Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

‘On My Block’ και ξανά ‘On My Block’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

 

http://jennifcrpierces.tumblr.com/post/172112649628

 

Θα επανέλθω και εκτενέστερα για το ‘On My Block’, αλλά θέλω να τονίσω ότι νιώθω πως θα γίνει από τα φετινά breakout χιτ του Netflix. Αν δεν συμβεί αυτό και δεν πάρουμε 2η σεζόν θέλω διαδηλώσεις, θέλω συλλαλητήρια, θέλω κλαυθμό και οδυρμό. Να ακουστούν οι διαμαρτυρίες μας στα πέρατα της γης. Το είδα σερί και την επόμενη μέρα είδα ξανά τα αγαπημένα μου επεισόδια. Από τις πιο ολοκληρωμένες πρώτες σεζόν teen σειράς που έχεις δει ποτέ, με τρομερό OST, χιούμορ και σχολιασμό για τα παιδιά του Λος Άντζελες που δεν μένουν στη γκλάμουρ μεριά της πόλης χωρίς να υπερκαλύπτεται το feelgood στοιχείο της. Λάτρεψα.

Με το ‘Ο Καλός Άνθρωπος του Σε Τσουάν’, ο Γιώργος Μυλωνάς

Κάθε φορά που μου προτείνουν ένα κλασικό έργο, οποιασδήποτε μορφής τέχνης, βγάζω φλύκταινες. Δεν μπορώ ν’ ασχοληθώ μαζί του. Ίσως φταίει ότι θεωρώ περιττό ν’ ασχοληθώ με κάτι που έχει ασχοληθεί ήδη ολόληρος ο πλανήτης. Ίσως φταίει το γεγονός πως για να θεωρείται κλασικό είναι πάρα πολύ παλιό (νομίζω πως δεν έχω δει ακόμα ασπρόμαυρη ταινία στη ζωή μου).

Ο μόνος τρόπος για να τσιμπήσω και να ασχοληθώ μαζί του -λες και εμένα περίμενε- είναι να με πλησιάσει χωρίς να κάνει θόρυβο, όπως ‘Ο Καλός Άνθρωπος του Σε Τσουάν’ για τον οποίο δεν ξέρω το ποιος και το πότε τον τοποθέτησε στην βιβλιοθήκη μου. Με κοίταξε μία, δύο, τρεις, ε την τέταρτη -αυτή την εβδομάδα δηλαδή- τον κατέβασα από το ράφι και τον διάβασα.

Ούτε το συγκεκριμένο βιβλίο, ούτε ο Μπρεχτ περιμένουν να γράψω κάτι για αυτούς. Το θέμα είναι πως έμαθα, έστω στα 34, τον λόγο που κάποια έργα θεωρούνται κλασικά και ότι πρέπει να ξεκινάμε την ενασχόληση μας με οποιαδήποτε μορφή τέχνης από αυτά.

Με το ‘Molly’s Game’, ο Πάνος Κοκκίνης

Ποια Μέριλ Στρίπ; Η Jessica Chastain είναι ο θηλυκός Daniel Day Lewis. Τελεία και παύλα. Την εκτιμώ σε τέτοιο βαθμό που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, από εδώ και πέρα, να την βλέπω σε ότι και αν παίζει. Είτε κάτι που είναι εντελώς Μαρία της σιωπής, είτε σε κάτι που -όπως εδώ- πάσχει από λογοδιάρροια. Λογικό, αφού μιλάμε για ταινία του Δυτικοπτερυγάτου Sorkin. Εννοείται πως η κοκκινομάλλα κλέβει χαλαρά την παράσταση. Ακόμη και όταν απέναντί της έχει κάποιον με το ειδικό βάρος του Idris Elba. Όπως εννοείται ότι, αυτό που μου έμεινε στο τέλος, είναι πόσο σιχαμένα έξυπνος και μικρόψυχος υπήρξε ο Tobey McQuire. Ο τελειωμένος τζογαδόρος στην πραγματικότητα δηλαδή που, αν κατάλαβα καλά, υποδύθηκε στην ταινία ο Michael Cera.

Με τον σχολικό ‘Πεχλιβάνη’, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Ο (υπέροχος) Θανάσης Παπακωνσταντίνου ήταν καλεσμένος στη διασχολική μουσική ημερίδα που διοργάνωσε το Δημοτικό Σχολείο Μελιβοίας μαζί με το 2ο Δημοτικό Σχολείο Λιτοχώρου και είχε τίτλο: “Η μουσική συγκινεί, διδάσκει, επικοινωνεί με τα παιδιά”. Ανάμεσα, λοιπόν, σε όλα τα όμορφα που έγιναν, ο Θανάσαρος τραγούδησε τον ‘Πεχλιβάνη’. Μαζί με τα παιδιά <3

Με το ηλεκτρονικό άλμπουμ της Panini για το Μουντιάλ, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Μπορεί να βρισκόμαστε 2,5 μήνες μακριά από την πρώτη σέντρα, όμως έχω ήδη συμπληρώσει το 5% του ψηφιακού μου άλμπουμ, με 3 Αιγύπτιους, τον Νεϊμάρ και τον Χατζισαφί του Ολυμπιακού. Κι όλα αυτά, χωρίς να σηκωθώ καν από τον υπολογιστή. ΟΚ, μου λείπει λίγο ο ρομαντισμός του να αγοράζεις μια κούτα και μετά να κάθεσαι να κολλάς για ώρες, αλλά έχω συμβιβαστεί με το γεγονός πως αυτές οι μέρες έχουν παρέλθει. Καλύτερα ίσως, γιατί η αλήθεια είναι ότι κολλούσα τα αυτοκόλλητα θεόστραβα.

Με τους Ace of Base, ο Γιάννης Σαχανίδης

​Την περασμένη εβδομάδα έβλεπα τα επεισόδια του ‘Everything Sucks!’ και σε ένα από αυτά το ‘Beautiful Life’ των Ace of Base γίνεται το theme song των πιτσιρικάδων της σειράς. Από τότε έχω κάνει μια γερή βουτιά στη δισκογραφία του συγκροτήματος, έτσι για να θυμηθώ τα παλιά. ‘All That She Wants’, ‘The Sign’, ‘Life Is a Flower’, ‘Lucky Love’, ‘Don’t Turn Around’, ‘Never Gonna Say I’m Sorry’, ‘Cruel Summer’, ‘Living in Danger’, τα αγαπημένα μου ‘Always Have, Always Will’, ‘C’est la Vie (Always 21)’ και ‘Travel to Romantis’, γιουροπόπ, εφηβικό angst, φιλιά, ψέματα, αγάπες, απόγνωση, θετική ενέργεια και κατάθλιψη απλά ένα single απόσταση, τα πάντα όλα. Θέλετε να κάνουμε ένα πάρτι αφιερωμένο στους Ace of Base;

Με τα Escape Rooms, ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Ανέκαθεν μου άρεσε να το παίζω ντετέκτιβ και γι’ αυτό το λόγο έχω λατρέψει και τα δωμάτια απόδρασης. Ωστόσο, αυτή η εβδομάδα ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα δύο δωμάτια, back to back. Μία απόδραση από τις Φυλακές του Γκουαντάναμο και άλλη μία από το Εργοστάσιο του Σίντλερ μαζί με τη λίστα του. Το σημαντικότερο είναι να βρεις τη σωστή ομάδα. Αν πετύχει η συνταγή, τότε και διασκεδάζεις και βρίσκεις τις λύσεις για να δραπετεύσεις εντός χρόνου. Κάπως έτσι έχει γίνει και με εμάς και κάθε αποστολή (από τις τελευταίες) στέφεται με επιτυχια. Το μόνο που δεν έχω δοκιμάσει μέχρι στιγμής έιναι κάποιο δωμάτιο τρόμου, ωστόσο, έχει μπει στη λίστα για τα επόμενα.

Με την ύπαρξη του ονόματός της σε τραγούδι, η Ναστάζια Καπέλλα

Έτσι όπως ήμουν αμέριμνη τις προάλλες στον υπολογιστή με τα ακουστικά μου και άφηνα το Youtube να ρολλάρει μόνο του χωρίς να πολυπροσέχω τι μουσική ακόυω, μπαίνει το ‘Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά’. Ένα πασίγνωστο τραγούδι που ξέρω από τότε που βγήκε και που ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα και ούτε είχα προσέξει τον στίχο. Φανταστείτε την έκπληξή μου, όταν ξαφνικά ακούω να λέει το όνομά μου. Πάντα ήθελα να υπάρχει τραγούδι με το όνομά μου και το μόνο που είχα βρει ήταν αυτό, αλλά και πάλι δεν ήταν ακριβώς το όνομά μου.

Το ‘Να μ’ αγαπάς’, λοιπόν, λέει στο 0.55 “Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό, να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό”. Δηλαδή θα είναι σαν να λέει το όνομά μου, αλλά δεν θα το λέει. Και πάλι, μου κάνει!

Με το ‘Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπο’, ο Κώστας Μανιάτης

Τα αντιπολεμικά τραγούδια, τα αντιπολεμικά βιβλία, οι ταινίες που ανατρέπουν την ρομαντική οπτική μίας μάχης, δεν είναι κάτι το καινούργιο και είναι ίσως πια και η επικρατούσα θεώρηση αυτής της φρίκης που λέγεται ‘πόλεμος’. Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντοτε έτσι και ειδικά το μακρινό 1929, όταν και κυκλοφόρησε το βιβλίο “Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπο”, 11 χρόνια μετά το τέλος του Ά Παγκοσμίου Πολέμου, οι αντιηρωικές αλήθειες δεν λέγονταν ακόμα εύκολα. Οι σελίδες του βιβλίου του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ μου καρφώθηκαν στο μυαλό τη βδομάδα που πέρασε και αναρωτιέμαι πόσο περισσότερο θα με είχε γοητεύσει, αν το διάβαζα στην εποχή του ή μην έχοντας διαβάσει τίποτα αντιπολεμικό πρωτύτερα. Ζωντανές περιγραφές, μικρά καθημερινά επεισόδια παράνοιας και θανάτου, ο διαρκής φόβος, η συνήθεια του ήχου των οβίδων, τα χαρακώματα γεμάτα απ΄το αίμα του εχθρού αλλά και του δικού σου, ανακατεμένα… Με αυτά και άλλα τόσα σε βομβαρδίζει συνεχώς ο Ρεμάρκ, σελίδα τη σελίδα, μέχρι να καταλάβεις ότι απ’ τον πόλεμο θα φύγεις ως νεκρός ή ως κτήνος, ποτέ ως άνθρωπος. Ένα κλασικό βιβλίο που σε κερδίζει χωρίς καν να χρειαστεί να προσπαθήσει. Τρομερό.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του Popcode.