Snowpiercer, το τρένο της μεγάλης ταξικής πάλης

Είτε, αν ανήκουν στους λαθρεπιβάτες της ουράς, εκείνους που σκαρφάλωσαν τσαμπουκαλεμένα στο τρένο πριν αυτό ξεκινήσει το μάταιο ταξίδι του (επτά χρόνια πριν), την βγάζουν μέσα στην εξαθλίωση. Τρώγωντας μια πρωτεϊνική λάσπη σε ράβδους φτιαγμένη από και εγώ δεν ξέρω τι. Και κάνοντας όνειρα για μια ακόμη εξέγερση απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους. Παρότι το τίμημα της εξέγερσης είναι είτε ο θάνατος είτε, ακόμη χειρότερα, να σου βγάλουν το χέρι για 60 δευτερόλεπτα εκτός τρένου και μετά, όπως είναι παγωμένο σαν «σορμπέ», να στο θρυμματίσουν με μια βαριοπούλα.

Αυτό είναι το ρεζουμέ της πολυαναμενόμενης τηλεοπτικής μεταφοράς του γαλλικού graphic novel Le Transperceneige (από τον δημιουργό του Orphan Black και μετά από πολλά σκαπανεβάσματα και καθυστερήσεις) που έχουμε προλάβει να δούμε και ως κινηματογραφική ταινία πριν από μερικά χρόνια, δια χειρός του σκηνοθέτη του Parasite και με τον Captain America Chris Evans στον ρόλο του αρχηγού των ουραγών (και την Tilda Swinton να κλέβει την παράσταση ως φερέφωνο της εξουσίας) που παλεύει να φτάσει στην μηχανή του τρένου και να αλλάξει το status quo.

Εννοείται πως, αν συγκρίνουμε την -παράξενη, ιδιοφυή και Matrix-like- ταινία με τα πρώτα επεισόδια του Snowpiercer (σ.σ. το Netflix θα προβάλλει ένα κάθε εβδομάδα, όπως έκανε με το Last Dance), η σειρά χάνει στα σημεία. Κυρίως γιατί εδώ η ταξική πάλη, προκειμένου η πλοκή να ‘ξεχειλωθεί’ αποτελεσματικά στα χ επεισόδια της σειράς, κάνει χώρο στο αστυνομικό δράμα. Συγκεκριμένα στην σειρά δεν ασχολούμαστε μόνο με την επικείμενη εξέγερση των σκλάβων των τελευταίων βαγονιών, αλλά βασικά με την εξιχνίαση του μυστηρίου για το ποιος από τους επιβάτες της πρώτης θέσης κρύβει ένα Hannibal Lecter μέσα του.

Αυτός είναι ο λόγος που ο ράστα -πρώην ντετέκτιβ- αρχηγός της ουράς (ο Daveed Diggs που τον ξέρεις από το Blackish) έρχεται μπροστά για να βοηθήσει την hostess Jennifer Connelly (εκείνη που τρέχει όλο το τρένο για λογαριασμό του φαντομά μεγιστάνα) να εξιχνιάσει μια ακόμη καννιβαλιστική δολοφονιά.

Δεν ξέρω αν η αδυναμία που τρέφω από την εφηβεία μου για την 49χρονη πάλαι ποτέ πρωταγωνίστρια του Requiem for a dream μου θολώνει λίγο την κρίση, αλλά εγώ εκείνη θεωρώ ως την καρδιά και την ψυχή της ιστορίας. Ότι δηλαδή βάζει ψυχή στην ερμηνεία, προσθέτει βάθος σε κάθε βλέμμα και γενικά δικαιολογεί το Όσκαρ που κουβαλάει από την εποχή του Α Beautiful Mind. Ειδικότερα μετά την αποκάλυψη, ήδη από το πρώτο επεισόδιο, ότι ο μεγιστάνας είναι κυριολεκτικά φαντομάς και ότι εκείνη είναι, μαζί με 3-5 μηχανικούς, που οδηγεί αποκλειστικά αυτή την αμαξοστοιχία. Mε ατσαλένια αποφασιστικότητα και ατσαλάκωτη στολή. Θέε μου, τι υπέροχος συνδυασμός.

Μια αμαξοστοιχία γεμάτη εκπλήξεις αφού, όπως και στην ταινία, κάθε βαγόνι είναι διαφορετικό. Κάθενα λειτουργεί από μόνο του ως ιδανικό set piece για την επόμενη μάχη. Ένα από τα μεγάλα ατού της ταινίας (θυμίζω την σκηνή στην σχολική τάξη με την δασκάλα να βγάζει από το πουθενά ένα τεράστιο οπλοπολυβόλο) που ακόμη δεν έχει εκμεταλλευτεί πλήρως η σειρά.

Και εδώ είναι που πέφτει στο τραπέζι η million dollar question. Θα σταθεί το Snowpiercer στο ύψος των περιστάσεων, ως καλοφτιαγμένο πλέον μετα-αποκαλυπτικό Murder in the Orient Expres; Ή το γεγονός ότι δεν έχει το forward momentum της ταινίας, εκεί που η δράση ήταν σαφής και αποφασιστική (προχωράμε πάση θυσία από το ένα βαγόνι στο επόμενο), θα αποδειχθεί μοιραία για το αν θα εξελιχθεί στην νέα εμμονή μας; Κλίνω προς το τελευταίο. Αλλά είπαμε, έχω αδυναμία στην Jennifer. Και ναι, θα την ακολουθούσα ως το τέλος του κόσμου.