομότερο δυνατόν, όμως σταδιακά αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως μέσα από μια σειρά ψεμάτων που λένε -και- στον εαυτό τους, ίσως να είναι πια παγιδευμένοι. Δυσκολεύονται να συμβιβάσουν τη ζωή που θέλουν, με τη ζωή που έχουν. Φτάνοντας ακόμα και να υποδύονται ρόλους μιας υποθετικής κατάστασης.

Σαν παγιδευμένοι σε ένα τεράστιο σπίτι, άδειο, με τον χρόνο να μοιάζει ακίνητος μέσα του, και μια άλλη ζωή να νιώθεις ότι σου ξεγλιστρά κάπου μακριά. Ο Μιχάλης Κωνσταντάτος (Luton) αφήνει τους χώρους να μιλάνε για το συναισθηματικό κενό μιας κοινωνικής ασφυξίας που βιώνει το ζευγάρι, έξοχα παιγμένο από τη Γιώτα Αργυροπούλου και τον Δημήτρη Λάλο. Εν τέλει αυτή η ακινησία περιβάλλει και το ίδιο το φιλμ και οι νότες θρίλερ δεν συνθέτουν κάποιο κρεσέντο που ίσως περιμέναμε από τη μαθηματικής λογικής λειτουργία του Luton. Όμως τελικά ακόμα κι αυτό το αδιέξοδο έχει κάτι (ειρωνικά!) αληθινό να επικοινωνήσει.

Πού θα τη βρεις: On demand μέσω των αιθουσών Δαναός και Έλλη.

Sentinelle

Ύστερα από μια τραυματική εμπειρία στη Συρία, μια άκρως εκπαιδευμένη και ικανή Γαλλίδα στρατιώτης μεταφέρεται πίσω στο σπίτι. Οι μνήμες και το σοκ την ακολουθούν εκεί ώσπου μια βραδιά ύστερα από ένα πάρτυ σε κλαμπ, βρίσκει την αδερφή της βιασμένη, στα πρόθυρα του θανάτου, και χρησιμοποιεί όλες τις ικανότητές της στο ανθρωποκυνηγητό του άντρα που ευθύνεται.

Περιπέτεια εκδίκησης που δεν επιτρέπει ποτέ στον εαυτό της να γίνει κάποιο καρτουνίστικα λάιτ φιλμ του είδους, α λα Taken, παραμένοντας καθόλη την -σύντομη, εντελώς σφιχτή- διάρκειά της εκπληκτικά αφοσιωμένη στο στόχο. Πρωταγωνιστεί η Olga Kurylenko σαν πληγωμένο αρπακτικό εν κινήσει, με την κάμερα να κρέμεται πάνω της και στην παραμικρή κίνησή της. Δεν θα δεις να επανεφευρίσκεται κανένας κανόνας εδώ, όμως το φιλμ ξέρει πως να αφοσιωθεί πλήρως στη σωματικότητα της δράσης και στην αμεσότητα της οργής, δίχως ποτέ να χάνει τον έλεγχο του στόρι, της κίνησης ή του ύφους του. Προτείνεται ανεπιφύλακτα στους φανς του είδους.

Πού θα τη βρεις: Netflix

Μπόνους: Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Στην αρχή Νοέμβρη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (που φυσικά έγινε ονλάιν) ξεχωρίσαμε αρκετές εξαιρετικές επιλογές από την πιο πρόσφατη σοδειά ντοκιμαντέρ που παίχτηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Καμία από αυτές δεν παραμένει ακόμα διαθέσιμη αυτή τη στιγμή, όμως 2 εξ αυτών (The Mole Agent, Collective) έχουν διανομή και αναμένονται στις αίθουσες. Παρουσιάζουμε 4 τίτλους που ξεχωρίσαμε.

Bloody Nose, Empty Pockets

Λας Βέγκας, σε ένα παλαιάς κοπής μπαρ ονόματι Roaring 20s. Αυτή είναι η τελευταία νύχτα λειτουργίας του μπαρ, κάτι σαν την τελευταία νύχτα του κόσμου. Μέσα από τις ιστορίας και τους διαλόγους των θαμώνων σκιαγραφείται ένα ολόκληρο κομμάτι ζωής, ένα ρυθμικής ελεγείας πορτρέτο αυθεντικής Americana που τρεμοσβήνει μπροστά στα μάτια σου. Συγκινητικό, ψυχωμένο και γεμάτο αυθεντικά vibes, ένα ζεστό, περίεργα παντοτινό μωσαϊκό που μοιάζει σαν ξεκομμένο από το χρόνο.

The Mole Agent

Ανησυχώντας για την κατάσταση της μητέρας της σε έναν οίκο ευγηρίας, μια γυναίκα αναθέτει σε έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ να προσλάβει με τη σειρά του έναν ηλικιωμένο άντρα, ο οποίος γίνεται κατάσκοπος στα γεράματα: Μπαίνει στον οίκο ως πελάτης, αρχίζοντας να ερευνά και να μεταφέρει πληροφορίες, εμπλεκόμενος όμως στην πορεία με τις ζωές των ανθρώπων που γνωρίζει. Αναπάντεχα γλυκό και συγκινητικό, κέρδισε το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ, ενώ τώρα είναι υποψήφιο για το φετινό Όσκαρ Ντοκιμαντέρ.

City Hall

O θρυλικός Frederick Wiseman ακολουθεί καθημερινές διαδικασίες και συμβάντα από το δημαρχείο της Βοστώνης και μέσα από αυτή την σχεδόν βεριτέ, φαινομενικά αφιλτράριστη συλλογή περιστατικών σχηματίζει την εικόνα και της ίδιας της πόλης, ακριβώς επειδή την παρατηρούμε από την πλευρά της τοπικής της διακυβέρνησης. Γινόμαστε μάρτυρες των προβλημάτων, των αναγκών, της κουλτούρας. Και στη μεγάλη εικόνα του όλου του εγχειρήματος, ο Wiseman καταθέτει τελικά ένα παθιασμένο επιχείρημα υπέρ της ζωτικής σημασίας ισχυρής παρουσίας θεσμών και κρατικής οργάνωσης σε τοπικό επίπεδο. (Διαβάστε περισσότερα για το City Hall από την ανταπόκριση του περασμένου Σεπτέμβρη από το Τορόντο.)

Collective

Και μιλώντας για καθηλωτικό process, ας κλείσουμε με ένα ακόμα οσκαρικά υποψήφιο φιλμ- διπλά κιόλας, μια και το Collective είναι υποψήφιο για Ντοκιμαντέρ αλλά και για Διεθνές Φιλμ (Ρουμανία). Μια φωτιά σε μια συναυλία αφήνει κόσμο να νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, όταν όμως αρκετοί πεθαίνουν κατά το επόμενο διάστημα, μια ομάδα ρεπόρτερ αρχίζουν να ερευνούν τα πραγματικά αίτια, πετυχαίνοντας έναν λαβύρινθο διαπλοκής. Ένα καθηλωτικό ερευνητικό procedural που καμία πένα δε θα μπορούσε να έχει στα αλήθεια γράψει.