Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με το ΤΩΡΑ του Ρουβά, ο Γιώργος Μυλωνάς
Περίμενα τη στιγμή να απαντήσω στα κολλήματα από όταν ο Sakis άρχισε να τραγουδά το ‘Τώρα’ την περασμένη Παρασκευή στο Estate. Ναι, βαριόταν να τραγουδήσει. Ναι, αν δεν ήξερες απέξω το τραγούδι, με δυσκολία θα καταλάβαινες τους στίχους. Και τι έγινε; Παρ’ολα αυτα και παρ’ όλα τα 46 του χρόνια, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο Έλληνα/Ελληνίδα που μπορεί να κάνει κόσμο με τόσο διαφορετικά μουσικά γούστα να κουνιέται δίχως αύριο και να παραδέχεται πως performance σαν του Sakis -δεν βαριόταν σε καμία περίπτωση να χορέψει- δεν υπάρχει και δύσκολα θα υπάρξει για κάμποσα ακόμα χρόνια. Θα ακούω, λοιπόν, το ‘Τώρα’ στο ριπίτ μέχρι να βρεθεί κάποιο/α μέσα στο σώμα μου να με κατακλύσει/κατακλείσει.
Με την ατάκα της Καίτης Γκρέυ για τον Έλβις Πρίσλεϊ, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Δεν έχει γίνει ποτέ τίποτα καλύτερο στο ελληνικό ίντερνετ. Ένα άρθρο με μια τυπική συνέντευξη της Καίτης Γκρέυ αναπαρήχθη από ένα λαγωνικό με τον μαγικό τίτλο “Καίτη Γκρέυ: Ο Έλβις Πρίσλεϊ ήταν μαλάκας” το οποίο είναι αντικειμενικά η καλύτερη χρήση πίξελς τίτλου άρθρου από τότε που ένας μελλοντικός νομπελίστας πόσταρε το θρυλικό πια “Δείτε το τριχωτό πουλί του Βέρτη”. Λίγο μετά την ήδη μυθική συνέντευξη του Quincy Jones, η Ελλάδα ανταπαντά, και στην ιδέα και μόνο της Καίτης Γκρέυ να ανοίγει feud με τον Elvis απλά λυγίζω. Η φράση “Ο Έλβις Πρίσλεϊ ήταν μαλάκας” είναι το νέο μου #mood, το νέο μου spirit animal, το νέο μου μότο, ένα κίνητρο από μόνο του να γράψω βιβλίο απλά και μόνο για να είναι αυτό τίτλος. Θα ήθελα να γυριστεί μια μικρού μήκους ταινίας με τίτλο ‘Ο Έλβις Πρίσλεϊ ήταν μαλάκας’ (ένας νεαρός καλλιτέχνης περιοδεύει στην επαρχία αλλά δε βρίσκει πουθενά μαγαζάτορες που να του δίνουν stage να τραγουδήσει), θέλω να ξεκινήσω στήλη με τίτλο O Έλβις Πρίσλεϊ ήταν μαλάκας (ανάλυση της ελληνικής ποπ κουλτούρας), θέλω να κυκλοφορήσω σειρά με τισερτάκια και αυτοκόλλητα με μοτάκι Ο Έλβις Πρίσλεϊ ήταν μαλάκας, θέλω να γίνει αναβίωση του τηλεπαιχνιδιού ‘Τα τετράγωνα των αστέρων’ μόνο και μόνο για να κλείνει η Μαρία Αλιφέρη με τη φράση “Και μην ξεχνάτε… Ο Έλβις Πρίσλεϊ ήταν μαλάκας”.
Τίποτα, δε ξέρω, πάω να βάλω να ακούσω Καίτη Γκρέυ.
Με το ‘Florida Project’, ο Κώστας Μανιάτης
Άργησα, ΑΡΓΗΣΑ ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ να δω αυτήν την ταινία, αλλά αυτές είναι οι απώλειες με τις οποίες έρχεσαι αντιμέτωπος, όταν είσαι εθισμένος στις σειρές. Η ταινία, που σχεδόν αγνοήθηκε από τις υποψηφιότητες για τα φετινά Όσκαρ, προσφέρει κάτι πρωτόγνωρο, μα και τόσο απλό: να δεις τα παιδιά-πρωταγωνιστές να παίζουν και να συμπεριφέρονται σαν παιδιά, χωρίς την παραμικρή μικρομέγαλη πινελιά που προσθέτουν οι υπόλοιποι σκηνοθέτες. Ξαναζείς το καλοκαίρι μέσα από τις χωρίς νόημα περιπλανήσεις τους, τα ανόητα παιχνίδια τους και την αυθεντική γλώσσα ενός εξάχρονου, καθόλου εξωραϊσμένης για να ταιριάζει στους κανόνες του σινεμά. Και το κυριότερο είναι ότι βλέπεις το καλοκαίρι τους να το περνούν σε ένα ελεεινό πρότζεκτ κατοικιών, που οι υπόλοιποι θα ήμασταν δυστυχισμένοι και μόνο στην ιδέα να περάσουμε ένα βράδυ εκεί. Τα πιτσιρίκια όμως με τη φαντασία τους, παίρνουν τα χειρότερα υλικά που τους προσφέρει ο λούμπεν μικρόκοσμός τους και φτιάχνουν μία πραγματικότητα που δεν μπορείς παρά να τη ζηλέψεις. Η ταινία βέβαια δεν είναι μόνο αυτό, παίζει σε πολλά επίπεδα και μικροεπεισόδια μεταξύ των πρωταγωνιστών, αλλά αυτός ο ρεαλισμός είναι που θα σου μείνει στο τέλος και θα σε κάνει να πεις “τι είδα μόλις”;
Με το ‘Master Chef’, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Τον προηγούμενο κύκλο σε μεγάλο βαθμό τον σνόμπαρα, παρακολουθώντας αποσπασματικά ελάχιστα επεισοδία. Δεν θυμάμαι καν ποιος κέρδισε για να είμαι ειλικρινής. Φέτος όμως, το βλέπω σταθερά. Όταν χάνω την κανονική προβολή, προσπαθώ να το δω την μεταμεσονύκτια, τόσο σταθερά. Κι έχω κολλήσει. Με τη σοβαρότητα των κριτών και το ύφος που αναλύουν τα πάντα λες και το να κόψεις σωστά το αυγολέμονο είναι ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ, με την αυταπάρνηση των παικτών και τις μαγειρικές τους ατάκες, και φυσικά με αυτούς που αντιπαθώ και θέλουν να φύγουν ΤΩΡΑ, όπως τον Συμεωνίδη και τον Γλωσσίδη. Δυστυχώς, αρκετοί παίκτες έχουν δείξει και κάποια μικρά δείγματα ρατσισμοσεξισμούλη, αλλά και το cringe wathcing, wathcing είναι, όχι; Σας αφήνω τώρα, πάω να ξεκουράσω το τοστ μου και να δω αν ακούγεται το σαλάμι.
Με το ‘Sing Street’, ο Πάνος Κοκκίνης
Tην πάτησα και εγώ όπως ο Μανιάτης. Έχοντας πέσει με τα μούτρα στις σειρές (καταραμένη χρυσή εποχή της τηλεόρασης, πότε θα τελειώσεις επιτέλους;) έμειναν ‘σκονισμένες΄ στο σκληρό ένα μάτσο ταινίες. Το 50% των οποίων δεν θυμόμουν καν πως και γιατί τις έχω σταμπάρει. Οπότε, στα πλαίσια του ξεσκαρταρίσματος που κάνω κάθε μέρα σε όλα (inbox, περιοδικά maxim που έχω στην αποθήκη), έχω αρχίσει να τις βλέπω στο fast forward. Όχι τίποτε άλλο, μπας και δεν με κόψει στις εξετάσεις του τριμήνου ο προφέσορας Δημητρόπουλος. Έτσι, στο fast forward, είδα το Shape of Water (ναι, δεν μου άρεσε-το μολογάω δημόσια). Έτσι ξεκίνησα να βλέπω και αυτό το μικρό κομψοτέχνημα με θέμα ένα nerd που φτιάχνει μια μπάντα στο Δουβλινό των 80ς. Για την ακρίβεια. Πρώτα το είδα. Και μετά μου κόλλησε στον εγκέφαλο το σουξέ τους, ονόματι ‘Ο γρίφος του μοντέλου’.
Με τη βιβλιοθήκη που φτιάχτηκε από βιβλία που βρέθηκαν σε σκουπίδια, ο Ευθύμιος Σαββάκης
Πιθανότατα την περιοχή Cankaya της Τουρκίας θα τη συναντούσες στη ζωή σου μόνο αν (είχες το βίτσιο να) παρακολουθείς ποδόσφαιρο Γ’ Εθνικής Τουρκίας. Έλα όμως που η φοβερή Cankaya έχει βρεθεί τις τελευταίες εβδομάδες στο… Champions League των αναζητήσεων της Google! Ο λόγος; Οι υπάλληλοι της υπηρεσίας καθαριότητας της πόλης δημιούργησαν μία δημόσια βιβλιοθήκη με βιβλία που έβρισκαν στα σκουπίδια! Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, μάλιστα, κατάφεραν να συγκεντρώσουν (με τη βοήθεια του κοινού που ενθουσιάστηκε με το εγχείρημα) πάνω από 6 χιλιάδες τίτλους, δημιουργώντας εντός της παιδικό και ξενόγλωσσο τμήμα, καθώς και τμήμα επιστημονικής έρευνας! Γαμάτο;
