Ripley: Ο δημιουργός και ο πρωταγωνιστής του χιτ του Netflix στο OneMan
Βρεθήκαμε σε Zoom με τον οσκαρικό Steven Zaillian και τον Andrew Scott, με αφορμή τη νέα, επιτυχημένη μεταφορά του Ripley από το Netflix.
- 13 ΑΠΡ 2024
Ο Andrew Scott δεν είναι απλώς σε καλό φεγγάρι. Βρισκόταν επί χρόνια σε σταθερά ανοδική πορεία, σε σινεμά, τηλεόραση και θέατρο εξίσου, ώσπου να μπορούμε τώρα να πούμε πως ανήκει αισίως στην A-list εντός και εκτός Χόλιγουντ.
Το Ripley του Netflix, μία τηλεοπτική μεταφορά του ομώνυμου χαρακτήρα της Patricia Highsmith από τον οσκαρικό Steven Zaillian (Η Λίστα του Σίντλερ, American Gangster, The Girl With the Dragon Tattoo, The Irishman, The Gangs of New York, The Night of) που φιγουράρει στο Top 10, είναι μία ακόμα εξαιρετική του απόφαση σε μία σειρά από μονάχα τέτοιες. Ο Zaillian θα σκέφτηκε αυτό που φαίνεται να έχει γίνει η συλλογική ιδέα για τον Scott στη βιομηχανία, ότι δηλαδή δεν υπάρχει κάτι που να μη μπορεί να κάνει.
Με αφορμή την κυκλοφορία του Ripley, βρεθήκαμε σε ξεχωριστές συνεντεύξεις Τύπου με τους δυο τους μέσω Zoom.
Ο δημιουργός
Τι σε προσέλκυσε για να μετατρέψεις το Ripley σε τηλεοπτική σειρά και τι βρήκατε πιο συναρπαστικό στη μετάφραση και την μεταφορά στην οθόνη;
Είμαι θαυμαστής του βιβλίου εδώ και πολύ καιρό. Φυσικά είχα δει τις άλλες μεταφορές του, αλλά ένιωσα ότι για να το κάνω όπως ήθελα, χρειαζόμουν περισσότερο χρόνο, και έτσι η μορφή των οκτώ επεισοδίων ταίριαζε στο βιβλίο. Και μου επέτρεψε να εμβαθύνω στις λεπτομέρειες της ιστορίας και στις λεπτομέρειες των χαρακτήρων και στις μεταβαλλόμενες σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων με τρόπο που δεν μπορείς να κάνεις σε δύο ώρες. Αυτό ήταν λοιπόν το δέλεαρ για μένα.
Η σειρά είναι τόσο εκπληκτικά όμορφη. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αποφασίσεις να γυρίσεις σε ασπρόμαυρο;
Το βιβλίο γράφτηκε το 1955. Πρόκειται πραγματικά για ένα είδος νουάρ ιστορίας, κάτι σαν την αφηγηματική εκδοχή ή τη μυθιστορηματική εκδοχή του φιλμ νουάρ, και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γυριστεί σε ασπρόμαυρο. Αισθάνθηκα ότι θα γινόταν ξεχωριστό σε ασπρόμαυρο, επειδή δεν θα ήταν σαν μία ηλιόλουστη καρτ ποστάλ μιας ιστορίας. Ήταν μάλλον σκοτεινή και δυσοίωνη, και ήθελα να κάνω γυρίσματα στην Ιταλία του χειμώνα, για να αποκτήσω αυτή τη σκιώδη αίσθηση του φιλμ νουάρ. Το ασπρόμαυρο προσφερόταν γι’ αυτό.
Ο χαρακτήρας της Marge έχει τα ίδια συναισθήματα και αντιδράσεις απέναντι στον Tom με εμάς το κοινό. Πώς λοιπόν επιτυγχάνεις την ισορροπία του χαρακτήρα της, ώστε να υποστηρίζει τον πρωταγωνιστή, αλλά και να καθοδηγεί το κοινό;
Καλή ερώτηση και πολύ παρατηρητική επίσης. Νιώθω ότι, κατά κάποιον τρόπο, το κοινό είναι και ο Tom. Θέλω να πω, αυτό είναι ένα από τα σπουδαία πράγματα σχετικά με τον χαρακτήρα και τον τρόπο που τον συνέλαβε η Patricia Highsmith, καθώς μας κάνει όχι απλώς να καταλαβαίνουμε τι κάνει, αλλά να γινόμαστε κατά κάποιο τρόπο συνένοχοι σε αυτό. H Marge είναι ένας από τους πολύ αγαπημένους μου χαρακτήρες, επειδή τον καταλαβαίνει αμέσως.
Από την πρώτη στιγμή που τον συναντάει, καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά, και στη συνέχεια κάνει μπρος-πίσω μαζί του. Είναι σαν να μην τον εμπιστεύεται. Μετά απηχεί στη ματαιοδοξία της και έτσι πιστεύει ότι μπορεί να είναι ok τύπος. Και μετά γίνεται πάλι καχύποπτη, και πάει μπρος-πίσω. Είναι πραγματικά, νομίζω, ο μόνος χαρακτήρας που τον γνωρίζει τόσο καιρό. Δηλαδή τον γνωρίζει στο πρώτο επεισόδιο και εξακολουθεί να τον αντιμετωπίζει στο όγδοο επεισόδιο. Οπότε έχουν πολλά να κάνουν μεταξύ τους και η σχέση τους αλλάζει συνεχώς, και είναι πραγματικά διασκεδαστικό να το παρακολουθείς.
Πολλές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές έχουν ασχοληθεί με το μυαλό και τις πράξεις τόσο των κοινωνιοπαθών όσο και των ψυχοπαθών. Αν και κανείς μας δεν θα ήθελε να συναντήσει προσωπικά κάποιον, τι τους κάνει τόσο συναρπαστικές μελέτες;
Ποτέ δεν σκέφτομαι πραγματικά να κάνω έναν χαρακτήρα συμπαθητικό. Θέλω να πω, προσπαθώ απλώς να γράψω ποιος είναι ο χαρακτήρας. Αλλά ποτέ δεν ένιωσα ότι ήταν ψυχοπαθής. Ξέρω ότι οι άνθρωποι τον περιγράφουν έτσι μερικές φορές, αλλά σίγουρα δεν είναι επαγγελματίας δολοφόνος. Δεν είναι καλός σ’ αυτό. Το κάνει με έναν τρόπο που θα μπορούσαμε να το κάνουμε κι εμείς. Γι’ αυτό προσπαθώ να δείξω τι κάνει και τι σκέφτεται κάθε στιγμή. Έχουμε χρόνο εδώ να καταλάβουμε ποιος είναι με έναν τρόπο που δεν έχουμε δει ποτέ σε καμία ταινία.
Πώς ήταν διαφορετική η εμπειρία του να γυρίζεις σε μία τοποθεσία όπως αυτή;
Κάναμε γυρίσματα σε όλη την Ιταλία: στην Ακτή Αμάλφι, στη Νάπολη, στο Παλέρμο, στη Ρώμη, στη Βενετία. Το κάθε μέρος έχει τη δική του ξεχωριστή αίσθηση και προσπαθούσαμε πραγματικά να την αποτυπώσουμε. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψω με περίπου 250 άτομα στο συνεργείο μας, και θα έλεγα ότι ο καθένας από αυτούς αφοσιώθηκε σε αυτό. Δούλεψαν τόσο σκληρά και είχαν τόσο πολύ πάθος γι’ αυτό. Υπάρχουν επίσης περίπου 150 ομιλούντες ρόλοι και το 90% από αυτούς είναι Ιταλοί ηθοποιοί. Οπότε για μένα το να μπορώ να επιλέξω τόσους πολλούς και καλούς ηθοποιούς ήταν τέλειο.
Όταν διάβαζες την ιστορία του Tom Ripley, υπήρχαν στιγμές που θαύμαζες λίγο το ταλέντο του;
Τι να μην θαυμάσει κανείς; Σκεπτόμενος ότι έχει πολλά από τα ίδια χαρακτηριστικά που έχουμε όλοι μας όσον αφορά τις επιθυμίες του, την υπερηφάνειά του και τις ανάγκες του. Απλώς θέλει και χρειάζεται αυτά τα πράγματα περισσότερο από εμάς, ελπίζω, και αυτό τον οδηγεί να κάνει μερικά τρομακτικά πράγματα. Αλλά ναι, είναι αρκετά ταλαντούχος. Είναι, όπως λέει και η Marge σε κάποιο σημείο, επαγγελματίας ψεύτης, και βασικά αυτό τροφοδοτεί όλα όσα κάνει. Είναι σαν να είναι ανίκανος να πει την αλήθεια, νομίζω. Και είναι καλός σε αυτό.
Ξεκινώντας από το Falcon και τον Snowman, μέχρι το Ripley, περνώντας από το Clear and Present Danger και το The Interpreter, φαίνεται ότι σε ελκύουν οι συνθήκες ακραίας ανασφάλειας στις οποίες ζουν ορισμένα άτομα. Τι σε ελκύει στην αβεβαιότητα και πώς σου αρέσει να μιλάτε για την αβεβαιότητα σήμερα;
Ποτέ δεν ξέρω τι με ελκύει σε κάτι. Θέλω να πω, νομίζω ότι άλλοι άνθρωποι θα μπορούσαν να το καταλάβουν καλύτερα από εμένα. Πραγματικά με ελκύει μία ιστορία και δεν σκέφτομαι, α, πώς ταιριάζει με άλλα πράγματα που έχω κάνει; Νομίζω ότι το δράμα, ως επί το πλείστον, ασχολείται με τέτοιου είδους χαρακτήρες. Ασχολείται με κάποιον που βρίσκεται σε ένα σημείο κρίσης στη ζωή του συνήθως.
Πραγματικά αφιερώνεις χρόνο για να στήσετε το σκηνικό με εικόνες που μπορείτε σχεδόν να αγγίξεις. Θα μπορούσατε να μιλήσετε για αυτή την προσέγγιση και το αντικείμενο της τέχνης στη σειρά;
Το πώς φαίνεται κάτι είναι πολύ σημαντικό για μένα. Ήθελα όντως τα πάντα σε αυτή τη σειρά να είναι σαν να μπορείς να σταματήσεις σε οποιοδήποτε καρέ και να πεις ναι, αυτή είναι μια ωραία φωτογραφία ή ένας ωραίος πίνακας ζωγραφικής. Και δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά δεν μετακίνησα πολύ την κάμερα. Σας έβαζα μέσα στο κάδρο, επειδή ένιωθα ότι για αυτή την ιστορία ήθελα να είναι κάπως τέλεια συντεταγμένο. Τα πάντα να είναι σαν να βρίσκεσαι σε μουσείο. Πήραμε τον χρόνο μας για να το κάνουμε.
Τι ελπίζεις ότι θα πάρει το κοινό βλέποντας το Ripley;
Ξέρετε, δεν είναι πιο περίπλοκο από το ότι ελπίζω να τους αρέσει. Ξοδέψαμε πολύ χρόνο για να το κάνουμε και ήταν κόπος αγάπης. Και, εννοώ, για μένα προσωπικά, ήταν, ξέρετε, αρκετά χρόνια. Και ζω με αυτό εδώ και πέντε χρόνια. Και έλεγα στην Ντακότα, είμαι έτοιμος να το αφήσω. Και τώρα, ξέρεις, θα είναι στον κόσμο, και είναι στο χέρι των ανθρώπων να πάρουν ό,τι θέλουν από αυτό.
Ο πρωταγωνιστής
Πόσο δύσκολο ήταν να ξεχάσετε τον Matt Damon ως Ripley και να κάνετε τον χαρακτήρα δικό σας; Πήρες έμπνευση από τις προηγούμενες μεταφορές του στην οθόνη;
Ξέρεις, προφανώς είναι μία ταινία που ο κόσμος αγαπάει και είμαι ένας από αυτούς. Έτσι, ήταν μια ανησυχία, ξέρετε, όταν ακούς για ένα έργο σαν αυτό – πρόκειται για remake κατά κάποιο τρόπο; Ή ποιο είναι το νόημα να μιμηθείς την ήδη επιτυχημένη δουλειά κάποιου άλλου; Και από την αρχή ήξερα ότι αυτή ήταν η εντελώς αντίθετη πρόθεση του Steve Zaillian, του σεναριογράφου-σκηνοθέτη μας.
Υπήρξαν μερικές εκδοχές της ιστορίας με τα χρόνια, όμως ο Steve είχε ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα για την ιστορία από τότε που τη διάβασε πριν από πολλά, πολλά χρόνια. Νομίζω ότι η ευκαιρία να τη γράψει και να την αφηγηθεί σε μεγάλης διάρκειας τηλεοπτική μορφή ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα δυναμική γι’ αυτόν. Είχε ένα πολύ ισχυρό όραμα, ότι ήθελε να είναι ασπρόμαυρη. Νομίζω ότι η ιδέα ότι το ασπρόμαυρο μπορεί να παντρευτεί με τον τρόπο που ήθελε να διδάξει στο κοινό το πώς να παρακολουθήσει αυτή την ιστορία, ήταν πολύ παρόμοια με τον τρόπο που θα μπορούσαμε να διαβάσουμε ένα μυθιστόρημα. Δεν διαβάζουμε ένα μυθιστόρημα σε δύο ή δυόμισι ώρες. Το διαβάζουμε σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Έτσι, μέσα στην ιστορία, μπορούμε να επικεντρωθούμε μερικές φορές πολύ αποκλειστικά σε μία πολύ συγκεκριμένη πτυχή της. Επίσης, άλλοτε μας αφορά περισσότερο η πλοκή και άλλοτε οι χαρακτήρες. Και νομίζω ότι αυτό είναι εξαιρετικά ελκυστικό για το κοινό.
Νομίζω ότι με τους πολύ διάσημους χαρακτήρες, τους λογοτεχνικούς χαρακτήρες – μερικές φορές συμβαίνει αυτό με τους χαρακτήρες του Σαίξπηρ ή τους πολύ διάσημους χαρακτήρες με τους οποίους οι άνθρωποι έχουν πραγματική εμμονή – ότι μπορεί να ασχολείσαι υπερβολικά με τη διασημότητά του, ή με το ποια μπορεί να είναι η λέξη-κλειδί για αυτού. Ψυχοπαθής ή, κοινωνιοπαθής ή ξέρετε, κατά συρροή δολοφόνος και όλα αυτά τα πράγματα. Και κανένα από αυτά τα πράγματα δεν με ενδιαφέρει. Δεν νομίζω ότι ο Tom είναι γεννημένος δολοφόνος. Eίναι κάποιος που κάνει λάθη, βλέπουμε αυτά τα λάθη να συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο, και βλέπουμε επίσης το πραγματικό του ταλέντο. Μόλις μίλησα με τον Steve, οι όποιες ανησυχίες είχα σε αυτό το επίπεδο παραμερίστηκαν.
Τι είδους deep dive έκανες για τον ρόλο; Έχεις γνωρίσει ποτέ έναν Tom Ripley;
Νομίζω ότι ήμουν πολύ απρόθυμος να διαγνώσω τον χαρακτήρα με κάτι πολύ συγκεκριμένο. Ο λόγος που ο χαρακτήρας είναι τόσο ανθεκτικός και τόσο εμβληματικός είναι επειδή έχουμε τόσα πολλά ερωτήματα γι’ αυτόν. Το να απαντήσουμε σε πάρα πολλά από αυτά με πολύ συγκεκριμένο τρόπο μειώνει τον χαρακτήρα. Τον βρίσκουμε συναρπαστικό ή τρομακτικό επειδή δεν έχουμε πάρα πολλές πληροφορίες γι’ αυτόν. Πάντα νιώθω ότι οι πληροφορίες που δίνει για τον εαυτό του δεν είναι απαραίτητα αξιόπιστες.
Πολλοί άνθρωποι με ρωτούν αν έχω συναντήσει ποτέ έναν Tom Ripley. Νομίζω όμως πως ο λόγος που ο χαρακτήρας είναι τόσο ανθεκτικός είναι ότι δεν έχει να κάνει με το να συναντήσουμε έναν Tom Ripley και να τον αλλοιώσουμε, αλλά να πούμε τι μέρος του Tom Ripley υπάρχει μέσα μας. Ο χαρακτήρας και το επίτευγμα του μυθιστορήματος της Patricia Highsmith είναι ότι στην πραγματικότητα υποστηρίζουμε αυτό το άτομο που κάνει αυτά τα κακά πράγματα.
Γιατί νομίζω ότι αυτό για το οποίο μιλάει είναι για έναν άνθρωπο που αγνοείται από την κοινωνία, που στην πραγματικότητα είναι απίστευτα προικισμένος. Είναι απατεώνας, είναι παρ’ όλα αυτά καλλιτέχνης, και πρέπει, προκειμένου να επιβιώσει, να βγάλει τα προς το ζην με δόλο. Δεν έχει πρόσβαση σε κανένα από τα όμορφα πράγματα που έχουν κάποιοι άλλοι χαρακτήρες της ιστορίας, δηλαδή στις τέχνες, στη μουσική και στην ομορφιά. Και όταν αγνοείς αυτούς τους ανθρώπους και ξαφνικά εκτίθενται σε αυτά, νομίζω ότι συνειδητοποιούν ένα είδος οργής που έχουν μέσα τους.
Όλοι αξίζουν την ομορφιά και τις τέχνες στον κόσμο. Δεν είναι μόνο για τους πλούσιους. Ταλαντούχοι άνθρωποι υπάρχουν σε όλο τον κόσμο, σε ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το θέμα είναι η τάξη, το χρήμα, η ηθική και η δικαιοσύνη.
Πώς βοήθησε η εκπληκτική, ασπρόμαυρη κινηματογράφηση του Robert Elswit στο να δημιουργηθεί η ατμόσφαιρα και να ενισχυθεί το σκηνικό μιας ιστορίας εποχής;
Νιώθω ότι το ασπρόμαυρο δεν λειτουργεί από μόνο του. Οι εικόνες ταιριάζουν πραγματικά με τον τόνο και τον ρυθμό της σειράς, μας καλούν να μαγευτούμε από τον τρόπο με τον οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία με τον ίδιο τρόπο που το κάνουμε σε ένα μυθιστόρημα. Ο Steve είπε κάτι ενδιαφέρον, δηλαδή ότι, φυσικά, αν η Patricia Highsmith έγραφε εκείνη την εποχή και το σκεφτόταν ως ταινία, θα το σκεφτόταν ασπρόμαυρο. Μου αρέσει η ιδέα ότι τα μυθιστορήματα μπορούν να έχουν διαφορετικές ερμηνείες, όπως τούτο εδώ. Ο Steve διάβασε το μυθιστόρημα και είχε ασπρόμαυρο εξώφυλλο, και μου αρέσει ότι αυτό μπορεί να πυροδοτήσει κάτι εντελώς διαφορετικό σε διαφορετικούς κινηματογραφιστές. Ο Steve έγραψε αυτά τα εξαιρετικά σενάρια, τόσο κλασικά, αλλά και υπέροχα σύγχρονα, και ευρηματικά. Μου αρέσει ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να πυροδοτήσει τη φαντασία ενός άλλου καλλιτέχνη, και ελπίζω ότι η σειρά μας μπορεί να πυροδοτήσει τη φαντασία καλλιτεχνών που μπορεί να την παρακολουθήσουν.
Πώς έβγαλες τον χαρακτήρα από το σύστημά σου;
Δεν είμαι ηθοποιός μεθόδου. Αλλά το βρήκα πρόκληση, επειδή, ιδεολογικά, είμαστε διαφορετικοί, παρόλο που πρέπει να βρεις κοινά σημεία με τους χαρακτήρες που υποδύεσαι. Έχω δολοφονήσει μόνο τέσσερις ανθρώπους (γέλια). Όταν γυρίζεις κάτι που διαρκεί ένα χρόνο, τα γυρίσματα με τις δολοφονίες διαρκούν μόνο λίγο. Πολλές από τις σκηνές είναι αρκετά οικείες, όταν μιλάς για ανεκπλήρωτη αγάπη ή απλά για μοναξιά. Η δυσκολία για μένα, στην πραγματικότητα, είναι η αντοχή που απαιτούταν, η σωματική αντοχή, επειδή υπήρχε τεράστιος όγκος δράσης, ας πούμε. Το λέω κάπως ντροπιασμένος, αλλά έτσι ήταν. Επίσης, μόνο το γεγονός ότι συμμετείχα στο 95% των σκηνών μίας οκτάωρη σειράς, είναι πάρα πολύ υποκριτική. Είσαι εκεί όλη την ώρα για να παίξεις, κάθε μέρα, επί ένα χρόνο, χωρίς διαλείμματα.
Ψυχολογικά ήταν δύσκολο, επειδή παίζω έναν πολύ μοναχικό χαρακτήρα. Το να είσαι μακριά από το σπίτι σου και τη γλώσσα σου ήταν επίσης δύσκολο. Ένα τεράστιο προνόμιο, αλλά σίγουρα και μία πρόκληση.
Έχεις υποδυθεί μία ποικιλία χαρακτήρων κατά τη διάρκεια της καριέρας σου, από τον Hot Priest του Fleabag μέχρι το All Of Us Strangers και, τώρα, τον Tom Ripley. Είναι πιο ενδιαφέρον να υποδύεσαι έναν κακό;
Ξέρω ότι οι άλλοι έχουν κάθε δικαίωμα να τον αποκαλούν κακό, αλλά νομίζω ότι είναι τόσο πολύπλοκος. Είναι πολύ εύκολο για εμάς να τον αποκαλούμε απλώς κακό. Σίγουρα πιστεύω ότι είναι ένας αντι-ήρωας. Θέλουμε να τη γλιτώσει, ως επί το πλείστον. Τον αμφισβητούμε, και αυτό μπορεί να συμβαίνει μόνο επειδή βλέπουμε τον εαυτό μας στον Tom Ripley. Έτσι, η ιδέα ήταν να κάνουμε το κοινό να νιώσει πώς είναι να είσαι ο Tom Ripley, όχι να είσαι θύμα του Tom Ripley. Επειδή όλοι έχουμε σκοτάδια μέσα μας και είμαστε ένα μυστήριο για τον εαυτό μας, με πολλούς τρόπους.
Από όλους τους χαρακτήρες για τους οποίους έχω μιλήσει, αυτός είναι για τον οποίο ο κόσμος θέλει απαντήσεις. Ποια είναι η σεξουαλικότητά του; Από πού είναι; Είναι αλήθεια το τάδε πράγμα; Και μου αρέσει αυτό, γιατί, κατά κάποιο τρόπο, αυτές οι ερωτήσεις είναι αρκετά αφελείς. Αυτό είναι το νόημα, ότι δεν πρόκειται να μάθουμε. Δεν πρόκειται να πάρουμε την απάντηση στο γιατί, αλλά δημιουργούνται ερωτήματα. Αυτό είναι ένα σημάδι της πραγματικά καλής τέχνης.
Θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε τη σχέση που νιώθει ο Ripley με τον Caravaggio;
Ήταν η ιδιοφυία του Steve Zaillian. Ο Caravaggio είναι καλλιτέχνης που λατρεύω. Η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια καλλιτεχνικών και μου έμαθε για τον Caravaggio και τη χρήση του φωτός από παιδί. Ήταν τέλειο που ήταν μέρος της ιστορίας. Φυσικά πήγαμε να δούμε τα έργα του κατά τα γυρίσματα, και τι προνόμιο!
Μου αρέσει η σύνδεση μεταξύ της απόλυτης γοητείας του με αυτόν τον πολύ σκοτεινό, εγκληματικό άνθρωπο, αλλά και μεγάλης ιδιοφυΐας, και το πώς υπάρχει η διπλή εικόνα του Caravaggio, το είδος της διπλής αυτοπροσωπογραφίας. Αυτό συμβαίνει επειδή αυτά τα έργα τέχνης είναι διαχρονικά και υπάρχει κάτι μεγαλειώδες σε αυτά που συνεχίζει να γοητεύει τους ανθρώπους. Όπως ο τρόπος με τον οποίο ο χαρακτήρας του Tom Ripley συνεχίζει να γοητεύει τους ανθρώπους. Το κοινό δεν χρειάζεται να βλέπει απαραίτητα πάντα την καλοσύνη.
Ή η νέα λέξη με την οποία ασχολούνται όλοι αυτές τις μέρες, η προσβασιμότητα. Δεν νομίζω ότι η προσβασιμότητα είναι απαραίτητα αυτό που χρειάζεται το κοινό. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να ταυτίζονται με όλους τους χαρακτήρες. Στην πραγματικότητα μερικές φορές αυτό με το οποίο ταυτιζόμαστε είναι η μη προσβασιμότητα, επειδή κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στα συναισθήματά τους με τον τρόπο που θα θέλαμε. Αυτό είναι που αναγνωρίζουν στον Tom. Η δουλειά μας ως καλλιτέχνες – και νομίζω ότι ο Caravaggio το κατάλαβε αυτό – είναι να αναπαραστήσουμε αυτό που υπάρχει, όχι αυτό που θα θέλαμε να υπάρχει. Έτσι, η αναπαράσταση του σκοταδιού, για μένα, είναι πολύ σημαντική γιατί σημαίνει ότι μπορούμε να κατανοήσουμε την ελαφρότητα και την καλοσύνη μας σε αντίθεση με αυτό.
Τι ελπίζετε να πάρουν οι θεατές από την εμπειρία της σειράς;
Δουλέψαμε εξαιρετικά σκληρά και κανείς άλλος περισσότερο από τον Steve Zaillian. Ήταν απίστευτα απαιτητικός και σχολαστικός σε κάθε πτυχή της σειράς. Και νομίζω ότι αυτό φαίνεται πάρα, πάρα πολύ. Νομίζω ότι ο ρυθμός της είναι μαγευτικός, συναρπαστικός και ποικίλος. Δεν θα δούμε συχνά μία ασπρόμαυρη μίνι σειρά στην τηλεόραση, με τόσο εξαιρετικό σχεδιασμό παραγωγής. Είναι πάντα ένα δύσκολο ερώτημα το τι ελπίζεις να πάρουν οι θεατές, επειδή δεν είναι δική μου δουλειά στ’ αλήθεια. Ελπίζω όμως να πάρουν κάτι.
