Οι Arab Strap έβγαλαν τον δίσκο της χρονιάς κι έχουμε ακόμη Μάρτιο

Πάντα έχω μία κρυφή boomerίσια χαρά όταν επιστρέφει ένας παλιός και δείχνει στους νέους «πώς γίνεται», αλλά αυτήν τη φορά η λέξη «χαρά» είναι πολύ μικρή για να περιγράψει, όχι το πώς νιώθω, αλλά τον ξέφρενο ρυθμό με τον οποίο παράγει ο εγκέφαλος μου ευφορικές ουσίες. Και αν δεν θα έπρεπε ένας δίσκος σαν το As Days Get Dark να μου προκαλεί -έστω στο ελάχιστο- τέτοια συναισθήματα, παρηγοριέμαι με τα λόγια του ίδιου του Aidan Moffat για το νέο album των Arab Strap: «έχει να κάνει με την απελπισία και το σκοτάδι, αλλά με έναν διασκεδαστικό τρόπο».

Το άκουσες αυτό; «Με έναν διασκεδαστικό τρόπο». Και ποια είναι τα όπλα για να χτυπήσεις το σκοτάδι; (Συνεχίζω με τις άβολες δασκαλίστικες ερωτήσεις). Θα το ξέρεις ήδη από τα προηγούμενα albums τους: ο αυτοϋπονομευτικός σαρκασμός των προσωπικών σου αδυναμιών και πιο συγκεκριμένα εδώ, μιας και μιλάμε για τις δικές τους αδυναμίες και ως βασική προβάλλεται η συμφιλίωση με τον χρόνο, ο ειρωνικός εξωραϊσμός τους.

Είναι αναπόφευκτο. Η εμμονή του δίσκου με την ηλικία και τη φθορά των πρώιμων γηρατειών της μέσης ηλικίας, σε σπρώχνει να ψάξεις πόσο χρονών είναι ακριβώς αυτοί οι δύο τύποι που αποτελούν τους Arab Strap. Γεννημένοι και οι δύο το 1973, δύο βήματα πριν τα 50, δείχνουν να παλεύουν να αποδεχθούν ότι «our glory days gone by», κάτι που το απαγγέλουν απειλητικά από το εναρκτήριο κιόλας τραγούδι του album ως συμπλήρωμα στον στίχο «i don’t give a fuck about the past”. Και όλο αυτό σε ένα τραγούδι που μιλάει για τις παρακμάζουσες ικανότητές τους στο κρεβάτι.

Ο σαρκασμός είναι παντού, ακόμα και όταν ακούς τον Moffat να αναρωτιέται ρητορικά στο σπαρακτικό Tears on Tour «ποιο είναι το αντίθετο ενός κωμικού;» και να απαντά στον εαυτό του «αυτό είναι ό, τι ακριβώς ήθελα να γίνω». Και με τη μεγάλη έκπληξη να έρχεται προς το τέλος του κομματιού, όχι στον στίχο, αλλά στη μουσική με το παλιομοδίτικο κιθαριστικό σόλο που με κάποιον τρόπο καταφέρνει και αυτό να λειτουργήσει άψογα -αν και μάλλον με μια πιο προσεκτική ακρόαση θα προσέξεις δύο solos, το ένα να απαντά με μισόλογα στο άλλο.

Το χαρακτηριστικό σκωτσέζικο sing-speak τους βρίσκεται στα καλύτερά του σε αυτό το album. Τονισμένο παραδειγματικά, πότε με λίγο από μελόδραμα και πότε με λίγη βαριεστημένη ειρωνεία, χρωματίζει υπέροχα τραγούδια όπως τα Fable of the Urban Fox, Sleeper και Kebabylon. Ειδικά στο τελευταίο και προσωπικά αγαπημένο του δίσκου η απαγγελία του frotntman έχει αυτήν την υπεροπτική σιγουριά που σου δίνει η ηλικία -να και κάτι για το οποίο δεν χρειάζεται να κλαφτούν-, εντελώς κόντρα για ένα μέρος όπως το Kebabylon, όπως συλλήβδην ονομάζονται οι βρώμικες και επικίνδυνες περιοχές των μεγαλουπόλεων της Αγγλίας, μια ονομασία που ειρωνικά προκύπτει απ’ τη σύντμηση των λέξεων “kebab” και “babylon”.

Με τραγούδια που κρατάνε το καλύτερο για το δεύτερο μέρος τους, με έγχορδα και σαξόφωνα, με παλιομοδίτικες κιθάρες και πάντα με τα drum machines και τα beats σε πρώτο πλάνο, όλα με υποδειγματικό μέτρο και ισορροπία, η ατμόσφαιρα που καταφέρνουν να χτίσουν είναι επιβλητική.

Με ποιους απαντούν σε αυτό το album, 16 χρόνια μετά το τελευταίο τους; Στους Sleaford Mods; Στους Fat White Family; Στους Protomartyr ή σε πιο παραδοσιακούς crooners σαν τον Nick Cave; Αν κάθε τραγούδι ήταν και μια rap battle πρόκληση, δεν νομίζω κανένας από όλους αυτούς να τολμούσε να σηκώσει το γάντι. Αυτή η στιγμή μοιάζει σαν να τους ανήκει. Το 2021 τους βρίσκει άτρωτους, και ας φαντάζει η κάθε αφήγησή τους να βγαίνει μέσα από την πιο ευάλωτη στιγμή τους. Σκοτεινοί, γεμάτοι τύψεις, άλλοτε παραιτημένοι και με την αποδοχή τύπου «πολύ αργά για να κάνω πίσω πια. Ό, τι έγινε, έγινε», και άλλοτε έτοιμοι να προσαρμοστούν στα πάντα, βάζουν κάτω την αντρική ψυχολογία και την τσακίζουν στην ψυχανάλυση.

Αν στα προηγούμενα albums ο Aidan Moffat και ο Malcolm Middleton έμοιαζαν με δύο περίεργους τύπους που σε σταματούσαν σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι για να σου ζητήσουν φωτιά, εδώ μοιάζουν σαν να σε σταματάνε για να σου δώσουν τη δική τους χωρίς καν να τη ζητήσεις, μόνο και μόνο για να σε δουν να καίγεσαι ολόκληρος.

Αναμφίβολα, το καλύτερο album της καριέρας τους.