To ‘The Eddy’ του Netflix δεν είναι το τηλεοπτικό ‘La La Land’

Κι όλα αυτά σε μια μίνι σειρά 8 επεισοδίων για το Netflix.

Τελικά τι ακριβώς είναι το ‘The Eddy’;

Αρχικά, δεν είναι ένα τηλεοπτικό ‘La La Land’ όσο κι αν ο συνδυασμός των λέξεων Damien, Chazelle και τζαζ είναι φυσικό να οδηγήσουν εκεί τη σκέψη. Είναι κάτι αρκετά διαφορετικό, και πάλι ενδιαφέρον, όσο και αξιοπερίεργο ως ύπαρξη και μόνο.

Ο κόσμος του ‘Eddy’ περιστρέφεται γύρω από το Eddy, ένα τζαζ κλαμπ στο Παρίσι που βρίσκεται σε μια κάποια οικονομική δυσχέρεια, με τους δύο φίλους που το τρέχουν να ψάνχουν να βρουν τρόπους να ανταπεξέλθουν. Ο ένας είναι ο Έλιοτ του φανταστικού Αντρέ Χόλαντ του ‘Moonlight’ και του ‘The Knick’, ένας αμερικάνος τζαζ πιανίστας που έφυγε από την χώρα του μετά το θάνατο του γιου του και προσπαθεί να ξεκινήσει κάτι στο Παρίσι.

Ο άλλος είναι ο Φαρίντ του απόλυτου «έλα, έλα, πού τον ξέρω;;;» του ευρωπαϊκού φεστιβαλικού σινεμά, Ταχάρ Ραχίμ. Ο Έλιοτ κουβαλάει πάντα μια συννεφιά μαζί του, αλλά ο Φαρίντ είναι ηλιαχίτδα, μια καλόκαρδη πηγή ενέργειας που σε συμπαρασύρει. Πάνω στην ενέργεια αυτών των δύο η σειρά, και αρχικά ο Σαζέλ (που έχει σκηνοθετήσει τα δύο πρώτα επεισόδια), χτίζει έναν ρυθμικό κόσμο διαβαθμίσεων ελπίδας.

Γύρω από το κλαμπ σκιαγραφείται ένα σύμπαν χαρακτήρων και καταστάσεων. Γνωρίζουμε την Τζούλι (η φανταστική Αμάντλα Στένμπεργκ του ‘The Hate U Give’), την κόρη του Έλιοτ, που έρχεται στο Παρίσι για να δραπετεύσει από την ασφυκτική οικογενειακή κατάσταση και τον πατριό της. Γνωρίζουμε την Μάγια, την τραγουδίστρια ενός από τα συγκροτήματα στο Eddy (η Τζοάνα Κούλιγκ του ‘Cold War’, και πάλι μαγευτική όταν πιάνει το μικρόφωνο), που είχε στο παρελθόν μια κατάσταση με τον Έλιοτ. Γνωρίζουμε την Αμίρα (της Λέιλα Μπεχτί), τη γυναίκα του Φαρίντ, πάνω στην οποία είναι χτισμένο το θαυμάσιο 3ο επεισόδιο της σειράς.

EDY08147.ARW

Όλοι τους συνθέτουν ένα μικρό σύμπαν γύρω από το Eddy, που σημειωτέον δε βρίσκεται κοντά σε κάποιο αναγνωρίσιμο σημείο του παριζιάνικου κέντρου, παρά βρίσκεται κάπου στα σοκάκια των πιο απομακρυσμένων σημείων, επιτρέποντας στη σειρά να φτιάξει έναν κόσμο που μοιάζει να γεννήθηκε από πολλούς διαφορετικούς. Μια τραγωδία που χτυπά στο τέλος του πρώτου επεισοδίου χτυπά τους πάντες με ξάφνιασμα και βιαιότητα, αφήνοντάς τους να βρουν ξανά το πάτημά τους σε ένα σκιώδη κόσμο γεμάτο απειλές.

Καθώς το Eddy προσπαθεί να επιβιώσει οικονομικά και οι ήρωές του μπλέκουν με διαφορετικούς τρόπους με τον τόπο αλλά και μεταξύ τους. Κάπου ανάμεσα στις ρωγμές αυτού του crime μελοδράματος, η σειρά κάνει όμως κάτι ενδιαφέρον: αφήνει τεράστιους χώρους για τους μουσικούς της αυτοσχεδιασμούς, που τελικά φτάνουν να την καθορίζουν. Είναι αυτός ο λόγος της εμπλοκής του Σαζέλ ή μήπως προέκυψε μετά από αυτήν;

Στα 2 πρώτα επεισόδια ο σκηνοθέτης του ‘La La Land’ κάνει ό,τι μπορεί για να δραπετεύσει από τις μουντές εξελίξεις με μουσικά διαλείμματα κι αυτές είναι οι κορυφαίες σκηνές των επεισοδίων, είτε μιλάμε για τον Φαρίντ δίπλα σε ένα πιάνο είτε για μια απρόβλεπτη ερμηνεία σε ένα άδειο stage. Η μουσική και η κίνηση, που ο Σαζέλ σκηνοθετεί σα να ξεκλέβει lo-fi ματιές μες στις κρυφές επιθυμίες των χαρακτήρων, είναι οι ανάσες του σόου.

Είναι στο 3ο που η μουσική δράση παίρνει οριστικά κεντρική τοποθέτηση, όταν τα σκηνοθετικά ηνία παίρνει από τον Σαζέλ η Ούντα Μπενιαμίνα του ‘Divines’, για το οποίο είχε κερδίσει Χρυσή Κάμερα στις Κάννες του 2016. (Το ρόστερ σκηνοθετών της σειράς έχει πλάκα: Ο οσκαρικός Σαζέλ έχει κάνει τα 2 πρώτα, η Μπενιαμίνα με βραβείο στις Κάννες και η Λάιλα Μαράκχι με συμμετοχή στις Κάννες τα 3-6, και τέλος τα 7-8 έχει σκηνοθετήσει ο Άλαν Πουλ, του ‘Six Feet Under’. Γιατί όχι!) Το 3ο επεισόδιο, που εστιάζει στην Αμίρα, ξεφεύγει κατά τη διάρκειά του σε έναν πλήρη μουσικό αυτοσχεδιασμό που αναλόγως διάθεσης και υπομονής μπορεί είτε να χάσει οριστικά τον θεατή είτε να τον κερδίσει οριστικά.

Όμως υπάρχει μια αγνότητα στο πάθος με το οποίο η μουσική, η ερμηνεία, η ίδια η συλλογικότητα της τέχνης κατ’επέκταση, παίρνει το ρόλο του κέντρου βάρους μιας συνάθροισης ανθρώπων από διαφορετικές διαδρομές της ζωής που τους έχει ενώσει κάτι τόσο συγκεκριμένο, κάτι τόσο τυχαίο, κάτι τόσο θλιμμένο. Εδώ είναι που αναδεικνύεται τελικά και ο τρόπος που η σειρά έχει δομηθεί, γιατί πάνω απ’όλα, πέρα από τον Σαζέλ και το βιτρινάτο του ρεζουμέ, το ‘Eddy’ είναι 100% παιδί του σεναριογράφου του.

Ο Τζακ Θορν, πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος θεατρικός και τηλεοπτικός συγγραφέας, έχει στήσει τη μίνι σειρά ως μια ακολουθία κεφαλαίων εστιασμένα το καθένα σε έναν διαφορετικό ήρωα ή ηρωίδα αυτού του μουσικού δράματος. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Σειρές που έχει δημιουργήσει στο παρελθόν, από το mockumentary ‘Cast Offs’ μέχρι το crime δράμα ‘Glue’, ακολουθούν την ίδια ακριβώς δομή, με κάθε επεισόδιο να έχει σαν τίτλο το όνομα ενός χαρακτήρα και να εστιάζει κατά βάση στη δική τους οπτική των πραγμάτων, αναπτύσσοντας όμως την ευρύτερη σύνθεση.

Η διασημότερη φυσικά που εκτέλεσε το συγκεκριμένο τέχνασμα είναι το θρυλικό εφηβικό δράμα ‘Skins’, άλλη μια σειρά όπου το ζητούμενο δεν ήταν ποτέ τελικά «τι θα γίνει μετά» ή «τι συνέβη στα αλήθεια», παρά να ζωγραφιστεί ένα συλλογικό κολλάζ οπτικών και εμπειριών πάνω σε μια δεδομένη στιγμή. Ο Τζακ Θορν ήταν εκεί και στο ‘Skins’ ως βασικός σεναριογράφος των αξεπέραστων 2 πρώτων σεζόν. Δεν ήταν ο δημιουργός εκείνης της σειράς, εμφανέστατα όμως δανείστηκε ένα τρικ που εξυπηρετούσε τις ιστορίες που λέει έκτοτε, ιστορίες πρωτίστως κοινότητας και συλλογικής εμπειρίας, παρά οτιδήποτε άλλο.

Καθώς στο ‘Eddy’ οι νότες του κάθε χαρακτήρα έρχονται να προστεθούν σε μια αφηγηματικά χαλαρή ματιά του μη-τουριστικού Παρισιού, νιώθεις όπως σε κάθε καλή μουσική βραδιά. Οι νότες παίρνουν γρήγορα τον έλεγχο, σου ζητούν να ξεχάσεις τα πάντα και να τις ακολουθήσεις.

*Το ‘The Eddy’ streamάρει στο Netflix.