Στο “Kill the-M-all” θα σου περάσουν όλα

Το Kill the-M-all είναι το παρελθόν και το παρόν ενός βετεράνου στρατιώτη. Επιστρέφοντας από το “μέτωπο” προσπαθεί να ζήσει μια κανονική ζωή. Όχι τίποτα σπουδαίο, δάφνες, παρελάσεις και χειραψίες με τον πρόεδρο, απλά πράγματα.

Μία σχέση και μία δουλειά σχετική με την προυπηρεσία του στο στρατό ως χειριστής τηλεκατευθυνόμενων βομβών. Παρακολουθεί τα μόνιτορ του συστήματος ασφαλείας με μοναδική οδηγία να ειδοποιήσει τους υπεύθυνους ασφαλείας μόνο όταν κάτι μπορεί να διαταράξει  το “κλίμα” του χώρου.

Το πρόβλημα είναι ότι παρακολουθώντας τα μόνιτορ μπερδεύει το παρόν με το παρελθόν. Η παρακολούθηση των μόνιτορ επιβαρύνει την ψυχική του υγεία και η αφήγηση, που είναι το βασικό concept εδώ, διακόπτεται από τις κρίσεις του.

Οι ανέμελοι περίπατοι στο Mall μπλέκονται με τους περίπατους των θυμάτων στην εμπόλεμη ζώνη, η πραγματικότητα μοιάζει με το σκηνικό ενός fps, κάποιες στιγμές μοιάζουν με γενικό μπλακάουτ και το μόνο που ακούγεται είναι το static στην τηλεόραση.

Οπότε εδώ υπάρχουν τα εξής τινά. Αν, ας πούμε, το θέμα σου είναι αδιάφορο, ok σου είναι αδιάφορο. Οι πόλεμοι είναι των Aμερικάνων, τα θύματα είναι κάποιοι άλλοι. “Και τι με νοιάζει εμένα δηλαδή;” λες. Δε σε απασχολεί άμεσα.

Αν, όμως, υπάρχει έστω και μία γωνία του μυαλού σου που λέει “τι μ@4234ία είναι αυτοί οι πόλεμοι ρε φίλε και τι κουσούρια αφήνουν στους ανθρώπους” αυτό το protest κείμενο είναι ιδανικό για να αντιληφθείς πόσο πολύπλοκη είναι όλη αυτή η πραγματικότητα και ότι ο πόλεμος δεν σταματάει στην εμπόλεμη ζώνη.

Στο κάτω κάτω αυτός ο βετεράνος δεν ήταν και κάνα κομάντο πρώτης γραμμής που έμεινε ανάπηρος ή έχασε μια καριέρα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ένας απλός τύπος ήταν που έψαχνε μια δουλειά χωρίς να έχει κάποια συγκεκριμένα προσόντα.

Και έστω σαν απερισκεψία της νιότης, θεώρησε ότι μπορεί να βγάλει εύκολα λεφτά πατώντας κουμπιά. Πόσοι και πόσοι δεν κάνουν αυτό το πράγμα, γνωστοί δικοί σου και δικοί μου, με τη διαφορά ότι εμείς δεν έχουμε αεροπλανοφόρα και drones;

Και τελικά αυτό το “πατάω μερικά κουμπιά” με τις ζωές των άλλων χαλάει τη δική του καθημερινότητα. Σπασμοί, άγχος, εφίδρωση, παραλήρημα (που συνιστούν και μια εξαιρετικά απαιτητική ερμηνεία από το Στέλιο Δημόπουλο) είναι το τίμημα για αυτή την απερισκεψία της νιότης.

Για πόσο, δηλαδή, θα μπορέσε να κάνει αυτή τη δουλειά; Και πως θα μπορέσει σε αυτή την κατάσταση να έχει μια φυσιολογική ζωή;

Κάπως έτσι το “Kill the-M-all” συνδέει τα διάφορα κομμάτια αυτής της πραγματικότητας, από εκεί που πέφτουν οι βόμβες μέχρι εκεί που οι άνθρωποι περπατάνε ανέμελοι κάνοντας ψώνια την ώρα που κάποιος που δεν είναι και στα πολύ καλά του παρακολουθεί τα μόνιτορ.

Και κάπως έτσι μπλέκει η δική σου φάση με τη φάση του  βετεράνου στρατιώτη. Αν ας πούμε είσαι στη φάση “θεατράκι μωρέ, Τρίτη βράδυ” τότε οι σπασμοί του πρωταγωνιστή διακόπτουν το ανέμελο βράδυ για να σου θυμίσουν ότι κάποιοι σε αυτή τη ζωή δίνουν τον δικό τους αγώνα επιβίωσης και ας είναι αυτό μια δουλειά και μία σχέση.

Αν είσαι στη φάση που θεωρείς ότι παλεύεις για κάτι, για μία φυσιολογική καθημερινότητα, έρχεται να σου θυμίσει ότι υπάρχουν και χειρότερα. Είναι κάτι σαν εφαρμογή του κανόνα ευτυχία = πραγματικότητα – προσδοκίες. Έχουν μεγάλη σημασία οι δικές σου προσδοκίες σε αυτό που θεωρείς ευτυχία.

Κατά μία έννοια το “Kill the-M-all” μπορεί να λειτουργήσει σαν φάρμακο. Εχει μια μοναδική ικανότητα να σου θυμίζει ότι μπορεί υπάρχουν πραγματικά πολύ χειρότερες δουλειές από τη δική σου, υπάρχουν πραγματικά πολύ σοβαρότερα προβλήματα υγείας από τα δικά σου και υπάρχουν πολύ πιο πολύπλοκες καταστάσεις από αυτές που αντιμετωπίζεις και ας φαίνονται απλές.

Οπότε, ναι, στο  “Kill the-M-all” θα σου περάσουν όλα.

Το “Kill the-M-all” παίζεται κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21.30 στο ΘΕΑΤΡΟ ΠΚ, Κασομούλη 30 & Ρενέ Πυώ 2, Νέος Κόσμος. Η είσοδος είναι 10 ευρώ.