‘The Knick’: H πρώτη φορά

Συνεχίζοντας με ένταση από εκεί που τους είχαμε αφήσει στο προηγούμενο επεισόδιο, ο Θάκερι προσπαθεί μανιασμένα να βρει απαντήσεις εκεί που κανείς ως τώρα δεν έβαζε καν ερωτήσεις, ενώ ο Τσίκερινγκ έρχεται αντιμέτωπος με μια νέα ασθένεια σε δικό του άνθρωπο, δίνοντάς του έρεισμα να ψάξει κι εκείνος βαθύτερα. Όμως ο μεγαλύτερος θρίαμβος του επεισοδίου έρχεται όταν ο Κλίρι σκέφτεται μια διαφορετική προσέγγιση στο πρόβλημα της Χάρι.

Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “Wonderful Surprises”, το 2×04 του “The Knick”.

Gory details

Ήταν αυτό το πιο απρόσμενα gory επεισόδιο της 2ης σεζόν; Σίγουρα ναι, και μάλιστα με όχι πάντα προφανείς τρόπους.

Ας πούμε έχουμε την εκπληκτική σκηνή του θανάτου του Δρ. Μέις, που παίζεται από τον Σόντερμπεργκ ως μια σχεδόν pulp στιγμή. Ο Μέις έτσι κι αλλιώς ήταν μια καρικατούρα, ένας χαρακτήρας που ήταν εκεί για να κάνουμε eye roll όταν δε γελάμε μαζί του, και ο θάνατός του ήρθε με απολύτως ταιριαστό τόνο: Λίγο αφού με υφάκι και έπαρση υπόσχεται στη νοσοκόμα πως αν μείνει μαζί του έχει μέλλον, πως συχνά τα αποκλειστικά ζεύγη γιατρού-νοσοκόμας παντρεύονται (*ΚΛΕΙΝΕΙ ΜΑΤΙ ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ*), ένα φρικιαστικό ατύχημα στο τραπέζι του χειρουργείου του βάζει φωτιά και τον απανθρακώνει. Ένιωθα σα να διαβάζω κόμικ του Γκαρθ Έννις, εύγε.

Η σκηνή αυτή κόβει κατευθείαν σε ένα πλάνο εξίσου ή και περισσότερο φρικιαστικό, αλλά στατικό, σοβαρό. Ο Σόντερμπεργκ διαχειρίζεται τρομερά τις αλλαγές τόνου και μας πηγαίνει κατευθείαν στο εργαστήριο του Θάκερι ο οποίος ανοίγει τα σώματα των εθισμένων ελπίζοντας να βρει ούτε κι ο ίδιος γνωρίζει τι. Κάτι. Φυσικά με φουλ ενέργεια καθότι με κοκαϊνη και ηρωϊνη ως τα αυτιά, κάτι που ο Έντουαρντς υποψιάζεται αλλά δεν έχει τρόπο να αποδείξει, μιας και ο Θάκερι έχει βρει τρόπο να παίρνει τα ναρκωτικά χωρίς να αφήνει στο σώμα του σημάδια. Όπως και νά’χει, αυτό λειτουργεί, γιατί είναι και πάλι ο -ιδιοφυής- εαυτός του.

Αυτό που διαπιστώνει ύστερα από επίμονες έρευνες είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα σωματικό πρόβλημα. Δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους υπόλοιπους. Και τότε λέει τη φράση που όλοι περιμέναμε και ελπίζαμε: “Το πρόβλημα πρέπει να είναι στο μυαλό”. Προσδεθείτε, γιατί κάτι μου λέει πως πριν κλείσει η σεζόν ο Σόντερμπεργκ θα μας δείξει επέμβαση στον εγκέφαλο. Γλέντι.

Κι ανεβαίνει, κι ανεβαίνει

Όμως αυτό θα πρέπει για την ώρα να περιμένει, μιας και τώρα ο Θάκερι έχει κάτι πιο επείγον να λύσει: Η Άμπιγκεϊλ λιποθυμά λόγω της αρρώστιας της και τη φέρνουν εσπευσμένα στο Knick, και φυσικά ο Τζον παρατά τα πάντα για να ασχοληθεί με αυτήν. Της εξηγεί τα πειράματα που έχει κάνει σε γουρούνια, τα οποία ήταν επιτυχημένα, και εκείνη αναγκαστικά κάπως, αποδέχεται το ρίσκο. Η κατάσταση υπό μία έννοια είναι εύκολη: Είναι τόσο κρίσιμη η κατάστασή της που δεν υπάρχει ουσιαστικό ρίσκο. Αν δεν πετύχει η πειραματική θεραπεία του Θάκερι, η Άμπιγκεϊλ θα πεθάνει και θα υποφέρει.

Στην πράξη βέβαια είναι δύσκολο για κάποιον να έχει αυτή την συναισθηματική αποκόλληση από τα πράγματα όταν ο πυρετός ανεβαίνει και το μυαλό ψήνεται, αλλά ίσως αυτή η οργισμένη τελειομανία, που εμείς μεταφράζουμε ως ύβρη, να είναι που κάνει τον Θάκερι διαφορετικό. Εκεί που ακόμα κι ο Έντουαρντς λυγίζει και του ζητά να σταματήσει να ανεβάζει τη θερμοκρασία, ο Θάκερι παίρνει το κορμί της Άμπιγκεϊλ και το βάζει στο μηχάνημα πυρετού για να την ανεβάσει κι άλλο. Από όλες τις gory σκηνές του επεισοδίου αυτή ίσως να είναι η πιο επίπονη, με την κάμερα του Σόντερμπεργκ να εστιάζει στις φλόγες και τον θεατή να νιώθει πόνο παρακολουθώντας την -εν τέλει- σωτήρια επέμβαση.

Η θερμοκρασία όντως τηγανίζει τη σύφιλη και η Άμπιγκεϊλ μοιάζει ασφαλής. Στο όραμα του Θάκερι εκείνη, τώρα υγιής, μοιράζεται τον φρέσκο αέρα του ωκεανού μαζί με το κορίτσι στη βάρκα του Γκάλιντζερ. Δεν ξέρουμε ποιες θα είναι οι παρενέργειες της επέμβασης του Θάκερι, όμως τα οράματα δε σταματάνε ποτέ- γι’αυτό και ο Θάκερι εξάλλου δε σταματά ποτέ να σπρώχνει.

Suffragette

Ο θάνατος του Μέις σημαίνει στην πράξη ότι η Λούσι πρέπει να αναλάβει η ίδια τις γυναίκες του Πινγκ, και κάπου αυτό σε συνδυασμό με τη βία που της ασκεί ο πατέρας της, κάτι ξυπνάνε μέσα στη νοσοκόμα, και κυρίως μια αίσθηση αδικίας. Όπως της λέει η συγκάτοικός της, δεν υπάρχει λόγος να μην γίνει η ίδια γιατρός. Το “μα οι γιατροί δεν είναι γυναίκες” δεν αρκεί. Δεν ξέρω αν περιμέναμε τη Λούσι να εξελιχθεί στην Πέγκι Όλσον του “Knick”, αλλά είναι σίγουρα ευχάριστη εξέλιξη.

Όπως εξηγεί κι αργότερα, σε ένα voice over ακραία διαφορετικό από εκείνο το αφελές, ερωτοχτυπημένο που είχε ανοίξει τη σεζόν, όλη της τη ζωή άντρες την πληγώνουν και την απογοητεύουν. Δεν υπάρχει λόγος να μη θελήσει κάτι παραπάνω από τη ζωή της.

Αν η Λούσι εξελιχθεί σε μια πρώτη ενσάρκωση του φεμινιστικού κινήματος, η Όπαλ ίσως εκπροσωπήσει κάτι άλλο. Ή τελοσπάντων μια διαφορετική όψη των ίδιων αγώνων. Η εμφάνισή της την προηγούμενη βδομάδα μου φάνηκε πολύ εκτός τόνου με την σειρά, όμως με χαρά διαπιστώνω πως προορίζεται για κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή συναισθηματική επλοκή για τον Έντουαρντς. Όταν την παρουσιάζει στο δείπνο με τους Σογουόλτερ, η Όπαλ κατευθείαν τους φέρνει όλους σε δύσκολη θέση ρωτώντας το πολύ φυσιολογικό σήμερα μα πολύ ακραίο τότε, “γιατί δεν είναι οι γονείς του Έντουαρντς σε αυτό το τραπέζι”.

Στο δείπνο ο Σόντερμπεργκ συνεχίζει το σερί εκπληκτικών χρήσεων του προσώπου της Κορνίλια σε πλάνα που λένε περισσότερα κι από τα λόγια του σεναρίου. Σε ένα κοντινό τη βλέπουμε καθώς προσπαθεί να διαχειριστεί την εμφάνιση της Όπαλ, με τον άντρα της να την κοιτάζει από πίσω, σιωπηλά. Ξέρουν και οι δύο. (Όπως κι η Όπαλ ξέρει πως αυτή είναι η μυστηριώδης γυναίκα μετην οποία την ξεπέρασε ο σύζυγός της και την οποία άφησε έγκυο.)

Αργότερα, η Όπαλ τον κατσαδιάζει επειδή αποδέχεται το ρόλο που του έχουν δώσει οι πλούσιοι ευεργέτες του. Του συμπεριφέρονται σα να ήταν δικές τους οι επιτυχίες του. Τον κρατούν περιορισμένο. Οι δυο τους καταλήγουν στο Χάρλεμ, το οποίο μαθαίνουμε με έναν κάπως βαρύ και άτσαλο τρόπο. “Χμ, μα πώς το λένε αυτό το θαυμάσιο μέρος;” “Χάρλεμ!” Α, σώπα. Τελοσπάντων, δεν έχει σημασία, μου αρέσει πού πηγαίνει αυτή η ιστορία και μου αρέσει που η Όπαλ δεν είναι αυτό που αρχικά φοβήθηκα πως θα είναι.

Η πρώτη φορά

Ο Τσίκερινγκ επισκέπτεται έναν οίκο ώστε να αποκτήσει εμπειρία, που θα σταματήσει να τον κάνει να νιώθει μειονεκτικά απέναντι στην κοπέλα με την οποία βγαίνει. Είναι σχεδόν γλυκό, όμως μας προδιαθέτει για μια ακόμα πιο σημαντική εξέλιξη που τον αφορά. Η ιδέα του “επιτέλους έγινες άντρας” συνδέεται με αυτό που εδώ κάνει ο Τσίκερινγκ, όμως θεματικά το επεισόδιο συνεχίζει αυτή την ωρίμανση και σε έναν άλλον τομέα.

Όταν ο Μπέρτι μαθαίνει πως η μητέρα του έχει καρκίνο, για τον οποίο ακόμα τότε δεν υπάρχει ούτε όνομα, όλοι του λένε πως είναι χαμένη υπόθεση, πως δεν έχει τύχη, πως πρόκειται για κάτι που δε γιατρεύεται. Όμως ο Τσίκερινγκ μοιάζει αποφασισμένος, με ένα τρόπο που ως τώρα δεν έχει υπάρξει ξανά. Θα ψάξει, θα μάθει, θα πειραματιστεί.

Τέλειο το πώς η σειρά εξελίσσεται εν τέλει σε κάτι καθαρά συμβολικό, με τον κάθε χαρακτήρα να εκπροσωπεί μια καινοτομία, μια νέα διαδρομή του 20ου αιώνα. Ο Τσίκερινγκ θα τα βάλει με τον καρκίνο, την ώρα που ο Γκάλιντζερ τα βάζει με τους ξένους.

Η γυναίκα του πέφτει θύμα επίθεσης Ιταλοαμερικάνων πιτσιρικάδων και ο Γκάλιντζερ, που ήδη φλέρταρε με τις ιδέες της ευγονικής, τώρα ξεφεύγει τελείως. Οι ξένοι πρέπει να ευνουχιστούν, τον ακούμε να λέει, σε μια φράση που αναμφίβολα επιβιώνει αυτούσια ως σκέψη πολλών, ακόμα και σήμερα. Να, μέχρι κι ο Γκάλιντζερ είναι δεκαετίες μπροστά σε αυτό το νοσοκομείο. Τρέμω στην ιδέα του τι μπορεί ακόμα να επιφυλάσσει η σεζόν γι’αυτόν. Θα τον δούμε να πειραματίζεται πάνω σε μετανάστες; Αναρωτιέμαι. Και φοβάμαι.

Triumph of the Will

Ο μεγαλύτερος θρίαμβος βέβαια του επεισοδίου ήταν εκείνος του Κλίρι. Βλέποντας πως κάθε τι άλλο που προσπάθησε, απέτυχε, τόσο σε οικονομικό επίπεδο όσο και σε καθαρά πρακτικό (πήρε τον καλύτερο δικηγόρο αλλά γρήγορα φάνηκε πως το σύστημα ήταν στημένο εναντίον της Χάρι), δοκιμάζει ένα hail Mary.

Μαζεύει, με τη βοήθεια της Κορνίλια, όλες τις γυναίκες που εξυπηρέτησε ο ίδιος με τη Χάρι. Σε εκείνο το δωμάτιο, τους παραθέτει τα γεγονότα και τους λέει ξεκάθαρα πως αν η Χάρι καταδικαστεί, αν έστω ανέβει να καταθέσει, θα πει τα πάντα. Για αυτές, για τους εραστές τους, για τους συζύγους τους. Τα πάντα. Πηγαίντε και λύστε το, τους λέει, πετώντας το μπαλάκι σε εκείνες, στις κυρίες της υψηλής κοινωνίας που πάντα περνάει το δικό της. Μεταφέρει το πρόβλημα στους προνομιούχους, και οι προνομιούχοι φυσικά βρίσκουν πάντα τρόπο να ξεγλιστρήσουν.

Την επόμενη μέρα ο δικαστής, εμφανώς έξαλλος αλλά με τα χέρια του δεμένα, απορρίπτει την όλη υπόθεση, αφήνοντας τον κατήγορο άφωνο. Είναι ένας θρίαμβος, μα ένας θρίαμβος που ταυτόχρονα σε θλίβει, γιατί σου θυμίζει πως ο μόνος λόγος που το σχέδιο πέτυχε, είναι επειδή το πρόβλημα της Χάρι αφορούσε και την ελίτ.

Αλλιώς, η κάθε Χάρι, θα ήταν πάντα μόνη. Όπως είναι στη συνέχεια, απόβλητη μέσα στον ίδιο της τον κόσμο. Σε μια βρώμικη γωνία, σε ένα στρώμα χωρίς σεντόνι και χωρίς μαξιλάρι. Δεν μπορείς να κερδίσεις ποτέ.