Μία επιστολή αγάπης στην κινηματογραφική αίθουσα

Όταν συνειδητοποίησα για πρώτη φορά εν μέσω καραντίνας πόσο μου είχε λείψει η κινηματογραφική αίθουσα, είχα νιώσει ενοχές. Οι προτεραιότητες τότε ήταν – και έπρεπε να είναι – διαφορετικές. Μπροστά στην ανθρώπινη ζωή, η μεγάλη οθόνη, τα σβηστά φώτα και το ποπ κορν δεν έχουν σημασία. Το σινεμά όμως για μένα ήταν τελικά τεράστια απώλεια. Όχι πάνω από την αίσθηση ελευθερίας μου να βλέπω όπως και όσο θέλω τους δικούς μου ανθρώπους, σίγουρα όμως πάνω από άλλες μορφές ψυχαγωγίας όπως ένα εστιατόριο, ένα café ή κάποιο live show.

Η κινηματογραφική αίθουσα όμως, ήταν τελικά για πάρα πολλούς η ψυχαγωγική δραστηριότητα που τους είχε λείψει περισσότερο εν καιρώ lockdown. Μέσα από έρευνες που έβγαιναν και ακόμη βγαίνουν, διαπίστωσα με μεγάλη χαρά ότι δεν ήμουν καθόλου μόνη σε αυτό.

Γιατί το σινεμά έχει καθορίσει τρομακτικό μέρος της ζωής μου. Έχει διαμορφώσει τον κόσμο μου. Σίγουρα έχει διαμορφώσει την προσωπική μου ταυτότητα, από όταν τουλάχιστον προσπαθούσα και εγώ όπως όλοι να βρω μια κάποια εικόνα της. Από την πρώτη ταινία που θυμάμαι να βλέπω πριν πάω στο σχολείο – το ‘Bambi’ της Disney που είχε διαλέξει η κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερη αδερφή μου πριν αναγκαστεί να με παρηγορεί όλο το υπόλοιπο βράδυ γιατί σκότωσαν μπαμπέσικα τη μάνα του – μέχρι την επαγγελματική σταδιοδρομία που τελικά επέλεξα, η αίθουσα ήταν η πιο σταθερή μου αξία.

Όταν γράφουμε για ταινίες όμως οι κριτικοί, το κάνουμε συνήθως σε ένα πλαίσιο αισθητικής και κοινωνικοπολιτισμικών όρων. Δεν θα γράψουμε συνήθως για τους ανθρώπους με τους οποίους τις είδαμε μαζί, γνωστούς και αγνώστους, όμως η παρουσία τους μπορεί να έχει απόλυτη σχέση με τον τρόπο που θυμόμαστε κάποιες ταινίες.

Παντελής Ζερβός

Αν προκύψει να σχολιάσω δηλαδή το ‘Chronicles of Narnia’, δεν θα αναφέρω απαραίτητα ότι ήταν μία από τις πρώτες μου εμπειρίες στο The Mall Athens ως φοιτήτρια. Ούτε ότι ξεσπάσαμε όλοι σε γέλια όταν ο Prince Caspian τράβηξε θαρραλέα, υποτίθεται, το σπαθί του, ούτε ότι το parking του Mall ήταν σωτήριο γιατί ο φίλος μου είχε μόλις πάρει το δίπλωμά του και έβλεπε ακόμα τους δρόμους της Αττικής σαν την Άγρια Δύση. Δεν θα αναφέρω πως σε μία αίθουσα γεμάτη κριτικούς που συνήθως παρακολουθούν συγκρατημένα τις ταινίες που μας παρουσιάζονται, τη στιγμή του ‘The Last Jedi’ όπου ο Kylo Ren άρχισε να μάχεται στο Red Room στο πλευρό της Rey, είδα γροθιές υψωμένες στον αέρα.

Υπάρχει κάτι πολύ ξεχωριστό στην κινηματογραφική εμπειρία και τη συλλογικότητα του να βλέπεις κάτι μαζί με άλλους, ακόμα κι αν πρέπει να ανεχτείς το κινητό που θα χτυπήσει ή τον θεατή που τρώει τα ποπ κορν του σαν να τα βλέπει για πρώτη φορά. Είναι η μαζικότητα μιας προσωρινής ομαδικής οικειότητας, είναι η πιο αγνή μορφή φυγής μέσα στην πόλη που μόνο μια σκοτεινή αίθουσα μπορεί να προσφέρει. Αυτά δεν μπορούν να αναπαραχθούν εύκολα, γι’ αυτό και βιάστηκα να κλείσω εισιτήριο όταν πήγα ξανά στο The Mall Athens.

Παντελής Ζερβός

Από την πρώτη φορά που βρέθηκα στον πολυχώρο βέβαια, έχουν αλλάξει πολλά. Για μεγάλες πρεμιέρες για τις οποίες έχω ήδη εγγυηθεί στους φίλους μου – ναι, μπορώ να δω μία καλή ταινία δύο και τρεις φορές μετά τη δημοσιογραφική της προβολή – του έδειχνα ούτως ή άλλως συχνά προτίμηση γιατί έχει κάτι για όλους. Θα χαζέψεις, θα ψωνίσεις, θα φας, θα δεις την ταινία που σε έπεισα να δεις. Τώρα όμως έχω μετακομίσει πολύ κοντά του κιόλας, οπότε είναι η πιο εύκολη λύση.

Δέησα, επίσης, να πάρω κι εγώ δίπλωμα. Επειδή συνέβη μετά τα 30 για μένα και δεν έχω καν την άγνοια κινδύνου που είχε η 18χρονη τότε παρέα μου με το μέρος μου, το parking του The Mall Athens παραμένει σωτήριο.

Παντελής Ζερβός

Αυτή την περίοδο κιόλας, από Δευτέρα έως Παρασκευή, μπορείς να απολαύσεις δωρεάν parking με αγορές άνω των 20€ στα εμπορικά καταστήματα, 5€ στα καταστήματα εστίασης ή με κάθε αγορά εισιτηρίου στα Village Cinemas του The Mall Athens.

Θα το εξασφαλίσεις με την επίδειξη της απόδειξης αγοράς στο Γραφείο Πληροφοριών στο Επίπεδο 2, στο Γραφείο Στάθμευσης στο επίπεδο 0, και στο ειδικά διαμορφωμένο stage στο επίπεδο 0 από τις 17.00 έως τις 22.00.

Παντελής Ζερβός

Θα δω λοιπόν το ‘Onward’ με το ανιψάκι μου, θα μαζέψω τους φίλους μου για το δροσιστικό whodunit ‘Οι Μεταφραστές’, θα τιμήσω τον Tom Hanks στο ‘Ένας Υπέροχος Γείτονας’ που δεν προλάβαμε να δούμε σε αίθουσα μετά τη σεζόν των βραβείων, θα κλείσω εισιτήριο για το ‘Inception’ του Christopher Nolan, το κολοσσιαίο καλοκαιρινό blockbuster που επανέρχεται στις αίθουσες με αφορμή τη δεκαετή επέτειο μετά την κυκλοφορία του.

Θα τα κάνω όλα αυτά με ασφάλεια, όχι μόνο επειδή με ενδιαφέρουν ως δημιουργίες ή δημιουργοί, ή επειδή το σινεμά παραμένει η αγαπημένη μου μορφή τέχνης εκτός από δουλειά μου, αλλά και γιατί μου έχει λείψει να μπαίνω σε μια αίθουσα με όλους εσάς.

Μην το πάρετε ως πρόσκληση, αλλά τον πρώτο καιρό μπορεί να μη με ενοχλήσουν καν τα κινητά σας.