ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Shakira, Μητροπάνος, Final 4 και προφιτερόλ.

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με τo ‘Un anno d’amore’ της Mina, η Νάνσυ Κωστακοπούλου

Το Master of none μπήκε φοβερά ετεροχρονισμένα στη ζωή μου. Eίδα την πρώτη σεζόν πριν τρεις μήνες και η ανακοίνωση του Netflix για την πρεμιέρα της 2ης με βρήκε σε μια περίοδο που είχα αφόρητη ανάγκη για μια σειρά που θα αντέγραφε άνετα ο Παπακαλιάτης αν είχαμε πασοκάρα και το Mega δούλευε όπως στα ’00s.

Σαν άλλος Παπακαλιάτης (συγνώμη, έπρεπε) ο Aziz διάλεξε προσεκτικά τη μουσική, που έντυσε τα επεισόδια, μαζί με τον Zach Cowie και αυτό που έφτιαξαν είναι ένα παράλληλο μουσικό σύμπαν, όπου οι ήρωες της σειράς διηγούνται τις ιστορίες τους μέσα από εκπληκτικά τραγούδια. Ένα από αυτό είναι το ”Un anno d’amore”, της Mina, το οποίο ακούγεται στο φινάλε της σειράς. Αυτό το κομμάτι είναι από αυτά που έβρισκες κάποτε σε cd που κυκλοφορούσαν με περιοδικά, τα τύπου ”Feelings” compilations. Θυμάμαι να το ακούω πρώτη φορά γύρω στα 15, μάλλον κάποιο απόγευμα μετά το διάβασμα με τον καφέ στο χέρι, και να σκέφτομαι πως κομμάτια σαν και αυτό θα’θελα να υπάρχουν στο soundtrack της ζωής μου (γιατί προφανώς και έχω σκεφτεί τι τραγούδια θα ήθελα να ακούγονται σε συγκεκριμένες στιγμές). Λίγο η μουσική, το δράμα στους στίχους και η σπαρακτική φωνή της Mina, πολύ θέλεις νομίζεις να νιώσεις ένα τσίμπημα στην καρδιά; Ειδικά όταν ακούς σε μια σκηνή σαν και αυτή στο ‘Master of None’.

Γενικά ΩΦΟΥ ΜΙΝΑ ΜΟΥ, πατήστε το play και θα καταλάβετε.

Όλα τα τραγούδια στο Spotify

Με το μπλουζάτο ‘Όσοι Ζουν Αληθ​ινά’ του Μητροπάνου, ο Πάνος Κοκκίνης

Το άκουσα τυχαία σε ένα ραδιόφωνο, που δεν θυμάμαι καν ποιο είναι. Και, από τότε, 20 μέρες πριν, ξεκινάω και τελειώνω την μέρα μου ακούγοντας την θεϊκή φωνή του να μου υπενθυμίζει ότι ‘Οι πιο πολύ δεν αγαπάνε αυτά που έχουν, γκρινιάζουν πως τάχα δεν αρκούν’. Εννοείται πως το ακούω Στη Διαπασών, όπως είναι άλλωστε και ο τίτλος του συγκεκριμένου LP. Ναι, το ξέρω, 10 χρόνια είναι πολλά για να μην πάρω είδηση τέτοια κομματάρα (νομίζω κυκλοφόρησε το 2008). Από την άλλη αυτό είναι το πλεονέκτημα του ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας όλη η μουσική που έχει παραχθεί είναι διαθέσιμη ταυτόχρονα. Ότι ακόμη και κάτι παλιό, αν έχει αξία, πάντοτε μοιάζει ολοκαίνουργιο σε κάποιον αδαή, όπως εγώ, που αποφασίσει -έστω και καθυστερημένα- να κάνει μακροβούτι μέσα του.

Με το Final 4 του μπάσκετ, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ενθουσιάζομαι, ειδικά όταν συμμετέχει κι ο Ολυμπιακός. Φέτος όμως, μετά από 10 ολόκληρα χρόνια αποχής, ζω τη δράση και πάλι από μέσα και σήμερα ετοιμάζομαι να δω 2 τεράστιους ημιτελικούς από το γήπεδο. Πώς να μην έχω κολλήσει και πώς να σκέφτομαι κάτι άλλο; Ψέμματα, σκέφτομαι λίγο και την αδιανόητα και ψυχανώμαλα ανεξήγητη και εκνευριστική κίνηση της Πόλης, αλλά ούτε καν αυτή μπορεί να μου χαλάσει το κέφι. Φαντάσου.

Με το 7ο επεισόδιο του ‘Prison Break’, ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Να ξεκαθαρίσω το εξής. Έχω ένα πολύ ιδιαίτερο δέσιμο με τη συγκεκριμένη σειρά για πολλούς λόγους. Δεν ξέρω αν το παρακολουθείς ή όχι, αλλά το τελευταίο επεισόδιο του ‘Prison Break’ ήταν καθηλωτικό. Χωρίς να θέλω να κάνω πολλά spoilers, έγινε μια συνάντηση ενός ζευγαριού μετά από τέσσερα χρόνια και στα καπάκια συνάντηση κολλητών πάλι μετά από το ίδιο χρονικό διάστημα. Κι όλα αυτά στην Κρήτη! Ε, το τερμάτισαν και με έκαναν να δω το επεισόδιο δύο φορές μέσα σε μια εβδομάδα. Recap και γι’ αυτό και για όλα τα υπόλοιπα επεισόδια κάθε εβδομάδα.

Με το ‘The Chris Gethard Show’, ο Γιάννης Σαχανίδης

Το ας πούμε talk show του Chris Gethard δε μοιάζει με τα άλλα. Έχοντας δημιουργήσει μια κοινότητα από αξιαγάπητους losers, αφού η εκπομπή παιζόταν επί χρόνια σε public access πριν μετακομίσει στο Fusion, και τον παρουσιαστή του να συζητά ανοιχτά για τις νευρώσεις του και την κατάθλιψη του, το The Chris Gethard Show είναι ένα από τα πιο ανεβαστικά πράγματα που έχω δει ποτέ. Στην πρεμιέρα της πρώτης σεζόν του Fuson η Abbi Jacobson και η Ilana Glazer βλέπουν παράξενα μέρη σώματος που τους δείχνει το κοινό, στο τρίτο ο Gethard και οι συντελεστές (ανάμεσα τους κι ένας ημίγυμνος τριχωτός τύπος με γυαλιά κολύμβησης και βατραχοπέδιλα που τον φωνάζουν The Human Fish) δεν κοιμήθηκαν για 36 ώρες πριν τη μαγνητοσκόπηση της εκπομπής, το επόμενο έχει θέμα το φόβο και ο Gethard δίνει την έλεγχο του show στον αδερφό του και στο μεθεπόμενο ο παρουσιαστής παντρεύει 3 ζευγάρια, με τον Will Ferrell να δίνει το toast στους νεόνυμφους. Στο season finale, η εκπομπή βάζει τους πάντες σε λεωφορεία και τους πηγαίνει σε ένα πάρκο για να κλείσουν την σεζόν. Υπέροχα πράγματα, τους αγαπώ όλους.

Με το ‘Me Enamoré’ της Shakira, η Ναστάζια Καπέλλα

Για τη Shakira τρέφω μια αγάπη που δεν έχει μειωθεί ποτέ όσα χρόνια και να έχουν περάσει από το “Ojos Asi” και το “Whenever, wherever”. Ό,τι και να έχει βγάλει μου αρέσει. Στο νέο άλμπουμ το χει γυρίσει στο πιο λάτιν-ποπ-ρεγκετον-μπιτ και πολύ μου αρέσει. Πριν λίγες μέρες βγήκε το κλιπ για το “Me Enamoré” και το χω λιώσει όπως έλιωσα  το “Chantaje” πριν κάτι μήνες.

Με αυτή τη fangirl του Αντώνη Σρόιτερ, ο Γιάννης Σαμούρκας

Δεν ξέρω τι παίζει με την Αλεξάνδρα, αλλά νομίζω ότι όση εμμονή έχει αυτή με τον Σρόιτερ, έχω πλέον εγώ με αυτήν. “Με αγάπη για τον Αντώνη Σρόιτερ”. Η μοναδική εκπομπή που ασχολείται αποκλειστικά με τον Αντώνη Σρόιτερ.

Έχει αμέτρητα βιντεάκια με εκπομπές της. Παράλληλα έχει συλλέξει όλες τις καληνύχτες του Σρόιτερ και έχει φτιάξει καμιά 10αριά λογαριασμούς στο facebook. Του έγραψε και τραγούδι.

Βάλε και τους αυτόματους υπότιτλους του youtube, δίνουν μια έξτρα νοστιμιά.

Με το προφιτερόλ του Choureal, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Η αδυναμία μου για τα γλυκά είναι σαν τις γκέλες του Παναθηναϊκού στα πλέι οφ. Αυξάνεται εκθετικά κάθε χρόνο. Τελευταία ανακάλυψη (με τη βοήθεια του φίλου μου Γιάννου), το προφιτερόλ με φρεσκοψημένα choux, παγωτό, σοκολάτα μπίτερ και ξηρούς καρπούς. Έχουμε συμφωνήσει (μπορεί και μόνος μου, αλλά πλέον το ξέρει) ότι θα εγκαινιάσουμε την 5η σεζόν House of Cards με δύο μισόκιλα. Και είναι μία τίμια συμφωνία.

Με τον David Thewlis, ο Γιώργος Μυλωνάς

Ανάθεμα κι αν τον ήξερα πριν από το Fargo. Μετά, όμως, από την τρίτη σεζόν της σειράς δεν πρόκειται να τον ξεχάσω ποτέ και σημειωτεόν δεν είμαστε ακόμα ούτε στη μέση της. Και μόνο που ανοίγει το στόμα του ως V.M. Vargas, κυριολεκτικά, ξεχειλίζει αηδία (θυμηθείτε/δείτε τα τελευταία λεπτά του 4ου επεισοδίου). Μια αηδία που περνάει την οθόνη και κολλάει πάνω σου. Όπως έχει κολλήσει και πάνω στον Emmit, ο οποίος αν και είναι απίστευτα αχώνευτος, νομίζω πως ο Vargas θα εξελιχθεί σε τόσο κακός στη συνέχεια της σειράς που δεν του αξίζει. Για να περνάει, λοιπόν, αυτή η αηδία με τόση αποτελεσματικότητα εντός και εκτός οθόνης, σημαίνει ότι ο Thewlis κάνει κάτι πολύ καλά. Απλώς, δεν μπορώ να καταλάβω πώς ο Άγγλος ηθοποιός έχει παίξει ή θα παίξει οποιοδήποτε άλλο ρόλο προκαλώντας οποιοδήποτε θετικό συναίσθημα. Με το που τελειώσει η σειρά, θα κάνω ένα εκτενές αφιέρωμα στον Thewlis, μπας και βγάλω άκρη.