Όταν καλές σειρές σκοντάφτουν: 11 κακές σεζόν καλών σειρών

Τελειότητα ούτως ή άλλως δεν υπάρχει εκτός αν μιλάμε για το “Firefly”, αλλά ειδικά στην τηλεόραση είναι πολύ δύσκολο να πετύχεις ένα πολύ υψηλό στάνταρ και να το διατηρείς από την αρχή ως το τέλος. Κάποιο επεισόδιο θα είναι κακογυρισμένο, κάποια σεζόν θα είναι άστοχη. Είναι απλά υπερβολικά πολύ το υλικό για να μην γίνει κάπου η γκέλα.

Όταν μία στο τόσο εμφανίζεται σειρά που δεν γκελάρει ποτέ (το “Shield”, ας πούμε) την έχουμε σαν τρανό παράδειγμα για τις επόμενες γενιές σειρών που θα έρθουν. Το “Wire” έκανε τα πράγματα όπως ήθελε. Το “Breaking Bad” δεν έβγαλε μέτρια σεζόν.

Όμως πάρε τις πιο επιδραστικές σειρές που έχουν γυριστεί. Τα “X-Files” είχαν όχι μία, αλλά 3-4 περιττές σεζόν. Το “Twin Peaks” έχει μισή σεζόν που κοιτάζαμε το ταβάνι. Οι “Sopranos” έψαχναν για λίγο να βρουν πού θα πάνε, εκεί μετά το θάνατο της Νάνσι Μαρσάντ. Ουδείς τέλειος λοιπόν. Το δέχεσαι κι αυτό, ακόμα κι όταν μιλάς για μεγαλείο.

Ωστόσο κάποιοι το έκαναν το λάθος πιο εντυπωσιακά από τους άλλους.

Να 11 σεζόν από ισάριθμες σειρές που έχουμε συμπεριλάβει στις 100 που μπορείς να ψηφίσεις ως πιο αγαπημένη σου, τις οποίες όλοι (κοινό, συγγραφείς, ηθοποιοί) θα προτιμούσαν να ξεχάσουν.

Alias, 3η σεζόν

Δεν θα είναι ακριβώς μεγάλη έκπληξη, αλλά έχει πολύ Τζέι Τζέι Έιμπραμς αυτή η λίστα. Κάτι μάλλον που έχει να κάνει με τη συνεχή του διάθεση να βάζει ερωτήματα και το κυνήγι του ‘awesome’ πάνω από τη συνέπεια. Αλλά ΟΚ, κι αυτό φανταστική τηλεόραση μας έδωσε, οπότε δεν πειράζει. Όπως και νά’χει όμως, οι σειρές του υπήρξαν φοβερά ασταθείς στην εξέλιξή τους, με καμία ασταθέστερη από το “Alias”, που ξεκίνησε φανταστικά, συνέχισε ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ!, και μετά ξαφνικά στην 3η σεζόν (ακολουθώντας ένα επικό cliffhanger πριν αρχίσουν να το κάνουν όλοι) δεν έβγαζε το παραμικρό νόημα. Πήγαν να δοθούν εξηγήσεις για τα ανεξήγητα (που έμπλεξαν τα πράματα πιο πολύ), ήρθαν για γκεστ οι μισοί πρωταγωνιστές του Ταραντίνο (χωρίς αιτία ή λογική), μπήκαν νέα ερωτήματα (όχι άλλο Ραμπάλντι) και επίσης ήρθε η Μελίσα Τζορτζ στον ρόλο που άπαντες μίσησαν με το καλημέρα- και ακόμα πιο πολύ μέχρι το τέλος.

Dexter, 6η σεζόν

Αυτός ο απόλυτος εφιάλτης του να έχεις κάτι έτοιμο από την αρχή ως το τέλος, να το στέλνεις εκεί έξω στον κόσμο, και εκεί ενώ όλοι είναι ακόμα στην αρχή, να συνειδητοποιείς πως έχεις κάνει ένα τεράστιο λάθος που φυσικά δε μπορείς πια να διορθώσεις. Κάπως έτσι θα ένιωθαν οι άνθρωποι της σειράς όταν διαπίστωσαν πως ύστερα από το πρώτο κιόλας επεισόδιο της 6ης σεζόν, άντε το δεύτερο, κάθε θεατής της σειράς είχε καταλάβει ακριβώς ποιο είναι το κωμικό twist αυτής της να-κοπανάς-το-κεφάλι-σου-στον-τοίχο σεζόν που έθεσε τον Ντέξτερ αντιμέτωπο με έναν παρανοϊκό σίριαλ κίλερ που του άρεσε να διαβάζει για τους καβαλάρηδες της Αποκάλυψης. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότερες σεζόν του “Dexter” από ένα σημείο και μετά ήταν όλες κακές, όμως ήταν τουλάχιστον κακές που οδηγούσαν κάπου τον χαρακτήρα. Έστω και κάπου λάθος. Αυτή εδώ ήταν μια καταγέλαστη σεζόν που ήταν σαν αυτοτελές επεισόδιο που σκέφτηκε κάποιος σεναριογράφος απλώς επειδή έπρεπε να γεμίσει η παραγγελία του δικτύου. Κακόμοιρε Έντουαρντ Τζέιμς Όλμος, διηύθυνες στο “Miami Vice” και πιλοτάρισες στο “Battlestar Galactica” και όλα αυτά για να καταλήξεις εδώ; 🙁

Entourage, 6η σεζόν

Θυμάστε εκείνη τη σεζόν που δε γινόταν απολύτως τίποτα;; Ναι, ούτε εγώ. Δηλαδή θέλω να πω, θυμάμαι ότι υπήρχε. Θυμάμαι νομίζω και μερικές πλοκές-κλειδιά: Ο Έρικ ανάμεσα στην Σλόαν και την άλλη την πώς-την-λέγαν. Ο Τερτλ που τα έχει με τη Τζέιμι Λιν-Σίγκλερ. (Και ναι, το ξέρω πως οι ηθοποιοί τα είχαν στα αλήθεια, αλλά πάμε άλλη μία φορά: Δεν τα είχε ο Τερτλ με την ‘Τζέιμι Λιν-Σίγκλερ’, τα είχε ο Τζέρι Φεράρα με την Τζέιμι Λιν-Σίγκλερ, ναι;) Ο Άρι είναι μπλεγμένος σε έναν πόλεμο που ήταν πολύ πιο διασκεδαστικός όταν είχε να κάνει με πρακτικές φάρσες. Και ο Βίνς; Ο Βινς ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Το “Entourage” μπορείς κατά καιρούς να το κατηγορήσεις για αρκετά πράγματα, αλλά δεν ήταν ποτέ βαρετό. Στην 6η σεζόν ήταν βαρετό.

Friday Night Lights, 2η σεζόν

Πάρα πολύ πονεμένη ιστορία. Επειδή η 1η σεζόν είναι βασική Τέλεια Τηλεόραση, το κανάλι φυσικά έπρεπε να επέμβει και να τα κάνει όλα μαντάρα. (Η μεγαλύτερη πληγή του τηλεοπτικού προγραμματισμού: Executives που νομίζουν πως έχουν την τέλεια ιδέα για να κάνουν ένα λατρεμένος-από-λίγους show σε κάτι που θα ψιλοαρέσει σε πολλούς. Το αποτέλεσμα είναι πάντα αποτυχημένο.) Έτσι, ζήτησαν να φύγει η πάρα πολύ κουνημένη κάμερα και αντί αυτής να μπει λίγο δράμα ρε παιδάκι μου, γιατί ξέρεις, η τόση αλήθεια μπορεί να είναι βαρετή, ποια διαλυμένα σπίτια τώρα μου λες, βάλε εκεί έφηβους να σκοτώνουν κανέναν άνθρωπο και να μην το λένε πουθενά, έτσι για να γουστάρουμε! Απλά φρικτό. Η σειρά είναι όλη ένας εφιάλτης που πρακτικά αγνοείται από τις τρεις -και πάλι εξαιρετικές- επακόλουθες.

Fringe, 4η σεζόν

Κάποιες από τις σειρές αυτής της λίστας είναι κακές με έναν τρόπο που σε κάνει να θες να μη τις είχες δει ποτέ, να τις ξεχάσεις, να ζητήσουν συγγνώμες οι υπεύθυνοι κλπ. Η 4η σεζόν του “Fringe” δεν είναι κακή με αυτή την έννοια, αλλά με έναν τρόπο πολύ πιο ύπουλο. Αντί να είναι αληθινά κακή τηλεόραση, είναι το είδος της ικανής τηλεόρασης που όμως σε απομακρύνει σταδιακά και υπόγεια από αυτό που αγάπησες. Με τα δύο σύμπαντα να είναι πλέον ένα, οι σεναριογράφοι της σειράς ουσιαστικά ξαναγράφουν την ιστορία με ό,τι τρόπο τους ερχόταν πιο εύκολα, μεταλλάζοντας ακανόνιστα χαρακτήρες και καταστάσεις όσο λίγο ή όσο πολύ ήθελαν, δίχως αυστηρούς κανόνες ή σαφείς απώλειες σε σχέση με το πριν. Η 4η σεζόν του “Fringe” είναι σα να σου λέει πως ‘ΟΚ, αυτά που βλέπαμε ως τώρα μετράνε, γενικά, αλλά όχι απόλυτα ρε παιδί μου… στο περίπου. Κάποια από αυτά. Γιατί κάποια είναι σούπερ. Οπότε εκείνα είναι όπως τα ξέρεις. Κάποια άλλα όχι ακριβώς.’ Ε, ωραία, κι εμένα η σειρά μετά από αυτή τη σεζόν συνέχισε να με νοιάζει, αλλά όχι ακριβώς.

Lost, 6η σεζόν

Δεν μου αρέσει να υποθέτω πράγματα επειδή ποιος είμαι εγώ που θα υποθέσω πράγματα για τον άλλον που τρέχει μια από τις πιο πετυχημένες σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης, σωστά; Όμως αν παρόλ’αυτά με υποχρέωνες να υποθέσω και εγώ φώναζα όχι όχι άφησέ με δε θα υποθέσω κι εσύ άρχιζες να με βασανίζεις και να απειλείς την οικογένειά μου κι εγώ άνθρωπος είμαι, έκανα πίσω και αναγκαστικά υπέθετα; Τότε θα υπέθετα πως οι Κιουζ και Λίντελοφ δεν είχαν την παραμικρή ιδέα τι στα κομμάτια να κάνουν στην 6η σεζόν γιατί είχαν ξεμείνει από ιστορία κι από χαρακτήρες, κι έτσι έκλεισαν τη σειρά τους με έναν season-long αντίστοιχο του μισητού ‘ήταν όλα ένα όνειρο’.

Moonlighting, 4η σεζόν

Η σεζόν όπου ο Ντέιβιντ και η Μάντι έγιναν επιτέλους ένα, ήταν η 3η, εκεί προς το τέλος. Δε θα μάθουμε ποτέ αν αυτό αρκούσε για να στείλει τη σειρά σε δημιουργική παρακμή πάντως, καθώς το γεγονός συνέπεσε με δύο άλλα βασικά προβλήματα: Τη συνεχιζόμενη διαμάχη της Σύμπιλ Σέπαρντ με τον δημιουργό Γκλεν Γκόρντον Κάρον (που εν τέλει αποχώρησε) και τον χρόνο που χρειάστηκε ο Μπρους Γουίλις ώστε να βάλει μπροστά την κινηματογραφική του καριέρα. Έτσι, ακολουθώντας το γεγονός που χτιζόταν επί 3 χρόνια, η ένταση αντί να αποσυμφοριστεί, εξαϋλώθηκε μέσα σε ένα σερί αμήχανων επεισοδίων όπου το ζευγάρι δεν πέρναγε καν πολύ χρόνο μαζί, κι όταν το έκανε άφηνε τα προβλήματα του παρασκηνίου να περάσουν και στον κόσμο.

Six Feet Under, 3η σεζόν

Η σειρά πάντα ακροβατούσε ανάμεσα στο μελό και το camp, δραματικά μιλώντας, και το έκανε σχεδόν τέλεια. Όμως ήρθε ένα σημείο όπου πλέον το σκοτάδι και η παραξενιά-για-την-παραξενιά ξεπέρασαν το όριο του ανεκτού κι απλά ήθελες να αρχίσεις να ουρλιάζεις στην οθόνη. Αυτό το σημείο ήρθε στην 3η σεζόν, με τον Νέιτ παγιδευμένο στον πιο βαρετό γάμο της ιστορίας και την Ρουθ να στήνει ρομαντζάδες με τον Ντουάιτ από το “Office”. Με την εξαίρεση της Κλερ που συνέχισε να έχει μια σοβαρή εξέλιξη, δεν είχε μείνει χαρακτήρας έστω οριακά συμπαθής. Ευτυχώς κάπου στην πορεία της 4ης σεζόν ίσιωσε πάλι το πράγμα, αλλά και να μην ίσιωνε, αξίζει να υπομείνεις τα πάντα μόνο και μόνο για το φινάλε.

The OC, 3η σεζόν

Η σειρά έκανε ποιοτικό μακροβούτι μετά τα μέσα της 2ης, αλλά ακόμα κι αν εκείνη η σεζόν έχει εκείνους που την υπεραμύνονται (μεταξύ αυτών ο ίδιος ο Σβαρτς: Θυμάμαι σκηνή από το “Chuck”, του ιδίου, που ο Μόργκαν κι ο Τσακ σχολιάζουν το ‘OC’ που παίζεται στις οθόνες του Buy More. “2η σεζόν,” λέει ο Μόργκαν. “Υποτιμημένη”), όμως η 3η πάει στα σκουπίδια όλη, όπως είναι. Δεν είναι πως είναι χαζές οι ιστορίες. Πάντα είχε και χαζές ιστορίες η σειρά. Θυμάστε τον Όλιβερ; (Όχι; Ωραία!) Όμως το χαρακτηριστικό του show ήταν ο ρυθμός με τον οποίον πηδούσε από το ένα στο άλλο, σα να μη συμβαίνει τίποτα, με την ξεγνοιασιά ενός εφήβου που έχει πιει. Η 3η σεζόν έχοντας ξεμείνει προφανώς από ιδέες (και διάθεση;) άρχισε να παίζει με τους κανόνες των άλλων σαπουνιών, τραβώντας ιστορίες για 6 και 10 επεισόδια, όπως εκείνη την τραγική πλοκή με την Τζέρι Ράιαν, που ήρθε να κάνει χαλάστρα στον γάμο των Κόεν από τους ανώνυμους αλκοολικούς και κόντεψε να ρίξει εμάς στα ναρκωτικά.

The X-Files, 7η σεζόν

Είναι πάρα πολύ εύκολο να πετάξεις εδώ τις σεζόν 8-9 που ήρθαν μετά την αποχώρηση του Μώλντερ, αλλά θα ήταν ίσα με άδικο κιόλας. (Για την 8η τουλάχιστον. Η 9 ήταν άθλια.) Όμως η πραγματικά χειρότερη σεζόν της σειράς, ακριβώς επειδή ο Μώλντερ είναι ακόμα εκεί και η σειρά μοιάζει με “X-Files” (ενώ την 9 ξερωγώ, αν δε θες τη διαγράφεις) είναι η 7η. Στα μέσα της 6η είχε τελειώσει ουσιαστικά η βασική μυθολογία και έκτοτε απλά στριφογυρνούσαμε δίχως σκοπό. Ολόκληρη η 7η σεζόν είναι ένα χάσιμο χρόνου, δίχως καν ιδιαιτέρως καλά αυτοτελή επεισόδια να σώσουν κάπως την παρτίδα.

The West Wing, 5η σεζόν

Να τι συμβαίνει όταν αποχωρεί από μια σειρά η μοναδική της δημιουργική φωνή. Ο Άαρον Σόρκιν δεν τρέχει τις σειρές του όπως άλλοι, παρά ουσιαστικά γράφει κάθε επεισόδιο κάθε σεζόν. Όταν έφυγε στο τέλος της 4ης σεζόν ύστερα από διαφωνίες για την κατεύθυνση με τον παραγωγό Τζον Γουέλς, αυτός επιχείρησε να την συνεχίσει, τρέχοντάς την πλέον ως μια τυπική σειρά, με διαφορετικούς σεναριογράφους κλπ, επιχειρώντας να μιμηθεί το στυλ του Σόρκιν. Το αποτέλεσμα είναι ένα βαρετό μελοδραματικό χάος που κληρονομεί κάθε τι αρνητικό του Σόρκιν (κακή σαπουνόπερα, επαναλαμβανόμενο δράμα) δίχως τη γοητεία και τη μοναδική συγγραφική ικανότητα, που κάνει τα έργα του να μοιάζουν σε σκρούμπολ παραμύθια. Σα να μην έφτανε αυτό, αποχωρώντας άφησε πίσω του ένα καταστροφικό cliffhanger μεγατόνων με αποκλειστικό σκοπό να καταστρέψει τη σειρά για όποιον την αναλάμβανε στη θέση του. Well played, douchebag! Ο στόχος επετεύχθη: Ποτέ ξανά κανείς δε διανοήθηκε να γράψει Σόρκιν χωρίς τον Σόρκιν, ακόμα κι ο ίδιος ο Γουέλς, που ξεκινώντας από την 6η σεζόν επανεφηύρε τη σειρά ως κάτι παντελώς διαφορετικό- και πέτυχε.