Οι 4 συναυλίες που έκαναν μύθο τον Bob Marley

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στίχων του Bob Marley που μας έχουν μείνει κληρονομιά, αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε για στιγμές από live που σημάδεψαν την καριέρα του αλλά και τη ζωή των φαν του, είναι συγκεκριμένες οι συναυλίες που ξεχωρίζουν.

SMILE JAMAICA

Για ιστορικούς και φανατικούς του Marley, το κονσέρτο του στο Κίνγκστον της Τζαμάικα τον Δεκέμβρη του ‘76, ήταν το event που άρχισε να τον μετατρέπει από δημοφιλή καλλιτέχνη σε σύμβολο. Η δωρεάν συναυλία έμεινε στην ιστορία όχι μόνο για τους 80.000 θεατές της, αλλά και για την επεισοδιακή πρόβα της δύο μέρες νωρίτερα.

Σε μία εποχή ακραίου και βίαιου αναβρασμού για τη χώρα, με το σοσιαλιστικό κόμμα People’s National Party (PNP) και το συντηρητικό Jamaica Labor Party (JLP) να τη χωρίζουν στα δύο, ο Marley και η μπάντα του Bob Marley and the Wailers δεν σκόπευαν να πάρουν θέση. Ο ίδιος άλλωστε είχε πει, “Δεν είμαι πολιτικός. Η πολιτική είναι δουλειά για τα λεφτά, εμείς είμαστε στη δουλειά για τους ανθρώπους”. Είχε όμως κανονίσει μια συναυλία στο νησί του με τον φόβο ότι, ενόψει εκλογών, κάποιο από τα δύο κόμματα θα την εκμεταλλευόταν για την προώθησή του, παρά την επιθυμία του να παραμείνει ουδέτερος. Δεν είχε άδικο τελικά, αφού η συναυλία διαφημίστηκε ως συνεργασία μεταξύ της μπάντας και του Υπουργείου Πολιτισμού, με κυβέρνηση τότε ακόμα το PNP.

Δύο μέρες πριν τη συναυλία, άγνωστoι άνοιξαν πυρ κατά τη διάρκεια της πρόβας και τραυμάτισε τον Marley στο μπράτσο, τη γυναίκα του Rita ελαφρώς στο κεφάλι και τον μάνατζέρ του Don Taylor στο στομάχι. Τελικά επέζησαν όλοι και σε μία πράξη γενναιότητας, προχώρησαν κανονικά με το live.

ONE LOVE PEACE CONCERT

Μετά το συμβάν της απόπειρας δολοφονίας του, ο Marley και οι υπόλοιποι Wailers αυτοεξορίστηκαν στο Λονδίνο για πάνω από έναν χρόνο. Κατά τη διάρκεια του χρόνου αυτού έγραψαν το ‘Exodus’, το άλμπουμ που το περιοδικό TIME ονόμασε ως το καλύτερο του 20ου αιώνα.

Στο μεταξύ η πολιτική αναστάτωση είχε αρχίσει να φθίνει και οι τρεις αρχηγοί των μεγαλύτερων συμμοριών του νησιού, Claude Massop, Tony Welch και Earl ‘Tek Life’ Wadley, πέταξαν μέχρι το Λονδίνο για να πείσουν την μπάντα να γυρίσει στη Τζαμάικα. Τελικά αποφασίστηκε να γίνει ακόμα ένα δωρεάν live στο Κίνγκστον, αυτή τη φορά με έναν ενωτικό χαρακτήρα που δε θα μπορούσε να αμφισβητήσει κανείς.

Κατά τη διάρκεια του τραγουδιού “Jammin’, o Marley κάλεσε τους ηγέτες των δύο κομμάτων Michael Manley και Edward Seaga να ανέβουν στη σκηνή και να δώσουν τα χέρια. Αφού έβαλε και το δικό του χέρι – κυριολεκτικά – στη λήξη της βίας στη Τζαμάικα, ο Marley βραβεύτηκε με το μετάλλιο Peace Medal of the Third World του Ο.Η.Ε. την ίδια χρονιά.

Σε μία σχετική συνέντευξη είπε, “Θα ακολουθήσουν το παράδειγμα που θέσαμε. Όταν ενωθούμε, όλος ο κόσμος θα κοιτάξει και θα πει ‘Κοίτα, μπορεί να γίνει”.

AMANDLA FESTIVAL OF UNITY

Μετά την τουρνέ Babylon By Bus σε Ιαπωνία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και Χαβάι, ο Marley άρχισε να γράφει το άλμπουμ Survival με το βλέμμα στραμμένο στην Αφρική και τα προβλήματά της. Με τραγούδια όπως τα Africa Unite, Zimbabwe και So Much Trouble In The World, ο δίσκος μιλούσε για τις δυσκολίες της Αφρικής και τον ρόλο του μαύρου άντρα σε όσα συνέβαιναν.

Όταν κάλεσαν τους Wailers να συμμετάσχουν δωρεάν στο Amandla Festival of Unity που θα λάμβανε χώρα στο στάδιο του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, εκείνοι δέχτηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Η συναυλία είχε σκοπό την υποστήριξη της απελευθέρωσης της Νότιας Αφρικής από την πολιτική του Απαρτχάιντ – και την εξάλειψη του ρατσισμού από τη Βοστόνη – και τελικά συγκέντρωσε πολλές χιλιάδες δολάρια για τους επαναστάτες που προσπαθούσαν να βάλουν τέλος στο καθεστώς.

ZIMBABWE INDEPENDENCE CELEBRATIONS

Στο απόγειο των προσπαθειών του για μία ελεύθερη και ενωμένη Αφρική, ο Marley τραγούδησε στην εναρκτήρια γιορτή για την ανεξαρτησία της Ζιμπάμπουε το 1980, μετά την κήρυξη αυτής στις 18 Απριλίου. Το κράτος ήταν τόσο φτωχό που δεν μπορούσε να σηκώσει τα έξοδα της μεταφοράς της μπάντας και του εξοπλισμού της, αλλά ο Marley τα ανέλαβε προσωπικά.

Τελικά η νέα σημαία υψώθηκε και οι 40.000 θεατές στο στάδιο άρχισαν να διασκεδάζουν, αλλά γύρω από τον χώρο επικρατούσε χάος λόγω των δύο εκατομμυρίων πολιτών που είχαν μαζευτεί. Ακολούθησε εξέγερση και δακρυγόνα, οι άνθρωποι σκορπίστηκαν και η μπάντα εγκατέλειψε τη σκηνή, αλλά ο Marley συνέχισε να τραγουδά.

Μετά από λίγο η μπάντα επέστρεψε και το ίδιο και ο κόσμος σιγά-σιγά, αλλά ο Marley κανόνισε ακόμη μία συναυλία για την επόμενη μέρα, οπότε και κατέληξε να τραγουδάει για 100.000 άτομα.

Ο Bob Marley είπε διαχρονικά τραγούδια, αλλά δεν ήταν μόνο αυτά που τον κάνουν πάντα επίκαιρο. Είναι κυρίως η φωνή της ελευθερίας και της ενότητας που πρέσβευε.

Και το καλό με τη φωνή αυτή, είναι ότι δε σώπασε ποτέ.

Ακόμα κι αν λείπει.