Οι ταινίες της εβδομάδας: Julia Roberts και #MeToo, Χρυσός Φοίνικας και αγγελικός Keanu Reeves

Ακολουθεί αναλυτική κριτική για τις ταινίες παρακάτω:

Μετά το Κυνήγι (After the Hunt)

Το After the Hunt, η νέα ταινία του Luca Guadagnino που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ακολουθεί την Julia Roberts ως Alma, μία καθηγήτρια φιλοσοφίας στο Yale.

Μετά από ένα πάρτι της, η αγαπημένη της φοιτήτρια διδακτορικού, η Maggie (Ayo Edebiri) κατηγορεί έναν άλλο καθηγητή του τμήματος (Andrew Garfield) ότι τη βίασε όταν τη συνόδευσε στο σπίτι της. Η Alma εμπλέκεται στην κατάσταση σε πολλαπλά επίπεδα – είναι πολύ κοντά στον εν λόγω καθηγητή Hank που μπορεί να είναι κρυφά ερωτευμένος μαζί της και είναι επίσης κοντά στη Maggie που μπορεί να είναι ελαφρώς εμμονική μαζί της.

Όπως παρατηρεί ο σύζυγός της, ο ψυχαναλυτής Frederik (ο Michael Stuhlbarg ξανά απολαυστικός σε συνεργασία του με τον Guadagnino), στην Alma αρέσει να διαλέγει, να διαμορφώνει και να αναδεικνύει άτομα που θεωρεί ενδιαφέροντα, και η Maggie μπορεί να είναι ένα από αυτά. Και επειδή δεν έφταναν τα παραπάνω, αφενός η Alma και ο Hank είναι υποψήφιοι για μονιμότητα αλλά μονάχα ένας μπορεί να επιλεγεί, και αφετέρου λίγο αργότερα αφότου προκύπτει η κατηγορία της Maggie προκύπτει και το γεγονός ότι φαίνεται να έχει αντιγράψει μεγάλο μέρος του διδακτορικού της.

Α, και μην ξεχάσω πως η κατηγορία έχει επίσης ξεσηκώσει άλλες αναμνήσεις στην Alma, από ένα περιστατικό του παρελθόντος της που μαθαίνουμε σιγά-σιγά κατά τη διάρκεια της ταινίας και που μπορεί να εξηγεί την αιτία που σιγά-σιγά παραλύει μετά την είδηση του βιασμού.

Καθώς οι περισσότεροι χαρακτήρες είναι ακαδημαϊκοί μιλούν συνεχώς για ζητήματα όπως «η αντιληπτή ύπαρξη μίας συλλογικής ηθικής», «παραστατική δυσαρέσκεια», πανοπτικά, και το αν η προσωπική ζωή των ανθρώπων των οποίων τα έργα διδάσκουν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή σήμερα. Μιλούν επίσης πολύ για το ποιος αναδεικνύεται στον σημερινό κόσμο και πώς μπορεί να λειτουργήσει η ατομική ηθική στις κοινωνικές δομές.

Γίνεται σαφές, ιδίως όταν παρακολουθούμε τον Frederik, έναν παρατηρητή της δράση της ταινίας που αγαπάει την Alma πολύ περισσότερο απ’ ότι τον αγαπάει εκείνη, πως όλοι στο After the Hunt θεωρούν εαυτόν θύμα παρά τα προνόμιά τους, και όλοι τους αγγίζονται μεταξύ τους περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται (για να υπογραμμίσει το υπονοούμενο, ο διευθυντής φωτογραφίας Malik Hassan Sayeed καδράρει κιόλας τον Hank με ένα όρθιο μπουκάλι κρασί στο καβάλο του).

Παρά, όμως, του πάρα πολύ ομιλητικού σεναρίου της ηθοποιού Nora Garrett που εδώ κάνει το σεναριακό της ντεμπούτο, το After the Hunt δεν γίνεται ποτέ το διανοούμενο δράμα που θέλει να είναι. Οι ιδέες του αντλούνται από κάποια παλαιότερη εποχή και μεταφέρονται στη δική μας με μία αόριστη αμφισημία σχετικά με το τι θέλουν να πουν. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα στοιχεία του φιλμ όπως με την κάμερα που επιστρέφει στα χέρια των πρωταγωνιστριών, τις αναφορές στη φιλμογραφία του Woody Allen, ή τον επαναλαμβανόμενο ήχο ρολογιού που ακούμε. Όλα αυτά τα σήματα, τα σύμβολα και οι υπαινιγμοί ανακατεύονται ασυνάρτητα μεταξύ τους όσο περιπλανιόμαστε σε μία θάλασσα από ασαφή σημαίνοντα.

Ο Guadagnino έχει επιδείξει τρομερή δεξιότητα στο να αποτυπώνει τις εσωτερικές συγκρούσεις των ανθρώπων σε σχέση με το στάτους τους, εδώ όμως είναι σίγουρα πιο συμβατικός απ’ ότι χρειάζεται ένα σενάριο που αυτοσαμποτάρει τις πιο ζωντανές ιδέες του. Επιδιώκει την γκρίζα ζώνη αλλά καταλήγει να χαϊδεύει το κοινό αποφεύγοντας να μας κάνει να νιώσουμε πραγματικά άβολα, ενώ το σλόγκαν του είναι «δεν είναι όλα φτιαγμένα για να σε κάνουν να νιώθεις άνετα».

Αυτό που λειτουργεί σχεδόν πλήρως είναι το καστ του, με μία ακανθώδη, αινιγματική Roberts ειδικά να γίνεται ολοένα και πιο δυσάρεστη αλλά, κατά κάποιον τρόπο, και πιο συμπαθής όσο προχωρά η ταινία – μία επιφανειακή τελειότητα στα πρόθυρα κατάρρευσης.

Άλλοι θα απορρίψουν τελείως το After the Hunt επειδή θα θεωρήσουν ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να αντιμετωπιστούν τέτοια ζητήματα στο σινεμά εξυπηρετεί τους κυνικούς καιροσκόπους που απορρίπτουν την πρόοδο. Άλλοι θα το υποστηρίξουν επειδή τολμά να θίξει θέματα-ταμπού. Στην πραγματικότητα η ταινία δεν έχει ιδιαίτερο βάθος, απλώς αρκετό ενδιαφέρον ώστε να προκαλέσει συζητήσεις. Θα προτιμώ πάντοτε να κινούμαστε σε τέτοιες συχνότητες από οτιδήποτε πιο τυποποιημένο.

Η ταινία κυκλοφορεί από τη Feelgood.

Ένα Απλό Ατύχημα (It Was Just an Accident/Yek Tasadef Sadeh)

Με το It Was Just An Accident, ο Ιρανός δημιουργός Jafar Panahi έγινε ένας από τους ελάχιστους σκηνοθέτες στην ιστορία, μόλις τέσσερις για την ακρίβεια, που έχει Χρυσή Άρκτο από το Βερολίνο, Χρυσό Λέοντα από τη Βενετία και τώρα Χρυσό Φοίνικα από τις Κάννες. Η ιστορία που αφηγείται εδώ βασίζεται στην προσωπική του εμπειρία ως φυλακισμένος του ιρανικού καθεστώτος, για δεύτερη φορά, μαζί με άλλους 300 κρατούμενους: Κάποιοι από αυτούς θέλησαν να συνεχίσουν τη ζωή τους, άλλοι θέλησαν να αναζητήσουν εκδίκηση.

Οι δεύτεροι λοιπόν, όπως και η εμπειρία του Panahi κατά τη διάρκεια της πρώτης φυλάκισής του όπου τον οδηγούσαν για ανάκριση με τα μάτια δεμένα, ενέπνευσαν ένα ωμό θρίλερ γεμάτο ανατροπές. Κεντρικός του χαρακτήρας είναι ο Αζέρος εργάτης Vahid, του οποίου οι πιο βασανιστικές αναμνήσεις αναδύονται στην επιφάνεια όταν ακούει κάποιον να μπαίνει στο συνεργείο όπου εργάζεται. Ο άνδρας σέρνει το προσθετικό, δεξί του πόδι με τον ίδιο τρόπο και ήχο που το έκανε του ο πρώην βασανιστής του. Τότε θα απαγάγει παρορμητικά τον άνδρα (Ebrahim Azizi, ο μόνος επαγγελματίας ηθοποιός σε ένα εξαιρετικό καστ), θα τον σύρει στη μέση της ερήμου και θα σκάψει ένα λάκκο αρκετά μεγάλο ώστε να τον θάψει ζωντανό. Είναι όμως όντως αυτός ή λέει την αλήθεια όταν το αρνείται;

Τότε θα ξεκινήσει μία συναρπαστική, σφιχτή περιπέτεια που ξετυλίγεται ως μείγμα μεταξύ Lady Vengeance του Park Chan-wook και Taxi του ίδιου του Panahi, καθώς ο Vahid θα απευθυνθεί σε ανθρώπους που θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν την ταυτότητα του απαχθέντος. Ανάμεσά τους είναι και γυναικείοι χαρακτήρες που δεν φορούν τη hijab, αντανακλώντας τις ραγδαίες αλλαγές στην ιρανική κοινωνία μετά το κίνημα Woman, Life, Freedom.

Από την περιγραφή της πλοκής και μόνο είναι προφανές πως ο Panahi του It Was Just an Accident συντονίζεται σε ένα πολύ διαφορετικό ύφος από αυτό που είχε όταν του είχε απαγορευτεί να γυρίζει ταινίες — μία περίοδος κατά την οποία είχε ο ίδιος αναγκαστεί να γίνει ο ίδιος το θέμα αριστουργημάτων γυρισμένων με iPhone/βιντεοκάμερα όπως το This Is Not a Film.

Και τούτο το φιλμ έπρεπε να γυριστεί κρυφά ώστε να αποφευχθεί η έγκριση της κυβέρνησης, αλλά ο δημιουργός έχει την ευκαιρία εδώ να δουλέψει με ελαφρώς πιο τυπικές συνθέσεις και ευκρινή υφή στις εικόνες του. Ενδιαφέρεται για το πόσο δελεαστικό μπορεί να είναι για τους καταπιεσμένους να υιοθετήσουν τις μεθόδους των καταπιεστών τους και για το ηθικό τέλμα που προκύπτει από αυτή την αναζήτηση, και έτσι φτιάχνει ένα θρίλερ εκδίκησης που δεν έχει απαντήσεις για όλα – αντιθέτως, μέρος της συγκλονιστικής του δύναμης αντλείται ακριβώς από τις αβεβαιότητες στο κέντρο του.

Είναι ένα ακόμη εντυπωσιακό επίτευγμα από μία απ΄τις πιο ξεχωριστές και θαρραλέες φωνές στο παγκόσμιο σινεμά, που θα μείνει μαζί με το κοινό για πολύ καιρό μετά τους τίτλους τέλους του.

Η ταινία κυκλοφορεί από τη Spentzos Film.

Τύχη Βουνό (Good Luck)

To Good Fortune του Aziz Ansari φαίνεται να έχει δημιουργηθεί γύρω από την προσωπικότητα ενός εκ των πρωταγωνιστών του – τον υπέροχο Keanu Reeves, τον ταπεινό και πάντα ευγενικό Keanu Reeves όπως έχουμε ακούσει όλοι ότι είναι στην πραγματική ζωή, τον Keanu Reeves που έχει αποφύγει τις παγίδες της διασημότητας εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Εξίσου ευγενικός, τρυφερός και πραγματικά καλοσυνάτος, ο χαρακτήρας του σε αυτή την άνιση κωμωδία είναι ο κύριος λόγος για να δεις αυτή τη μίξη Freaky Friday, Πολυθρόνας για Δύο και It’s a Wonderful Life.

Ο Reeves είναι ένας περιορισμένων δυνατοτήτων άγγελος που αποφασίζει να βοηθήσει τη χαμένη ψυχή του Ansari που εδώ σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία όπου και πρωταγωνιστεί, αντικαθιστώντας την οικονομικά και προσωπικά αδιέξοδη ζωή του με αυτήν του αφεντικού του, του πολυεκατομμυριούχου τεμπέλη που υποδύεται ο Seth Rogen. Καθώς η κωμωδία δεν θέλει να υποκριθεί πως το να είσαι πλούσιος δεν λύνει άπειρα προβλήματα, δεν υποχρεώνει βολικά τον πρωταγωνιστή της να επιστρέψει στην αληθινή του ζωή και έτσι θα επικρατήσει το χάος.

Όταν το χιούμορ του Aziz Ansari είναι στα καλύτερά του όπως στο Master of None, είναι ειρωνικό και παρατηρητικό. Η εφαρμογή όμως αυτής της ποιότητάς του σε κωμωδία high concept φαντασίας, ένα είδος που παραδοσιακά έχει πιο αυστηρή δομή από τη χαλαρή που επιλέγει εδώ, δεν λειτουργεί πολύ καλά. Οι κανόνες στο σύμπαν του είναι μισοψημένοι και το χιούμορ του αναλώνεται συχνά στο τι θα είχε πλάκα να δούμε τον Keanu Reeves να κάνει, παρά στο να είναι όντως αστείο.

Η ταινία έχει πολύ ευγενείς προθέσεις – θέλει να επαναφέρει την κωμωδία στη μεγάλη οθόνη και να σχολιάσει το ταξικό χάσμα στην Αμερική μέσα από το φαινόμενο της ευκαιριακής εργασίας – αλλά δεν βρίσκει τη σωστή φόρμουλα για να το κάνει και, τελικά, με άφησε αναρωτώμενη για το εάν οι άνθρωποι που θέλει να αναγνωρίσει, απεικονίζοντάς τους εύθυμα, θα ένιωθαν δικαιωμένοι ή αντικειμενοποιημένοι.

Η ταινία κυκλοφορεί από τη Spentzos Film.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.