Στο βάναυσο Masters of the Air, κανείς δεν είναι ασφαλής

Όταν το Masters of the Air είχε ανακοινωθεί προ πανδημίας, η σειρά θα ήταν η πρώτη εσωτερική παραγωγή της Apple. Με προϋπολογισμό 250 εκατομμυρίων δολαρίων και ένα ηχηρό ανερχόμενο καστ, το Masters of the Air εξακολουθεί να αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα για τον streamer, ακόμα κι αν έφτασε στις οθόνες μας λίγο αργότερα από το αναμενόμενο.

Η σειρά είναι στα σκαριά από το 2013 και αναπτύχθηκε από τον Steven Spielberg και τον Tom Hanks, τους ανθρώπους πίσω από το Band of Brothers (2001) και το The Pacific (2010) του HBO. Οι σειρές εκείνες ήταν έπη που μετέφεραν τους θεατές σε μεγάλες μάχες γεμάτες με απροσδόκητους ήρωες, και σε βιώματα σπαραγμού, πένθους, συντροφικότητας, φόβου και ανδρείας.

Λειτουργούσαν επίσης ως ευκαιρίες για ειλικρινείς αποτιμήσεις σχετικά με την προσωπική ενοχή και την αμφισβητούμενη ηθική που είχαν εκδηλωθεί από τις δύο πλευρές, που έκαναν τους πρωταγωνιστές πιο ανθρώπινους. Κατά κάποιο τρόπο κιόλας, μεγαλύτερους από τη ζωή.

Το Masters of the Air δεν φτάνει σε αυτά τα ύψη και ας έχει φτερά.

Όπως αρμόζει στον τίτλο του, το Masters of the Air είναι μεγαλειώδες όταν βρίσκεται σε πτήση, σε μία αρένα απαράμιλλη στην ομορφιά της και ανίερη στα περιθώριά της για τον θάνατο. Ορισμένες φορές, τίποτα άλλο από ένα πλούσιο μπλε δεν απλώνεται για μίλια γύρω και πέρα από την αρμάδα των βομβαρδιστικών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που πιλοτάρουν οι πρωταγωνιστές.

Σε άλλες περιπτώσεις, δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο εκτός από φωτιά, σφαίρες και συντρίμμια που πέφτουν προς κάθε κατεύθυνση. Αυτή η αντιπαράθεση μακελειού και μεγαλοπρέπειας διατρέχει το Masters of the Air, που αντιμετωπίζει το φαινόμενο της πτήσης με ένα δέος παιδικό, ενισχυμένο με θεαματικά VFX, αλλά και με το πνεύμα, τον τόνο και το ύφος old school ταινιών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Δεν προσπαθεί να είναι μοντέρνο. Φαίνεται μάλιστα, κάποιες φορές, να αντιστέκεται ενεργά σε αυτό.

Μπορείς να καταλάβεις όλα όσα πρέπει να ξέρεις γι’ αυτό από τους τίτλους αρχής. Είναι οι πιο παλιομοδίτικοι κινηματογραφικοί τίτλοι αρχής που έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Έχεις τη σαρωτική ορχηστρική μουσική, τους θυελλώδεις ουρανούς, τα πλάνα σε αργή κίνηση με χαρακτήρες να χαιρετούν, να παρελαύνουν, να κοιτάζουν στο βάθος καθώς ο άνεμος τσαλακώνει τα τέλεια μαλλιά τους, τα μικρά παιδιά που κοιτάζουν με νοσταλγία τον ουρανό. Κινείται μεταξύ κυριακάτικου δράματος στο MEGA Cinema και του blockbuster σινεμά των 1990s.

Είναι καμιά φορά γλυκανάλατο, γεμάτο ατάκες του τύπου “μη μου πεθάνεις τώρα” και “bombs away!” και “θα παραμείνουμε στην αποστολή όσο μπορούμε ακόμα να πετάξουμε!”; Εντελώς. Είναι μία απροκάλυπτα πατριωτική ωδή στους ήρωες της Αεροπορίας Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών που διακινδύνευσαν – και σε πάρα πολλές περιπτώσεις έχασαν – τη ζωή τους πολεμώντας για την πατρίδα τους; Και βέβαια.

Στο ταραγμένο, κρύο εσωτερικό ενός βομβαρδιστικού B-17, δέκα άνδρες έχουν αναλάβει τα εξής: Πρέπει να πετάξουν μέσα από έναν ουρανό γεμάτο αντιαεροπορικά πυρά, να περάσουν δίπλα από εχθρικά μαχητικά αεροπλάνα, να αντιμετωπίσουν τα αναπόφευκτα χτυπήματα στο αεροπλάνο αλλά και τυχόν τραυματισμούς τους, να προσαρμόσουν τη στρατηγική τους ώστε να αντισταθμιστεί η απώλεια αυτών των τμημάτων του αεροπλάνου (και των ανδρών), να κάνουν τους απαραίτητους υπολογισμούς (με χαρτί και στυλό!) για να εντοπίσουν το στόχο, να ρίξουν τις βόμβες και στη συνέχεια να επιστρέψουν στη βάση τους – ή αλλιώς να εγκαταλείψουν το αεροπλάνο σε κατεχόμενο έδαφος.

Το Masters of the Air είναι μία δημιουργία των John Shiban και John Orloff , σκηνοθετημένη από ένα ταλαντούχο ρόστερ που περιλαμβάνει τους Cary Joji Fukunaga (Beasts of No Nation, No Time to Die), Anna Boden και Ryan K. Fleck (Captain Marvel), Dee Rees (Mudbound) και Tim Van Patten (The Sopranos, Boardwalk Empire).

Βασίζεται στο βιβλίο του Donald L. Miller Masters of the Air: America’s Bomber Boys Who Fought the Air War Against Nazi Germany και περιλαμβάνει περισσότερους από δώδεκα βασικούς χαρακτήρες, όλοι βασισμένοι στους πραγματικούς πιλότους, πλοηγούς, βομβαρδιστές, μηχανικούς πτήσης, ασυρματιστές, που ανήκαν στην ηρωική 100η ομάδα βομβαρδιστικών της Όγδοης Πολεμικής Αεροπορίας, με το παρατσούκλι “Bloody 100th”, καθώς είχε γίνει διαβόητη για τις βαριές απώλειες που είχε υποστεί κατά τη διάρκεια της εμπλοκής της στον πόλεμο, καθώς και για τις πολύχρωμες προσωπικότητες των αεροπόρων της.

Το καστ ηγείται ο Austin Butler, ο Barry Keoghan και ο Callum Turner του The Boys in the Boat, εύκολα το standout της σειράς. Ο Turner είναι ο ταγματάρχης John “Buck” Egan, ένας αλαζόνασ, παράτολμος ιπτάμενος, του οποίου η αθυρόστομη προσωπικότητα οδηγεί συχνά σε μεθυσμένα ευτράπελα. Η αφοσίωσή του στον συμμαχικό σκοπό είναι τόσο μεγάλη που, στην αρχή της ιστορίας, απογοητεύεται από το γεγονός ότι ο βαθμός του θα τον κρατήσει πίσω από ένα γραφείο και όχι σε ένα από τα τενεκεδένια μεγαθήρια του στόλου πλάι στους συντρόφους του. Ο Turner εκπέμπει αυτοπεποίθηση, οργή και αφοσίωση – στους αδελφούς του, στα όπλα, στην αμερικανική αεροπορική εκστρατεία – αγκαθωτή και πολύπλευρη.

Ο καλύτερος φίλος του είναι ο ταγματάρχης Gale “Bucky” Cleven (Butler). Και ναι, ο Butler επιδεικνύει δυσκολία στο να πετάξει την προφορά και την τονικότητα του Elvis από πάνω του, ακριβώς όπως έχεις δει να έχει γίνει viral. Το γεγονός ότι οι δύο άντρες μοιράζονται σχεδόν πανομοιότυπα παρατσούκλια δεν μιλάει μόνο για την εγγύτητά τους, αλλά και για τον παιχνιδιάρικο εγωκεντρισμό τους. Αν και ο Cleven είναι ο πιο ήπιος και ψύχραιμος από τους δύο (δεν πίνει, δεν τζογάρει, δεν ενδιαφέρεται για τα σπορ), πρόκειται για ένα ζευγάρι ομοϊδεατών με πάθος για τον ουρανό και λαχτάρα να τα βάλουν με το Τρίτο Ράιχ.

Επικεντρωνόμαστε επίσης σε λίγους και εκλεκτούς άλλους, όπως ο θρασύς υπολοχαγός Curtis Biddick (Keoghan) και ο ατρόμητος ταγματάρχης Robert Rosenthal (Nate Mann) που φτάνει στο Thorpe Abbotts μετά τους υπόλοιπους και γρήγορα καθιερώνεται ως ένα από τα πιο ικανά μέλη της 100ης. Ένας άλλος παίκτης-κλειδί είναι ο πλοηγός Anthony Boyle. Αρχικά αποτελεί βάρος λόγω της ναυτίας του, όμως μόλις οι ανώτεροί του τον τοποθετήσουν σε θέση γραφείου γίνεται απαραίτητος.

Είναι επίσης ο αφηγητής μας στη σειρά, όμως αφενός η ιστορία δεν ειπώνεται σε πρώτο πρόσωπο και αφετέρου πολλά συμβαίνουν όταν ο Crosby δεν είναι παρών, οπότε οι αφηγήσεις του τείνουν να είναι ασύνδετες.

Οι Tuskegee Airmen κάνουν και αυτοί την εμφάνισή τους – έναν εκ των οποίων υποδύεται ο Ncuti Gatwa, ο νέος πρωταγωνιστής του Doctor Who και ήδη πολύ αγαπητός ως Eric από το Sex Education – αλλά μόνο στο προτελευταίο επεισόδιο. Είναι κρίμα να υποβαθμίζονται οι συγκεκριμένοι πιλότοι σε μία υποσημείωση της σειράς (αν δεν σε ενδιαφέρουν τα ιστορικά spoilers, διάβασε περισσότερα εδώ για την ομάδα).

Το να παρακολουθείς αυτή την όμορφα κατασκευασμένη, εξαιρετικά λεπτομερή σειρά είναι σα να επισκέπτεσαι ένα μουσείο ιστορίας με έναν μεγαλύτερο συγγενή που προσπαθεί να σε κάνει να ενδιαφερθείς για μια εποχή που αγαπάει. Χωράει ο νους σου πόσα αεροπλάνα χάθηκαν πάνω από τη Γερμανία μέσα σε μία και μόνο εβδομάδα; Φαντάσου να σου έδιναν ένα τόσο πλούσιο πρωινό πριν πας σε αυτές τις αποστολές! Δεν είναι τρελό ότι οι πιλότοι εκείνης της εποχής έπρεπε να βασίζονται στα μάτια τους για να εκτιμήσουν την κατάστασή τους ενώ βρίσκονταν στον αέρα αντί σε μηχανήματα;

Το Masters of the Air είναι πραγματικά εξαιρετικό όταν αναδεικνύει την ένταση και την κλειστοφοβία που προκαλεί το να σε σπρώχνουν μέσα σε ένα κονσερβοκούτι και να σου αναθέτουν να πετάξεις σε εχθρικό έδαφος. Ανεβαίνοντας στα σύννεφα, οι αεροπόροι μπορεί να πυροβοληθούν, να χτυπηθούν από θραύσματα, να καούν ζωντανοί ή απλώς να πέσουν εκτός αεροσκάφους. Και αν είχαν την τύχη να γλιτώσουν από ένα έκπτωτο αεροπλάνο, αλλά προσγειωθούν κοντά στον εχθρό, τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την πιθανότητα αιχμαλωσίας, τραυματισμού, εχθρικών πολιτών ή ενός πυροβολισμού στο κεφάλι.

Μία αξιοσημείωτη σεκάνς του τρίτου επεισοδίου, ας πούμε, απεικονίζει τον κίνδυνο μίας βομβαρδιστικής καταδίωξης.

Το Masters of the Air δεν είναι απαραίτητα ερωτευμένο με τις πολεμικές ιστορίες, όμως θέλει σίγουρα να τις μετατρέψει σε ψυχαγωγία. Τα δερμάτινα μπουφάν έχουν μεν λειτουργία, να μην παγώσουν οι ήρωες όταν βρίσκονται χιλιάδες πόδια ψηλά στον αέρα, όμως η σειρά είναι πολύ χαρούμενη που μπορεί να τα κάνει να φαίνονται κουλ. Υπάρχει μία διακριτή έλλειψη αποχρώσεων που τη διακρίνει από το Band of Brothers και το Pacific. Αποφεύγει τον βιωματικό ρεαλισμό τους για χάρη μίας πιο στιλιζαρισμένης αισθητικής που μοιάζει, ενίοτε, σχεδόν κομιξική. Είναι άψογα γυαλισμένη, όπως οποιοδήποτε νέο προϊόν της Apple.

Πέρα από τις επιφυλάξεις μου πάντως, η σειρά λειτουργεί. Επικεντρώνεται στην αποτύπωση του πώς φαίνεται – τι σημαίνει, πραγματικά – να συνεργάζεσαι προς έναν κοινό στόχο. Να νιώθεις μία βαθιά αίσθηση ευθύνης για τον συνάνθρωπό σου. Και είναι τόσο μελό όσο φαντάζεσαι, αλλά δύσκολα θα σε αφήσει ασυγκίνητο.

Το Masters of the Air είναι σειρά 9 επεισοδίων και προβάλλεται από την Apple TV+.