Βάζουμε -ξανά- όλες τις ταινίες Star Wars στη σειρά

Ο λόγος που γίνεται τώρα το συγκεκριμένο είναι ότι η 4η Μαίου, είναι καταχωρημένη ως Star Wars Day, λόγω του φοβερού May the 4th be with you. Παρακάτω, λοιπόν, θα βρείτε το ranking ξεκινώντας από τη χειρότερη και φτάνοντας σταδιακά στην καλύτερη. Τονίζω ότι έχω κρατήσει μόνο αυτές που αφορούν το κεντρικό storyline, δηλαδή τις τρεις τριλογίες.

9. Star Wars: Attack of the Clones

Το ρίσκο που έπαιρνε ο Lucas με την prequel τριλογία ήταν ούτως ή άλλως τεράστιο. Το να φτιάξεις το origin story μιας τόσο εμβληματικής σειράς ταινιών είναι διπλά απαιτητικό. Την πρώτη γλύκα την είχε πάρει με τις αντιδράσεις για το Phantom Menace. Το κερασάκι όμως ήταν καθ’οδόν. Είχε φύγει το παιδί που λένε. Τα άκουσε και όχι ακριβώς αδικαιολόγητα. Το Attack of the Clones είχε πάρα πολλά προβλήματα και δεν μπορούν να με πείσουν για το αντίθετο οι ολοένα αυξανόμενοι αναθεωρητές.

Το love story που εκτυλίχθηκε είναι ένα από τα χειρότερα love stories που έχουμε δει ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Μηδενική χημεία μεταξύ της Natalie Portman και του Hayden Christiansen, άβολες ατάκες και ένα πελώριο that escalated quickly πλανιόταν σαν φάντασμα πάνω από το κεφάλι μας. Αυτή η ψύχρα στην ιστορία αγάπης του αποτυπώνει τέλεια και όλη την απόσταση που ένιωθες συναισθηματικά από οτιδήποτε συνέβαινε. Σαν να έβλεπες όλη την ταινία πίσω από ένα κλειστό παράθυρο.

Πολλές φορές βλέποντας το πόσο προσπαθεί να εκμαιεύσει στο πόδι το breaking bad από την εφηβική αντιδραστικότητα στον εξουσιαστή του διαστήματος εκνευρίζεσαι. Ειδικά εκεί που βρήκε τη μητέρα του δεμένη και ημιθανή, ένιωσα ότι κάπου από πίσω θα περάσει ο Παπαμιχαήλ χορεύοντας. Προσέξτε. Δεν είναι καθόλου σπάνιο να βλέπεις τα origin story ενός εμβληματικού χαρακτήρα να αποτυγχάνουν. Όταν όμως αποτυγχάνεις στο πλάσιμο της ιστορίας του Darth Vader, τότε τα πράγματα δεν θα πάνε απλά στραβά. Θα πάνε πολύ στραβά.

8. Star Wars: The Rise of Skywalker

Πριν δω την τελευταία ταινία του franchise ειλικρινά δεν το ήθελα να τη βάλω τόσο κάτω στην προσωπική μου λίστα. Το The Rise of Skywalker θα ήταν η πιο βαρετή ταινία Star Wars αν δεν υπήρχε το Phantom Menace και το μεγαλύτερο κρίμα αν δεν υπήρχε το Attack of the Clones. Όταν την έβλεπα ένιωθα αυτό που νιώθεις όταν έρχεται ένας απερίγραπτα βαρετός τύπος στην παρέα σου και προσπαθεί αποτυχημένα από την πρώτη στιγμή να αποδείξει πόσο βαρετός δεν είναι. To The Rise of Skywalker μάλλον πληρώνει το γεγονός ότι οι δύο ταινίες που προηγήθηκαν ήταν καλές έως και πολύ καλές. Βγήκαν μπροστά, είπαν την ιστορία τους και στο τέλος έπρεπε να γίνει η χαμαλοδουλειά.

Πρακτικά, οι τρύπες στο σενάριο έμοιαζαν σαν τη βάρκα που αρχίζει να μπάζει σε καρτούν. Το αυτοκόλλητο με το οποίο προσπαθούσε να τις κλείσει η ταινία ήταν διάφορες καθόλου ρεαλιστικές επιλογές των κεντρικών ηρώων που κάπως έπρεπε να κρατήσουν όλο αυτό που βλέπαμε ζωντανό. Το κράτησαν, ευχαριστούμε για τις απαντήσεις αλλά θα μπορούσατε να μας τις στείλετε και με ένα μέιλ.

7. Star Wars: Phantom Menace

Η ασύγκριτη βαρεμάρα στο βλέμμα του Liam Neeson καθρεφτίζει όσα νιώθαμε βλέποντάς το. Το Phantom Menace, για να είμαστε δίκαιοι, τις έχει τις στιγμές του. Ο Darth Maul ήταν από τους καλύτερους villains που είδαμε ποτέ στο Star Wars, η εκπληκτική τελική μάχη και το εντυπωσιακό οπτικά ταξίδι στην πόλη του Jar Jar Binks. Μέχρι εκεί όμως.

Νησίδες μέσα σε απέραντα πελάγη μετριότητας. Τα πάντα κινούνταν βασανιστικά αργά, η πλοκή δεν έδενε, ενώ ποτέ δεν επετεύχθη αυτό το βύθισμα στην ιστορία. Εκεί που χανόσουν μέσα στην πλοκή, η ταινία σε πέταγε πάλι έξω. Εκεί για να τσεκάρεις ποιος σου έστειλε στο Instagram.

6. Star Wars: Last Jedi

Καταλαβαίνω το μίσος για τις προηγούμενες τρεις ταινίες. Δεν θα καταλάβω όμως ποτέ το μίσος γι’αυτήν εδώ. Το Last Jedi δεν ήταν σε καμία περίπτωση το αριστούργημα των αιώνων. Δεν είναι όμως ούτε κακό.

Σας προκαλώ να πάτε στη Wikipedia, να διαβάσετε την πλοκή και να μου πείτε αν αυτό που διαβάζετε δεν μοιάζει περισσότερο με parody του Star Wars. Παρά τη δυσκολία του εγχειρήματος όμως, όλα μπήκαν το ένα πλάι στο άλλο με αρμονικό τρόπο βγάζοντας ένα αξιοπρεπέστατο αποτέλεσμα. Δεν είναι εύκολο να αφηγείσαι τρεις διαφορετικές ιστορίες, και μάλιστα κυκλικά δοσμένες, και ο θεατής να μένει «πιστός» σε όσα βλέπει. Αν μη τι άλλο, λοιπόν, ο Rian Johnson ξέρει να γράφει.

Πιστεύω ακράδαντα ότι για κάποιον που δεν είχε ποτέ τη λατρεία προς τα Star Wars και απλά κάθεται και χαζεύει τις ταινίες, το Last Jedi θα ήταν πολύ υψηλότερα στο ranking.

5. Star Wars: Revenge of the Sith

Θα έλεγα το γκολ της ανατροπής αλλά θα μείνω προσγειωμένος και θα πω το γκολ της τιμής. Φαντάζομαι τον Lucas να κάθεται μετά το Attack of the Clones πίνοντας ουίσκι σε ένα άδειο μπαρ και να φαντάζεται την υποτίμηση εκατομμυρίων geeks ανά τον κόσμο. Τελικά, μάζεψε τα κομμάτια του, άκουσε την κριτική και έσωσε όλο το εγχείρημα της τριλογίας μέσω αυτής της ταινίας. Για την ακρίβεια, μέσω του τέλους της.

Το origin story που με τόση δίψα ψάχναμε, το βρήκαμε στις στιγμές που ο Anakyn παλεύε με τον Vader που αναδυόταν μέσα του. Στα συν που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι πρακτικά πρόκειται για τη μόνη ταινία που φτάνει σε λίγο μεγαλύτερο βάθος την ανάλυση του χαρακτήρα του Palpatine (μέσω της σχέσης του με τον Anakyn) και παραδόξως το κάνει πολύ καλά. Έκτοτε δηλαδή, όταν επιστρέφεις στα Star Wars, νιώθεις μία πολύ μεγαλύτερη σιχασιά ακούγοντας για τον Αυτοκράτορα. Το απόλυτο κακό ήταν εδώ, όχι στον Vader.

ΟK, η μοίρα της Padme δεν ήταν αυτό που θέλαμε να δούμε και έκτος των άλλων ήταν και τρομερά διεκπεραιωτική. Σκεφτείτε όμως και την τρομερή απόδοση της μάχης Yoda vs Palpatine. Κυρίως δε το πώς μπαίνει ο Yoda στη σκηνή.

4. Star Wars: Return of the Jedi

Η χειρότερη ταινία της πρώτης τριλογίας είναι αυτή που την κλείνει. Χειρότερη μεν, καθόλου κακή γενικά δε. Οι αφηγήσεις που περιστρέφονται γύρω από έναν καλό τύπο είναι συνήθως κουραστικές και έχουν να δώσουν μόνο ηθικολογίες. Εδώ ομολογουμένως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Τα side stories είναι αδιάφορα και χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Τα πάντα περνάνε στη μνήμη του θεατή γρήγορα για να φτάσουν στην κορύφωση της σκηνής του Luke με τον Darth Vader. Η παρουσία του Palpatine σε αυτόν τον ύστατο διάλογο θα μπορούσε να λειτουργήσει αν αποδιδόταν θεατρικά το έργο. Ο υποκινητής και πραγματικός υπαίτιος για όλα, αυτός που αποδεικνύει ότι ο Darth Vader πάνω από υπέρτατος villain είναι και ένα θύμα. Κινηματογραφικά όμως είναι τελείως άβολο.

Αν εξαιρέσεις αυτό αλλά και μία γενικότερη τάση εκβιασμού του συναισθήματος που υπάρχει σε όλο το franchise, η σκηνή είναι εξαιρετική στις λεπτομέρειές της. Το μίσος που έρχεται και φεύγει από την κινησιολογία του Luke, η μουσική, η κραυγή του Vader, όταν του κόβεται το χέρι, που μοιάζει περισσότερο με φόβο παρά με πόνο. Κάποιες φορές αρκούν λίγα λεπτά για να σώσουν μία ολόκληρη ταινία.

3. Star Wars: The Force Awakens

Οκ, μπορεί να μην είμαι αντικειμενικό, ακριβώς γιατί μιλάμε για μία από τις καλύτερες εμπειρίες που είχα ποτέ σε κινηματογραφική αίθουσα. Λέγαμε παραπάνω για εκβιασμό συναισθήματος και το Force Awakens από την αρχή ως το τέλος του ήταν αυτό το πράγμα και, αν θέλετε τη γνώμη μου, πολύ καλά έκανε. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό το ανελέητο και πολύ σωστά τοποθετημένο fan service που δεχτήκαμε με αγάπη.

Το Force Awakens πρακτικά είναι ένα remake του A New Hope για millennials. Όλοι οι νέοι χαρακτήρες αντεπεξέρχονται στον πολύ δύσκολο ρόλο (ακόμα και ο Kylo Ren που εδώ είναι ο αντίστοιχος Darth Vader). Τα σκόρπια references που θα βρεις που ξεκινούν από το Empire Strikes Back και φτάνουν μέχρι το Apocalypse Now είναι το ένα κομμάτι σε αυτή τη μείξη παρελθόντος και παρόντος. Το δεύτερο και πολύ βασικό είναι το πώς χτίζονται οι γέφυρες μεταξύ του παλιού και του νέου αλλες φορές με την ίδια τη φυσική παρουσία ηθοποιών και άλλες με τη βοήθεια του cgi.

Τη χρειαζόμαστε αυτή την αγάπη για τον κινηματογράφο, ιδίως όταν γίνεται με κινηματογραφική γλώσσα.

2. Star Wars: A New Hope

Συναισθηματικά να το πάρεις; Αν δεν πήγαινε καλά αυτό, δεν θα πήγαινε τίποτα άλλο. Ιστορικά να το πάρεις; Το 1977 ήρθε και άλλαξε γενικά τον τρόπο που κάθεσαι να φτιάξεις μία ταινία.  Αντικειμενικά να το πάρεις; Μιλάμε για πολύ απλές ιστορίες έρωτα και εξουσίας με ιστορία αιώνων που έρχεται όμως ο Lucas και τις τοποθετεί μαεστρικά στο διάστημα.

Η ιδέα να αφηγηθείς μία ιστορία σύγκρουσης διαγαλαξιακών δικτατοριών και υπερφυσικών χίπηδων μέσα από τα μάτια δύο ρομποτικών σκλάβων είναι από μόνη της αφορμή για ανατριχίλες. Η βάση όσων θέλει να πει ο Lucas είναι ότι ακόμα και σε ιστορίες που απλώνονται σε ένα ολόκληρο Σύμπαν, υπάρχει μία ισορροπία που μας ενώνει όλους: Η περίφημη Force και η σκοτείνη πλευρά της. Ίσως, στη συνέχεια το σημαινόμενο το καταπίνει το εντυπωσιακό σημαίνον. Αυτό το φιλοσοφικής υφής πρόταγμα το βλέπουμε, πριν την εμπορική επιτυχία, εδώ με καθαρότητα και σαφήνεια.

1. Star Wars: Empire Strikes Back

Εντάξει και να ήθελα να ξεφύγω από την προφανή επιλογή, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα. Το Empire Strikes Back δεν είναι η τελευταία ταινία της original τριλογίας, είναι όμως εκείνη που οδηγεί στην κορύφωση του δράματος.

Η καλύτερη κατανόηση του ποιος είναι o Darth Vader αρχίζει να θολώνει τα απόλυτα όρια καλού και κακού εκμοντερνίζοντας λίγο την κλασική παράδοση του A New Hope. Ταυτόχρονα, ο τρόπος που χρησιμοποιείται η Force καθόλη τη διάρκεια της ταινίας είναι υποδειγματική. Μένει αυτή ως το υπόβαθρο της όλης σύγκρουσης και όχι ως ένα plot device που θα μπορούσε να λύσει εύκολα τα πάντα.

Πέραν όμως της κεντρικής πλοκής και φυσικά του περίφημου twist, τα πάντα εδώ είναι εξαιρετικά. Το χιούμορ, οι ερμηνείες, η μουσική και πάνω από όλα ο τρόπος που σε πιάνει από τον λαιμό και σε βγάζει μέσα στο περιβάλλον της, για να σε βγάλει μόνο αφού πέσει και η τελευταία γραμμή των credits. Το υψηλότερο δυνατό που μπορεί να φτάσει μία ταινία τέτοιου τύπου, μάλλον θα το βρεις εδώ.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στις 20 Μαρτίου του 2021 από τον Νίκο Σταματίνη.