Παραλίγο να μην δω ποτέ τους Radiohead live: Ένας αποχαιρετισμός, 20 χρόνια μετά
Ένα μουσικό απωθημένο που εκπληρώθηκε στην Κοπεγχάγη με μια αίσθηση χαρμολύπης.
- 14 ΔΕΚ 2025
Στην Οξφόρδη έχω πάει μια και μοναδική φορά το 1998 με τους γονείς μου και μάλλον αν δεν αποφασίσω να κάνω στροφή στην ακαδημαϊκή ζωή θα είναι και η τελευταία. Η Οξφόρδη όμως πέρα από φημισμένα πανεπιστήμια και μελλοντικούς ηγέτες (sic), γέννησε την μπάντα που ένα χρόνο νωρίτερα (1997) με το άλμπουμ OK Computer θα άλλαζε ριζικά το μέλλον της σύγχρονης μουσικής για τον νέο αιώνα που πλησίαζε ολοταχώς. Ήταν σαρωτικό!
Όταν πρωτοάκουσα το “Karma Police” 8 χρόνια αργότερα, ήξερα ότι η φωνή του Thom Yorke θα με συνοδεύει μάλλον στο σύνολο της ζωής μου.
Ας κάνουμε μια μικρή παρένθεση εδώ για το πώς έφτασα τον Δεκέμβριο του 2025 μέχρι να δω ζωντανά την «αγαπημένη μου μπάντα». Λίγο λοιπόν, η διαρκής φήμη ότι θα ξαναέρθουν στην Ελλάδα μετά από εκείνο το ιστορικό live του 2000 στον Λυκαβηττό (που λέγεται ότι ξενέρωσαν με τον ήχο τους), λίγο ότι για κάποιο λόγο ποτέ δεν είχα καταφέρει να βρω εισιτήρια για συναυλία τους στο εξωτερικό και λίγο που από το 2018 είχαν σταματήσει τις περιοδείες τους, δημιούργησαν έναν μύθο στο κεφάλι μου ότι δεν θα καταφέρω να τους δω ποτέ.
Μεταφερόμαστε αρκετά χιλιόμετρα πιο ανατολικά στην κρύα (αλλά όχι τόσο κρύα, blame climate crisis) Κοπεγχάγη. Όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο, οι Radiohead ανακοίνωναν τις πόλεις του πρώτου τους τουρ μετά από 7 χρόνια, η Κοπεγχάγη κλείδωνε στο μυαλό μου σαν τον τέλειο συνδυασμό ταξιδιού και συναυλίας.
Αρκεί να μην κάνει τρομακτικό κρύο και δεν έκανε, αρκεί να μην αρρωστήσει ο Thom Yorke, και αρρώστησε, ακύρωσε τις δύο πρώτες μέρες αλλά επανήλθε και έπαιξε.
Η Κοπεγχάγη έχει αυτή την εικόνα ως η πόλη της επαγγελίας, τρομερό σκανδιναβικό ντιζάιν, καταπληκτικά μοντέρνα ρούχα, φοβερά πάρκα, καλοί μισθοί (πολύ καλοί), ηρεμία, ποδήλατα, ποδήλατα, ποδήλατα (α και παιδιά αφημένα έξω από μπαρ σε ζεστά καρότσια όσο οι γονείς πίνουν την απογευματινή μπίρα τους).
Μεταξύ μας, δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα αυτή η εικόνα, αρκεί να σου αρέσει το κρύο ή/και να κανείς υπομονή μέχρι τον Ιούνιο που ανοίγει ο καιρός και οι άνθρωποι βγαίνουν έξω να χαρούν τον ήλιο που τους λείπει, οπότε μετά γίνεται μια τρομερά όμορφη πόλη, με μεγάλα πάρκα, όμορφα μαγαζιά, χωρίς φασαίους και με καλό καιρό (βλέπετε τις διάφορες με μια γνωστή μας πρωτεύουσα του νότου ε;)
Τα φώτα κλείνουν, ο Thom Yorke, οι Greenwood και οι υπόλοιποι ανεβαίνουν στη σκηνή. It’s happening people. Για τις επόμενες δύο ώρες, μια αισθαντική χορογραφία όπου η φωνή του Yorke συνόδευε μια διαρκή εναλλαγή από τη μια πλευρά στην άλλη της σκηνής, ένας μαγικός χορός οργάνων και ήχων.
Σε κάθε επόμενο τραγούδι μετακινούνταν στην άλλη μεριά της κυκλικής σκηνής, στο επόμενο πάλι μπροστά μας και μετά ξανά, αλλαγή των κιθαρών, πρώτη νότα, πρώτος στίχος, η ποίηση των Radiohead επιτέλους 20 σχεδόν χρόνια μετά, ζωντανά στα αυτιά μου.
Το κοινό παρακολουθούσε σχεδόν θρησκευτικά προσηλωμένο, τη φωνή και την κίνηση του Yorke, ελάχιστα κινητά σηκώθηκαν κατά τη διάρκεια του live (κάτι που μετά έμαθα ότι είναι συνηθισμένο για τους Δανούς). Πλησιάζοντας στο τέλος της συναυλίας, δύο ώρες μετά, σκεφτόμουν ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορούσα να αποφασίσω με ποιο τραγούδι θα ήθελα να κλείσει ένα τέτοιο live, όλα μου φαίνονταν εξίσου ταιριαστά και πώς να μην είναι όταν έχεις τόσα αγαπημένα από ένα και μόνο συγκρότημα.
Η απάντηση στο ερώτημα δόθηκε με τον πιο εμφατικό καταφατικό τρόπο: “this is what you get, this is what you get, this is what you get, when you mess with us”, Karma Police, I’ve given all I can, It’s not enough, I’ve given all I can”.
Φεύγοντας από τη Royal Arena, είχα μια περίεργη αίσθηση χαρμολύπης. Μόλις είχα δει τους Radiohead ζωντανά, όμως ταυτόχρονα τους είδα να παίζουν με τέτοια αφοσίωση και πάθος σαν να μας λένε ότι «ξέρετε κάτι; Αυτό ήταν, δεν θα ξαναείμαστε μαζί, εδώ είναι η στιγμή μας, εδώ και η δική σας, σας δίνουμε όλο μας τον εαυτό, σας ζεσταίνουμε το σώμα και την ψυχή με τη μουσική μας, την ποίησή μας, αλλά αυτό ήτα». Μπορεί και να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, μπορεί και όχι, μόνο οι ίδιοι ξέρουν.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι έπαιξαν, ήταν εκεί και νιώθω τυχερός που το έζησα αυτό, στη συγκεκριμένη πόλη, με συγκεκριμένους ανθρώπους δίπλα μου, τη συγκεκριμένη στιγμή, 20 χρόνια μετά την πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή του Thom Yorke και αυτό αρκεί γιατί στο τέλος:
It’s all wrong, it’s all wrong, it’s all wrong
It’s alright, it’s alright, it’s alright
It’s all wrong, it’s alright
It’s alright, it’s alright
Ένας αποχαιρετισμός, μια ζεστή αγκαλιά στην κρύα Κοπεγχάγη, μέχρι την επόμενη φορά.
ΥΓ: Δεν ξέρω ποιες καραμέλες για τον λαιμό χρησιμοποιεί ο Thom Yorke, αλλά πιστέψτε με, έκαναν σοβαρή δουλειά.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.