Τα καλύτερα μουσικά άλμπουμ του 2013

Χριστούγεννα, πικάπ, βινύλια στο χαλί, τα χαιδεύουμε, τα μυρίζουμε, δίπλα στο δέντρο… οπότε είπαμε στο ONEMAN να κάνουμε τα άλμπουμ της χρονιάς. (Εντάξει, και κατακαλόκαιρο το ίδιο κάναμε). Το θέμα είναι ότι εδώ δεν έχεις  κατάταξη (αν και θα θέλαμε) ή μπλογκοβιζιονική ψηφοφορία αλλά ο κάθε συντάκτης τα δικά του. Για να μην έχουμε μόνο Savages ή μόνο Justin Timberlake. Δες το σαν ένα “ποιος συντάκτης είσαι;”

Η πεντάδα του Στέλιου Αρτεμάκη

Τα 4 φαβορί και το ένα αουτσάιντερ της χρονιάς

Fat White Family – Champagne Holocaust

Χρειάστηκε να ακούσω και τα δύο των Holograms, σερί στο Spotify, για να αποφασίσω ότι το ντεμπούτο τους είναι καλύτερο από το “Forever”. Ξεκάθαρα πιο ωμό, πιο φρέσκο στις ιδέες, πιο αγχώδες στα φωνητικά. Και γι’ αυτό καταλήγω -μέσω Λαμίας, το ξέρω- ότι ο indie δίσκος της χρονιάς είναι το “Champagne Holocaust” των παγκοσμίως άγνωστων Fat White Family. Κι ας είναι δύσκολο να προσάψεις κάτι στο “Forever”. Τέλος πάντων στο δεύτερο δίσκο οι indie μπάντες καίγονται οπότε,να, μια έξτρα δικαιολογία.

 

Deap Vally – Sistrionix

Μπορεί να χαρίζομαι. Μπορεί οι σούπερ σέξι Deap Vally να είναι η αμερικάνικη έκδοση του “από φωνή κορμί”. Αλλά αυτές οι ξαδέρφες των αδερφών Ντιουκς τα κάνουν όλα σωστά. Έχουν τις σωστές μπάντες στη δισκοθήκη, σκάνε λάγνα χαμόγελα στους σωστούς curators, είναι πολύ γαμάτα συνεπής με το κοινό τους. Κυριώς, όμως, γράψανε το “Sistrionix” live, σχεδόν όπως το παίζουν στα φεστιβάλ που συρρέουν ορδές από λιγούρια για να τις δουν. Κανείς δε θα τους έλεγε κάτι αν πήγαιναν για μια πιο στούντιο προσέγγιση αλλά αυτές το έκαναν. Κάτι που σημαίνει ότι τα έχουν όλα γραμμένα και συνεχίζουν στο δρόμο που χάραξαν ο Jimmy Page και ο Jack White. Ακόμα και αν χρειαστoύν μερικοί δίσκοι για να τους φτάσουν.

 

Primal Scream – More Light

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε όλοι οι Brit ήρωες “μεγαλώνουν παιδιά και κάνουν μπάρμπεκιου στην αυλή”, ακόμα και οι Brit 2.0. Εκτός από τον τιτανοτεράστιο -από κάθε άποψη- Bobbie Gillespie που βρίσκει λίγο (περισσότερο) φως στο κεφάλι του για να γράψει λίγο κλασσικό rock, λίγη jazz, μερικές αντισυστημικές ατάκες και τα γνωστά grooves. Και επειδή του περισσεύει λίγο φως αφήνει την παραγωγή εξολοκλήρου στο David Holmes που τα κολλάει μαεστρικά για να βγει ένας δίσκος αντάξιος του ονόματος των Primal Scream. Τι άλλο να ζητήσεις από αυτή τη ζωή;

 

M.I.A. – Matangi

Γενικότερα η MIA είναι από εκείνες τις περιπτώσεις “ιδιαίτερα συμπαθής μεν” αλλά τη μουσική της δεν μπορώ να την παρακολουθήσω εύκολα. Και περιμένω από το 2007-8 να δω εκείνο το μπουμ στη μουσική και δέκα μπάντες να την αντιγράφουν. Νομίζω θα έχει την πορεία του Bill Callahan (διάβασε Δεμέτη για το νέο του δίσκο) και θα αναγκαστεί να το γυρίσει σε κάτι πιο προσιτό σε όλους μας. Κατά μία έννοια αυτό είναι το Matangi. Και αυτός είναι ο λόγος που βρίσκεται σε μια λίστα με τα πέντε καλύτερα της χρονιάς.Είναι, ρε γαμώτο, η πιο απολαυστική δουλειά της μέχρι τώρα.

 

David Bowie – The Next Day

Στη χρονιά των “μεγάλων επιστροφών” #diplis αυτή είναι η πραγματικά μεγάλη. Ο Bowie γράφει τραγούδια που άλλοι θα έδιναν το δεξί τους χέρι για να γράψουν, παίζει με τις μανιέρες του χωρίς να κουράζει, βάζει σύγχρονα μυρωδικά και σέβεται τα λεφτά σου. (Οι Strokes ήταν οι μόνοι άλλοι που με έκαναν να σκεφτώ το ίδιο αλλά δεν είχαν τη μουσική.) Το “The Next Day” είναι από τους δίσκους που πληρώνεις για να έχεις στη συλλογή σου και τέτοια εποχή κάθε χρόνο να βγάζεις, να ακούς και να μυρίζεις το χαρτόνι. Κάθε βαθμό τον κερδίσε με την αξία του και όχι γιατί είναι ο Bowie και δεν μπορούμε να γίνουμε αυστηροί μαζί του.

 

Η πεντάδα της Εύης Χουρσανίδη

Αυτά είναι πέντε από τα albums που άκουσα περισσότερο φέτος, χωρίς σειρά προτίμησης (και σε “Oneman version” -δηλαδή δεν αντικατροπτίζουν απόλυτα το φετινό μου πραγματικό top 5)

James Blake – Overgrown

Αρχικά μπήκα στη διαδικασία να το συγκρίνω με το ντεμπούτο του και να προσπαθώ ψυχαναγκαστικά να αποφασίσω ποιο από τα δύο μου αρέσει περισσότερο (λες και έχει καμία σημασία!), μέχρι που διάβασα κάπου -ενώ προετοιμαζόμουν για το live του στο Ejekt- ότι όλος ο δίσκος αναφέρεται σε μια σχέση από απόσταση και έλιωσα σαν παγωτό. Καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ βρίσκω το “Retrograde” αλλά ο αγαπημένος μου στίχος (ίσως ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί ποτέ για τα βράδια που ξαγρυπνάς με τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι) είναι το “and we lay nocturnal, speculate what we feel” από το “I Am Sold”.

 

Atoms For Peace – AMOΚ

Το 2013 ήταν η χρονιά που όλοι μα όλοι (μέχρι κι ο David Bowie μέχρι κι οι My Bloody Valentine -μέρχι και οι Black Sabbath!) έβγαλαν δίσκο. Μόνο οι Radiohead ήταν απόντες. Εκμεταλλευόμενος το κενό, ο Thom Yorke έστησε μαζί με τον Flea και τον Nigel Godrich τους AFP: σαν να έχεις βάλει μπάσο, κρουστά, κιθάρες, λούπες, beats, απόκοσμα φωνητικά, λίγο Yorke και λίγο Flea στο blender – και πάλι να βγαίνει νόημα. Εθιστικό.

 

Arctic Monkeys – AM

Αυτή τη στιγμή οι Arctics ακροβατούν πάνω σ’αυτό το λεπτό σχοινί που χωρίζει τους “mainstream” από τους “ψαγμένους”. Οι πρώτοι το βρίσκουν κουλ να ακούν Alex (Turner) γιατί τους φαίνεται κουλ τυπάκι και οι δεύτεροι έχουν ξενερώσει τη ζωή τους που το “ΑΜ” είναι “εύκολος” ραδιοφωνικός δίσκος και δε θυμίζει τα παλιά γκάζια. Εγώ δεν θα μπορούσα να νιάζομαι λιγότερο για όλο αυτό, περνάω φανταστικά κάθε φορά που ακούω το άλμπουμ και π ε θ α ί ν ω να τους δω live. Αγαπημένος στίχος: ΟΛΟ το “Do I Wanna Know”.

 

Queens Of The Stone Age – …Like Clockwork

Μου τυχαίνει πάρα πολύ σπάνια. Να μου αρέσει ένα album ολόκληρο από την αρχή μέχρι το τέλος -ενώ δεν είναι ακριβώς “του στυλ μου”. Για μένα είναι ο πιο ολοκληρωμένος ροκ δίσκος της χρονιάς -και σε κάθε ακρόαση τον παραδέχομαι περισσότερο, γιατί δεν προσπαθεί καμία στιγμή να γίνει δήθεν. Στα plus ότι έχουν βάλει το χεράκι τους οι Trent Reznor, Alex Turner, Dave Grohl, Mark Lanegan, James Lavelle, Jake Shears και Elton John. Αγαπημένο κομμάτι το “I Appear Missing” – (σημαντικό!) στην 6λεπτη version του άλμπουμ και όχι στην πετσοκομμένη του video clip.

 

Nick Cave & The Bad Seeds – Push The Sky Away

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τον Nick Cave είναι η λέξη “παραμυθάς”. Κάθε τραγούδι είναι και μία ιστορία -ο Cave την αφηγείται με την έμπειρη, σοφή, μαγική φωνή του, και δεν μπορείς παρά να σταματήσεις ό,τι κάνεις και να τον ακούσεις. Αγαπημένο κομμάτι το ‘Jubilee Street’ και το “αδελφάκι” του, ‘Finishing Jubilee Street’, αγαπημένος στίχος το “she was a catch, we were a match, I was the match that would fire up her snatch / there was a catch” από το “Mermaids”.

 

Η πεντάδα του Ηλία Αναστασιάδη

…που του χάρισε το “Reflektor” o Δημητρόπουλος

Arcade Fire – Reflektor

O Θοδωρής Δημητρόπουλος είχε δίκιο εκείνες τις τελευταίες μέρες του Οκτώβρη, όταν έχοντας ακούσει ξανά και ξανά τον δίσκο, τολμούσε να τον χαρακτηρίσει έως και τον καλύτερο που έβγαλαν ποτέ. Άργησα (να τον ακούσω) αλλά το κατάλαβα. Ο δίσκος, το ξεδίπλωμα του μύθου του Ορφέα και της Ευριδίκης, είναι ΕΝΑ πράγμα, δηλαδή δεν μπορείς να τον πιάσεις απ’ όπου σου καπνίσει. Όσο πιο γρήγορα τον πιάσεις σωστά και ακούσεις πχ. το ‘Awful Sound’ και το ‘It’s Never Over’ σ-τ-η σ-ε-ι-ρ-ά, τόσο πιο εύκολα θα πετάξεις την καραμέλα για το πόσο LCD Soundsystem είναι οι καινούργιοι Arcade Fire. Νισάφι πια. Είναι οι πιο θαρραλέοι και ερωτεύσιμοι που ακούσαμε. Αυτό είναι.

 

Κόρε.Ύδρο – Απλές Ασκήσεις στον Υπαρξισμό

Προσωπικά δεμένος με όλο το θέμα Κόρε Ύδρο το 2013 (που τους έδωσα την ευκαιρία τους), ο φετινός τους δίσκος είναι απλά η αφορμή για να γράψω πάλι γι’ αυτούς. Οι ‘Απλές Ασκήσεις’ δεν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος από ΚΥ, αλλά δεν παύει -από ένα πιο πολιτικό μετερίζι πια- να χωράει όλο το φλέγμα και την ψυχή του ποιητή Παντελή Δημητριάδη. Με σημαιοφόρο μιας συγκρατημένης απογοήτευσης το υπερχίτ ‘Τα Βράδια της Κρίσης’, που περισσότερο εμπνέει παρά σε κάνει να πιάσεις το μοιρολόι, οι Κόρε Ύδρο γράφουν μέχρι και για τους υπηρεσιακούς πρωθυπουργούς αυτής της ζωής όπως ο Παναγιώτης Πικραμμένος. Οικουμενικοί.

 

Savages – Silence Yourself

O καλύτερος δίσκος της χρονιάς σύμφωνα με την Rough Trade. Τα κορίτσια από το Λονδίνο κατάφεραν με το πεντακάθαρο, επιθετικό μπάσο και τον σκοτεινό ήχο κυνηγητού να μεταφέρουν στη μουσική κάτι τόσο μεγάλο όσο το πρωτάθλημα που πήρε η Καϊζερσλάουτερν με το που ανέβηκε στην Bundesliga επί Ότο Ρεχάγκελ. Το ‘Husbands’ μάς είχε προειδοποιήσει από το 2012. Έπρεπε να περιμένουμε αυτήν την επέλαση.

 

Justin Timberlake – The 20/20 Experience

Έξαλλος ο παλιός μου εαυτός τρέχει σε λεωφόρους, παρκάκια, στενοσόκακα και πλατείες, περνάει ανάμεσα από αυτοκίνητα, με παίρνει ταυτόχρονα τηλέφωνο αλλά δεν το σηκώνω, και με τα πολλά φτάνει ματωμένος και κάθιδρος μπροστά μου και φωνάζει: ‘ΜΑ ΚΑΛΑ, JUSTIN TIMBERLAKE’; Τον πιάνω απ’ τους ώμους, τον κοιτάζω στα μάτια και του λέω “Παλιέ εαυτέ, μην πεις άλλα. Άκου το Mirrors και, αίμα μου είσαι, μη ζητήσεις καν συγγνώμη”.

 

Boards of Canada – Tomorrow’s Harvest

Στο δρόμο που χάραξαν οι Mogwai, οι Σκωτσέζοι αδερφοί Sandison καθ’ οδόν προς τα 30 χρόνια δημιουργίας έκαναν ό,τι καλύτερο μετά από οχτώ χρόνια χωρίς κυκλοφορία. Φρέσκια φρεσκότατη electronica, τραγούδια που στο τελείωμα τους σίγουρα σε έχουν μετακινήσει 7-8 σκέψεις πιο πέρα, ουρανοί που καίγονται και δώστε τους μια ταινία επιτέλους να την ντύσουν μουσικά. Shane Meadows, ακούς;

 

Μια τετράδα από την Ιωάννα Μαμάη

Depeche Mode – Delta Machine

Ο 13ος δίσκος των Depeche Mode μας πήγε αρκετά χρόνια πίσω, στα πρώτα τους άλμπουμ που ήταν ηλεκτρονικά. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι του δίσκου διαπιστώνεις πως η μπάντα σε αυτή τη δουλειά αποφάσισε και έβγαλε την πιο ηλεκτρονική της πλευρά κάτι που φάνηκε και στη συναυλία τους στο Terravibe. Σαφώς καλύτερο, από το προηγούμενο άλμπουμ “Sounds Of The Universe” αποδεικνύουν πως έχουν ακόμα να δώσουν. “Προάγγελος” του Delta Machine ήταν το “Heaven” ενώ ξεχώρισαν τα: “Angel”, “Should Be Higher”, “Soothe My Soul” και “Secret to the End”.

 

My Bloody Valentine – m b v

Απ΄τη στιγμή που οι My Bloody Valentine κυκλοφόρησαν το “m b v” όλοι μιλούσαν για αυτό. Και διόλου τυχαίο καθώς ο “βρώμικος” ήχος από τις κιθάρες σε συνδυασμό με τα “βαθιά φωνητικά” έχουν ως αποτέλεσμα έναν σκοτεινό ερωτισμό που σε μαγνητίζει να το ακούς. Προσωπικό αγαπημένο το  “In another way” όπου η φωνή της Bilinda Butcher μπλέκεται με τον εξαιρετικό – σκοτεινό ήχο που είναι ό,τι πρέπει για να κοιτάς τη βροχή από το παράθυρο.

 

Editors – The Weight of Your Love

Παρά τις όχι και τόσο θερμές κριτικές που έλαβε ο δίσκος των Editors, πατώντας το play διαπιστώνεις ότι αρκετοί υπήρξαν άδικοι απέναντί του. Από το πρώτο τους κιόλας τραγούδι “The weight” νιώθεις ότι ο ήχος του περνάει τα κύτταρά σου. Η φωνή του Tom Smith απογειώνει τη δυναμικότητα του τραγουδιού ενώ οι στίχοι του είναι ένα ποίημα. Το ίδιο ισχύει και για το εξαιρετικό “Sugar” που μου θύμιζε λίγο από Depeche Mode.

 

The Ocean – Pelagial

Δεν ακούω post metal. Ούτε καν metal. Αλλά η προτροπή ενός πολύ καλού φίλου να ακούσω το “Pelagial” με έκανε να ανοίξω λίγο ακόμα τους μουσικούς μου ορίζοντες. Οι τίτλοι των τραγουδιών προέρχονται από την ωκεανογραφία και σταδιακά ο ήχος “βαθαίνει” και “σκοτεινιάζει” με αποκορύφωμα το “Benthic: The Origin of Our Wishes”. Ένα άλμπουμ ιδιαίτερο το οποίο αξίζει να ακούσεις και να παρατηρήσεις τι δουλειά έχουν κάνει στον ήχο τους οι Γερμανοί. (κλαπ κλαπ – χειροκροτήματα)

 

Μία πεντάδα του Θοδωρή Δημητρόπουλου

*κατόπιν ευγενικής παραχώρησης του “Reflektor” στον Ηλία.

Kanye West – Yeezus

Ο Kanye συνεχίζει να κάνει τον εαυτό του πρωταγωνιστή της πιο αβάν γκαρντ βιογραφικής μουσικής αφήγησης που μεταπηδάει από τη μουσική στην πραγματικότητα και πάλι πίσω, εδώ κι ένα σερί (ολοένα και πιο προκλητικών) δίσκων. Και συνεχίζει να μου προκαλεί ενδιαφέρον το γεγονός πως ενώ είναι μακράν ο #1 δίσκος της χρονιάς βάσει εμφάνισης σε λίστες μεγάλων μουσικών εντύπων (όπου είναι στην 1η ή 2η θέση πρακτικά όλων) συνεχίζει να αντιμετωπίζεται ο ίδιος ως ανέκδοτο από πολλούς. Η ιστορία θα σας κρίνει!

 

CHVRCHES – The Bones of What You Believe

Μα τι φανταστική χρονιά που ήταν αυτή για την πανέμορφη φλώρικη μουσική. Οι CHVRCHES συνεχίζουν από εκεί που μας παράτησε η ποπ στις αρχές των ’80s και πνίγουν το συναίσθημα σε μπλιμπλίκια καθώς ολοκληρώνουν ένα άλμπουμ που αναιρεί άσπρο/μαύρο έννοιες όπως λυπημένο ή χαρούμενο. Είναι και γλυκό και θλιμμένο μαζί, είναι αορίστως μελαγχολικό. Το “Tether” είναι το καλύτερο κομμάτι, η αλλαγή μετά τα μισά μαγεία.

 

Vampire Weekend – Modern Vampires of the City

Ένα μελαγχολικό αστικό ποίημα γεμάτο αντιφατικές σχέσεις που δε θα έπρεπε να υπάρχουν, για νέους ανθρώπους που πάνε κόντρα σε προκαθορισμένα πεπρωμένα, για αβέβαιες γενιές που παίρνουν τη σκυτάλη αλλά δεν ξέρουν πώς να πορευτούν και δεν είναι σίγουρες πώς να ερωτευτούν. Δεν υπάρχει τραγούδι εδώ μέσα που να μην είναι λατρεμένο, σε αυτό το άλμπουμ μιας πάλαι ποτέ κολεγιακής party band που έφτασε σε έναν ήχο ώριμο και νοήματα γλυκόπικρης αλήθειας. Το καλύτερο άλμπουμ των τελευταίων χρόνων.

 

Charli XCX – True Romance

Έχει γραφτεί γι’αυτήν πως είναι “young mistress of throwback UK doom-candy” και ειλικρινά, ποιος είμαι εγώ για να πω οτιδήποτε μετά από αυτό; Ήταν μες στα 5 αγαπημένα μου άλμπουμ στα μισά της χρονιάς, και παραμένει ακόμα. Ενώνει όλες τις δεκαετίες και όλες τις διαδρομές της ποπ σε ένα γλειφιτζούρι ήχων που σε ενθουσιάζει καθώς σου επιτίθεται από παντού. Καλύτερο κομμάτι το “You (Ha Ha Ha)”.

 

Deafheaven – Sunbather

Δεν έχω ιδέα τι να γράψω για ένα άλμπουμ τόσο έξω από τα μουσικά νερά μου, που όμως από τη στιγμή που το πρωτοάκουσα με άρπαξε από τα μαλλιά και άρχισε να με κοπανάει σε ό,τι τοίχους είχα τριγύρω. Είπα σε φίλους μεταλλάδες πως το άκουσα και πως δεν έχω ιδέα τι είναι. Μου είπαν πως ακόμα και στο μέταλ μου αρέσει το shoegaze. Α, είναι shoegaze. Ναι, φυσικά. Τώρα καταλαβαίνω. Ποτέ τόση αγριάδα δεν έκρυψε τόση μελαγχολία. Πανέμορφο.

 

Η κατάθεση του Χρήστου Δεμέτη

Foals – Holy Fire

Τα έντεκα κομμάτια του “Holy Fire” είναι ότι πιο μεστό έχουν παρουσιάσει μέχρι σήμερα οι Βρετανοί του “δικού” μας Γιάννη Φιλιππάκη (Yannis Philippakis, όπως υπογράφει). Άλμπουμ με αρχή, μέση και τέλος, απλά πράγματα, όμορφες ιδέες. Το “Holy Fire” θα μπορούσε να είναι άνετα δίσκος των Talking Heads και σίγουρα θα έκανε τον Barry White να θέλει να συμμετέχει στα φωνητικά. Το το Late Night και το Milk & Black Spiders έλιωσαν στα αυτιά μου.

 

Kavinsky – OutRun

37χρονος Γάλλος, DJ και παραγωγός. Τον λένε Vincent Belorgey. Τον ξέρεις σαν Kavinsky μετά από το soundtrack του Drive και το αριστουργηματικό Nightcall. 13 κομμάτια από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό με γεύση Daft Punk και κλεφτές ματιές στην εμπνευσμένη πλευρά των 80’s και τα arcade video games. Για πολλούς, ο ηλεκτρονικός δίσκος της χρονιάς. Δεν έχω κανένα μα κανένα λόγο να πω το αντίθετο. Bring Me the Disco King έλεγε κάποτε ο David Bowie. Δικός σας.

 

King Krule – 6 Feet Beneath the Moon

Αν είχα περιθώριο για περισσότερες λέξεις, θα έγραφα τόμο εγκυκλοπαίδειας για τον King. Αλλά δεν έχω. Αυτός ο 19χρονος έχει την στόφα του Will Oldham και του Billy Bragg. Μεγάλες κουβέντες; “Easy – easy” mate. Ναι, ο Archy Marshall,ο King Krule δηλαδή, είναι αγγλόφατσα από τις λίγες και σε βουτάει κατ’ ευθείαν στον ήχο του από το πρώτο άκουσμα. Ή θα σου αρέσει, ή όχι. Έτσι πάει με τους μεγάλους καλλιτέχνες. Ο πιτσιρικάς παρέδωσε το ντεμπούτο άλμπουμ της χρονιάς και έβαλε τα γυαλιά στους δεινόσαυρους που αγκομαχούν για να βγάλουν ένα αξιοπρεπές άλμπουμ. Σκοτεινός και ατόφιος. Γιατί πάντα είναι απαραίτητος ο ρομαντισμός και ολίγον darkwave με trip hop αρώματα.

 

The Black Angels – Indigo Meadow

Όταν ένα τέτοιο άλμπουμ συνδυάζεται με Τέτοιες εμφανίσεις (με Τ κεφαλαίο) σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τότε δεν μπορείς να μην γράψεις για τους Black Angels, από χρέος και μόνο. Μπαρουτοκαπνισμένοι στον κιθαριστικό – ψυχεδελικό ήχο όσο λίγοι. Το μομέντουμ τους ευνοεί καθώς ο ήχος τους στην Ελλάδα, έχει πέραση. Το Indigo Meadow είναι όμως ένα πραγματικά καλό άλμπουμ. Reverb στο φουλ, fuzzy κιθάρες , μπασογραμμές που τρυπάνε τον εγκέφαλο και τύμπανα που τσακίζουν κόκαλα. Οκ, λιγότερο “ωμό” σε σχέση με τα προηγούμενα τους, αλλά τους ανοίγει τις πόρτες και στο πιο “alternative” κοινό. Black Isn’t Black παιδιά.

 

Bill Callahan – Dream River

Nick Drake, Tim Buckley, Smog, Nick Cave, Lambchop, στοπ. Όλα τα παραπάνω μαζί και αμάλγαμα τους, το Dream River. Ο “νοσταλγικός” δίσκος της χρονιάς ανήκει στον Bill Callahan. Αν στους Black Angels ανακαλύπτεις την άγρια πλευρά του Τέξας, εδώ θα βρεθείς μέσα σε ένα μπαρ λίγο πριν το κλείσιμο για το τελευταίο μπέρμπον της βραδιάς. Όσο ακούς το άλμπουμ, τόσο ωριμάζει μέσα σου.