The Conjuring Universe: Και οι 11 ταινίες στη σειρά, από τη χειρότερη στην καλύτερη

Αυτό που ξεκίνησε ως μία λιτή ιστορία για ένα στοιχειωμένο σπίτι, εμπνευσμένη από τις πραγματικές παραφυσικές έρευνες των αμφιλεγόμενων προσωπικοτήτων Ed και Lorraine Warren, εξελίχθηκε σε μία από τις πιο κερδοφόρες σειρές ταινιών τρόμου όλων των εποχών.

Το The Conjuring και οι συνέχειές του, τα prequels και τα spin-offs, είναι ταινίες τεράστιας επιτυχίας, όχι όμως φτιαγμένες από τα ίδια υλικά ή τις ίδιες αρετές.

Με αφορμή την κυκλοφορία του The Conjuring: Last Rites που σκίζει στα ελληνικά και τα αμερικανικά ταμεία, κατατάσσουμε όλες τις ταινίες της σειράς παρακάτω.

11. Wolves at the Door (2016)

Δύο είναι οι ταινίες της σειράς Conjuring που έχουν κατά κάποιον τρόπο αποκηρυχθεί από τη Warner Bros. Και οι δύο σαφώς προορίζονταν να αποτελέσουν μέρος του franchise αλλά για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν θεωρούνται πλέον επίσημα μέρος του.

Προσπερνώντας την πού-τα-πουλάτε-αυτά-ρε διάθεσή μας όταν η WB παριστάνει ότι δεν καταλάβαμε καλά, μπορούμε σίγουρα να δούμε γιατί θα προτιμούσε να ξεχνούσαμε τη σύνδεση του Wolves at the Door με το Conjuring, ή και το Wolves at the Door συνολικά.

Παρά την εμφάνιση του Eric Laden που υποδύεται τον ίδιο ντετέκτιβ που είχε υποδυθεί και στο Annabelle, η ταινία του John R. Leonetti δεν έχει καμία σχέση με τις υπόλοιπες ταινίες. Δεν είναι καν μεταφυσική. Η Katie Cassidy πρωταγωνιστεί ως Sharon Tate, της οποίας η πραγματική τραγωδία μετατρέπεται εδώ σε ένα τεμπέλικο, ανόητο θρίλερ εισβολής σε σπίτι, που δεν έχει και τίποτα ουσιαστικό να πει για τους φόνους της οικογένειας Manson. Διαρκεί μόλις 73 λεπτά, αλλά μοιάζει ατελείωτη.

10. The Nun (2018)

Είναι απογοητευτικό το γεγονός πως το The Nun είναι τόσο κακό, γιατί η υπόθεσή του ήταν πολλά υποσχόμενη.

Καθώς οι ταινίες της Marvel είχαν αρχίσει να πειραματίζονται – ασχέτως αποτελέσματος – με ποικίλες θεματικές εμπνεύσεις πολιτικά θρίλερ της δεκαετίας του ’70, κωμωδίες ληστείας, ή πιο σκληρή επιστημονική φαντασία, η παράκαμψη του Corin Hardy στο Conjurverse επικεντρώνεται περισσότερο στην αισθητική των τεράτων παρά στον ατμοσφαιρικό τρόμο.

Η Nun/δαίμονας Valak (Bonnie Aarons) επιστρέφει, το σενάριο όμως του Gary Dauberman φέρνει επίσης ζόμπι-αββάδες με σαπισμένες πληγές στο πρόσωπο, δαίμονες αίματος από την κόλαση και φαντάσματα αγοριών. Ο διευθυντής φωτογραφίας Maxime Alexandre έχει επίσης στη διάθεσή του αρχιτεκτονικούς θησαυρούς της Ρουμανίας και δεν αφήνει σπιθαμή γοτθικής μελαγχολίας αχρησιμοποίητη, ενώ ο Abel Korzeniowski προσφέρει ένα καταλλήλως δυσοίωνο σάουντρακ.

Το θέμα είναι πως ο Hardy δεν εκμεταλλεύεται τους συμβολισμούς που θα μπορούσε να έχει η εικονοποίηση της ταινίας του. Δεν παίζει καν με το γεγονός ότι βρίσκεται σε τεράστιους, στοιχειωμένους χώρους, όπου η ομοιομορφία του περιβάλλοντος αλλά και των ίδιων των καλογριών μεταξύ τους θα μπορούσε να μετατρέπει όλες τις παρουσίες επί της οθόνης σε απειλή. Θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε συχνότερα, είναι ο Valak που βλέπουμε ή απλώς μια καλόγρια που περνάει τον διάδρομο;

Έτσι η ταινία δεν καταφέρνει να δημιουργήσει ένταση, με αποτέλεσμα να διαπράττει το μεγαλύτερο αμάρτημα που μπορεί να κάνει μία ταινία τρόμου – απλά δεν είναι τρομακτική.

9. The Curse of La Llorona (2019)

Το The Curse of La Llorona είναι η δεύτερη ταινία που η Warner Bros. δεν υπολογίζει πλέον ως μέρος του Conjuring Universe, αν και περιλαμβάνει τόσο στοιχεία ιστορίας όσο και περάσματα γνωστών χαρακτήρων από το franchise. Όταν η ταινία είχε κυκλοφορήσει στις αίθουσες το 2019, αποκαλύφθηκε πως ο χαρακτήρας του πατέρα Perez (Tony Amendola) από το Annabelle ήταν μέρος της πλοκής εδώ.

Το La Llorona είναι μία βαρετή ιστορία φαντασμάτων γεμάτη με μερικά από τα φθηνότερα και πιο άσκοπα θορυβώδη jump scares που έχουν ποτέ καταγραφεί σε ταινία, ενώ η συνήθως πολύ αξιόπιστη Linda Cardellini είναι σπαταλημένη εδώ σε ρόλο μητέρας που προσπαθεί να προστατεύσει τα παιδιά της, ουρλιάζοντας διαρκώς στην κάμερα.

Η ταινία δημιουργεί τουλάχιστον μία αντίθεση μεταξύ των δύο τύπων μητρότητας που λειτουργεί, αυτή της μητρότητας ως αγάπη και της μητρότητας ως εμμονή, και η Llorona είναι όντως πραγματική, όμως το να στήνεις μία ιστορία γύρω από μία λευκή οικογένεια που χρησιμοποιεί έναν curandero για να απομακρύνει μία Μεξικανή μητέρα σε πένθος, είναι απλώς αναίσθητη απόφαση.

8. Annabelle (2014)

Η πρώτη αποτυχία στο Conjuring Universe. Το γεγονός ότι το σύμπαν αυτών των ταινιών έγινε το πιο κερδοφόρο franchise τρόμου μετά από αυτό το κατά πολύ κατώτερο των προσδοκιών spin-off είναι εν μέρει απόδειξη της χαρισματικότητας των Patrick Wilson και Vera Farmiga.

Η σατανική κούκλα ονόματι Annabelle είχε παρουσιαστεί στο πρώτο Conjuring ως το πιο διαβολικό αντικείμενο στο θησαυροφυλάκιο τρόμου της οικογένειας Warren, αλλά βλέποντας την πρώτο σόλο ταινία της δεν θα την αντιλαμβανόταν κανείς ως τέτοια. Το Annabelle διαδραματίζεται στο διαμέρισμα μιας απίστευτα βαρετής οικογένειας, όπου η αγωνιζόμενη νοικοκυρά (Annabelle Wallis, Peaky Blinders) συνειδητοποιεί σταδιακά πως η καινούργια συλλεκτική κούκλα τους είναι του διαβόλου.

Ταινία άνευ πραγματικού τρόμου, που βασίζεται εξ ολοκλήρου σε προβλέψιμες τρομάρες για να προκαλέσει αντίδραση. Μοιάζει με sitcom από τη δεκαετία του ’50, απλώς η guest star του επεισοδίου είναι ψυχοπαθής και ο σκηνοθέτης αρκείται στο να αντιγράφει κατά γράμμα την καλλιτεχνική υπογραφή του James Wan, από το κατά το ήμισυ πρόσωπο του δαίμονα πίσω σου πίσω από τον ήρωα στο Insidious, μέχρι τις ανησυχητικές δονήσεις στο πρώτο Conjuring. Ο Leonetti δεν έχει απολύτως τίποτα νέο να προσφέρει στιλιστικά στον τρόμο.

Τρομακτική κούκλα, τρομακτικές πόζες – το καταλάβαμε από την πρώτη φορά.

7. The Conjuring: Last Rites (2025)

Όπως γράφω παρακάτω ότι συνέβη πρώτα με το Devil Made Me Do It, ο Michael Chaves έχει τον τρόπο του με τους Warrens. Τις καλύτερες σκηνοθετικές συνθέσεις τρόμου τις έκανε στο Nun II, αλλά στη βασική σειρά ταινιών φέρεται τουλάχιστον με φροντίδα στον Ed, τη Lorraine, τη σχέση τους, και τη σχέση τους με την κόρη τους.

Κατά τα άλλα η ταινία είναι διάσπαρτη, μοιάζει ατελείωτη, και παρουσιάζει τις τρομακτικές εικόνες και τους ανατριχιαστικούς ήχους που έχουμε συνηθίσει να περιμένουμε από το franchise χωρίς κανένα πάθος.

6. The Conjuring: The Devil Made Me Do It (2021)

Ο Michael Chaves αναλαμβάνει εδώ πια τη βασική σειρά ταινιών Conjuring, φτιάχνοντας μεν περιποιημένα visuals, σε μία όμως συνολικά αδιάφορη ταινία. Οι Warrens βρίσκονται να υπερασπίζονται έναν νεαρό άνδρα που κατηγορείται για φόνο, ο οποίος επικαλείται τη δαιμονική κατοχή ως ισχυρισμό της αθωότητάς του.

Ο Chaves πράττει σοφά μένοντας πιστός στη δοκιμασμένη ντετεκτιβική φόρμουλα, η ιστορία όμως ξετυλίγεται σε πάρα πολλές κατευθύνσεις και η απουσία του Wan είναι εξαρχής αισθητή. Δεν μοιάζει ταινία-γεγονός στη γνωστή σειρά, αλλά περισσότερο με ταινία με δικαστικές σκηνές και κάποιες τρομακτικές στιγμές.

Αξίζει, επίσης, αναφοράς και το εξής: Ο φόνος στην ταινία βασίζεται σε μία πραγματική δολοφονία, και ο κατηγορούμενος δολοφόνος, ένας νεαρός άντρας ονόματι Arne Johnson, ισχυρίστηκε πράγματι στο δικαστήριο πως ήταν δαιμονισμένος όταν διέπραξε το έγκλημα. Το να χρησιμοποιείς αυτή την τραγική ιστορία ως έμπνευση για ταινία τρόμου που προορίζεται για popcorn διασκέδαση είναι τουλάχιστον ατυχές.

Πιστεύω ωστόσο τα πηγαίνει καλά ως προς την εξέλιξη της σχέσης του Ed και της Lorraine, ειδικά όταν ο Ed κάνει πίσω όσο η Lorraine αναλαμβάνει την ηγεσία στις πιο επικίνδυνες περιπέτειές τους. Είμαστε εδώ για τους Warrens στο κάτω-κάτω και από αυτή τη σκοπιά το Devil Made Me Do It ικανοποιεί.

5. The Nun II (2023)

Η συνέχεια του The Nun βελτιώνεται από κάθε άποψη σε σχέση με το ορίτζιναλ και το κάνει επιστρέφοντας στη συνταγή επιτυχίας του Conjuring, δηλαδή τη διερεύνηση παραφυσικών φαινομένων βάσει αναφορών για δαιμονική δραστηριότητα. Η αδελφή Irene έχει αναλάβει αυτή τη φορά να διερευνήσει μία σειρά αυτοκτονιών που φαίνεται να είναι έργο του Valak, και η ταινία την ακολουθεί με πολύ καλύτερο ρυθμό και τόνο από την πρώτη γνωριμία μας μαζί της.

Ο Michael Chaves του Curse of La Llorona κάνει εδώ την καλύτερή του δουλειά στιλιστικά στο franchise, εντείνοντας το χάος με τις καλόγριες και στήνοντας κομψές και έξυπνες τρομάρες, όπως μία σκηνή όπου η Nun εμφανίζεται μέσα από περιοδικά σε περίπτερο. Η άλλη επιδιόρθωση του Nun II είναι να επιστρατεύσει διπλάσια scares ελπίζει πως θα πετύχουν. Το καταφέρνουν πολύ συχνότερα απ’ ότι το αντίθετο.

Το πρόβλημα είναι πως, όπως συμβαίνει στα franchises που θέλουν να ζουν σε κοινό σύμπαν, η ταινία υποχρεώνεται να συνδεθεί με το Conjuring 2. Το κοινό γνωρίζει πως ο Maurice θα είναι κυριευτεί από τον Valak τουλάχιστον μέχρι να έρθει σε επαφή με τον Ed και τη Lorraine, και αυτή η δραματική ειρωνεία λειτουργεί υπέρ του Chaves όταν θέλει να προκαλέσει τρόμο στην αρχή της ταινίας, το φινάλε όμως δεν ασχολείται καθόλου με αυτή την αντίφαση.

4. Annabelle Comes Home (2019)

Αυτή τη φορά ο τρόμος ξεσπά στο ίδιο σπίτι των Warren, όταν η φίλη της νταντάς της Judy αγνοεί τις προειδοποιήσεις και ξεκλειδώνει τη θήκη της Annabelle, απελευθερώνοντας το κακόβουλο πνεύμα μαζί με πολλά άλλα που συνδέονται με τα αντικείμενα των Warren. Ο Ed και η Lorraine δεν είναι στο σπίτι φυσικά, οπότε οι τρεις κοπέλες (Mckenna Grace, Madison Iseman, Katie Sarife) πρέπει να πιάσουν τα πνεύματα και να τα βάλουν πίσω στα δοχεία τους, ιδανικά πριν επιστρέψουν οι γονείς στο σπίτι.

Ο Gary Dauberman χρησιμοποιεί με μαεστρία την υπόθεση της μίας και μοναδικής τοποθεσίας, δημιουργώντας ατμοσφαιρική ένταση μέσω του σχεδιασμού του ήχου, των σκιών και των αποτελεσματικών πρακτικών εφέ, ενώ επικεντρώνεται στις νεαρές ηρωίδες αξιοποιώντας τις δυσκολίες της ενηλικίωσης σε συνδυασμό με τον υπερφυσικό τρόμο για να κρατήσει το ενδιαφέρον.

Η ταινία είναι ουσιαστικά 100 λεπτά παρέα με αδέξια έφηβα κορίτσια που προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα στοιχειωμένο σπίτι όπου κατοικούν τέρατα. Έχει καλό ρυθμό, είναι επαρκώς εφιαλτικό οπτικά, αστείο όταν πρέπει, και αποτελεσματικό όσον αφορά την ανάπτυξη των χαρακτήρων.

3. Annabelle: Creation (2017)

Το prequel του prequel (!) του Conjuring είναι το rollercoaster ride που άξιζε η αγαπημένη μας ανατριχιαστική κούκλα. Όπως υποδηλώνει ο τίτλος, το Annabelle: Creation παρουσιάζει το πώς αυτή δημιουργήθηκε από έναν πενθόντα κατασκευαστή κούκλων (Anthony LaPaglia), που είδε την κόρη του να σκοτώνεται από αυτοκίνητο. Αυτός και η σύζυγός του (Miranda Otto) ανοίγουν τελικά το σπίτι τους σε μία ομάδα ορφανών κοριτσιών που καταλήγουν να απελευθερώσουν έναν δαίμονα.

Το Lights Out είχε ήδη αποδείξει πως ο David F. Sandberg ξέρει πώς να μας τρομάξει και το Annabelle: Creation το επιβεβαίωσε. Ο σκηνοθέτης είναι πολύ καλός στις παρατεταμένες τρομάρες και χρησιμοποιεί όλα του τα κόλπα στο Creation, συμπεριλαμβανομένης μίας τέλεια εκτελεσμένης σκηνής όπου δύο κορίτσια κρύβονται κάτω από ένα φρούριο από κουβέρτες καθώς τις πλησιάζει μία παρουσία.

2. The Conjuring 2 (2016)

Ο James Wan δεν μας έδωσε μονάχα ένα επιτυχημένο sequel ταινίας τρόμου – αρκετά δύσκολο από μόνο του αυτό – αλλά μία αυτόνομη, στιβαρή ταινία που δεν βασίστηκε στο να ικανοποιήσει τους φαν. Είχε ευρύτερο πεδίο. Ανατροπή των κανόνων του είδους. Σοκαριστικές ανατριχίλες και ανείπωτη τρομοκρατία.

Έχουμε πολλά αξέχαστα τρομακτικά φαντάσματα και δαίμονες για ακόμα μία φορά, το πραγματικό ενδιαφέρον όμως της ταινίας έγκειται στον τρόπο με τον οποίο οι Warrens δημιουργούν συναισθηματικούς δεσμούς με την οικογένεια που βοηθούν. Τα Conjuring δεν είναι απλώς ταινίες τρόμου. Είναι ταινίες για καλούς ανθρώπους που βάζουν τα δυνατά τους για να βγάλουν ο ένας τον άλλον από αδιανόητες καταστάσεις.

1. The Conjuring (2013)

Το Conjuring είχε κάνει το Insidious να μοιάζει με πρόβα για τον James Wan. Αρκετά από τα κόλπα που είχε χρησιμοποιήσει ο σκηνοθέτης σε εκείνη την ταινία τροποποιήθηκαν και βελτιώθηκαν εδώ, η παραγωγή αναβαθμίστηκε και, στο σύνολό του, αποτελεί την απόλυτη εξήγηση του γιατί έγινε ένας από τους πιο επιτυχημένους σκηνοθέτες στον τρόμο.

Η ταινία λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα. Δεν υπάρχει ψεύτικη νότα στον τόνο ή στις ερμηνείες της και, σε αντίθεση με τις περισσότερες συνέχειές της, μοιάζει απλοποιημένο με τον πιο αποδοτικό τρόπο.

Ο άσσος του Conjuring ήταν οπωσδήποτε η επιλογή των Farmiga και Wilson για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Γίνονται άμεσα καθηλωτικοί ως συμπαθείς ερευνητές και μεταδίδουν απόλυτα την αγάπη μεταξύ των Warrens. Ήταν το τέλειο επίκεντρο για τη σειρά ταινιών, ενώ η Lili Taylor δίνει μία απρόβλεπτη ερμηνεία ως θύμα δαιμονικής οργής.

Το πρώτο Conjuring είναι εμβληματικό, με μία άψογη αναπαράσταση της εποχής του και το καλύτερο στιγμιότυπο του κινηματογράφου τρόμου για τη δεκαετία των 2010s – τα χέρια του δαίμονα που χειροκροτούν πλάι στην Carolyn Perron.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ