Οι Άγριες Μέρες του Βασίλη Κεκάτου

Σε μία σκηνή αργότερα στις Άγριες Μέρες Μας του Βασίλη Κεκάτου, η Χλόη της Δάφνης Πατακιά βρίσκεται κείτεται στα χιόνια πλάι στην πιο καλή φίλη που έχει καταφέρει να κάνει στη νέα της ζωή. Της λέει πως καμιά φορά νομίζει πως είναι φαντάσματα και ότι κανείς δεν ξέρει πως είναι εκεί. Γι’ αυτό και δεν τις βρίσκουν ποτέ. Το συμπέρασμά της είναι γραμμένο συμβολικά για μία γενιά που μεγάλωσε και ενηλικιώθηκε μέσα στην αδυσώπητη ελληνική οικονομική κρίση, με κομμένα τα φτερά πριν καν ανοίξουν. Και πώς μπορεί να γίνει ένας τέτοιος πόνος λιγότερο έντονος;

Πάνω σε αυτή την ερώτηση έχουν στηθεί οι Άγριες Μέρες Μας του Κεκάτου, που είχε κερδίσει Χρυσό Φοίνικα για τη μικρού μήκους Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς πριν μεταπηδήσει στο longform επόμενο πρότζεκτ του, τη σειρά Milky Way του Mega. Εδώ γράφει ό,τι έχει να πει μέσα σε 100’, στην πρώτη μεγάλου μήκους του.

Η ηρωίδα του λοιπόν προτιμάει να το σκάσει από το σπίτι της αντί να δουλέψει για πεντακόσια ευρώ κατά τις υποδείξεις του βίαιου αδερφού της, και στον δρόμο της θα βρεθεί μία ομάδα νέων που ταξιδεύουν με τροχόσπιτο στην Ελλάδα προσπαθώντας να βοηθήσουν ανθρώπους που ζουν στο όριο της φτώχειας.

Ως άλλοι Ρομπέν των Δασών, με βιτρίνα τους ένα κινητό κοινωνικό πλυντήριο που υποτίθεται χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση για να πλένουν ρούχα ευπαθών κοινωνικών ομάδων ανά την Ελλάδα, στην πραγματικότητα η παρέα κάνει διαρρήξεις σε ενεχυροδανειστήρια, κλέβει τα αντικείμενα των συμπολιτών τους, και τα επιστρέφει στους ιδιοκτήτες τους.

Γοητευμένη από τα ιδανικά και τον αντισυμβατικό τρόπο ζωής τους, η Χλόη αποζητά να γίνει μέλος της φυλής τους, αποκτά μία οικογένεια που έχει επιλέξει, συνδράμει στα έθιμά τους όπως την κατανάλωση ναρκωτικών χορεύοντας γύρω από φωτιές πριν από κάθε ληστεία, και γνωρίζει τον έρωτα με τον ευέξαπτο αρχηγό της συμμορίας.

Η ήδη πολυσυζητημένη ερωτική τους σκηνή είναι μεταξύ των highlights της ταινίας, όχι μόνο γιατί απενοχοποιεί κάποιες σεξουαλικές πράξεις που δεν αποτυπώνονται στο σινεμά με αυτόν τον τρόπο, αλλά και γιατί ο Γιώργος Βαλσαμής που τη φωτογραφίζει έχει σκιαγραφήσει τα κορμιά τους ως πρωτόπλαστα, δοσμένα απολύτως στη στιγμή, σε ένα περιβάλλον που συνοψίζει το φτιαγμένο από ιδρωμένες καλοκαιρινές μέρες, υγρές νύχτες και ασυμβίβαστη ελευθερία, πνεύμα της ταινίας συνολικά.

Δέσποινα Σπύρου

Η τολμηρή, απροσποίητη ερμηνεία της Πατακιά και η φωτογραφία του Βαλσαμή είναι τα δυνατότερα χαρτιά στις Άγριες Μέρες Μας, με τη δεύτερη να κοιτάζει ρομαντικά και αιθέρια τα υποκείμενά της, με το φως και τα καδραρίσματα να προκύπτουν απολύτως φυσικά, σχεδόν όπως θα βλέπαμε σε ένα ντοκιμαντέρ.

Η προσέγγιση αυτή βέβαια, που θέλει να αναδείξει την τρυφερότητα του σεναρίου για τους χαρακτήρες αλλά και ένα μελαγχολικό κοινωνικό ρεαλισμό σε μία ταινία που θέλει να μιλήσει για μεγαλύτερα πράγματα, έρχεται σε αντίθεση με τα λογικά κενά της ιστορίας και την αίσθηση πως ο δημιουργός γράφει για την Gen Z όπως τη φαντάζεται να είναι, και όχι απαραίτητα στην πραγματικότητά της.

Οι νέοι εδώ λειτουργούν συμβολικά. Δεν έχουν κινητά αλλά κάνουν tutorials για το YouTube και χρησιμοποιούν τηλεκάρτες, φωνάζουν δυνατά μετά από κάποια ληστεία χωρίς την ανησυχία της σύλληψης, μπαίνουν με το μηχανάκι τους στη θάλασσα γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν εκτός από κάποια στεγνά τσιγάρα που κατόπιν καπνίζουν παρότι βούτηξαν με όλα τους τα πράγματα, και γαβγίζουν σα λύκοι στο δάσος γιατί είναι αδάμαστα, ανήσυχα πνεύματα.

Ο αυστηρός ρεαλισμός δεν είναι αναγκαίος επίσης, αναπόφευκτα όμως η Americana αισθητική συγκρούεται κατά τόπους με τις πιο οικείες ελληνικές συνθήκες και η αλά American Honey ιστορία μοιάζει φορεμένη.

Στον πιο ρεαλιστικό και αληθινά αστείο διάλογο ωστόσο της ταινίας, η Χλόη μαθαίνει πως τα μέλη της νέας της παρέας δεν κάνουν σεξ μεταξύ τους – εξαιρείται προφανώς ένα ζευγάρι – και ότι η σεξουαλική τους υγεία βασίζεται «στον πυλώνα» της αυτοϊκανοποίησης. Παράλληλα με όλες τις επιλογές της Πατακιά, είναι ίσως η πιο αυθεντική στιγμή της ταινίας.

Επιστρέφοντας στην αρχική ερώτηση πάντως, οι Άγριες Μέρες Μας απαντούν με την οικουμενικότερη αλήθεια. Ο πόνος αυτός διεισδύει λιγότερο όταν τον μοιράζεσαι με άλλους.