Εκτός από μια τέλεια Diana, το ‘Crown’ βρήκε επιτέλους και τα δόντια του

Στα μισά περίπου του ‘Gold Stick’, του πρώτου επεισοδίου στη νέα σεζόν του ‘Crown’, ο Πρίγκιπας Philip πνίγει βουβά τον πόνο του σε ένα ποτήρι whisky. Ο θείος του, Dickie Mountbatten, η μοναδική σταθερή πατρική φιγούρα που είχε στη ζωή του, έχει μόλις δολοφονηθεί από τον IRA και η οικογένεια βρίσκεται σε πένθος. Αντίθετα με την τακτική προηγούμενων σεζόν σε σχέση με τα πολιτικά γεγονότα που είχε μεν πάντοτε μία κρίση-της-εβδομάδας φόρμουλα αλλά όχι σε τόσο σύντομους όρους, το συγκεκριμένο περιστατικό περνά σαν καρτ-ποστάλ από το επεισόδιο και χρησιμεύει μονάχα για να παρουσιαστεί μία ακόμη φορά το χάσμα μεταξύ Philip και Charles.

Όταν ο δεύτερος προσπαθεί να μοιραστεί τον πόνο του με τον πατέρα του, η απάντηση είναι θυμός και απαξίωση. Ο Dickie ήθελε τον Charles να βγάλει τον επικήδειο λόγο στην κηδεία του αντί για τον ανιψιό του, οπότε να μια ακόμη πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον Philip να αδειάσει τα ψυχολογικά του στον αγαπημένο του σάκο του μποξ. Άλλη μια Δευτέρα στο Buckingham Palace δηλαδή. Μόνο που αυτή τη φορά, η απόδοση μιας τέτοιας σκηνής δεν είχε καμία διακριτικότητα. Καμία από τις πλούσιες σιωπές της σειράς. Το ‘Crown’ όμως ήταν πάντοτε μια σαπουνόπερα εποχής που έμοιαζε με Πολύ Σοβαρό Δράμα, κυρίως λόγω της επιδεξιότητάς του σε τέτοιες στιγμές και στα απίστευτα production values που εξακολουθούν να είναι ασυναγώνιστα.

Εδώ όμως έχουμε έναν Philip να ξεκινά λέγοντας πως ενώ ο Dickie είχε πάρει μια θέση θετού πατέρα για τον ίδιο, στην πορεία άλλαξε κατεύθυνση «και άρχισε να νοιάζεται για σένα». Για όποιον δεν είχε καταλάβει πού το πήγαινε ως τότε, τόνισε επίσης ότι «δεν ήμουν πια η προτεραιότητα». Και μια ανάσα μετά ότι «αντικατέστησε εμένα ως δικός σου πατέρας», για να σιγουρευτεί ότι τον άκουσε κι η γαλαρία. Μετά και το τελευταίο χτύπημα, το «και εσύ με αντικατέστησες ως δικός του γιος», αναρωτήθηκα ποιος έχει γράψει αυτόν τον διάλογο. Η ερώτηση ήταν ρητορική αλλά ειπώθηκε δυνατά στην παρέα μου (η απάντηση επίσης για όποιον ενδιαφέρεται είναι ο Peter Morgan σε συνεργασία με τον Jonathan Wilson). Η άτσαλη αυτή σκηνή είναι μια σύνοψη των προβλημάτων του ‘Crown’ στην τέταρτη σεζόν του, είναι όμως ταυτοχρόνως και ένα δείγμα των λόγων που εν τέλει αυτή λειτουργεί – λιγότερο ομοιόμορφα από περασμένους κύκλους, κατά κάποιον τρόπο όμως πιο ειλικρινής με το DNA της.

Ποιος μπορεί άλλωστε να αντισταθεί στο glam και τα πάθη των Windsors από τα ‘80s και έπειτα;

Η Ελισάβετ θα προσπαθήσει πάντως με όλη της τη δύναμη και ας φανεί για πρώτη φορά τόσο ανέτοιμη μπροστά στην αλλαγή. Μετά από μία τρίτη σεζόν που οι περισσότεροι βρήκαν σκυθρωπή και μίζερη, η βασίλισσα αποκτά επιτέλους εχθρούς και τα αίματα ανάβουν. Η Gillian Anderson ως Margaret Thatcher και η Emma Corrin ως Πριγκίπισσα Diana είναι τα δύο νέα σημεία εστίασης της σειράς, με την πρώτη να λάμπει περισσότερο στις σκηνές της απέναντι στην Olivia Colman. Οι στιγμές της βασίλισσας με τον εκάστοτε πρωθυπουργό της ήταν πάντοτε ανάμεσα στα highlights της σειράς και αυτό δεν αλλάζει φέτος.

Το 2013 ο Morgan είχε γράψει το θεατρικό ‘The Audience’, μία παράσταση που οραματιζόταν τις εβδομαδιαίες συναντήσεις της Ελισάβετ με τους πρωθυπουργούς της και είχε χαρίσει βραβεία Tony στην Helen Mirren και τον Richard McCabe ως Harold Wilson, ενώ η Anderson και η Colman έχουν και οι δύο αξιοσημείωτες καριέρες στο θέατρο. Παρότι λοιπόν το ‘Crown’ είναι πλέον πιο κραυγαλέο και επιδεικτικό από ποτέ, ο χορός ανάμεσα στην Anderson και την Colman γίνεται μία ήπιων τόνων μάχη εξουσίας μεταξύ μιας γυναίκας που δεν βλέπει γιατί η συνομιλήτριά της θεωρείται ανώτερη όταν το αξίωμά της είναι καθαρά αποτέλεσμα κληρονομιάς, και μιας γυναίκας που ξαφνιάζεται μπροστά στην αναλγησία της πρώτης και πασχίζει να τη βάλει στη θέση της. Το ίδιο το υλικό βέβαια δεν βοηθά πάντα. Η πιο συναρπαστική τους μάχη για παράδειγμα δίνεται γύρω από ένα ζήτημα που η σειρά αντιμετωπίζει ως αστερίσκο. Το ζήτημα αυτό είναι το apartheid.

Ο Θατσερισμός γενικότερα τη γλιτώνει φτηνά, με την πολιτική γραμμή της Σιδηράς Κυρίας να αναφέρεται επιφανειακά σε κάποια από τα επεισόδια – το ‘Fagan’ όπου η Ελισάβετ δέχεται μια παράνομη επίσκεψη από έναν απελπισμένο εργάτη και hater της Thatcher είναι το καλύτερο από αυτά – ενώ ο Πόλεμος των Φώκλαντ παρουσιάζεται μέσα από μια τουλάχιστον αλλόκοτη σύνδεση των στρατιωτικών επιχειρήσεων με την εξαφάνιση του γιου της. Το ‘Crown’ είναι πιο απασχολημένο με το εργασιακό ήθος της πρωθυπουργού και με την οικογενειακή της ζωή απ’ ότι με τις απόπειρές της να κάνει το Ηνωμένο Βασίλειο σπουδαίο ξανά, και αυτό δεν θα ήταν καθόλου πρόβλημα αν δεν το έκανε μονάχα με τα στοιχειώδη. Είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της σεζόν, αλλά ξεμένει διαρκώς από καύσιμα.

Η Corrin από την άλλη πιάνει έναν χαρακτήρα σαν της Diana, έναν αδύνατο στ’ αλήθεια ρόλο, και τον κάνει να μοιάζει εύκολο. Η Diana της είναι γλυκιά αλλά υπολογιστική, κακομαθημένη αλλά σε απόγνωση, έξυπνη αλλά αφελής. Το ‘Crown’ θέλησε πραγματικά να υπογραμμίσει την απομόνωση της νεαρής γυναίκας, με τις πιο απαιτητικές σκηνές της ηθοποιού να μην έχουν καν παρτενέρ. Η Diana ήταν μία υπερεκτεθειμένη Instagram queen πριν καν υπάρξει κάτι τέτοιο, και η Corrin έχει απόλυτη αίσθηση της μυθολογίας της αλλά δεν λυγίζει ποτέ κάτω απ’ αυτήν. Η σειρά δεν ήταν έτοιμη να εξετάσει σε βάθος τη σκοτεινή της πλευρά πέρα από τη διατροφική της διαταραχή, το πορτραίτο της όμως είναι πιο περίπλοκο από αυτό της ‘φυλακισμένης πριγκίπισσας’ που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε και ελπίζω η Corrin να έχει την καριέρα που υπόσχεται μια τέτοια ερμηνεία.

Η αδυναμία της Ελισάβετ να διαχειριστεί έναν τέτοιο άνθρωπο, όχι απαραίτητα λιγότερο συναισθηματικό από την υπόλοιπη οικογένειά της αλλά σίγουρα λιγότερο παραιτημένο μπροστά στην παράδοση και το καθήκον, είναι μία από τις καλοδεχούμενες φορές που το ‘Crown’ κρίνει αυστηρά τη βασίλισσά του. Και είχε πολλές τέτοιες φορές για τους royals σε αυτό τον γύρο. Πάνω στην ώρα κιόλας γιατί σε μια χρονιά σαν τη φετινή, δεν ξέρω ποιοι από εμάς θα είχαν την υπομονή να τους συγχωρούν όσο εύκολα το κάνει συνήθως η σειρά.

Το show επικρίνει επιτέλους σκληρά την Ελισάβετ για την άγνοιά της, αποτυπώνοντάς τη ως ηγέτιδα της οποίας η προσκόλληση σε απαρχαιωμένους κανόνες κάνουν εκείνη και την οικογένειά της δεινόσαυρους που πιάνονται στον ύπνο. Η Ελισάβετ δεν ξέρει καν τι να κάνει με τα χέρια της όταν η Diana την αγκαλιάζει. Η χώρα βρίσκεται σε βαθιά κοινωνικοοικονομική κρίση και εκείνη καλεί τη Thatcher στη Σκωτία για να τρέξουν πίσω από ελάφια. Όταν κανονίζει συναντήσεις με το κάθε της παιδί για να αποφασίσει ποιο είναι το αγαπημένο της, και τα τέσσερα φαίνονται ξαφνιασμένα – τρομαγμένα σχεδόν – μπροστά στην ιδέα ενός γεύματος με τη μητέρα τους. Και δεν ξέρω εάν η Margaret ζητούσε όντως εγγυήσεις για να μην πιάσει «πραγματική κουβέντα» με τους επισκέπτες του Buckingham στα λίγα δευτερόλεπτα που έχει μαζί τους, αν μη τι άλλο πάντως δεν μου φαίνεται εξωπραγματικό. Αντίθετα, το επεισόδιο που επικεντρώνεται σε αυτήν και την ψυχική της υγεία φανερώνει μία μαύρη σελίδα για την οικογένειά της που είναι τουλάχιστον εξοργιστική.

Είναι η πρώτη φορά που το ‘Crown’ διατυπώνει τόσο ανοιχτά πως οι αποτυχίες των γαλαζοαίματων προκαλούνται κυρίως από τους ίδιους, και κάπως έτσι έχουμε την πιο άγαρμπη αλλά αιχμηρή σεζόν της σειράς ως τώρα.

Το ‘The Crown’ στριμάρει τώρα στο Netflix.

Αυτή τη φορά μας βρίσκει έτοιμους! Από το μεγαλύτερο τηλεοπτικό event της σεζόν και έναν ολότρελο Ethan Hawke, μέχρι οσκαρικών βλέψεων φιλμ και τη Νο.1 κωμωδία που θα σε ανακουφίσει, το POP για τις Δύσκολες Ώρες διαλέγει τις ταινίες και τις σειρές που θα μας σώσουν στο lockdown.