Παιχνίδια κατασκόπων

Δυο κατάσκοποι συζητάνε χαλαρά μες στο αρχηγείο τους αναφερόμενοι στα κάλλη μιας νέας υπαλλήλου στην υπηρεσία, της Μπελίντα. “Ναι, η ξανθιά, η Μπελίντα” λέει ο ένας και το στόμα του γεμίζει, κι ο άλλος έχει ήδη κλειδώσει το στόχο.

Δεν είναι το είδος της σκηνής που θα περίμενες να συναντήσεις σε μια τεταμένη κατασκοπική ταινία εποχής, γεμάτη διπλούς πράκτορες, πισώπλατες δολοφονίες και ανατρεπτικές ίντριγκες, όμως η ταινία του Tomas Alfredson (βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του le Carré είναι εξαιρετική ακριβώς γιατί χωράει μέσα της τα πάντα. Και το κάνει να φαίνεται εύκολο.

Tο βιβλίο γράφτηκε το 1974 και η ταινία μας μεταφέρει ιδανικά στο κλίμα ψυχρού πολέμου, όπως στις παλιές καλές κατασκοπικές ιστορίες που δε γυρίζονται πια. Με τον Gary Oldman υποψήφιο για Όσκαρ Α’ Αντρικού Ρόλου (επιτέλους, για πρώτη φορά) σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του, να ηγείται ενός τρομερού καστ: Colin Firth, Tom Hardy, John Hurt, Benedict Cumberbatch, Mark Strong, όλοι ένας κι ένας, κατάσκοποι γεμάτοι ο καθένας με τα δικά του μυστικά, σε ένα μείγμα αβέβαιο και συναρπαστικό.

Η ιστορία ξεκινά κάπου στο μέσο της, με τον Τζορτζ Σμάιλι (του Oldman) να στρατολογείται εκ νέου από την υπηρεσία που τον είχε εκδιώξει, προκειμένου να διαλευκάνει το απόλυτο παιχνίδι εξαπάτησης: Ποιος είναι ο διπλός πράκτορας μέσα στην βρετανική αντικατασκοπεία που πουλάει μυστικά στους Ρώσους. Σε κάθε σκηνή της ταινίας νιώθεις την ένταση, τις συγκρούσεις, τα μυστικά, τα συμφέροντα να αντικρούονται.

Σε ένα σινεμά που έχει συνηθίσει να τρέχει ασταμάτητα σε προσπάθεια όλο και μεγαλύτερου εντυπωσιασμού, η ατμόσφαιρα και οι χαρακτήρες του “Κι ο Κλήρος Έπεσε στον Σμάιλι” ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, απλά.

Η ταινία παίζεται ήδη στις αίθουσες από την Village, αλλά αφού το απολαύσεις, έχεις την ευκαιρία να κερδίσεις και το βιβλίο του John le Carré, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.