Όταν τα ιερά τέρατα (της υποκριτικής) συναντιούνται

Το να ‘μαντρώνεις’ ένα μάτσο σταρ μαζί δεν είναι καινούργια ιδέα. Αυτό συνέβη από τους Orson Welles και Charlton Heston στο Touch of Evil του 1958 μέχρι τους Paul Newman και Robert Redford στο Butch Cassidy and the Sundance Kid του 1969. Tα τελευταία, όμως, χρόνια το πράγμα (ελέω Expendables, Marvel και De Niro) έχει φτάσει στο απροχώρητο. Δίνοντας τόπο στην οργή –και σε γραφικότητες τύπου Face off- εκθειάζουμε τις καλύτερες.

3:10 to Yuma, 2007

Το ριμέικ του θρυλικού western του 1957 με τους Glenn Ford και Van Heflin με τον James Mangold να έχει την φαεινή ιδέα να θέσει αντιμέτωπους τον ‘Μονομάχο’ Russell Crowe με τον ‘Batman’ Christian Bale. H ταινία ίσα ίσα που έβγαλε τα λεφτά της, αλλά συνεχίζει να αποτελεί καλό παράδειγμα του πότε έχει νόημα να επενδύσεις πάνω στο δέος που νοιώθει ο θεατής όταν βλέπει δυο σταρ πρώτου βεληνεκούς μαζί. Όταν δηλαδή και οι δυο είναι, πέρα από σταρ, καλοί ηθοποιοί και έχουν διάθεση να δουλέψουν και όχι απλά να κάνουν ένα εξτραδάκι ή να προσθέσουν μερικά μηδενικά στο λογαριασμό συνταξιοδότησής τους.

Το σημαντικό εδώ, τόσο στη συγκεκριμένη ταινία όσο και στη λίστα, είναι οι σταρ να είναι ισάξιοι και ισοβαρείς. Για αυτό και δεν συμπεριλαμβάνουμε π.χ. το Training Day με τους Denzel Washington και Ethan Hawke, αλλά με χαρά θα βάζαμε το Behind the Candelabra με τους Michael Douglas και Matt Damon ή προσεχώς το The Counselor του Ridley Scott με τους Brad Pitt, Javier Bardem, Michael Fassbender, Penelope Cruz και Cameron Diaz.

King Kong vs. Godzilla, 1962

H πιο επιτυχημένη ταινία Godzilla στην ιστορία που ήταν και η πρώτη φορά που δυο τέτοια κινηματογραφικά τέρατα συναντήθηκαν. Εννοείται πως η ταινία δεν βλέπεται παρά μόνο από τους πλέον φανατικούς. Αλλά αυτό μάλλον είναι ο ‘κανόνας’ όταν έχουμε να κάνουμε με franchise που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το ένα το built in κοινό του άλλου. Κάτι που απέδειξαν περίτρανα λίγο πριν τους Ολυμπιακούς της Αθήνας τόσο το Freddie vs. Jason όσο και το Alien vs. Predator.

Last Vegas, 2013

Το επονομαζόμενο και Hangover της τρίτης ηλικίας με τους Robert De Niro, Morgan Freeman, Michael Douglas και Kevin Kline, όλοι τους βραβευμένοι με Όσκαρ, που μόλις έκανε πρεμιέρα στην Αμερική. Εννοείται πως είναι πρόωρο να συμπεριλάβεις μια ταινία που ακόμη δεν έχει κυκλοφορήσει στην Ελλάδα στην λίστα, αλλά αποτελεί παράδειγμα της γηριατρικής τάσης που ξεκίνησε τo 2010 με το Red των Bruce Willis, Morgan Freeman και John Malkovich, φούντωσε το 2012 με το Red 2 και το Stand Up guys των Al Pacino και Christopher Walken και θα γνωρίσει την αποθέωσή της το 2013 με το Grudge Match των Robert De Niro και Sylvester Stallone.

Ναι, κάποιος κάπου έγραψε Rocky vs Raging Bull και το στούντιο το ενέκρινε. Κάτι πολύ κακό για το κοινό, αλλά πολύ καλό για τα στούντιο (που μόνο έτσι δέχονται να φτιάξουν οτιδήποτε πέρα από ταινίες με σουπερ-ήρωες) και για την τσέπη (αλλά όχι την υστεροφημία) των βετεράνων ηθοποιών που εξαργυρώνουν το καλό όνομα που έχτισαν επί δεκαετίες για μερικές χούφτες δολάρια.

Abbot and Costello Meet Frankenstein, 1948

Η καλύτερη ταινία του πλέον καλοπληρωμένου κωμικού διδύμου για δυο ολόκληρες δεκαετίες με τους Abbot και Costello να αναμετρούνται με τον Δράκουλα ( η τελευταία φορά που τον έπαιξε ο Bela Lugosi), τον λυκάνθρωπο (η τελευταία φορά που τον έπαιξε ο Lon Chaney Jr) και τον Αόρατο άνθρωπο (στον οποίο δάνεισε την φωνή του ο Vincent Price).

Ήταν μάλιστα τόση η επιτυχία της που ακολούθησαν δεκάδες άλλες, με το δίδυμο να τα ‘βάζει’ με τη μούμια, τον Δρ. Τζέκιλ και τον κύριο Χάιντ και λοιπά τέρατα.

Expendables, 2010

Η λαμπρή ιδέα του διαβολικού μυαλού του Sylvester Stallone (υπάρχει κανείς πραγματικά που να αμφιβάλει πόσο έξυπνος είναι;) που πήρε όλους τους ξεπεσμένους action heroes των 80s και τους σφήνωσε σε μια (μέτρια) ταινία. Πάντα με κράχτη το cameo των Schwarzenegger και Bruce Willis στο πρώτο και την κανονική συμμετοχή τους στο δεύτερο. 

Απόγειο όλων των παραπάνω το No3, με τους Harrison Ford, Mel Gibson και Wesley Snipes να αποφασίζουν να υποκλιθούν στην μεγαλοφυΐα του και να αποδεχθούν τη (χαμηλή πλέον) θέση τους στην τροφική αλυσίδα του Χόλυγουντ.

Avengers, 2012

Το μεγαλεπήβολο σχέδιο της Marvel που αντί να συνεχίζει να παράγει σόλο ταινίες για κάθε ένα από τους χαρακτήρες της, έκανε ένα μεγάλο δώρο στους φαν της (και ένα τεράστιο στον ισολογισμό της) βάζοντας τους όλους μαζί με σημαιοφόρο τον Iron Man του Robert Downey Jr. και eye candy την Scarlett Johansson. Η απρόσμενη απόφαση να το εμπιστευτεί όλο αυτό στα ικανά geek χέρια του Joss Whedon διασφάλισε ότι, πέρα από το No2 που είναι σχεδόν έτοιμο, θα ακολουθήσουν πάμπολλα σίκουελ.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι άνοιξε και η όρεξη της DC Comics που ετοιμάζει το αντίπαλο δέος με το Batman vs Superman των Henry Cavill και Ben Affleck. Μια ταινία που σίγουρα θα είναι επική. Είτε κυριολεκτικά, είτε με την λέξη fail δίπλα της.

Ocean’s Eleven, 2001

Η εμπνευσμένη απόφαση του Steven Soderbergh να πάει στο Λας Βέγκας και ουσιαστικά να ‘σπάσει πλάκα’ με τους φίλους του George Clooney, Brad Pitt και Matt Damon ήταν η αφορμή για  μια εξαιρετική (Ocean’s 11) και δυο πολύ καλές (Ocean’s 12, Οcean’s 13) ταινίες που απέδειξαν την δύναμη της κινηματογραφικής αντροπαρέας και ξόρκισαν (όχι εντελώς, στο περίπου) το φάντασμα του θρυλικού Rat Pack των Sinatra, Dean Martin και Sammy Davis Jr. 

The Departed, 2006

H καλύτερη απόδειξη ότι τη διαφορά ανάμεσα σε μια ανούσια και απλά εφετζίδικη κινηματογραφική συνάντηση ‘υποκριτικών τεράτων’ και σε κάτι που έχει ουσία και διαχρονικότητα την κάνει αποκλειστικά ο σκηνοθέτης. Όπως συμβαίνει εδώ με τον Martin Scorsese που αναλαμβάνει να πλάσει ένα άκρως αποτελεσματικό ριμέικ του Infernal Affairs με τους Jack Nicholson, Leonardo di Caprio και Matt Damon στα καλύτερά τους.

Αυτό ακριβώς που δεν συνέβη τόσο με το πολυαναμενόμενο (και άκρως απογοητευτικό) The Score του 2001 με τους Robert De Niro, Edward Norton και Marlon Brando όσο και με το –επίσης μέτριο- Stone του 2010 με τους Edward Norton και Robert De Niro.

Heat, 1995

H μεγαλειώδης, αν και στιγμιαία, πρώτη συνάντηση των Al Pacino και Robert De Niro σε ένα diner στο Λος Άντζελες ήταν η πιο αναμενόμενη σκηνή μιας ταινίας που θα ήταν εξαιρετική ακόμη και χωρίς αυτή. Κάτι που εξηγεί το γιατί είναι η πρώτη που έρχεται στο μυαλό καθενός όταν σκέφτεται ένα τέτοιο θέμα.

Το πρόβλημα είναι ότι, δυστυχώς, δεν ήταν και η τελευταία φορά που οι δυο τους συναντήθηκαν, καθώς για κάποιο ανεξήγητο λόγο αποφάσισαν να συμπρωταγωνιστήσουν στο αξιοθρήνητο Righteous Kill του 2008. Εκεί όπου ο κοινός ξεπεσμός του έγινε ορατός ακόμη και για τους πλέον φανατικούς φαν τους.