Στη σειρά: Και οι 26 ταινίες της Pixar, από τη χειρότερη στην καλύτερη

Το παρόν άρθρο θα μπορούσε να ονομάζεται και «πώς έμαθα να κάνω διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά μου». Αστειεύομαι, αλλά τέτοια παθαίνεις όταν οι ταινίες έρχονται με την υπογραφή της Pixar. Το στούντιο που η Disney αγόρασε για την προηγμένη του τεχνολογία, κατόρθωσε να χαράξει τη δική του πορεία με το καλημέρα του Toy Story. Τα υπόλοιπα τα γράφει ακόμα η ιστορία.

Από περιπέτειες με υπερήρωες, έως ιστορίες για ένα μοναχικό ρομπότ σε μια μετα-αποκαλυπτική Γη, οι 26 ταινίες της Pixar μέχρι σήμερα έχουν κερδίσει την αναγνώριση τόσο για τις περιπετειώδεις διαθέσεις τους καλλιτεχνικά, όσο και για τη μεγάλη τους αποδοχή από το ενήλικο κοινό. Ακόμη και τα low-tier έργα της Pixar έχουν συνήθως κάτι να προσφέρουν.

Ακολουθεί μία πολύ προσωπική κατάταξη, όπως είναι όλες άλλωστε:

25. CARS 2

«Ε, δεν μπορεί να είναι χειρότερο από το 1», αναφώνησε πριν λίγο καιρό συνάδελφος. Εδώ θα κολλούσε ένα «κι όμως!», αν θεωρούσα πως το Cars ήταν κακή ταινία. Το Cars δεν είναι κακή ταινία, οπότε θα αρκεστώ στο γεγονός ότι το Cars 2 είναι η απόδειξη πως, αφ’ ενός μεγαλύτερη ιδέα δε σημαίνει απαραίτητα και καλύτερη ιδέα και αφ’ ετέρου ότι υπάρχει λόγος που κάποιοι χαρακτήρες όπως αυτός του Larry the Cable Guy έχουν φτιαχτεί απλά για το comic relief. Κάν’τους πρωταγωνιστές και δε μπορούν να υποστηρίξουν τις πιο ευαίσθητες στιγμές του σεναρίου. Το animation είναι εκπληκτικό και η πρώτη σεκάνς χτυπάει σε ρυθμούς James Bond 007, αλλά η ταινία σε εξαντλεί πολύ σύντομα.

24. CARS

Λοιπόν. Το Cars είναι μια χαρά. Δίνει έμφαση στο Route 66 και σε όλη την Americana κουλτούρα αναπολώντας τις παλιές καλές μέρες και σχολιάζοντας την εξαφάνιση της αμερικανικής εργατικής τάξης, άρα δε θα ταυτιστούν απαραίτητα όλοι οι θεατές του. Ο νοσταλγικός του τόνος όμως είναι πάντοτε γλυκός και το σχέδιό του φιλόδοξο. Δανείζεται από πολλές άλλες ταινίες, δεν παίρνει ρίσκα και οι χαρακτήρες του παρότι συμπαθέστατοι δεν μένουν στη μνήμη. Το λένε Cars ωστόσο και είναι καλά.

23. THE GOOD DINOSAUR

To Good Dinosaur είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα εικονογράφησης της Pixar. Το φωτορεαλιστικό animation σού παίρνει πραγματικά την ανάσα και ταιριάζει απόλυτα με τον στοχαστικό τόνο της ταινίας. Γι’ αυτό και όλος ο χρόνος που ξοδεύεται στις πιο καρτουνίστικες συναντήσεις του Arlo με τα υπόλοιπα θεριά, με έβγαζε συχνά από το mood. Η συγκεκριμένη ταινία είναι από αυτές του στούντιο που απευθύνονται (πολύ) περισσότερο σε παιδιά και δεν υπάρχει απολύτως τίποτα κακό σε αυτό. Δε θα κακιώσω στην Pixar επειδή έφτιαξε κάτι που απευθύνεται στο βασικό της κοινό.

22. CARS 3

Το Cars 3 δεν κατάφερε να βγάλει τη ρετσινιά του πιο μεχ franchise της Pixar, όμως ανάμεσα στη δική του σειρά ταινιών, τερμάτισε πρώτο. Η ταινία και ο ίδιος ο McQueen επιστρέφουν στις νοσταλγικές ρίζες του πρώτου Cars, ο δεύτερος πιο ώριμος, έτοιμος να δεχθεί συμβουλές μακριά από τους hi-tech εξομοιωτές που ενισχύουν τον ανταγωνιστή του. Η βαθιά αγάπη της συγκεκριμένης σειράς για την αναλογική εποχή – και οι τρομερά επιτυχημένες πωλήσεις των low-tech παιχνιδιών του – έρχεται σε αντίθεση με το σήμερα, όμως αυτό ακριβώς μπορεί να κάνει τη διαφορά. Η παρουσία του Doc Hudson, μέντορα του McQueen, με τη φωνή του Paul Newman σε φλάσμπακ επίσης, είναι το ηθικό κέντρο βάρους της ταινίας και δεν απογοητεύει σε τίποτα.

21. A BUG’S LIFE

Το A Bug’s Life είχε την κακή τύχη να έρθει καπάκια μετά το Toy Story. Τότε το στούντιο έψαχνε ακόμα την ταυτότητά του κι έτσι η συγκεκριμένη ταινία δεν έχει αυτό το χαρακτηριστικό, πιξαρένιο αποτύπωμα. Παρ’ όλα αυτά έχει πλούσιους χαρακτήρες που στην πλειοψηφία τους έχουν τη δική τους ιστορία να πουν, έχει μπόλικο δράμα πλάι στο χιούμορ, και το αιώνιο – πλην όμως πάντοτε σημαντικό – μήνυμα για τη σημασία της κοινότητας. Απλά να, συνήθως το ξεχνάω μέχρι να δω ή να ακούσω κάποια αναφορά και να πω αααα ναι, η μυρμηγκοταινία. Όχι το Antz. Η άλλη, η καλή.

21. ELEMENTAL

Δεν υπάρχουν κακές ταινίες της Pixar, μόνο αυτές που πετυχαίνουν μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Το Elemental είναι μία γλυκιά ιστορία με ένα μήνυμα για τη σύνδεση διαφορετικών πολιτισμών, πάντοτε ηχηρό και επίκαιρο. Συχνά χάνεται μέσα από την κουνελότρυπα των δικών του εννοιολογικών λεπτομερειών, όμως παραδίδει περιστασιακά εκπληκτικές εικόνες και στοχαστική αισθητική. Αυτό είναι το καλό χαρτί του Peter Sohn του Good Dinosaur φαίνεται, και όχι το πώς κρατάς συναρπαστική μία ταινία, αφού και το πρώτο του πρότζεκτ στην Pixar ήταν πανέμορφο αλλά ανιαρό. Κρίμα γιατί το Elemental είναι το πρώτο καθαρόαιμο love story του στούντιο.

20. BRAVE

Με το Brave η Pixar είχε προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημα του all-male ρόστερ πρωταγωνιστών της, όμως το αποτέλεσμα έμοιαζε περισσότερο με απάντηση στην κριτική παρά με ολοκληρωμένη, δομημένη ιστορία. Δεν είχαν βοηθήσει καθόλου και οι παραφωνίες στην κωμωδία του. Η ταινία θέλει να σχολιάσει τα δεινά των γυναικών σε θέσεις ευθύνης ή σε συντηρητικές κοινωνίες σε μία ανασυσκευασία για νεότερο κοινό (μία πριγκίπισσα δε χωράει στο γυαλιστερό κουτί της και παραβιάζει τους κανόνες για να κάνει ό,τι θέλει), όπως και τη συχνά συγκρουσιακή σχέση μητέρας και κόρης. Και δεν είναι χωρίς αρετές. Υπάρχουν στιγμές γνήσιας γλύκας μεταξύ της Merida και της μητέρας της, και το animation έχει εντυπωσιακές νότες (τα τοπία!), αλλά η ταινία μοιάζει ημιτελής. Γεγονός που εξηγείται από την αντικατάσταση της Brenda Chapman στη σκηνοθεσία με τον βετεράνο storyboardist Mark Andrews.

19. MONSTERS UNIVERSITY

Το Cars 2 είχε απογοητεύσει και το Brave δεν είχε ενθουσιάσει, οπότε όταν ήρθε και το Monsters University με μια χαλαρή απλότητα που δε θύμιζε σε πολλά τους ογκόλιθους Toy Story 3, Up και WALL-E που είχαν κάνει τους πάντες να ψάλλουν “Pixar!1Pixar!PIXAR!” στα τέλη των ‘00s, άρχισε κουβέντα περί αποπροσανατολισμού του στούντιο. Το University όμως είναι ζωντανό, εγκάρδιο και με ένα μήνυμα που βρίσκεις σπάνια, όχι μόνο στο animation, αλλά και στις feelgood ταινίες γενικότερα: Όχι, δε μπορείς να κάνεις πάντα το όνειρό σου πραγματικότητα. Μπορείς όμως να βρεις τρόπο να κάνεις κάτι που αγαπάς σχεδόν εξίσου. Αν σου λείπει και εσένα ώρες-ώρες αυτό το ρεαλιστικό μήνυμα από το σινεμά, δες επίσης και το The Disciple στο Netflix.

18. INCREDIBLES 2

Λιγότερο τολμηρό, συναισθηματικά ελαφρύτερο και σίγουρα μακριά από τον ρομαντισμό του ορίτζιναλ – οι συνειδητές αναφορές του στη σύγχρονη Αμερική θα μπορούσαν να συνοδεύονται και από επεξηγηματικά ντοκιμαντέρ – το Incredibles 2 μπορεί πολύ δίκαια να υπερηφανεύεται για τη θέση του ανάμεσα στην υπερηρωική δεκαετία που διανύουμε. Ρυθμικό, εφευρετικό και πάντα ανθρώπινο, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει.

17. ONWARD

Το Onward διαδραματίζεται σε έναν άλλοτε μαγικό κόσμο που έχει απωλέσει πια τη μαγεία του. Τα Tolkien-ικά του στοιχεία (μαγικά πλάσματα, ήρωες, εκστρατείες, ξόρκια και τέρατα) αναμειγνύονται με μία πιο κοινότοπη καθημερινότητα – εδώ τα ξωτικά και οι κένταυροι ζουν στα προάστια και οι αδέσποτοι μονόκεροι καμιά φορά ψάχνουν τα σκουπίδια.

Η μεγαλύτερη δύναμη του στούντιο είναι ότι μπορεί να φέρνει το γλυκόπικρο αντιμέτωπο παρέα με το αστείο, σε ιστορίες που μπορούν να αγγίξουν όλες τις ηλικίες. Ούτε το Onward δεν είναι κορυφαία Pixar, αλλά εκτελεί σωστά την οικεία συνταγή.

16. Luca

Δεν είναι top-tier Pixar αλλά, καθώς το στούντιο φτάνει σιγά-σιγά στη μέση του ηλικία, είναι ενθαρρυντικό ως σημάδι ότι οι κινηματογραφιστές του στούντιο είναι ακόμα πρόθυμοι να δοκιμάζουν νέες αποχρώσεις στο εύρος και τους τόνους τους. Το Luca καταπιάνεται με την αντρική φιλία (το subtext του ομόφυλου έρωτα είναι επίσης εκεί, αγγίζοντας μάλιστα για αρκετούς το επίπεδο του queerbaiting) και με τον πόνο του να είσαι αουτσάιντερ με συμπόνια και ήπια διάθεση. Τα κλασικά θέματα της αναζήτησης αποδοχής και της εύρεσης της δικής σου φυλής αποδίδονται αυθεντικά, το ίδιο και το σπαρακτικό φινάλε. Το Luca μπορεί επίσης να υπερηφανεύεται για ένα από τα καλύτερα μουσικά σκορ της Pixar (ευχαριστούμε, Dan Romer).

15. FINDING DORY

Αν κάτι αξίζει να βρεθεί, είναι η ταυτότητα της Dory. Κι αυτό γιατί ενώ η απώλεια μνήμης της είχε χρησιμοποιηθεί πιο πολύ ως comic relief στον Nemo, υπήρχε πάντοτε μια μελαγχολική διάσταση σ’ αυτό το blue tang που δεν ήξερε πού πατούσε και πού βρισκόταν. Ή μήπως ξέρει πολύ καλά τελικά; Το Finding Dory δίνει απάντηση και γι’ αυτήν και για τους υπόλοιπους χαρακτήρες που αναζητούν κάτι αρειμανίως κατά τη διάρκειά του.

14. TOY STORY 4

Με την αναζήτηση ταυτότητας ασχολείται και το Toy Story 4, η αυλαία – μάλλον – του θρυλικού franchise της Pixar. Ο Woody πλέον ανήκει διαφορετική μικρή ιδιοκτήκτρια, όμως δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τον Andy. Μήπως κι ο ίδιος ως παιχνίδι είναι ξεπερασμένος; Σε όλη τη διάρκεια σχεδόν της ταινίας ζει έναν ήπιο, παρατεταμένο νευρικό κλονισμό που τον αναγκάζει να αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο φόβο του. Ότι αν δεν είναι Καλό Παιχνίδι, μάλλον δεν είναι τίποτα. Ένα φιλμ με ενέργεια και χιούμορ που ξέρουμε πια να περιμένουμε, το Toy Story 4 επανεκτιμά τις δυνάμεις του κεντρικού του ήρωα και αγκαλιάζει τη ζωή με όλους τους κινδύνους και τις αβεβαιότητές της.

13. THE INCREDIBLES

Υπερηρωική οικογένεια, παραπομπές στη Golden Age των κόμικ, τα βάσανα που απασχολούν τη σύγχρονη οικογένεια – εντάξει, πέρα από τις υπερδυνάμεις τους – ένα σάουντρακ με επιρροές old school κατασκοπικού θρίλερ και πλοκή που σε κρατάει στην τσίτα. Πάνω απ’ όλα, οι Incredibles είναι απλά κουλ. Μου πήρε καιρό να το καταλάβω γιατί όταν είχε βγει δεν είχα καμία όρεξη να χωνέψω 3D ανθρώπους, αλλά τελικά το ένιωσα μέσα μου παντού, σα να μην πέρασε μια μέρα απ’ την τελευταία φορά που με διασκέδασε η Pixar. Α, και Edna Mode. Πάντα Edna Mode.

12. SOUL

Εάν μείνει κανείς στα 15 λεπτά που διαρκεί η οντισιόν για ένα κουαρτέτο του Joe, του δάσκαλου μουσικής που ονειρεύεται να γίνει full-time τζαζ μουσικός, θα έχει μόλις δει το σπουδαιότερο, πιο αγνό αφιέρωμα της Pixar στις τέχνες. Σε αυτό το σύντομο διάστημα, η ταινία παραδίνεται εντελώς στη μουσική της. Μετά γίνεται το τρίτο μέρος μίας άτυπης μεταφυσικής τριλογίας της Pixar – παρέα με τα Coco και Inside Out που θα βρεις υψηλότερα – αγγίζοντας μία θεματική που δύσκολα δοκιμάζουν οι ταινίες, animated ή μη: το νόημα της ζωής. Ήταν ένα φοβερά φιλόδοξο πλάνο που δεν πέτυχε ποτέ τονική ισορροπία, αλλά πρέπει να θαυμάσεις την απόπειρα. Είχε, πάντως, να με διαλύσει έτσι προεπίλογος της Pixar από το Coco και το τραγούδι της γιαγιάς.

11. RATATOUILLE

Το κόνσεπτ του Ratatouille δεν είναι και το πιο συναρπαστικό. Ένας αρουραίος θέλει να γίνει σεφ στο Παρίσι; Πόσο εύκολα θα μπορούσε να είναι για χασμουρητά, πείτε μου. Η ρομαντική ματιά του για το Παρίσι και την γκουρμέ κουζίνα όμως, ο Ντικενσιανός χαρακτήρας του Linguini, το non-stop χιούμορ, η πειστική απεικόνιση ενός καλλιτέχνη και μια κριτική-ρεσιτάλ για το τέλος, είναι η συνταγή που μας σέρβιρε το πιο νόστιμο ratatouille που (δε) θα φάμε ποτέ. Μπορεί να μη φτάνει ποτέ σ’ αυτό το διεγερτικό κρεσέντο που μας φυλάει συνήθως η Pixar, αλλά διαφέρει σε ύφος απ’ όλα τα υπόλοιπα.

10. MONSTERS INC.

Μπορεί στη σούμα το The Incredibles να είναι αρτιότερη ταινία από το Monsters Inc. Μπορεί κι από το Ratatouille. Σε κανένα σημείο τους όμως δεν ένιωσα ότι θέλω να βγάλω την καρδιά μου και να τη φάω, όπως μου συνέβη με τον Sully, τη μοναξιά του, και τη Boo. Ειδικά με την (προ)τελευταία τους συνάντηση στο δωμάτιό της και το γλυκό “Kitty” που ακούστηκε πριν αποχαιρετιστούν.

9. TURNING RED

Η Pixar είναι διάσημη για τους άντρες της. Οι 20 από τις 24 μεγάλου μήκους ταινίες του εμβληματικού στούντιο επικεντρώνονται σε ανδρικούς χαρακτήρες, και οι 23 από τις 24 έχουν σκηνοθετηθεί από άντρες, ή γραφτεί από άντρες (50 από τα 59 άτομα που έχουν έχουν γράψει σενάρια για την Pixar είναι άντρες). Με το Turning Red της Domee Shi και της all-female ομάδας της, το στούντιο κάνει επιτέλους μία ιστορία ενηλικίωσης γύρω από τη γυναικεία εμπειρία, τοποθετώντας τη μάλιστα στο 2002 – την εποχή των tamagotchi, των κοσμημάτων φιλίας και της κορύφωσης των boybands. H Pixar κάνει το Pen15 της με λίγα λόγια, αναφέρεται στην περίοδο χωρίς φόβο και πάθος, και έχει πιθανώς το πιο αστείο σενάριο που είχε ποτέ το στούντιο χωρίς να χάνει από το όραμά της την προσπάθεια της ηρωίδας του για αυτοπραγμάτωση.

Διάβασε εδώ πώς το Turning Red γράφει ιστορία για τις γυναίκες αυτή τη στιγμή.

8. COCO

Το Coco έριξε τα τείχη μεταξύ νεκρών και ζωντανών τη στιγμή που η δική μας Δύση προσπαθούσε να υψώσει τα δικά της. Είναι επίσης και ένα αισθητικό θαύμα που κράτησε το ισχυρότερό του χτύπημα για το τέλος. Αφού πρώτα γέμισε την οθόνη με χρώμα, κουλτούρα και ερωτήσεις για τη ζωή και τον θάνατο, χρησιμοποίησε την τελευταία βερσιόν που ακούμε από το Remember Me για να μας μείνει αξέχαστο.

7. TOY STORY 2

Σχεδόν όσο καλό ήταν το πρώτο. Λέω σχεδόν, γιατί διστάζω να τα βάλω στην ίδια θέση όταν συνέβη το Toy Story 3. Συνέβη επίσης και το When She Loved Me. «Ποτέ δεν ξεχνάς παιδιά σαν την Emily και τον Andy. Αλλά σε ξεχνάνε αυτά». Καταστροφή.

6. FINDING NEMO

Μυστικό: Όταν είχε βγει το Finding Nemo, είχα εκνευριστεί τόσο που είχε σπάσει το ρεκόρ του Lion King που δεν ήθελα να το δω. Τελικά το είδα και κατάλαβα. Και τη φρενίτιδα και όλα.

Το Finding Nemo είναι ο ορισμός του instant classic. Έκοψε ένα κομμάτι από την πίτα της ποπ κουλτούρας και το έκανε δικό του για πάντα. Όλα είναι ακριβώς όπως πρέπει, από τα πρώτα τραυματικά λεπτά, την περιπετειώδη πλοκή, τις εκπλήξεις, το ξεκαρδιστικό χιούμορ, τις εγκάρδιες στιγμές, και πάνω απ’ όλα, μέχρι τη σχέση πατέρα-γιου και το μάθημά της: Κάποιες φορές πρέπει να αφήσεις τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους: «Δε μπορείς να μην αφήσεις ποτέ να του συμβεί κάτι. Γιατί τότε δε θα του συμβεί τίποτα».

5. UP

Το Up είναι η αρχή του, είναι αλήθεια. Είναι και η κατηγορία που όχι άδικα του προσάπτουν. Δε μένει όμως μόνο σε αυτή. Η σχέση του Carl με τον Russell είναι η απόδειξη πως όσο πάτο κι αν έχεις πιάσει, μπορείς πάντα να ξαναβρείς την αγάπη. Και την περιπέτεια. Και όσα νόμιζες ότι έχεις χάσει, ακόμα κι αν οι πληγές σου δε μπορούν να επουλωθούν ποτέ τελείως. Έχω επίσης μία αδυναμία στην τρίτη ηλικία (όταν δεν με γκρεμοτσακίζει για να κάτσει στο λεωφορείο), οπότε παίρνει κάποια points και από κει.

Το Up ξεφουσκώνει πολύ στην τελευταία του πράξη, όμως για εμάς τους γραφικούς το ταξίδι αξίζει περισσότερο από τον προορισμό. (Επίσης δε θα με πείσει ποτέ κανείς ότι κάπου, κάπως, κάποιοι δεν πέτυχαν φωτογραφία του Ζάχου Χατζηφωτίου και αποφάσισαν να τον ξεπατικώσουν).

4. WALL-E

Το WALL-E δεν είναι μόνο ένα αριστούργημα. Είναι ένα θαρραλέο αριστούργημα. Δεν είναι δύσκολο να φτιάξεις το φιλικό ρομπότ που θα αγαπήσει το κοινό, έχουμε άλλωστε δει πολλά τέτοια, δεν είναι όμως κι εύκολο να το πετύχεις όταν για τα πρώτα 30 ολόκληρα λεπτά το ρομπότ αυτό δεν βγάζει μιλιά. Πέτυχαν διάνα και με το design του. Ένα μάτσο σκουπίδια με μεγάλα, μελαγχολικά μάτια που σε ρίχνουν στο φιλότιμο. Σύνθλιψη με την πρώτη ματιά. Η αντιπαράθεση της λαχτάρας του Wall-E για συντροφικότητα με την αποξένωση των ανθρώπων στην ταινία, απογειώνει στην εκτέλεση μια αρκετά απλή ιστορία. Μόνο χειροκροτήματα.

3. TOY STORY

Όπως συμβαίνει με όλα τα διαμάντια, το Toy Story θα διατηρεί την αξία του, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Όπως συμβαίνει επίσης και με τις πρώτες αγάπες, μπορεί να ζήσεις μεγαλύτερες, αλλά αυτές θα έχουν πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου. Όταν τα έβρισκαν σκούρα οι συντελεστές όσο έγραφαν την ταινία, επαναπροσανατολίζονταν σε έναν και μοναδικό σκοπό. Οι χαρακτήρες των Woody και Buzz Lightyear και η σχέση τους θα έπρεπε να είναι τόσο καλοφτιαγμένα, που ακόμα κι αν όλη η ταινία εκτυλισσόταν σ’ ένα ασανσέρ, αυτά θα μπορούσαν να τη στηρίξουν. Το αποτέλεσμα όχι μόνο τους δικαίωσε, αλλά άλλαξε για πάντα και τον κινηματογράφο. Μπορεί να θρηνώ ακόμη το hand-drawn animation, όμως ως επίτευγμα το Toy Story έφτιαξε δική του σχολή.

2. TOY STORY 3

Το σίκουελ που δεν ήξερα ότι ήθελα. Μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει. Θάνατος, σχέσεις που ραγίζουν, ο άτιμος ο χρόνος που δε μπορείς να προλάβεις – όλα θέματα που άγγιξε το Toy Story 3 χωρίς να χάσει την ευθυμία του. Οι τελευταίες του σκηνές θα στοιχειώνουν κι εμένα και τα τελευταία μου παιχνίδια. Θα τα πάρουν από το πατρικό μου μόνο μεσ’ απ’ τα παγωμένα μου δάχτυλα.

1. INSIDE OUT

Σχεδόν όλες οι ταινίες της εξάδας φλέρταραν με την κορυφή. Στο τέλος κέρδισε το Inside Out για την ογκώδη σημασία του. Είναι ξεκαρδιστικό, ναι. Είναι γλυκό, ναι. Είναι μελαγχολικό όπως μας αρέσει να είναι η καλή Pixar, ναι. Έχει και την κλασική σκηνή που ξέρεις ότι θα σε στείλει στον ψυχολόγο, ναι. Η δύναμή του όμως, κρύβεται στην αξία που δίνει σε όλα μας τα συναισθήματα. Όχι μόνο τα καλά. Η απενοχοποίηση αυτή είναι πολύτιμη σε μία εποχή που η φροντίδα της ψυχικής μας υγείας είναι ακόμα ταμπού (πολλά, πολλά thumbs up και για την επιτυχημένη απεικόνιση της κατάθλιψης). Για την περίπτωση, δε, ενός παιδιού-θεατή, μιλάμε για θησαυρό. Όλα αυτά κάνουν την ταινία – προς το παρόν εύχομαι – μοναδική στο είδος της.

Το Turning Red κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες από τη Feelgood.