Πέρνα από το γραφείο μου: 12 στυλάτα γραφεία τηλεοπτικών ηρώων

Όσο νά’ναι, δε γίνεται να είσαι ατζέντης κύρους στο Χόλιγουντ ή αξιοσέβαστος δημοσιογράφος ή κυρίαρχος της μαφίας αν το γραφείο εργασίας σου δεν επιβάλλει κατά κάποιο τρόπο τον σεβασμό. Ούτε βέβαια σημαίνει πως εντυπωσιακό γραφείο πρέπει να σημαίνει καλά και ντε μεγάλα τζάμια και θέα-πιάτο το Λος Άντζελες. Η ομορφιά μπορεί εξάλλου να βρίσκεται και στα πιο αναπάντεχα μέρη. Διαλέξαμε μερικά από αυτά.

Το σπίτι του Πολ στο “In Treatment”

Ζεστά χρώματα, πολύ φιλικό περιβάλλον, ένα σαλόνι-γραφείο φτιαγμένο έτσι ώστε να σε κάνει να νιώσεις αρκετά άνετα που να μην διστάσεις να βγάλεις τα σώψυχά σου όταν κάτσεις σε αυτό τον καναπέ.

Το γραφείο του Μάικλ Σκοτ στο “Office”

Κλασικός ανώριμος αντρομπέμπης, ο Μάικλ “best boss in the world” Σκοτ έχει το γραφείο του γεμάτο με ένα σωρό ποπ σαχλίτσες που προσωπικά αν τις είχα εδώ γύρω δε θα έβγαζα ούτε μια ώρα δουλειάς τη μέρα. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα τις ήθελα. Αγαπημένη λεπτομέρεια: Η κουρδιστή μασέλα. Επειδή γιατί όχι.

Το σαλούν του Αλ Σουέραντζεν στο “Deadwood”

Τι πάει να πει “εποχής”; Εύκολα θα έφτιαχνα το γραφείο μου έτσι ξύλινο, δίπλα στη βάση της παλιομοδίτικης σκάλας, εκεί λίγο παραδίπλα από το μπαρ με το αλκοόλ. Τι, όχι;

Τα γραφεία του Άρι Γκολντ στο “Entourage”

Πραγματικά είναι το golden standard, έτσι; Μάρμαρο κάτω, μεγάλοι χώροι, ανοιχτά χρώματα, πολλά τζάμια, απαλά μπλε φώτα, και στο τέρμα του διαδρόμου όλο το Λος Άντζελες στο πιάτο; Εμ, ναι, πού υπογράφω;

Η ξύλινη νιρβάνα της Αντέλ στο “Dollhouse”

Εδώ δεν είναι μόνο κάποια συγκεκριμένη αίθουσα, αλλά δες. Τα πάντα ξύλινα, και στη μέση του κεντρικού χώρου, μικρές τεχνητές λιμνούλες για τη ζεν άσκησή σου αν ρε παιδί μου πλακώσει πολλή δουλειά και δε την παλεύεις. Αγαπημένη λεπτομέρεια, η εναλλαγή καφέ και λευκού στους πάνω τοίχους, έτσι, να σπάει το μάτι.

Οι διάφορες βιτρίνες του Τόνι Σοπράνο στο “Sopranos”

Η τρανή απόδειξη πως τελικά όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες, κι άμα είναι να κάνεις μια δουλειά, μπορείς να την κάνεις σωστά όπου και νά’σαι. Στο πίσω μέρος του στριπτιζάδικου Bada Bing, στο γραφειάκι ψαράδικου, σε τραπεζάκι έξω στο δρόμο – δεν έχει σημασία, η απλότητα είναι το μεγαλείο του σωστού του άντρα που δε χρειάζεται πολλά φρου φρου. Τα λέμε όλα αυτά για να νιώσουμε καλύτερα που δεν δουλεύουμε στα γραφεία του Άρι Γκολντ βέβαια, το καταλαβαίνεις αυτός.

Το κέντρο επιχειρήσεων στο “Alias”

Το να είσαι κατάσκοπος ποτέ δεν έμοιαζε πιο κυριλέ! Στην 4η σεζόν του “Alias” η ομάδα πήγε σε νέα γραφεία κάπου παραδίπλα από τα τούνελ του μετρό, και κοίτα τι όμορφα που είναι, με τα τζάμια και με τις παλ αποχρώσεις, και τους κόκκινους καναπέδες για το briefing, αυτά είναι meeting room κύριοι!

Η παλιά εκκλησία του “Shield”

Από την άλλη, επειδή το παρακυριλέψαμε, κοίτα τι γαμάτα που είναι και τα γραφεία του αστυνόμου Ασεβέδα στο “Shield”. Μέσα στους χώρους μιας παλιάς εγκατελειμμένης εκκλησίας, που θα πει παλιοί τοίχοι, ανύπαρκτες γωνίες, ξεφτισμένα χρώματα, παλιά έπιπλα, στενές σκάλες. Φανταστικό.

Στην καρδιά του κακού στο “Angel”

Η τελευταία σεζόν του “Angel” είδε το βαμπίρ με ψυχή και την ομάδα ερευνών του να αποδέχονται μια αναπάντεχη πρόσκληση/πρόκληση και να αναλαμβάνουν να τρέχουν την επιχείρηση των εχθρών τους. Ανάμεσα στο χαλί, τους φωτισμούς, τα χρώματα στους τοίχους, την φανταστική διακόσμηση, θα πρέπει σε αυτό το σημείο να ομολογήσω πως κι εγώ το ίδιο θα έκανα. Για να πολεμήσω το σύστημα από μέσα εννοείται.

Το ‘διαστημόπλοιο’ της CTU στο “24”

Ποτέ δε θα σταματήσει να μας εξιτάρει αυτή η ιδέα πως είναι κουλ να δουλεύεις σε ένα γραφείο όπου μπορείς να βλέπεις τι κάνει ο διπλανός σου, να βλέπεις τα ίδια σου τα πόδια ενώ κάθεσαι, να βλέπεις τι γίνεται πίσω από την οθόνη στην οποία αναζητάς κάποιον τρομοκράτη, κλπ κλπ. Απλά γαμάτο.

Το newsroom του “Newsroom”

Κι άλλα τζάμια! Γιατί να έχεις τοίχους όταν μπορείς να έχεις τζάμια! Τζάμια!

Τα γραφεία της Sterling Cooper Draper Pryce στο “Mad Men”

Η σειρά ξανάνιωσε όταν μετακινήθηκε στους νέους χώρους της νέας φίρμας που δημιουργήθηκε στο τέλος της 3ης σεζόν. Και μπορείς να δεις το γιατί. Είναι ένας θρίαμβος του design. Ευρύχωρο χωρίς να αποξενώνει, ζεστό χωρίς να καταπνίγει, με πανέμορφες πινελιές στη διακόσμηση δίχως να χάνει σε λειτουργικότητα και με τέλειους χώρους σε κάθε ένα από τα γραφεία και τους διαδρόμους, από τα μικρότερα ως το μεγαλύτερο δυνατό, αυτός είναι νομίζω ένας χώρος που όλοι θα θέλαμε να μπούμε σε μια χρονομηχανή για να μπορούμε να δουλέψουμε εκεί. Κι όχι μόνο επειδή μπορούσες να χτυπάς κι ένα ουισκάκι εν ώρα εργασίας.