Όχι, το Materialists δεν είναι ρομαντική κομεντί

Αυτό θα μπορούσε θεωρητικά να είναι ένα προσόν αδιαπραγμάτευτο για ταινίες που καταπιάνονται με ρομάντσα, αφού δεν μπορείς να μιλήσεις ουσιωδώς για τη μοντέρνα αγάπη χωρίς να ασχοληθείς με όλους τους παράγοντες που καθιστούν τόσο δύσκολο στους ανθρώπους σήμερα να υπάρξουν στον ίδιο χώρο, πόσο μάλλον να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους.

Αλλά εντάξει, δεν θα απαγορεύσουμε και τη φυγή από την πραγματικότητα στο σινεμά. Επιτρέπονται και οι πιο κλασικές rom-coms (όταν το Χόλιγουντ δεν τις παρκάρει στο streaming). Απλά το Materialists δεν θα ήταν ποτέ μία τέτοια, γιατί το έχει φτιάξει η Celine Song.

Η δημιουργός έσκασε με το Past Lives το 2023, μία μικρής κλίμακας αλλά εκπληκτικά εκτεταμένη ιστορία πολιτισμικής και ρομαντικής σύγχυσης που έφτασε μέχρι τα Όσκαρ. Τότε είχε εμπνευστεί την υπόθεση από τις προσωπικές της σχέσεις με τον σύζυγό της και τον παιδικό της φίλο.

Τώρα εμπνέεται από την εξάμηνη εμπειρία της ως προξενήτρα στο Μανχάταν όπου, όπως η ίδια υποστηρίζει, μάθαινε περισσότερα για τους πελάτες της και από τους ίδιους τους ψυχοθεραπευτές τους. Πού αλλού θα πουν με τόση ειλικρίνεια οι άνθρωποι τις επιθυμίες τους, αν όχι στη γυναίκα που έχει αναλάβει να τους βρει το ιδανικό ταίρι;

Όπως και στο Past Lives, το Materialists επικεντρώνεται σε ένα τρίο.

Η Song χρησιμοποιεί τους πανέμορφους Dakota Johnson, Pedro Pascal και Chris Evans για να αναπτύξει τις θεωρίες της για τους τρόπους που βρίσκουμε οι άνθρωποι για να αποφύγουμε τις βρώμικες αλήθειες της αυτοπαρατήρησης, της ευαλωτότητας και της ειλικρίνειας.

Με την Lucy, την προξενήτρα της Johnson, ως οδηγό για να περιηγηθούμε στους κινδύνους των ραντεβού της ψηφιακής εποχής, η δημιουργός θέλει να καταπνίξει τον αρχικό κυνισμό της για να αναδείξει τη μαγεία που συνοδεύει την ανεξέλεγκτη πράξη του να ερωτεύεσαι.

Εκεί που το Past Lives ήταν βελούδινο και ευγενές, το Materialists είναι στριφνό την ανθρωπολογική του προσέγγιση στην απεικόνιση του τρόπου με τον οποίο η ανθρωπότητα έχει εξελίξει – και σε ορισμένες περιπτώσεις διατηρήσει – τους λόγους ύπαρξης του γάμου. Αρκετά χρόνια μετά από μία επιτυχημένη καριέρα που ενώνει ζευγάρια με τα δεσμά του γάμου, η Lucy διασχίζει την πόλη της στοχευμένα, παρατηρώντας το περιβάλλον της σαν να πρόκειται για ένα ατελείωτο κάστινγκ πελατών. Γι’ αυτήν, η αγάπη είναι μία μαθηματική εξίσωση που μπορεί να λυθεί.

---

Η οικονομική ασφάλεια, η καλή εμφάνιση και η αποδεκτή προσωπικότητα είναι η αγία τριάδα του κόσμου των ραντεβού, τουλάχιστον στη φούσκα του Μανχάταν όπου κινούνται η Lucy και οι συνάδελφοί της, οπότε η Lucy φυσικά εκπλήσσεται όταν ο Harry του Pascal της δίνει προσοχή, ενώ, φαινομενικά, θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε γυναίκα στην πόλη. Δεδομένης της ηλικίας και του εισοδήματός της, η Lucy δεν καταλαβαίνει τον λόγο.

Η απόλαυση από τις ανέσεις που της προσφέρει η σχέση με τον Harry γίνεται πιο κατανοητή όταν κάποιες αναδρομές στο παρελθόν μάς δείχνουν την προηγούμενη σχέση της με τον John, έναν άφραγκο ηθοποιό που δουλεύει ως σερβιτόρος, τον οποίο ξανασυναντά στον ίδιο γάμο όπου γνωρίζει τον Harry. Ενώ οι δύο τους ήταν πράγματι ερωτευμένοι, η απογοήτευση της Lucy από τα οικονομικά τους προβλήματα έφτασε κάποια στιγμή σε σημείο καμπής.

Σε ένα flashback όπου τσακώνονται για τη χρέωση ενός πάρκινγκ, η Lucy παραδέχεται ότι μισεί τον εαυτό της για το ότι άφησε αυτό το πρόβλημα να εξελιχθεί σε πικρία προς τον John, υποδηλώνοντας στο κοινό πως δεν είναι απλώς μία καριερίστρια που λαχταράει τα χρήματα, αλλά εξακολουθεί κι αυτή να αγωνίζεται για να μάθει τι ακριβώς θέλει και χρειάζεται από έναν σύντροφο.

---

Ο διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας Shabier Kirchner εναρμονίζει απολύτως την εικόνα με τη γλυκόπικρη ένταση της ιστορίας, αποτυπώνοντας μία επίμονη μελαγχολία στο μεταβαλλόμενο φως του ήλιου της Νέας Υόρκης ή στα φωτάκια που κρέμονται σε μία αυλή τη νύχτα, ενώ η δουλειά του εμπλουτίζεται από τη μουσική του Daniel Pemberton και από την ομάδα σχεδιασμού ήχου που τόσο επιδέξια έχουν αποδώσει στιγμές όπως τον θόρυβο μίας πόλης που σβήνει και δίνει στη θέση του σε ένα ήσυχο, γεμάτο νόημα στιγμιότυπο.

Λεφτά ή αγάπη λοιπόν;

Κάπου ανάμεσα σε οξυδερκή σάτιρα και ρομαντική ατμόσφαιρα, το Materialists παίρνει θέση με ένα φινάλε συγκινητικό αλλά, αν το παρασκεφτείς, αποξενωτικό. Στο Past Lives, η Song είχε χρησιμοποιήσει πολύ προσωπικές στην ίδια ιδιαιτερότητες ακριβείας για να κάνει σκέψεις για τον έρωτα – ρομαντικό, πλατωνικό, κάθε είδους. Στο Materialists έχει κάνει ουσιαστικά το αντίθετο: οι χαρακτήρες της είναι εκφραστές ευρύτερων φιλοσοφιών για τη σύνδεση, περισσότερο δοχεία παρά άνθρωποι.

Η Lucy για παράδειγμα δεν έχει προσωπική ζωή, δεν έχει φίλους, δεν έχουμε αίσθηση του ποια είναι πέρα από ό,τι είναι απολύτως απαραίτητο για την πλοκή, και δεν έχει ιστορικό πέρα από κάποιες αόριστες αναφορές σε μία ταραχώδη παιδική ηλικία. Η καριέρα της είναι ο μόνος τρόπος για να την κατανοήσουμε.

Σε ορισμένες από τις συζητήσεις σχετικά με το τι προκαλεί την έλξη ή τη συναισθηματική σύνδεση, η συμπεριφορά της αρχίζει να μοιάζει όχι ως αποτέλεσμα ενός πλήρως ολοκληρωμένου χαρακτήρα, αλλά μάλλον ως υπηρεσία μιας αφήγησης που προσπαθεί να καταλήξει σε ένα ευρύτερο συμπέρασμα. Γεμάτη διορατικούς μονολόγους όπως γίνεται στο δεύτερο μέρος της, η ταινία είναι βαριά και αυστηρή με έναν τρόπο που το Past Lives ποτέ δεν ήταν.

---

Πάντως το Materialists, και ας είναι τρωτό, δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις, παρότι στο τέλος ανταποκρίνεται στον χαρακτηρισμό του ως ρομάντζο.

Αναγνωρίζει ότι η ευτυχία είναι μερικές φορές μία πολύ κακή οικονομική απόφαση, αλλά και ότι μία ευτυχισμένη ερωτική ζωή δεν είναι κάτι που μπορούμε να κατασκευάσουμε μέσα από εξισώσεις. Αντίθετα πρέπει να είμαστε γενναίοι για να τη διεκδικήσουμε γιατί η αγάπη δεν είναι φόρμουλα. Είναι περίπλοκη, άυλη, εξοργιστική και μαγική. Μία πελάτισσα της Lucy τής λέει πως θέλει απλώς να αγαπήσει κάποιον, ότι δεν ζητάει κάποιο θαύμα. Το Materialists πιστεύει πως αυτό ακριβώς ζητάει. Ένα μικρό θαύμα.

Το Materialists (Ταιριάζουμε;) κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Feelgood.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.