Στο θρυλικό “Kids”, οι MGMT ήθελαν απλώς να ειρωνευτούν την pop κουλτούρα
Η ιστορία ενός από τα 100 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών, σύμφωνα με το Rolling Stone.
- 21 ΙΟΥΛ 2025
Τον περασμένο Δεκέμβρη, οι MGMT επέστρεψαν στο μέρος που ξεκίνησαν όλα. 22 χρόνια πριν, δύο φοιτητές από το πανεπιστήμιο του Wesleyan, έδωσαν ένα πολύ ιδιαίτερο, ίσως και λίγο αλλόκοτο, show μπροστά σε συμφοιτητές, φίλους και γνωστούς.
Μία περφόρμανς που καλύφθηκε από μια Canon GL2 βιντεοκάμερα πριν γίνει εστέτ, σε ένα μονοπλάνο που δε θα ζήλευε κανείς και μια ανεμελιά που θα ζήλευαν όλοι. Εκείνο το μεσημέρι της 20ής Απριλίου του 2003, τίποτα από συνέβησαν στο πλαίσιο της “Zonker Harris’ Day”, δεν είχαν κάποιο σκοπό.
Οι Andrew VanWyngarden και ο Ben Goldwasser δεν έπαιρναν πολύ στα σοβαρά ούτε τους εαυτούς τους ούτε την pop κουλτούρα της εποχής. Χόρευαν, γελούσαν, έπαιζαν με κόκκινα δεντράκια και απολάμβαναν την ελευθερία του να τρέχεις δίχως κατεύθυνση, δεξιά και αριστερά.
Το “Kids” ξεκίνησε ως αστείο και μπορεί να μην το ήξεραν τότε, αλλά θα γινόταν το τραγούδι που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή τους. 22 χρόνια μετά το πρώτο τους live, το άσμα ασμάτων των MGMT μετρά περισσότερες από ένα δισεκατομμύριο ακροάσεις στο Spotify. Για τους λάτρεις της στατιστικής, ένας στους οκτώ ανθρώπους στον πλανήτη έχει ακούσει τις παιδικές φωνές που μετρούν αντίστροφα από το πέντε έως το ένα, λίγο πριν σκάσει ένα από τα καλύτερα feelgood beats όλων των εποχών.
MGMT | IG
Για τους Andrew και Ben, δεν ήταν όμως τίποτα παραπάνω από «το πιο χαζό τραγούδι που θα μπορούσαν να γράψουν». Ένα τραγούδι που τους άνοιξε την πόρτα της παγκόσμιας αναγνώρισης, κι ας μην τους ένοιαζε ιδιαίτερα να βρουν το κλειδί για αυτή.
Έπαιξαν σε φεστιβάλ και late-night shows και έγιναν οι rock stars που κάποτε σατίριζαν. Μιλώντας στους Times, εξηγούσαν ότι η μουσική τους προέκυψε ως αντίδραση στα αυστηρά θεωρητικά μαθήματα που παρακολουθούσαν στο Wesleyan.
«Ο Ben μελετούσε πάνω σε μια εξαιρετικά πολύπλοκη μουσική όταν, μια μέρα, είπε ότι θα γράψει το πιο χαζό τραγούδι που μπορεί», θυμάται ο VanWyngarden. «Αυτό κατέληξε να είναι το “Kids” – ο λόγος που έχουμε καριέρα», σημειώνει.
Στις αρχές, βάφτισαν σαρκαστικά τους εαυτούς ως The Management για να χλευάσουν άλλη μια φορά το πώς λειτουργούσε η παγκόσμια μουσική βιομηχανία. Έπαιζαν σε φοιτητικά πάρτι ντυμένοι με γούνες και πίνοντας σαμπάνια, σε κάτι που έμοιαζε περισσότερο με performance art παρά με μπάντα με σοβαρές φιλοδοξίες.
Τα σημαντικότερα τραγούδια τους όπως το “Kids”, το “Electric Feel” και το “Time To Pretend” γράφτηκαν χωρίς καμία πρόθεση να γίνουν επιτυχίες και να βρεθούν στα charts. Ήταν προϊόν της γενικότερης ειρωνικής στάσης τους απέναντι στην pop κουλτούρα.
Χρησιμοποιούσαν παιδικές μελωδίες, synths από laptop και στίχους που χλεύαζαν τους rock stars. Η ειρωνεία τους όμως, ήταν μάλλον υπερβολικά καλή για να περάσει στα ψιλά.
Το “Time To Pretend” τράβηξε την προσοχή της Columbia Records, η οποία τους πρότεινε να κυκλοφορήσουν πλήρες άλμπουμ, σε μια φάση που η μπάντα είχε σχεδόν διαλυθεί. Ο Ben δούλευε σε οικοδομές και σχεδίαζε να ασχοληθεί με την κοινωνική εργασία, αλλά ο Andrew τον έπεισε να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη, ήρθε και το e-mail από την δισκογραφική και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Το άλμπουμ Oracular Spectacular ηχογραφήθηκε με τον παραγωγό των Flaming Lips, Dave Fridmann. Ένας δίσκος που χωρίζεται σε δύο πλευρές. Η μία είναι γεμάτη pop ύμνους και η άλλη παρουσιάζει ένα τελείως πειραματικό, πιο ψυχεδελικό και ειλικρινές μουσικό σύνολο.
Κομμάτια όπως το “4th Dimensional Transition” και το “The Handshake” δείχνουν ότι τα παιδιά που έτρεχαν ανέμελα στο Κονέκτικατ, είχαν πλέον αλλάξει. «Στο “Handshake” σκεφτόμουν έναν τρόφιμο ψυχιατρείου που κοροϊδεύει τη νοσοκόμα κρατώντας το χάπι κάτω από τη γλώσσα», έλεγε ο VanWyngarden στο Spin.
Η άνοιξη των MGMT ήρθε στα ξαφνικά. «Τη μια μέρα σατιρίζαμε τον ακαδημαϊκό κόσμο και την επόμενη παίζαμε σε φεστιβάλ. Δεν καταλαβαίναμε τι σημαίνει αυτό», έλεγε ο VanWyngarden, λίγο καιρό πριν εμφανιστούν στο Late Night του David Letterman. Ένιωθαν ότι άρχισαν να γίνονται αυτό που κάποτε κορόιδευαν.
Οι fans ήθελαν περισσότερα “Kids”, αλλά οι MGMT δεν ήταν πια τα ίδια παιδιά. Το Congratulations κυκλοφόρησε το 2010 ως ένα σκοτεινό, πειραματικό και εντελώς απελευθερωτικό άλμπουμ. Τα παιδιά ήταν μια χαρά, απλώς δεν ήθελαν να παίξουν άλλο το παιχνίδι της ειρωνικής pop.
Αυτά που ξεκίνησαν ως αστείο οι MGMT, έγιναν τα πιο defining τραγούδια μιας ολόκληρης γενιάς. Οι χαζοχαρούμενες μελωδίες και οι στίχοι-παρωδία του ροκ σταρ lifestyle συνδέθηκαν με μια νέα κουλτούρα: την εποχή του hipster, όπου τίποτα δεν παίρνεις στα σοβαρά και όλα είναι κάπως ειρωνικά.
Πλέον, σε κάθε ακρόαση του “Kids”, η νοσταλγία χτυπάει διαφορετικά στο παιδί που ήμασταν κάποτε. Η μεγαλύτερη ληστεία στη ζωή ενός ανθρώπου άλλωστε, είναι η κλοπή της παιδικότητας, από την ενηλικίωση.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
