Οι 15 καλύτερες spoof κωμωδίες που γυρίστηκαν ποτέ

Το να αποδομείς ολόκληρα κινηματογραφικά είδη και δοκιμασμένες συνταγές μπορεί να είναι μια ολόκληρη ξεχωριστή απόλαυση ακόμα και (ή μάλλον ειδικά) αν κάποιο άτομο λατρεύει τα εν λόγω είδη. Αυτό όμως που μπορεί να διασκεδαστικότερο από κάθε τι άλλο, είναι όχι απλά η αποδόμηση, αλλά το spoofάρισμα.

Η παρωδία, το spoof, το παστίς – όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν πολύ κοντινά μεταξύ τους κι είναι όντως λεπτή η γραμμή. Το θαυμάσιο Galaxy Quest ας πούμε είναι περισσότερο ανάμεσα στην παρωδία του Star Trek και στο παστίς γιατί οι ιδέες του εκτείνονται και πέρα από την καρτουνίστικης υπερβολής αναπαραγωγή στοιχείων του ορίτζιναλ.

Αντιθέτως, το spoof είναι αυτό ακριβώς. Μια κατά κάποιο τρόπο κόπια ενός αρχικού αντικειμένου, κάθε στοιχείο της οποίας έχει τραβηχτεί στα άκρα με σαχλά (κοπλιμέντο) και τελείως παράλογα αστεία. Όχι μόνο δεν υπάρχει εδώ έγνοια για λογική και δραματουργία, αλλά πολύ ενεργά θέλουμε να μην υπάρχουν κιόλας.

Η ταινία Τρελές Σφαίρες (The Naked Gun) κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Feelgood Entertainment.

Το spoof είναι το συγκεκριμένο υπο-είδος της παρωδίας που δεν έχει στόχο να γράψει κάτι καινούριο. Είναι σα να παίρνεις το βιβλίο που συζητάνε επί μήνες οι γονείς σου κάθε φορά που βρίσκονται με κάθε τους φίλο, και να αρχίσεις να βανδαλίζεις το κείμενο, να ζωγραφίζεις στα περιθώρια, να μουτζουρώνεις λέξεις, να κολλάς σελίδες μεταξύ τους.

Ένα καλό spoof μπορεί σε σημεία να μοιάζει τελείως ανόητο και άμυαλο, αλλά υπάρχει φοβερή τεχνική στο να δημιουργήσεις κάτι το οποίο καταφέρνει επί μιάμιση-δύο ώρες να βγάζει γέλιο με κάθε πιθανό τρόπο, βασιζόμενο εξίσου στη γνώση σου πάνω σε κάτι προϋπάρχουν, αλλά και στη διάθεση να γελάσεις με ένα χιούμορ πλήρους παραλογισμού.

Από τον Mel Brooks ως τις ταινίες του Monty Python κι από τους ZAZ των Zucker, Abrahams και Zucker ως τους αδερφούς Wayans, το είδος έχει ζήσει διαχρονικά πολύ μεγάλες στιγμές – και τις ζει ξανά σήμερα ύστερα από ένα διάστημα χειμερίας νάρκης, χάρη στην κυκλοφορία του νέου Τρελές Σφαίρες. Που καταφέρνει να σταθεί αντάξια δίπλα στο παλιό.

Με αφορμή αυτή την απολύτως αναγκαία πια νεκρανάσταση ενός κωμικού είδους, θυμόμαστε μερικά από τα σπουδαιότερα διαχρονικά δείγματά του.

15. Top Secret!

Το τρίο ΖΑΖ –συνώνυμο του είδους, βασικά– σε μια εμπνευσμένη στιγμή τους, με μια ταινία που spoofάρει μεν τις κατασκοπικές περιπέτειες αλλά που είναι και διατεθειμένη να ακολουθήσει έναν φοβερά χαρισματικό Val Kilmer όπου αλλού την πάει. Και spoof και μιούζικαλ; Αμέ, γιατί όχι.

14. Scary Movie

Δεν ήμουν ποτέ φαν (τα Scream ήταν από μόνα τους εν μέρει παρωδίες!) αλλά είναι δύσκολο να αρνηθείς πως τουλάχιστον το πρώτο φιλμ έχει αστείες στιγμές και έπαιξε με τον τρόπο του ρόλο στην οριστική επαναφορά του είδους. Εξάλλου μπροστά στα σίκουελ και στα διαφόρων ειδών [Τάδε] Movie που γέννησε, και τα οποία οδήγησαν το spoof σε υπό του μηδενός βάθη, αυτό μοιάζει σχεδόν κέντημα. Anna Faris innocent!

13. Walk Hard: The Dewey Cox Story

Ένα spoof του κινηματογραφικού μουσικού biopic τόσο πετυχημένου που παραμένει σταθερό σημείο αναφοράς κάθε φορά που κυκλοφορεί μια νέα τέτοια ταινία. Μισό λεπτό, ο Dewey Cox πρέπει σκεφτεί ολόκληρη τη ζωή του πριν παίξει μουσική!

12. Spaceballs & High Anxiety

Όχι τα κορυφαία του Mel Brooks, αλλά ο άνθρωπος έχει το μαγικό άγγιγμα όταν μιλάμε για τέτοιες κωμωδίες. Στο Spaceballs παρωδεί Star Wars και διαστημική όπερα εν γένει, στο λιγότερο γνωστό High Anxiety spoofάρει Hitchcock. Και με τα δύο περνάμε θαυμάσια.

11. Kung Fu Hustle

Ο φοβερός Stephen Chow λίγο μετά το Shaolin Soccer (επίσης απολαυστικό) γυρίζει μια παρωδία ταινιών πολεμικών τεχνών μέσα από τη δική του χιουμοριστική χροιά, όπου μια απρόσμενη σκηνοθετική ένταση μπορεί να συνδυάζεται με σλάπστικ και φάρσα. Μεγάλο καλτ σουξέ στην εποχή του.

10. Popstar: Never Stop Stopping

Το γκρουπ των Lonely Island (βλέπε δηλαδή και Akiva Schaffer του νέου Τρελές Σφαίρες) spoofάρει το ποπ σταρ ντοκιμαντέρ α λα Justin Bieber: Never Say Never. Φοβερός Andy Samberg στον κεντρικό ρόλο.

9. Blazing Saddles

Η γουέστερν παρωδία του Mel Brooks θεωρείται σταθμός στο είδος αλλά είναι δύσκολο να παραβλέψεις πόσο πολύ έχει γεράσει το χιούμορ της σε σημεία. Παρολαυτά έχει μεγάλο ενδιαφέρον και στη δομή, καθώς εξελίσσεται σε μια meta κωμωδία που σπάει τον τέταρτο τοίχο.

8. Black Dynamite

Δε θα τη γλίτωνε το blaxploitation. Ο ηθοποιός Michael Jai White μαζί με τον συμπρωταγωνιστή του στην ταινία Byron Minns έβλεπαν συχνά blaxploitation όπου τους άρεσε να υποδεικνύουν τις ασυνέπειες μες στις ταινίες. Αυτές οι παρατηρήσεις έγιναν το αρχικό υλικό για μια φανταστική σάτιρα πάνω στις δημοφιλείς αυτές περιπέτειες των ‘70s.

7. Wet Hot American Summer

Spoof των summer camp εφηβικών ταινιών όπου το κεντρικό εύρημα (κοτζάμ γομάρια ενήλικες παίζουν τους λίγο μεγαλύτερους έφηβους) λειτουργεί τόσο υστερικά καλά και αποτελεσματικά που ό,τι άλλο και να πεις περισσεύει. Θα το πω κι αυτό ωστόσο: Το καστ είναι επικό (Paul Rudd, Elizabeth Banks, Bradley Cooper, Amy Poehler) και όταν σχεδόν όλοι αυτοί μαζεύτηκαν ξανά χρόνια μετά για μια σειρά-σίκουελ στο Netflix, δεν το πίστευα.

6. Naked Gun: From the Files of Police Squad!

Μια ταινία που γεννήθηκε από τις στάχτες τις αστειότερης ίσως σειράς όλων των εποχών (και που κράτησε για 6 μόλις επεισόδια!) και έγινε βασικά συνώνυμο του τι εννοούμε όταν μιλάμε για spoof κωμωδίες. Leslie Nielsen απλά θεός, και ένας απίθανος ρυθμός και πυκνότητα αστείων. Αγέραστο.

5. Austin Powers: International Man of Mystery

Ο Michael Myers spoofάρει τα α λα James Bond κατασκοπικά φιλμ με μια τρομερά groovy διάθεση που θα σε κάνει να πεις yeah baby. Ο διπλός του ρόλος παραμένει όλα τα λεφτά, και το διαρκές play με το χρηματικό ποσό και το μικρό δαχτυλάκι στο στόμα είναι iconic – όπως και τα εισαγωγικά στο «λέηζερ». Πέτυχε στόχο, τι να λέμε τώρα.

4. Monty Python and the Holy Grail

Η κινηματογραφική μετάβαση των Python έγινε με ένα ξαναζέσταμμα τηλεοπτικών τους bits όμως σταδιακά το έπιασαν το νόημα (της ζωής). Το Holy Grail έχει κάτι-σαν-πλοκή γύρω από την οποία είναι περασμένα ένα σωρό απίθανα σουρεάλ αστεία με φόντο την ιπποτική εποποιία. Το δημιουργικό τιμ έβγαλε χιούμορ και μέσα από τους περιορισμούς (βλέπε και την απουσία αλόγων, πχ) φτιάχνοντας μια ταινία της οποίας κάθε τυχαίο πεντάλεπτο εμπεριέχει iconic στιγμές.

3. This Is Spinal Tap

Είναι καν spoof αυτό άραγε; Λεπτή η γραμμή. Ας το μετρήσουμε. Μια γενικότερη παρωδία της μουσικής βιομηχανίας αλλά και των ειδών της απεικόνισής της, με καταραμένους ντράμερ και με την ένταση να φτάνει στο 11. Αληθινό classic.

2. Young Frankenstein

Άλλος ένας Mel Brooks, τι να κάνουμε ε; Απίστευτα αστεία, από την Φράου Μπλούχερ και τα άλογα μέχρι την καμπούρα του Marty Feldman, φοβερό μεράκι στο χτίσιμο ενός κινηματογραφικού κόσμου με στόφα που το ανυψώνει πάνω από κάθε καθαρόαιμο spoof, και ένα διαχρονικά τέλειο καστ – Gene Wilder, Teri Garr, Marty Feldman,Cloris Leachman και μια όπως πάντα απίστευτη Madeline Kahn. Δεν πετάς ούτε δευτερόλεπτο.

1. Airplane!

Το στυλ των ΖΑΖ ποτέ ξανά δεν λειτούργησε πιο τέλεια στο σινεμά από ό,τι στην ξεκάθαρα καλύτερη καθαρόαιμη spoof κωμωδία όλων των εποχών. Βασίζονται πάνω σε μια αδιάφορη b-movie καταστροφής των ‘50s (Zero Hour!) αναπαράγοντας στην ουσία τον σκελετό αλλά και επιμέρους ατάκες – βάζοντας απλά ένα μάτσο δραματικούς ηθοποιούς να διαβάζουν τα πάντα με στεγνό, ανέκφραστο δραματικό πρόσωπο, δημιουργώντας καταστάσεις ολοένα και πιο ξέφρενες και παράλογες για εμάς ως θεατές. Surely, το απόγειο του είδους.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ