Λέγαμε ότι δε θα ξαναδούμε τέτοιο fail σε φινάλε των Όσκαρ, αλλά εδώ είμαστε

Πριν φτάσουμε εκεί όμως, κρατάμε σημειώσεις για όλα τα αξιοσημείωτα που συνέβησαν στα φετινά Όσκαρ – τα καλά και τα όχι τόσο καλά.

Το χαμηλό προφίλ του show

Ο Steven Soderbergh μάς είχε τάξει ότι η τελετή των Όσκαρ θα ήταν πιο κινηματογραφική, ότι «θα έμοιαζε με ταινία». Υπήρξε όντως χρήση cinemascope που έδωσε στη βραδιά widescreen look με 24 καρέ το δευτερόλεπτο.

Η διαφοροποίηση αυτή δε μπορούσε φυσικά να κρύψει – ούτε φάνηκε να επιδιώκει κάτι τέτοιο βέβαια – τη λιγότερο glam εκδοχή των Όσκαρ που είδαμε φέτος. Ο τόνος ήταν εξαρχής πιο προσωπικός, με τους παρουσιαστές των βραβείων να αφηγούνται εμπειρίες από τη ζωή και την καριέρα των υποψηφίων, το dress code να είναι επίσημο μεν, όχι όμως ομοιόμορφα λουξ σε όλους τους καλεσμένους, και το Union Station ως τοποθεσία να έχει μεταμορφωθεί από τον αρχιτέκτονα David Rockwell σε ένα jazz club που φιλοξενούσε γνωστούς, άγνωστους και φίλους με ένα κοινό παρονομαστή – την αγάπη τους για τις ταινίες. Το αποτέλεσμα ήταν μία πιο προσγειωμένη βραδιά, σίγουρα όχι όσο εκτός τόπου και χρόνου έχει υπάρξει ως event στο παρελθόν. H πιο εσωστρεφής, ενδοσκοπική της βερσιόν ήταν ταιριαστή στην περίοδο που διανύουμε και, επίσης, όχι ιδιαίτερα μακριά από τα πρώτα Όσκαρ του 1929 που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν ένα αρκετά ταπεινό dinner party για τους αστέρες της Tinseltown.

Όσκαρ 1929: Τι έγινε στα πρώτα βραβεία της Ακαδημίας

Όμως δεν είναι τόσο ενδιαφέρον να παρακολουθείς επί 3 ώρες ένα τέτοιο dinner party.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι απ’ όταν άρχισαν τα Όσκαρ να μεταδίδονται από την τηλεόραση, περίπου τότε άρχισαν και τα μοντάζ με τα αποσπάσματα των ταινιών που παρουσίαζαν στον κόσμο τη δουλειά των υποψηφίων. Μου έλειπαν πολύ και κατάλαβα τι μου έφταιγε όταν είδαμε επιτέλους κάποια τέτοια μοντάζ στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων και λίγο αργότερα στα Ντοκιμαντέρ.

Αντ’ αυτών είχαμε μακροσκελείς λόγους που αρχικά λειτούργησαν ως μία αναπάντεχη μορφή αποσυμπίεσης. Δεν υπήρχε ο πολύ αυστηρός προγραμματισμός για τους λόγους των νικητών που συχνά επιβάλλεται μέσω μουσικής, σα να μην είχε κανείς τη διάθεση να πιέσει περισσότερο τους παρευρισκόμενους απ’ ότι τους έχει πιέσει η ίδια η ζωή τελευταία. Μαζί τους – και σιχαίνομαι όταν η μουσική τους διακόπτει αγενώς κάθε χρόνο – όμως το πρόβλημα είναι πως ενώ υπήρχε πολύ ξεκάθαρη δομή, στην πορεία της βραδιάς ένιωθες πως ανείς τους δε θα σταματήσει να μιλάει.

Μετά από λίγο ήμασταν όλοι η Frances McDormand.

#TheBigScreenIsBack

Κατά το pre-show των Όσκαρ προβλήθηκε ένα σύντομο βίντεο που ξεκίνησε με τον Matthew McConaughey να τονίζει τη σημασία των αιθουσών κινηματογράφου. Στη συνέχεια ο λόγος δόθηκε σε επαγγελματίες που φροντίζουν τις αίθουσες και την ψυχαγωγία μας από όλα τα πιθανά πόστα, και κάπου εκεί ένα κλαδί μπήκε στο μάτι μου.

Όσο ευγνώμων κι αν είμαι που το streaming και η μικρή οθόνη κράτησαν ζωντανή μία παντελώς αχαρτογράφητη κινηματογραφική σεζόν – και είμαι πάρα πολύ! – η εμπειρία της αίθουσας δε μπορεί να αναπαραχθεί στο σαλόνι μας. Η κινηματογραφική αίθουσα παρέχει τη συλλογική εμπειρία την ίδια στιγμή που σε απομονώνει παρέα με τις σκέψεις σου, και ανυπομονώ να το βιώσω ξανά.

Oscar hubs

Τα Emmys τα είχαν πάει εξαιρετικά με το Zoom. Οι Χρυσές Σφαίρες πάλι, απαίσια. Η λύση που έδωσαν τα Όσκαρ με hubs από το Όσλο, το Λονδίνο, το Παρίσι, την Πράγα, το Σίδνεϊ, την Ιρλανδία και αλλού, απ’ όπου παρουσιάζονταν οι υποψήφιοι που δε μπορούσαν να βρεθούν δια ζώσης στην τελετή, ήταν οι Eurovision στιγμές της βραδιάς και, γιατί όχι, ας επαναληφθούν και στο μέλλον αν χρειαστεί.

Το twerking της Glenn Close

Το diversity και οι σημαντικές πρωτιές

Η δεύτερη νίκη από γυναίκα σκηνοθέτη έγινε πραγματικότητα. Η Chloé Zhao κέρδισε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας ως παραγωγός του Nomadland και αφιέρωσε την πρώτη νίκη της σε όλους τους ανθρώπους που κρατούν ακόμα την καλοσύνη τους και που πιστεύουν στην καλοσύνη των άλλων. Η Zhao είναι επίσης η πρώτη μη λευκή γυναίκα της κατηγορίας.

Η Yuh-jung Youn, η Meryl Streep της Κορέας, έγινε η πρώτη Κορεάτισσα που κερδίζει Όσκαρ. Και επειδή ακόμα και οι θρύλοι έχουν απωθημένα, η Youn καταχάρηκε όταν γνώρισε επιτέλους τον Brad Pitt.

Η Mia Neal και η Jamika Wilson είναι οι πρώτες μαύρες νικήτριες στην κατηγορία Makeup/Hairstyling και μοιράζονται το βραβείο τους για το Ma Rainey’s Black Bottom με τον Sergio Lopez-Rivera. Στον ευχαριστήριο λόγο της η Neal ανέφερε τα εμπόδια που είχε αντιμετωπίσει ο πατέρας της λόγω του χρώματός του και, ανάμεσα σε άλλα, ευχήθηκε κάποια στιγμή να ανεβαίνουν στη σκηνή των Όσκαρ μαύρες τρανς γυναίκες, Ασιάτισσες, Λατίνες και ιθαγενείς, χωρίς να θεωρείται πια κάτι ξεχωριστό, αλλά κανονικότητα.

Ο Travon Free, ένας bisexual κωμικός, συγγραφέας και πρώην αθλητής κέρδισε για την Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους με το Two Distant Strangers και χρησιμοποίησε τον χρόνο του για να μιλήσει για την αστυνομική βία. Τίμησε μάλιστα με το tuxedo του 17 μαύρους Αμερικανούς που δολοφονήθηκαν από την αστυνομία, γράφοντας σε αυτό τα ονόματά τους. Ήταν επίσης ο πρώτος μαύρος καλλιτέχνης που κερδίζει στη συγκεκριμένη κατηγορία.

Ο Β΄Ανδρικός πήγε επίσης σε μαύρο ηθοποιό, τον Daniel Kaluuya του Judas and the Black Messiah που κοψοχόλιασε τη μάνα του όταν ανέφερε γελώντας ότι οι γονείς του είχαν κάνει σεξ, οπότε ας χαρούμε τη ζωή.

Άλλοι μη λευκοί ήταν ο Jon Batiste που κέρδισε για το μουσικό σκορ, οι H.E.R., Tiara Thomas και D’Mile για το τραγούδι Fight for You, και οι Μεξικανοί Jaime Baksht, Michelle Couttolenc και Carlos Cortes που μοιράστηκαν την Παραγωγή Ήχου για το Sound of Metal με τον Nicholas Becker και τον Phillip Bladh.

Η συμπεριληπτικότητα όμως δεν ήταν μονάχα μέρος της λίστας των νικητών. Ο Bong Joon Ho παρουσίασε την κατηγορία Σκηνοθεσίας στην κορεάτικη γλώσσα, ενώ η Marlee Matlin παρουσίασε τις δύο κατηγορίες των ντοκιμαντέρ στην αμερικανική νοηματική γλώσσα. Σύμφωνα επίσης με το Ruderman Family Foundation, η φετινή τελετή ήταν η πρώτη που είχε μεταφραστή νοηματικής στην αίθουσα των media , όπως και σκηνή με πλήρη προσβασιμότητα μέσω ράμπας. Οι υπότιτλοι και οι ακουστικές περιγραφές ήταν χορηγία της Google.

Οι νίκες του Netflix

Το Netflix είχε πάει πέρσι στα Όσκαρ με ρεκόρ υποψηφιοτήτων, είχε φύγει όμως μονάχα με 2 αγαλματίδια. Φέτος έσπασε εκείνο το ρεκόρ με 35 υποψηφιότητες, αλλά έφυγε με 7 Όσκαρ. Τα περισσότερα από κάθε άλλο στούντιο. Καμία από τις νίκες ωστόσο δεν ήταν στις ερμηνευτικές κατηγορίες ή στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας. Το Mank πήρε δύο βραβεία από τις 10 υποψηφιότητές του για διεύθυνση φωτογραφίας και σκηνογραφία, δύο για Μακιγιάζ/Μαλλιά και Κοστούμια για το Ma Rainey’s, το Καλύτερο Ντοκιμαντέρ με το Octopus Teacher, την Ταινία Μικρού Μήκους για το Two Distant Strangers και το Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων για το If Anything Happens I Love You.

Ο Harrison Ford είναι ο Harrison Ford

Όταν ο Harrison Ford ανέβηκε να παρουσιάσει το Καλύτερο Μοντάζ, έκανε τόση ώρα να ξεδιπλώσει το χαρτί που είχε στην τσέπη του που άρχισα να ανησυχώ. Τελικά ήθελε να διαβάσει τις θρυλικές σημειώσεις που είχε δώσει κάποτε το στούντιο για το Blade Runner.

“Περισσότερα βυζι@”: Τα αδιανόητα σχόλια του στούντιο για το ‘Blade Runner’

Το φιάσκο του φινάλε

Όταν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας ανακοινώθηκε πριν το φινάλε, η αίσθηση ήταν πως είχαν κρατήσει το Α΄Ανδρικό για το τέλος για να κλείσει συγκινητικά τη βραδιά η νίκη του Chadwick Boseman. Τα Όσκαρ υπερηφανεύονται για τη μυστικότητα των αποτελεσμάτων τους που δεν τα ξέρουν καν οι παραγωγοί παρά μόνο οι accountants, όμως οι αλλεπάλληλες νίκες του Boseman που είχαν προηγηθεί με εξαίρεση τα βραβεία BAFTA, φαίνεται πως τους είχαν δώσει την εντύπωση σιγουριάς. Τελικά ο Boseman δεν κέρδισε, ο Anthony Hopkins πιθανώς κοιμόταν σπίτι του, ο Joaquin Phoenix που ανακοίνωσε το βραβείο πιάστηκε απροετοίμαστος, η νίκη της Chloé Zhao και του Nomadland για Καλύτερη Ταινία ξοδεύτηκε τζάμπα, και η βραδιά έκλεισε εξόχως άγαρμπα.

Δεν πίστευα ότι θα βλέπαμε ξανά φινάλε των Όσκαρ τόσο αλλόκοτο όσο το μυθικό Moonlight vs. La La Land μπέρδεμα, αλλά εδώ είμαστε.