The Last Dance: Τελικά ο Jordan ήταν ηγέτης ή bully;

Τι μάθαμε για τον Michael Jordan σε αυτά τα 2 επεισόδια;

Αφήνουμε στην άκρη τις γραφικές θεωρίες συνομωσίας για τον θάνατο του πατέρα του και για την απόσυρση του από το μπάσκετ ως μια κεκαλυμμένη αποβολή του από τον David Stern λόγω προβλημάτων τζόγου, που είναι κατώτερα και από το πιο μέτριο comic strip που διαβάσαμε στο αλμανάκο ή στα Σαΐνια των 90s. Φώτα και προβολείς στην υπέροχη ιστορία του LaBradford Smith, στη συνάντηση του με τους Orlando Magic στα Playoffs του 1995 και στο ’45 is not 23′ του Nick Anderson, που προκάλεσε την οργή του Θηρίου και έγινε το καύσιμο για την μαγική σεζόν 1995-96. -Γιάννης Δημητρέλλος

Στην ουσία επιβεβαιώσαμε ότι ο τύπος ήταν πάντα ένα φρικιό ανταγωνισμού. Ό,τι και να κάνει, θέλει να κερδίζει και ψάχνει πάντα τρόπους να δίνει κίνητρα στον εαυτό του. Ο τύπος επινόησε, ΕΠΙΝΟΗΣΕ ατάκα αντιπάλου για να αποκτήσει κίνητρο και να τον ξεφτιλίσει την επόμενη μέρα. Προφανώς, υπήρχαν πολλές στιγμές που φέρθηκε σαν μαλάκας και αυτό δεν το αρνείται ούτε η σειρά, ούτε ο ίδιος. Αλλά στο τέλος της ημέρας, ο Jordan δεν ήταν εκεί για να γίνει συμπαθής, ήταν εκεί για να κάνει την ομάδα του καλύτερη και να κερδίζει. Α, μάθαμε επίσης ότι η μία σεζόν του στο Baseball ήταν μέτρια. Δεν μπορείς να είσαι GOAT σε όλα. -Κωνσταντίνος Αμπατζής

Εγώ σαν Θοδωρής μιλώντας έμαθα σίγουρα πως δε θα ήθελα να παίξω μπάσκετ μαζί με τον Jordan αλλά από την άλλη κι ο Jordan δε θα ήθελε να παίξει μπάσκετ μαζί μου οπότε αυτό είναι σίγουρα κάτι που έχουμε κοινό. Μια καλή αρχή! -Θοδωρής Δημητρόπουλος

Μου είχε διαφύγει τελείως το γεγονός ότι κάποια μέσα είχαν συνδέσει τον θάνατο του πατέρα του με τον τζόγο. Μου έπεσε το στομάχι. -Ιωσηφίνα Γριβέα

Η στιγμή που ο Jordan ανακοίνωσε την απόσυρσή του ήταν σύμφωνα με τη σειρά μια από εκείνες τις στιγμές που θυμάσαι πού ήσουν και τι έκανες. Πώς θυμάστε λοιπόν εκείνη τη σοκαριστική περίοδο και πώς τη βλέπετε σήμερα;

Θα είμαι ειλικρινής, ήμουν 7 χρονών, δεν το θυμάμαι καθόλου. Θυμάμαι όμως πόσο πολύ με είχε ξενίσει η επιστροφή του με το νούμερο 45, 18 μήνες μετά. Βλέποντας αυτή την περίοδο σήμερα, μπορώ να αντιληφθώ πλήρως το σοκ του να σταματάει ο καλύτερος παίκτης που υπήρξε ποτέ στο μπάσκετ, πάνω στην απόλυτη ακμή του και την παραφιλολογία που αυτή γέννησε. Αλλά ο MJ ήταν ένα πολύπλοκο ον και θα συμφωνήσω με το αυτό που ακούστηκε: “O David Stern ήταν πολύ καπιταλιστής για να κάνει τέτοια ζημιά στο προϊόν του”. -Κωνσταντίνος Αμπατζής

Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα γιατί ήμουν 9 ετών και έβλεπα τον Jordan μόνο από βιντεοκασέτες με -κάτι σαν – ντοκιμαντέρ βιντοκλιπάδικής αισθητικής που κυκλοφορούσαν στα βιντεοκλάμπ και μονόλεπτα αποσπάσματα στις αθλητικές ειδήσεις των καναλιών. Σήμερα βλέπω πως ο Michael Jordan ήταν ένας σταρ στη δική του μπασκετική υπερπαραγωγή και ήθελε να σκαρφιστεί ένα πραγματικά πειστικό ‘sequel’ για να βρει το κίνητρο να γυρίσει στα παρκέ. Το baseball ήταν μια καλή διέξοδος για να δοκιμάσει τα όρια του ως αθλητής και να τιμήσει την μνήμη του πατέρα του. -Γιάννης Δημητρέλλος

Είχα μόλις πάει σχολείο και δεν είχε προλάβει να με απασχολήσει, αλλά όπως συμβαίνει σε αυτές τις ηλικίες, ήξερα ότι κάτι πολύ σημαντικό είχε συμβεί βάσει των αντιδράσεων των μεγαλύτερων. Φαντάζομαι πως εάν ήμουν λίγο μεγαλύτερη τότε, η αντίδρασή μου θα ήταν εφάμιλλη με την αντίδρασή μου στην επόμενη απόσυρσή του. Δηλαδή, χωρίς context και αντίληψης του πώς λειτουργούν τα αθλήματα σε εκείνη την ηλικία, δεν θα καταλάβαινα ούτε τότε γιατί κάποιος που είναι τόσο καλός στη δουλειά του θα ήθελε ποτέ να την εγκαταλείψει. Αθώα χρόνια. -Ιωσηφίνα Γριβέα

Α σπουδαίο που είμαι ο μόνος που θυμάται τους Bulls άξουαλι να κερδίζουν το πρώτο θριπίτ τους, ωραία. *βγάζει μαγκούρα και χαϊδεύει το λευκό του μούσι* Θυμάμαι να μην καταλαβαίνω γιατί σταματάει, θυμάμαι να διαβάζω άρθρα περί τζόγου και κάπως να δένουν όλα μαζί, θυμάμαι τους Rockets του Hakeem να κερδίζουν αλλά όλοι να είναι σε φάση “εντάξει ΟΚ αλλά όλοι ξέρουμε πως δεν είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ε;” Δεν είναι λίγο αστείο που από τις βασικές ομάδες που θυμόμαστε ως εκείνο το σετ καταραμένων ομάδων που έπεσαν πάνω στους Bulls (υποθέτω Jazz, Sonics, Knicks, Suns, Magic;), καμία δεν κέρδισε τα ενδιάμεσα διαθέσιμα πρωταθλήματα; Περίεργο πράγμα η Ιστορία.

Τελοσπάντων για αυτό το μεσοδιάστημα έχω να πω ότι μέσα σε ένα χρόνο και κάτι ψιλά ο Jordan διέγραψε μια πορεία από αυτά τα καλοσυνάτα συγκαταβικά «θα μπορούσε να παίξει Major League κάποια στιγμή… το πιστεύω, αλήθεια!» στην εκτός ρυθμού επιστροφή ως νούμερο 45, στην σεζόν ρεκόρ 72-10 ως καλύτερη ομάδα όλων των εποχών. Θέλω να πω, πώς να πας να αρθρώσεις δικαιολογία μετά από αυτά. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

«Δεν ζήτησα ποτέ από κανέναν να κάνει κάτι που δεν έκανα εγώ». Bully ή αληθινός ηγέτης;

«If you don’t wanna play that way, don’t play that way… Break». -Γιάννης Δημητρέλλος

Ξεκάθαρα bully. Όταν του έσπασε η φωνή και ζήτησε break, νομίζω το ήξερε κιόλας. Γενικώς όμως οι αντιδράσεις του Jordan σε αυτό το ντοκιμαντέρ είναι το shrug emoji, οπότε δεν περίμενα και περισσότερα. Θα πω, ωστόσο, πως υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι, σε πάρα πολλά επαγγέλματα, από πάρα πολλά μονοπάτια της ζωής, που πετυχαίνουν ως ηγέτες ή καθοδηγητές γιατί εμπνέουν με διαφορετικό τρόπο. Το ξέρουμε, το ξέρει. -Ιωσηφίνα Γριβέα

Αληθινός ηγέτης που έπρεπε να γίνει bully για να πάρει αυτό που ήθελε. Το οποίο μεταξύ μας, θα το έπαιρνε ό,τι και να γινόταν. -Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ο άνθρωπος είναι ο καλλιτέχνης κι ο καλλιτέχνης είναι ο άνθρωπος, τα έχουμε λύσει αυτά. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

Προς τιμήν του εξωφρενικού Jordan Dome που χτίστηκε για τα μάτια του MJ στα στούντιο της Warner, ποια είναι η αγαπημένη μας στιγμή του ‘Space Jam’;

Αρχές του ’97 είδα για πρώτη φορά ταινία τρόμου, ήταν το ‘Friday the 13’ και μετά την πρώτη ταινία ‘Scream’. Το δέος της ανακάλυψης του teen horror ¨ηταν τόσο έντονο, που άφησα το ‘Space Jam’ για πολύ αργότερα. Θύμαμαι πως εκτός από μπασκετική υπερπαραγωγή, αποτέλεσε και υπερ-συνάντηση του καλύτερου hip hop εκείνης της εποχής:

-Γιάννης Δημητρέλλος

Η στιγμή που πίνουν νερό που ο Jordan βάφτισε ως κάτι που έχει μαγικές δυνάμεις και ο εμψυχωτικός του λόγος αρκεί για να τα βάλουν με τους εξωγήινους. Ακούγεται σαν κάτι που ο Jordan θα έκανε και στην αληθινή ζωή.

-Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ας μην ξεχνάμε πως ο Bill Murray αποχώρησε από την ενεργό δράση αήττητος. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

Yaaaaaaas

-Ιωσηφίνα Γριβέα

Seattle SuperSonics: Μια λατρεμένη ομάδα που είχε την ατυχία να εμφανιστεί τη χειρότερη πιθανή στιγμή. Ένα σχόλιο για το εμβληματικό NBA Jam δίδυμο των Πέιτον-Κεμπ και της παρέας τους.

Πω ρε φίλε, NBA JAM δίδυμο, αυτό ακριβώς. Δεν υπήρχε έφηβος που δεν λάτρευε Σον Κεμπ με τις καρφωματάρες του, είχε αποκτήσει κάπως μυθικές διαστάσεις, τον είχα και αφίσα στο δωμάτιό μου να καρφώνει. Τεράστια στιγμή το γέλιο του Jordan όταν ακούει όσα είπε ο Πέιτον. Αγνό, αυθεντικό γέλιο από τα βάθη της καρδιάς του. -Κωνσταντίνος Αμπατζής

Όλη χρονιά μαζί με τα πλέι-οφ οι Bulls εκείνη τη χρονιά έκαναν 13 ήττες, και οι 3 (σχεδόν το 25%) ήταν από τους Sonics. Τι άλλο να κάνει μια ομάδα που δεν έχει τον Jordan στις τάξεις της. Οι Sonics ήταν πάντα η φυσική αγαπημένη ομάδα πολλών, είχαν ένα αβίαστο κουλ, και ήταν τελικά τόσο δίκαιο που μετά την άδικη εξαφάνισή τους από τον χάρτη, η ομάδα που ρούφηξε τη ζωή τους είχε τόσο καταραμένο φλερτ με την κορυφή. Οι Thunder είχαν ένα all-time τρίο παιχτών, είχαν τις βάσεις για μια δυναστεία δεκαετίας, κι αντί να φτάσουν στην κορυφή και να παρκάρουν εκεί, δεν πήραν ούτε ένα πρωτάθλημα και η μυθική τους τριάδα διαλύθηκε. Ήταν υπέροχο να το βλέπεις να συμβαίνει. Φέρτε το ΝΒΑ πίσω στο Σιάτλ και μετά ξαναμιλάμε.

Επίσης η αντίδραση του Jordan στα λόγια του Payton ήταν φανταστική:

The best part of the Doc is watching MJ laugh at Gary Payton #LastDance

pic.twitter.com/vAFo90Aken

— Vendetta Media (@media_vendetta) May 11, 2020

-Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ανυπομονούσα γι’αυτή την ερώτηση! Το ‘Last Dance’ λοιπόν φροντίζει για τη διασκέδαση μας και δεν προβάλλει τους Sam Cassell και τους John Starks εκείνου του NBA, αλλά τους Horace Grant, Penny Hardaway, Gary Payton, Shawn Kemp, τους παίκτες που στάθηκαν μπροστά στους Bulls και τους εξήγησαν πως για να πάρουν ξανά τίτλο θα πρέπει να φτύσουν αίμα.

Long live ‘the Glove’ Gary Payton! -Γιάννης Δημητρέλλος

-Ιωσηφίνα Γριβέα

Jordan εναντίον BJ Armstrong. Jordan εναντίον Horace Grant. Jordan εναντίον George Karl. Jordan εναντίον Steve Kerr. Ένα επεισόδιο χτισμένο πάνω σε προσωπικές κόντρες που ωθούσαν τον Jordan ένα βήμα ακόμα παραπέρα. Αγαπημένη όλων και γιατί;

Jordan εναντίον Steve Kerr ξεκάθαρα, επειδή ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ τον Steve Kerr να τσαμπουκαλεύεται και να παίζει ξύλο ούτε καν με τον παιδικό του αρκούδο. -Κωνσταντίνος Αμπατζής

Με τον Grant υπήρχε κάτι πολύ όμορφο, γιατί ήταν βασικό στοιχείο του πρώτου θριπίτ, όταν έφυγε η ομάδα είχε σαφές πρόβλημα, βοήθησε τους Magic να κάνουν το απαραίτητο step-up ώστε να μπορέσουν να κερδίσουν τους Bulls του Jordan, αυτή η πρόκριση όμως είναι το έναυσμα για το level-up του Jordan από 45 σε 23 και των Bulls στην ομάδα του 72-10 και της τριπλέτας Jordan-Pippen-Rodman. Horace Grant, θρύλος.

Αλλά ειλικρινά; Τίποτα δε με διασκέδασε περισσότερο από τη φάση με τον George Karl. O Jordan κοίταγε τριγύρω για να δει αν κάποιος αναπνέει λάθος γύρω του και τότε ήταν σε φάση ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ και ο άλλος ήταν σε φάση «….εγώ;» κι ο Jordan τα έπαιρνε ακομα πιο πολύ Α ΘΑ ΜΕ ΠΕΙΣ ΚΑΙ ΤΡΕΛΟ ΑΠΟ ΠΑΝΩ, Ε ΘΑ ΣΕ ΓΑΜΗΣΩ. Τρελός. Δε μπλέκεις. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

Στο συγκεκριμένο επεισόδιο πρέπει σχεδόν αναγκαστικά να πας με τον Kerr. Μέσα μου προτιμώ αυτή με τον Grant πάντως, γιατί σε όλη τη διάρκεια της σειράς τον έχω απολαύσει. Τον θεωρώ την πιο υπόγεια αστεία φιγούρα του ‘Last Dance’. “Fucking Pistons”. -Ιωσηφίνα Γριβέα

Καλύτερη/χειρότερη μη Jordan στιγμή του επεισοδίου;

Καλύτερη ο λατρεμένος Toni Kukoc, τόσο κουλ, τόσο clutch, τόσο Γιουγκοσλάβος. Χειρότερη, δεν έχω κάποια, αγάπησα τα 2 επεισόδια. -Κωνσταντίνος Αμπατζής

Οτιδήποτε με τον Κούκοκ, όπως ελπίζω να τον αποκαλεί μονίμως ο Barkley. -Ιωσηφίνα Γριβέα

Θέλω να πω κάτι. Μακριά από εμάς αυτές οι alpha male ανασφάλειες αλλά για το συμβάν αυτό με τον Pippen που έκατσε στον πάγκο έχω μια μικρή κατανόηση. Δεν είναι το πρόβλημα ότι πήρε το σουτ ο Kukoc, αλλά Phil, δηλαδή ένα τσικ σεβασμό δώσε, μην βάζεις τον Pippen να κάνει ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣ. Ο Pippen έβαλε όλη του την καριέρα (και τις αντίστοιχες απολαβές!) στην υπηρεσία εκείνης του Jordan και μπορεί να λέμε ότι είναι λογικό αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι οι περισσότεροι τόσο ταλαντούχοι παίχτες δεν θα το έκαναν (όχι τόσο εύκολα, όχι για τόσο καιρό), γιατί το “εγώ” τους θα τους έσπρωχνε αλλού. Οπότε πληζ. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην βάζουμε τον Pippen να επαναφέρει τη μπαλα για τον ρούκι που δεν παίζει άμυνα. Λίγος σεβασμός! Όχι πάρα πολύς! Ένα τσικ, έτσι λίγο, για τη γεύση. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

Οι Knicks του ’94-’95 πρέπει να ήταν ενθουσιασμένοι που επιτέλους δε θα είχαν καλή ομάδα των Bulls στο δρόμο τους και ξαφνικά ο Jordan πάει και επιστρέφει randomly λίγο πριν τα πλέι-οφ. Ένα μικρό επικήδειο για τους Knicks του Patrick Ewing;

Επιτρέπεται να βρίσω; Οκ, άντε γ@μίσου John Starks. Ξέρεις εσύ. -Γιάννης Δημητρέλλος

Είμαι 33 χρονών και έχω μεγαλώσει με τους Knicks να είναι πάντα μέτριοι ή κακοί, δεν τους λυπάμαι καθόλου, πάντα θα βρουν έναν τρόπο να τα σκατώσουν. -Κωνσταντίνος Αμπατζής

Είναι κρίμα που όλοι θυμούνται πόσο μεγάλο παιχνίδι έκανε ο Jordan εκείνο το βράδυ, γιατί είχα κάνει κι εγώ φανταστικό παιχνίδι, λέει ο Ewing στην κάμερα. Θα μπορούσε να μιλάει για τους Knicks του. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

-Ιωσηφίνα Γριβέα

Κάποιο επιπλέον σχόλιο;

Η σειρά δεν είναι αγιογραφία, αλλά απολογία δεν είναι σίγουρα. -Ιωσηφίνα Γριβέα

 

Dear Last Dance, στο όγδοο επεισόδιο αφηγείσαι την ιστορία της σεζόν 1995-96 των Chicago Bulls, της ομάδας του ρεκόρ 72-10, έχεις μεταφέρει στην ατμόσφαιρα της γής μια ομάδα μπάσκετ από άλλο γαλαξία. Την ίδια εποχή, hip hop, punk, indie rock, trip hop, drum & bass βρίσκονταν είτε στην πρώτη τους ακμή, είτε στο απόλυτο απόγειο τους, χαρίζοντας μουσικές κυκλοφορίες που σήμερα είναι θρυλικές. Γιατί λοιπόν δεν γεμίζεις το soundtrack με ΚΑΤΙ απ’όλα αυτά; Κάτι που να μας σηκώσει από τους καναπέδες μας για heabanging; -Γιάννης Δημητρέλλος

Δε θα πω ψέμματα, κάτι μου χτύπησε σε αυτή τη στιγμή. Είναι πάντα καθηλωτικό να βλέπεις ανθρώπους-μηχανές να σπάνε σε τέτοιο ωμό συναισθηματισμό. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δεν θέλω να τελειώσει, δεν θέλω να τελειώσει, δεν θέλω να τελειώσει. -Κωνσταντίνος Αμπατζής