Οι ευεργετικές ιδιότητες του χορού (σε μία σχέση)

Χορεύετε; (Έλα μου ντε, χορεύω;)

Ο χορός στα χρόνιας της -διαδικτυακής- χολέρας θεωρείται από πολλούς πιο γραφικός και από έναν -υπέροχο- περίπατο στα στενά δρομάκια του κάστρου της Μονεμβασιάς. Οι μεν άντρες τον αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι, οι δε γυναίκες τον αποδέχονται με ένα ίσως-μπορεί-άντε, κάλα συνοδεία μαγκώματος λες και ο άλλος τους ζήτησε να πουν τη λίστα των Προέδρων της Αμερικής και μάλιστα με χρονολογική σειρά.

«Μα ποιος ζητάει μία κοπέλα σε χορό;» θα μου πεις. Αν περιμένεις να σου απαντήσω ο Αλ Πατσίνο, τότε μη φοβάσαι δεν σκοπεύω να σε στήσω. Δεν θα αργήσω πολύ μέχρι να τον αναφέρω. Πριν από τον Αλ ωστόσο, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι το δεύτερο πληθυντικό του «χορεύετε» το χρησιμοποιώ περισσότερο ατμοσφαιρικά. Δεν αναφέρομαι τόσο στην πρώτη σας επαφή με μία κοπέλα όσο στη γνωριμία σας. Στην περίοδο εκείνη που δίνετε αμφότεροι το χρόνο ώστε να μάθετε ο ένας τον άλλο. 

Δεν υπάρχει ή τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ερωτικό από το χορό. Από την κίνηση δύο κορμιών που λικνίζονται σε απόσταση αναπνοής το ένα από το άλλο. Που ξεχνιούνται ενώ αγγίζονται απαλά για τις «ανάγκες» μίας χορογραφίας. Που απελευθερώνονται στο ρυθμό των βημάτων τους.

Μπορεί να το παραρομαντικεύω. Ή να υπερβάλω. Ή και τα δύο. Ωστόσο αν η δική μου υπερβολή μπορεί να σε φέρει ένα -ρυθμικό- βήμα πιο κοντά στο χορό, τότε δεν με πειράζει. (Και, σε προλαβαίνω: Όχι, δεν έχω αναλάβει τη διαφήμιση κάποιας σχολής) Απλώς και το έχω δει και το έχω ζήσει αυτό το «ο χορός μας φέρνει πιο κοντά».

Να σου πω μια ιστορία;

Μιας και μου τη σπάνε και εμένα οι άνθρωποι που δίνουν οδηγίες για κολύμπι χωρίς να έχουν βρέξει καν τα πόδια τους, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου τη δική μου χορευτική εμπειρία.

Ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε για χορό έπειτα από δική μου πρόταση (σουτ σε ακούω: Δεν «τον έτρεξα τον άνθρωπο στους χορούς», ήταν κοινή απόφαση, άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις αν δεν το θέλουν και οι δύο το όλο πράγμα δεν τραβάει). Τα πρώτα μαθήματα ήταν μία αποτυχία. Αν έπεφτε πάνω μας ο Τιτανικός, ούτε Ρόουζ ούτε πετράδι ούτε κολυμπηθρόξυλο δεν θα είχε μείνει. Τέτοια παγωμάρα. Ώσπου μία μέρα αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε σπίτι. Να κάνουμε «πρόβα» (#γελανεκαιοιπετρες).

Στην αρχή κάναμε μόνο βήματα. Τύπου ο ένας δίπλα στον άλλο. Λίγες μέρες αργότερα, είχαμε μπει κάπως στο κλίμα.

Δεν θέλω ούτε έχει και ιδιαίτερη σημασία να σου περιγράψω πόσο ωραία ήταν αυτή η αίσθηση. Κάναμε κάτι μαζί. Το πήραμε από το μηδέν (αν όχι μείον) και το φτάσαμε στο ένα, βία δύο. Δεν έχει σημασία. Αυτό που είχε σημασία ήταν ότι το κάναμε μαζί όντας και οι δύο άσχετοι με το αντικείμενο.

ΥΓ: Μαζί μείναμε επτά χρόνια. (Και, προφανώς  δεν δίνω τα εύσημα στο χορό για την αντοχή μίας σχέσης, απλώς δεν θα μπορούσε να κλείσει αλλιώς η ιστορία μου)

Επιστροφή στη φύση (την αντρική)

Κατανοώ και εγώ όπως και όλες οι γυναίκες τις δυσκολίες που ενδέχεται να αντιμετωπίσει ένας άντρας που δεν είναι λατίνος ή δεν είναι προικισμένος με την κίνηση ενός λατίνου στο θέμα «χορός». Αλήθεια πρέπει να καταλάβεις ότι δεν έχει σημασία για εμάς. Προφανώς και δεν θέλουμε να μας πατάς ή να χορεύεις τσάμικο ενώ ο Dj παίζει salsa (δεν θέλουμε να γελοιοποιηθούμε ως ζευγάρι, να έρθουμε πιο κοντά θέλουμε).

Ωστόσο αυτό που μετράει για εμάς είναι η πρόθεση. Η πρόθεση να βρεις λίγο το ρυθμό. Η πρόθεση να μας χορέψεις.

Υπόκλιση…

Μου αρέσει πολύ χορός. Κοινώς, μπορεί να μην είμαι τόσο αντικειμενική όσο θα έπρεπε μαζί του. Παρόλα αυτά, εφόσον ως «παθούσα» έχω δει ότι πιάνει, θα ήταν τουλάχιστον εγωιστικό από μέρους μου να μην το μοιραστώ μαζί σου. Να μη σου προτείνω ότι αν ποτέ σου δοθεί η ευκαιρία να πας με μία κοπέλα για χορό, «άρπαξέ τη από τα μαλλιά» (#diplis).