Όλα τα βιβλία του Thomas Pynchon, από το χειρότερο ως το καλύτερο

Το Shadow Ticket θα κυκλοφορήσει στις 7 Οκτωβρίου (με την ελληνική του μετάφραση να μην έχει μέχρι στιγμής ανακοινωθεί, χωρίς αυτό να μας αποτρέπει να στοιχηματίσουμε ότι δεν θα αργήσει) και η υπόθεσή του τοποθετείται στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης.

Πρωταγωνιστεί ο Hicks McTaggart, ένας ντετέκτιβ που έχει αναλάβει να εντοπίσει την κληρονόμο μιας αυτοκροτατορίας τυριών, όμως καταλήγει στην Ουγγαρία όπου μπλέκεται με Ναζί, Σοβιετικούς πράκτορες, Βρετανούς κατασκόπους, μουσικούς σουίνγκ και παράνομους μοτοσικλετιστές.

«Μπλεγμένος σε μια Ιστορία που δεν καταλαβαίνει, χωρίς να ξέρει πώς να βρει τον δρόμο μέσα ή έξω από αυτήν, η μόνη παρηγοριά του Hicks είναι ότι ξεκινά η Εποχή των Big Bands κι εκείνος τυχαίνει να είναι πολύ καλός χορευτής. Το αν αυτό θα είναι αρκετό για να του επιτρέψει να φτάσει πίσω στο Μιλγουόκι και σε έναν φυσιολογικό κόσμο -ο οποίος μπορεί πια να μην υπάρχει- είναι άλλο ζήτημα» διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο της Penguin Random House.

Με αφορμή την πολυαναμενόμενη έκδοση η εφημερίδα Guardian προχώρησε σε μια συνολική αποτίμηση του λογοτεχνικού έργου του 88χρονου σήμερα συγγραφέα. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος το τολμά, σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία, ίσως όμως να είναι η πιο ψύχραιμη τέτοιου τύπου προσπάθεια να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά, και γι’ αυτό ακριβώς περισσότερο χρήσιμη ως μπούσουλας για κάποιον που δεν έχει έρθει μέχρι σήμερα σε επαφή με τις λέξεις του Pynchon, παρά ως σπίθα για να πάρουν φωτιά οι συζητήσεις στους κύκλους των διαφωνούντων aficionados.

O Pynchon έχει έρθει έτσι κι αλλιώς στο επίκεντρο της κουβέντας, αφού μία από τις ταινίες της χρονιάς, το One Battle After Another, είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο του συγγραφέα Vineland.

9. Βραδείας Καύσεως (μτφρ. Προκόπης Προκοπίδης, εκδ. Χατζηνικολή, 2000)

Τίτλος Πρωτοτύπου: Slow Learner (1984)

Στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης διαβάζουμε: Απ’ όσο μπορώ τουλάχιστον να θυμηθώ, ετούτα τα διηγήματα γράφτηκαν μεταξύ 1958 και 1964. Τα τέσσερα τα έγραψα όταν πήγαινα στο κολέγιο -το πέμπτο, η «Μυστική Ενολοκλήρωση» (1964), περισσότερο θυμίζει προσπάθεια περιπλανώμενου ταξιδιώτη παρά μαθητευόμενου συγγραφέα. Ίσως ήδη να γνωρίζετε τι πλήγμα μπορεί να υποστεί ο εγωισμός του ανθρώπου όταν αναγκάζεσαι να διαβάσεις κάτι που έγραψες πριν από 20 χρόνια, έστω κι αν πρόκειται για ακυρωμένες επιταγές.

Η πρώτη μου αντίδραση διαβάζοντας ετούτα τα διηγήματα ήταν ένα «ω Θεέ μου» σε συνδυασμό με κάποιες σωματικές αντιδράσεις, στις οποίες θα ήταν καλύτερα να μην σταθούμε. Σαν δεύτερη σκέψη, μου ήρθε να τα πιάσω να τα ξαναγράψω απ’ την αρχή και να τα κάνω αγνώριστα. Οι δυο αυτές παρορμήσεις έδωσαν τελικά τη θέση τους σε μια από κείνες τις γνωστές εκλάμψεις ψυχικής γαλήνης του μεσόκοπου ανθρώπου, κι έτσι τώρα πια προσποιούμαι πως έχω τάχα καταφέρει ν’ αντιμετωπίζω με καθάριο νου τον άβγαλτο συγγραφέα εκείνης της παλιάς εποχής

Σύμφωνα με τον Guardian: Μια συλλογή πρώιμων διηγημάτων που παρουσιάζει ενδιαφέρον κυρίως για την εισαγωγή, στην οποία ο συγγραφέας εξηγεί τους λόγους για τους οποίους θεωρεί ότι τα διηγήματα αυτά είναι αποτυχημένα. Ο Pynchon δεν τη χαρίζει ούτε στον ίδιο του τον εαυτό, αλλά, δυστυχώς, έχει δίκιο. Μόνο για τους λάτρεις του.

8. Ενάντια στη μέρα* (μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Καστανιώτη, 2009)

Τίτλος Πρωτοτύπου: Against the Day (2006)

Στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης διαβάζουμε: Διατρέχοντας την περίοδο ανάμεσα στην Παγκόσμια Έκθεση του 1893 στο Σικάγο και στα χρόνια που ακολουθούν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το βιβλίο ταξιδεύει από τις εργατικές ταραχές στο Κολοράντο ώς τη Νέα Υόρκη των αρχών του 20ού αιώνα, το Λονδίνο και το Γκέτινγκεν, τη Βενετία και τη Βιέννη, τα Βαλκάνια, την Κεντρική Ασία, τη Σιβηρία την εποχή της μυστηριώδους έκρηξης στην Τουνγκούσκα, το Μεξικό κατά τη διάρκεια της επανάστασης, το μεταπολεμικό Παρίσι, το Χόλιγουντ του βωβού κινηματογράφου, και ένα-δυο μέρη που δεν υπάρχουν καν στο χάρτη.

Αναρχικοί, αεροπλόοι, τζογαδόροι, μεγιστάνες του πλούτου, ναρκομανείς, αθώοι και διεφθαρμένοι, μαθηματικοί, τρελοί επιστήμονες, σαμάνοι, πνευματιστές και ταχυδακτυλουργοί, κατάσκοποι, ντετέκτιβ, απατεώνισσες και μισθοφόροι, προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους, άλλες φορές με επιτυχία και άλλες όχι. Στο μεταξύ, ο Thomas Pynchon ενεργεί όπως συνήθως. Οι χαρακτήρες σταματούν ό,τι κάνουν για να τραγουδήσουν ως επί το πλείστον ανόητα τραγούδια. Εξασκούνται σε αλλόκοτες σεξουαλικές πρακτικές. Μιλάνε άγνωστες γλώσσες. Βιώνουν μια ψεύτικη θρησκευτικότητα και μια βλακώδη ακαματοσύνη. Αυτό που περιγράφεται ίσως να μην είναι ο πραγματικός κόσμος, αλλά, με μια-δυο μικρές προσαρμογές, ο κόσμος όπως θα μπορούσε να είναι.

Σύμφωνα με τον Guardian: Πρακτικά χωρίς πλοκή, πολυλογάδικο και τεράστιο, το μυθιστόρημα προκάλεσε πάταγο μετά από μία απουσία εννέα ετών. Οι χαρακτήρες κατακερματίζονται και πολλαπλασιάζονται με αποπροσανατολιστικό ρυθμό, η δομή είναι χαοτική, το ύφος προσιδιάζει την pulp λογοτεχνία και την επιστημονική φαντασία. Το αποτέλεσμα δεν είναι τίποτα περισσότερο από το άθροισμα των ομολογουμένως ευφυών μερών του.

7. Υπεραιχμή (μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Ψυχογιός, 2014)

Τίτλος Πρωτοτύπου: Bleeding Edge (2013)

Στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης διαβάζουμε: Είναι 2001 στην πόλη της Νέας Υόρκης, στο ήσυχο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην κατάρρευση των μετοχών των εταιρειών πληροφορικής και στα φριχτά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου. Η Σίλικον Άλεϊ είναι μια έρημη πόλη, το Web 1.0 διακατέχεται από εφηβικό άγχος, η Google ετοιμάζεται να μπει στο χρηματιστήριο, και η Microsoft θεωρείται ακόμη Αυτοκρατορία του Κακού. Μπορεί να μην κυκλοφορεί πια τόσο χρήμα, αλλά δε λείπουν οι πονηροί που γυρεύουν να αρπάξουν ένα κομμάτι απ’ ό,τι έχει απομείνει. Η Μαξίν Τάρνοου, μια συνηθισμένη εργαζόμενη μητέρα, έχει ένα μικρό γραφείο ερευνών στο Άνω Δυτικό Μανχάταν και καταδιώκει διαφόρων ειδών μικροαπατεώνες, ακολουθώντας τον δικό της ηθικό κώδικα.

Όταν αρχίζει να σκαλίζει τα οικονομικά στοιχεία μιας εταιρείας ασφάλειας υπολογιστών και του σπασίκλα δισεκατομμυριούχου διευθύνοντα συμβούλου της, τα πράγματα στριμώχνονται. Πολύ σύντομα βρίσκεται μπλεγμένη με έναν έμπορο ναρκωτικών, με έναν ειδικό στα αρώματα που έχει ψύχωση με την κολόνια του Χίτλερ, καθώς και με μέλη της ρωσικής μαφίας και διάφορους μπλόγκερ, χάκερ, προγραμματιστές και επιχειρηματίες, μερικοί από τους οποίους καταλήγουν νεκροί με μυστηριώδη τρόπο. Έγκλημα, φυσικά. Ο Thomas Pynchon, δίνοντας φωνή στην Εβραία μάνα που κρύβει μέσα του, μας παρουσιάζει μια ιστορική αφήγηση για τη Νέα Υόρκη της πρώιμης εποχής του ίντερνετ, όχι τόσο μακρινή σε ημερολογιακό χρόνο, αλλά σχεδόν σε άλλο γαλαξία σε σχέση με το πού έχουμε φτάσει από τότε.

Σύμφωνα με τον Guardian: Η πρωταγωνίστρια, Μαξίν Τάρνοου, μητέρα δύο παιδιών, μακροχρόνια σύντροφος ενός ανίκανου χρηματοδότη, κυνηγάει σκιές στη Σίλικον Άλεϊ. Οι ικανότητες της Μαξίν ως ερευνήτριας δοκιμάζονται καθώς αποκαλύπτει τις μηχανορραφίες του κακού ελεγκτή μιας εταιρείας ασφάλειας υπολογιστών, ο οποίος θα κάνει τα πάντα για να βάλει στα χέρια του έναν προσομοιωτή εικονικής πραγματικότητας που ονομάζεται DeepArcher. Υπάρχουν άφθονα λογοπαίγνια, παραπλανητικά στοιχεία και επώνυμα που χρησιμεύουν ως πιθανώς άχρηστα ακρωνύμια – τα συνηθισμένα συστατικά του Pynchon, με άλλα λόγια. Εδώ όμως δεν συνθέτουν ένα απόλυτα ικανοποιητικό σύνολο.

6. Βάινλαντ (μτφρ. Ανδρέας Βαχλιώτης, εκδ. Χατζηνικολή, 1997)

Τίτλος Πρωτοτύπου: Vineland (1990)

Στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης διαβάζουμε: 1984, Βόρειος Καλιφόρνια. Μία ομάδα ώριμων τέως χίπηδων παλεύουν να επιβιώσουν μέσα στα κατάλοιπα της δεκαετίας του ’60. Τα κοινόβια, τα ναρκωτικά, η αθωότητα των νέων, η κυβερνητική κακοήθεια πρωταγωνιστούν. Ο συγγραφέας, μέσα από μία ατμόσφαιρα παράνοιας και με ασύλληπτη καυστικότητα στήνει το πελώριο σκηνικό της Αμερικής για μία παράσταση που μόνον ένας Ιερώνυμος Μπος θα μπορούσε να δώσει

Σύμφωνα με τον Guardian: Το 1984, τη χρονιά της επανεκλογής του Ρήγκαν, για τον Ζόιντ Γουίλερ, βετεράνο της ριζοσπαστικής αριστεράς και κάτοικο Λος Άντζελες, ο χρόνος έχει σταματήσει. Η σύζυγός του τον έχει αφήσει για να μεγαλώσει μόνη της την κόρη τους, και ο ίδιος καταφεύγει σε θλιβερές αυτοκαταστροφικές πράξεις προκειμένου να κριθεί δικαιούχος κρατικών παροχών. Η κόρη του, με τη σειρά της, φεύγει από το οικογενειακό σπίτι για να βρει τη μητέρα της, που πλέον έχει γίνει πληροφοριοδότης για λογαριασμό ενός κακόφημου ομοσπονδιακού πράκτορα. Τα θέματα που θίγει ο Pynchon φαντάζουν προφητικά – παρακολούθηση, κορεσμός των μέσων ενημέρωσης, επικοινωνιακή διαγενεακή ασυνεννοησία – αλλά δεν πετυχαίνει ακριβώς τον στόχο του.

Το βιβλίο αποτελεί έμπνευση για το One Battle After Another, που παίζεται τώρα στους κινηματογράφους και αποτελεί ήδη οσκαρικό φαβορί.

5. V. (Μτφρ. Προκόπης Προκοπίδης, εκδ. Χατζηνικολή, 2007)

Τίτλος Πρωτοτύπου: V. (1963)

Στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης διαβάζουμε: Τι κρύβεται πίσω από το αρχικό γράμμα του τίτλου; Ποια ή τι είναι η V.; Ακριβώς αυτό προσπαθεί να ανακαλύψει ο Χέρμπερτ Στένσιλ, ένας Άγγλος τυχοδιώκτης που το 1956 σέρνει τα βήματά του στις παρυφές μιας κλίκας καλλιτεχνών της Νέας Υόρκης. Ανατρέχοντας στα ημερολόγια του κατάσκοπου πατέρα του και αναζητώντας ίχνη της V. σε εξεγέρσεις, πολιορκίες και πολέμους, ο Στένσιλ δεν σταματά να συνταιριάζει επίσημα αρχεία και απόκρυφες ιστορίες, για να ανακατασκευάσει μια συνωμοσία που ίσως πυροδότησε κάθε βίαιη πολιτική κρίση στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα.

Καθώς ο Στένσιλ ερευνά ή αναπλάθει με τη φαντασία του τις μεταλλάξεις της αινιγματικής V., στις σελίδες του βιβλίου εμφανίζονται, μεταξύ άλλων, η ερωτευμένη Βικτώρια και η σαδίστρια Βέρα η Βερόνικα, μια θεοσεβούμενη ποντικίνα στους υπόνομους του Μανχάταν, αλλά και η Βεϊσού, μια βαρβαρική Εδέμ στην άκρη του κόσμου. Οι αναγνώστες συναντούν ναύτες και φιλόσοφους, αλμπίνους αλιγάτορες και πλαστικούς χειρούργους, κατάσκοπους και ιερωμένους και τον Μπένι Προφέιν, έναν παροιμιωδώς άτυχο περιπλανώμενο που πιστεύει πως τα άψυχα αντικείμενα του έχουν κηρύξει τον πόλεμο…

Σύμφωνα με τον Guardian: Η ειλικρίνεια δεν είναι μια ιδιότητα που συνήθως αποδίδεται στον Pynchon, αλλά το πρώτο του μυθιστόρημά αποκαλύπτει μια αγάπη για τους χαρακτήρες του, η οποία αργότερα θα υποχωρήσει μπροστά στην ειρωνεία. Η ιστορία εναλλάσσεται μεταξύ ενός άνεργου ναύτη και ενός εμμονικού αναζητητή του φευγαλέου V. Η γλώσσα σε κάποια σημεία δείχνει την ηλικία της, αλλά η δυστυχία των ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να παραμείνουν στην άγνοια είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

4. Η Συλλογή των 49 στο Σφυρί (μτφρ. Δημήτρης Δημητρούλης, εκδ. Gutenberg, 2017)

Τίτλος Πρωτοτύπου: The Crying of Lot 49 (1966)

Στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης διαβάζουμε: Η Συλλογή των 49 στο Σφυρί είναι ένα έργο περίπλοκο, μια αναζήτηση χωρίς τέλος. Μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου εκτυλίσσεται το δράμα της ιστορίας και της καθημερινότητας. Η ηρωίδα, μπροστά στον κόσμο του αμερικανικού ονείρου, έχει να απαντήσει σε μια σειρά από αινίγματα και γρίφους. Η μεταμόρφωσή της από τυπική μικροαστή νοικοκυρά (επίδειξη ταπεργουέαρ, ψώνια, μαγείρεμα, τηλεόραση, πλήξη, συμβατικός γάμος, ψυχανάλυση) σε ευαίσθητο αποδέκτη και αποκρυπτογράφο μηνυμάτων, συμβόλων, κωδίκων και αμφίσημων ενδείξεων, έχει ως αφορμή την εντολή που παίρνει από ένα δικηγορικό γραφείο να εκτελέσει τη διαθήκη του πρώην εραστή της.

Σύμφωνα με τον Guardian: Ο συγγραφέας μετάνιωσε που εκδόθηκε αυτό το μυθιστόρημα, αλλά ήταν υπερβολικά αυστηρός με τον εαυτό του. Σύντομη, αστεία και γεμάτη με αναφορές που μπορείς να ακολουθήσεις ή να αγνοήσεις, η ιστορία της αναζήτησης της ηρωίδας για το νόημα πίσω από την υποτιθέμενη αντιπαλότητα των ταχυδρομικών εταιρειών είναι το λογοτεχνικό αντίστοιχο της μη ευκλείδειας γεωμετρίας.

3. Έμφυτο Ελάττωμα (μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Καστανιώτη, 2011)

Τίτλος Πρωτοτύπου: Inherent Vice (2009)

Στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης διαβάζουμε: Ο Ντοκ Σπορτέλο έχει πολύ καιρό να δει την πρώην του. Και ξαφνικά εκείνη εμφανίζεται από το πουθενά κι αρχίζει να του λέει για ένα σχέδιο απαγωγής ενός ζάπλουτου μεγαλοεργολάβου, τον οποίο τυχαίνει να αγαπάει. Εύκολα λόγια. Είναι το τέλος της ψυχεδελικής δεκαετίας του ’60 στο Λος Άντζελες, και ο Ντοκ ξέρει ότι η αγάπη είναι απλώς μια λέξη του συρμού, όπως το τριπάκι και το φίνα, μόνο που η συγκεκριμένη λέξη δημιουργεί συνήθως προβλήματα.

Παρ’ όλα αυτά, σε λίγο βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα αλλόκοτο κουβάρι από κίνητρα και πάθη, με πρωταγωνιστές σερφάδες, πόρνες, μαστούρηδες και ροκάδες, έναν επικίνδυνο τοκογλύφο, έναν σαξοφωνίστα σε ρόλο μυστικού πράκτορα, έναν πρώην φυλακισμένο που έχει τατουάζ μια σβάστικα στο κεφάλι και που λατρεύει την Έθελ Μέρμαν, και μια μυστηριώδη οργάνωση γνωστή ως Χρυσός Κυνόδοντας, η οποία μπορεί και να είναι απλώς μια κομπίνα που έστησαν κάποιοι οδοντίατροι για να ξεγελάσουν την εφορία. Σε αυτή τη ζωηρή αφήγηση, και σε ένα ασυνήθιστο γι’ αυτόν λογοτεχνικό είδος, ο Τόμας Πίντσον ζωντανεύει με κλασικό τρόπο τη ρήση ότι αν θυμάσαι τη δεκαετία του ’60, τότε δεν την έζησες… ή μάλλον… αν την έζησες, τότε… ή, για στάσου, μήπως…

Σύμφωνα με τον Guardian: Εσκεμμένα παράξενο, συχνά φρικαλέο και περιστασιακά σχεδόν ακατανόητο, το έβδομο μυθιστόρημα του Pynchon μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Paul Thomas Anderson το 2014. Η μεταφορά αυτή προτάθηκε για Όσκαρ, καθιστώντας τον Pynchon όσο πιο mainstream θα μπορούσε ποτέ να γίνει. Ο Ντοκ Σπορτέλο είναι ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ με ραγισμένη καρδιά και τεράστια όρεξη για μαριχουάνα. Η πρώην κοπέλα του επανεμφανίζεται από το πουθενά, ικετεύει τον Ντοκ να βρει τον παντρεμένο εραστή της και στη συνέχεια εξαφανίζεται ξανά. Στο επίκεντρο της σκοτεινής ιστορίας κρύβεται η απειλητική παρουσία του Χρυσού Κυνόδοντα, μιας υπόθεσης που, όπως υποθέτει ο Ντοκ, «σημαίνει πολλά πράγματα για πολλούς ανθρώπους» – όλα τους δυσάρεστα.

2. Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας (μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Χατζηνικολή, 2012)

Τίτλος Πρωτοτύπου: Gravity’s Rainbow (1973)

Στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης διαβάζουμε: Είναι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και οι πύραυλοι V-2 που πέφτουν στο Λονδίνο σπάζοντας το φράγμα του ήχου, δίνουν στον Thomas Pynchon την αφορμή για να παρασύρει τον αναγνώστη σε ένα επικίνδυνα συναρπαστικό ταξίδι: οι συνωμοσίες της εξουσίας, οι διαπλοκές των συμφερόντων, η πληθώρα μεταφυσικών συμβολισμών και η παράνοια που κυριεύει τους «απλούς» ανθρώπους – και τον ίδιο τον αναγνώστη – οδηγώντας τους σε δαιδαλώδη μονοπάτια γεμάτα σκοτεινές παγίδες, συνθέτουν ένα μυθιστόρημα που αγγίζει όλες τις πλευρές της ανθρώπινης εμπειρίας και που έχει δίκαια χαρακτηριστεί «το σημαντικότερο λογοτεχνικό κείμενο μετά τον Οδυσσέα του Τζόις»

Σύμφωνα με τον Guardian: Αυτό το καλειδοσκοπικό αριστούργημα εδραίωσε τη φήμη του Πίντσον ως αινιγματική ιδιοφυία. Βασικό στοιχείο που ενθουσιάζει τους αναγνώστες είναι οι διάλογοι σε αυτή την δαιδαλώδη ιστορία που μπλέξει αξιωματικούς των συμμαχικών μυστικών υπηρεσιών, Ναζί, επιστήμονες και ένα μυστηριώδη πύραυλο. Η δράση εκτυλίσσεται από το Λονδίνο υπό βομβαρδισμό έως μια μεταπολεμική ζώνη παράδοσης. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι το πώς τα θέματα που εξερευνώνται εδώ – ατέρμονες πόλεμοι, τεχνολογική κυριαρχία, ανεξέλεγκτα καρτέλ – έχουν γίνει βασικά στοιχεία της συζήτησης στο διαδίκτυο.

1. Mason & Dixon (μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Χατζηνικολή, 2003)

Τίτλος Πρωτοτύπου: Mason & Dixon (1997)

Στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης διαβάζουμε: 1786, Φιλαδέλφεια. Σε μια επίσκεψη στο σπίτι της αδελφής του, ο αιδεσιμότατος Τσέρικοουκ αφηγείται στα ανίψια του τις περιπέτειες δύο άγγλων αστρονόμων, του Τσαρλς Μέισον και του Τζερεμάια Ντίξον, οι οποίοι, 25 χρόνια πριν, στάλθηκαν από τον Βασιλικό Σύλλογο πρώτα στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας για να παρατηρήσουν την διάβαση της Αφροδίτης, μετά στην Αγ. Ελένη, και μετά σε μια απίστευτη οδύσσεια στην καρδιά της Βόρειας Αμερικής, όπου η αποστολή τους ήταν να χαράξουν μια απόλυτα ευθεία γραμμή πλάτους οκτώ μέτρων προς τα δυτικά, η οποία θα αποτελούσε το σύνορο ανάμεσα στην Πενσυλβάνια και το Μέριλαντ, κατά παραγγελία του Λόρδου Μπάλτιμορ και του Τόμας Πεν, ιδιοκτητών των δύο επαρχιών.

Οι δυο συνεργάτες, ο μελαγχολικός Μέισον και ο κεφάτος Ντίξον, ο απαρηγόρητος χήρος και ο αδιόρθωτος γυναικάς, δεν ξέρουν, βέβαια, ότι αυτή η γραμμή θα φέρει μια μέρα τα ονόματά τους και ότι θα αποτελέσει σύμβολο του διαχωρισμού της Αμερικής ανάμεσα σε πολέμιους και υποστηρικτές της δουλείας – την οποία βρίσκουν μπροστά τους σε όποια αποικία πηγαίνουν. Περιστοιχισμένοι από συνωμότες κάθε είδους, και υπό το άγρυπνο βλέμμα των Ινδιάνων, οι Μέισον και Ντίξον μας παίρνουν μαζί τους σε μια περιήγηση – γεμάτη ταμπάκο, οινόπνευμα και καφεΐνη – στο σκοτεινό ημισφαίριο του Διαφωτισμού, όπου συναντούν προσωπικότητες όπως ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και ο Σάμιουελ Τζόνσον, όπως επίσης ένα σκύλο που μιλάει, έναν κινέζο γνώστη του Φενγκ Σούι, μια μηχανική πάπια ερωτευμένη μ’ έναν γάλλο μάγειρα και άλλα πολλά αξιοπερίεργα, που τους δίνουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν ενεργά στις πάμπολλες ευκαιρίες παραλογισμού που τους προσφέρει απλόχερα η Εποχή του Ορθολογισμού.

Εδώ ο Thomas Pynchon υπογράφει ένα πραγματικό έπος, πελώριο, πνευματώδες και εφευρετικό, το οποίο χαιρετίστηκε από την κριτική σαν ένα από τα κορυφαία σύγχρονα μυθιστορήματα.

Σύμφωνα με τον Guardian: Ο Pynchon δίνει στο μυθιστόρημα του 18ου αιώνα μια μεταμοντέρνα πινελιά για να εξερευνήσει τη σχέση μεταξύ του Τσαρλς Μέισον και του Τζερεμάια Ντίξον, δύο Βρετανών τοπογράφων που είχαν αναλάβει να επιλύσουν μια διαφορά σχετικά με τα σύνορα μεταξύ των αποικιών του Μέριλαντ, της Πενσυλβάνια και του Ντέλαγουερ. Ο συγγραφέας συνδυάζει τα πραγματικά γεγονότα με αναχρονιστική φαντασία, την επιστημονική έρευνα με συνωμοτικές φήμες και την τραγωδία με την κωμική φάρσα, σε μια δεξιοτεχνική αφήγηση. Κάνουν μικρές εμφανίσεις οι Τόμας Τζέφερσον, Μπέντζαμιν Φράνκλιν και Τζορτζ Ουάσινγκτον. Επιπλέον η αφήγηση των γεγονότων από τον αιδεσιμότατο αιδεσιμότατο Τσέρικοουκ, πολλά χρόνια μετά την υποτιθέμενη πραγματοποίησή τους. Πρόκειται για μια συναρπαστική ιστορία που ξεδιπλώνεται και οδηγεί στην απίστευτη απόλαυση τόσο της οικογένειας του κληρικού όσο και του ευγνώμονα αναγνώστη.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.